Προσμονή

Μονάχα από την άλλη πλευρά....

Τα πάντα έχουν γίνει κιόλας.....
Αλλά.... οι πόρτες,

όταν τις κτυπάς … ακούν και ανοίγουν…

δεν κλείνουν πια ποτέ...
γιατί αν ανοίξουν μια φορά...
ξέρεις τον τρόπο να τις ξεκλειδώνεις…

Είναι οι πόρτες σαν τις πεταλούδες….

Κλειδί τους η ανάγκη να ανοίγουν…

Γιατί αν ανοίξει τα φτερά η πεταλούδα, νιώθεις το μεγαλείο της…

Και χάνεσαι στο μέσα της, σε φόντο που τα χρώματα  την ίριδα χαϊδεύουν…

Και πνίγεσαι στον καταρράκτη,  σε ανατριχίλα που ψιθυριστά γρυλίζει…

Και στήνεσαι σε κορυφή, σε τέλος που ακούει την σιωπή και παραδίνεσαι…

Μη γελαστείς και πεις… ουσία πως δεν  έχει,

Γιατί σε ίδιο γνώριμο δωμάτιο σε βγάζει, που το έχεις ξαναδεί...

Η δύναμη σου έρωτας, πότε σαν πεταλούδα πότε σαν κάμπια….

με του τριαντάφυλλου τ΄αγκάθι,  τρυπάει λίγο του θεού την θέληση, και κάτι αλλάζει…

τριαντάφυλλο και  πεταλούδα αρμονικά, μέσα στο δώμα, με προσοχή όμως το τρύπημα…

να τρέξει μια σταγόνα αίμα…

η διαφορά μόνο εσένα να πειράξει...

να παραμείνει κατακόκκινο το ρόδον…

και τα φτερά της πεταλούδας ομορφότερα…

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

25/8/2014=22=4