Είμαστε εδώ, σκόνη από σπόρους αστεριών, στο χώμα.
Άσβεστο φώς μικρών κεριών, φάροι αυτόφωτοι ακόμα.
Προσκυνητές τα δειλινά, στον ήλιο πλέκουμε στεφάνια.
Τη νύχτα ιππότες φωτεινοί, στου ουρανού την επιφάνεια.
Εδώ, δυό κόσμοι ελλοχεύουνε, μέσα μας εν διαστάσει
Εκεί, το πρόσωπο σου ήξεραν, γνώριζαν το όνομά σου.
Εδώ, το παρελθόν και το παρόν μας έχουν αγκαλιάσει.
Εκεί, παίζουν τραγούδι ατέλειωτο, όρισαν τη σειρά σου.
Εσείς και εγώ, δίδυμες φλόγες της φωτιάς του παραδείσου,
σε άλλο κόσμο κι άλλο χρόνο, καίει στη χώρα της αβύσσου.
Εσείς κι εγώ, δίδυμα κρύσταλλα που καθρεφτίζουμε το φώς
ασύμμετρα κομμάτια του καθρέφτη, κάθε λάμψη κι αδελφός.
Εσείς κρεσέντο εκρηκτικό, εγώ νησί από τύχη,
νοιώθω τη μνήμη να κυλά, σαν λάβα ηφαιστείου.
Κρεσέντο και η λύπη μου, γιατί αυτοί οι στίχοι,
είναι και μόνη αναφορά, εσώψυχου αριστείου.
Ξεσκίζω την σελίδα μου, το κάθε τι να λιώσω
Όμως ποτέ δεν σβήνονται, του ύπνου το ταξίδια.
Ούτε ποτέ θ΄ αγαπηθώ, να μ απελευθερώσω,
έτσι χαϊδεύω τις ψυχές, μ αδέσμευτα στολίδια.
Δεν μπόρεσα τον έρωτα, να μου τον δώσω ρόλο
ούτε να κλείσω σε αγκαλιά, το άγγιγμα που πήρα.
Μόνο κρατώντας φωτεινό, στου ουρανού το θόλο,
το δίδυμο αστέρι μου, φώς στην κοινή μας μοίρα.
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
24/8/2016=23=5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ηλιοσχολιασμοί