Εκείνοι που ψηλά κοιτούν... Ψηλότερα φωλιάζουν...

Αν γίνει λίμνη ο ουρανός, βότσαλο η σελήνη,

ταράζει ήρεμα νερά, και ζωντανεύει η λίμνη.
Αν γίνει τ’ όνειρο παλμός, η θέληση μαχαίρι,
κόβει στα δύο την σιωπή, και γίνεται αστέρι. 

Ο ήλιος δίνει τη μιλιά στις θάλασσες με χάρη.

Ο άνεμος να τραγουδούν, τις κάνει με καμάρι.

Με χρώματα ουράνια, τη φύση καθρεφτίζουν, 

με δώρα των αρσενικών, τα θηλυκά ανθίζουν.

Κάτι μου κρύβει ο ουρανός, ο ήλιος κι ο αγέρας.

τον ανεκπλήρωτο χρησμό, τον οιωνό της μέρας.

Δίνεις, Δωρίζεις, Δέχεσαι, τι ερμηνεία ψάχνει,

θέλει η αγάπη δύναμη, να καταπιεί την πάχνη.

Κάποιες στιγμές μοναδικές θυμίζουνε αιώνες

ποτάμι αγάπης να κυλά  σε δάκρυα σταγόνες.

Ποτάμι που αναζητούν οι στάβλοι του Αυγεία

να γίνουν από κρύσταλλο, να πάρουν ευλογία.  

Όσο γυρίζει η μάνα  Γή, ακούω το σκίρτημα της

νοιώθω τη φύση έρμαιο, στο κάθε άγγιγμα της.

κι όταν με έχεις  αγκαλιά τ΄ αστέρια χαμηλώνουν,
φωτίζουν μια στιγμή εμάς, και έπειτα  θολώνουν.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

19/8/2018=29=11=2

Ενδελέχεια

Γύρε σιμά νa σβήσει του Ιούδα το ταξίδι,

να λυτρωθούν του Γολγοθά τα σκαλοπάτια,

κι απ το πλευρό που ανέβλυσε νερό με ξίδι

να στάξει φώς στα προδομένα μονοπάτια.

Σκόρπισε εικόνες σε ασφράγιστο βιβλίο,

ας ξεθωριάζουν στους αιώνες απουσίας,

θ΄ αναστηθούνε στο πανάρχαιο σχολείο,

που ντύνει αύρα της αρχέγονης ουσίας.

Τύλιξε σώματα στου αιθέρα το μετάξι,

κοίτα η γη κι ο ουρανός γίνονται ταίρι,

φίδια τα λόγια, δηλητήριο στην πράξη,

φρούδες φωνές που στήνουνε καρτέρι.

Κλείσε ξοπίσω, και αμπάρωσε με σύρτη,

η καταχνιά του υλισμού να μην τρυπώσει,

με τάματα και προσευχές φαύλου αγύρτη,

και την αμάραντη καρδιά σου ερημώσει. 

Έλα κοντά στο φαντασμένο όνειρό μου

προσκυνητάρι να ορίσω τη μορφή σου,

άνθινο στέμμα να στολίσει το χορό μου,

και με λατρεία να αγγίξω την αφή σου.

Φύλαξε κάθε τι δικό μου και με θέρμη,

θα ευωδιάσουν μύρο, οι άδειοι δρόμοι,

κάθε φλογίτσα η ψυχή που αχνοτρέμει,

σταυρώνει ο Γολγοθάς χριστούς ακόμη.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

19/6/2018=27=9

Τείχη

Τα «τείχη» του Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗ από άλλη οπτική γωνία

Μετά από σκέψη περισσή χωρίς αισχύνη, και άνευ φόβου ορμηθείς,

άρχισα γύρω να υψώνω τείχη, πράξη για άλλους ιδιαιτέρως ειδεχθής.

Και σκέφτομαι μονάχος όπως θέλω, μέσα κλεισμένος μα χωρίς απελπισία,
πώς τον κατάδικο μου κόσμο διαφεντεύω, όπως αξίζει στη ζωή με παρρησία

  

Έκλεισα έξω μισθοφόρους κυβερνήτες, κλίκες, φατρίες, πονηρούς μηχανισμούς,

Χίλιους νομάτους που ασκούνε εξουσίες, με εργαλεία τους αμφίβολους  χρησμούς.

Έξω ως φαίνεται δεν είχα τι να κάνω, άλλοι για μένα αποφασίζουν εν λευκώ

Άλλοι  πουλάνε κι αγοράζουν την ζωή μου, και μου ορίζουν το καλό και το κακό.

Ανεπαισθήτως έκτισα τα τείχη λάθρα,  κάνεις απ έξω δεν με πήρε μυρουδιά

δεν άκουσαν θορύβους που δεν θελαν, ούτε ζημιώθηκαν σπυρί απ τη σοδειά.

Όλες οι δίοδοι ανοίγουν από μέσα, και οι παρείσακτοι δεν βρίσκουν κλειδαριά,

στο παραπέτασμα για εκείνους ταξιδεύω, και δείχνει λάθος σταθερά η ζυγαριά.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

17/6/2018=25=7

Σκυταλοδρομία του παντός

   

Τρέχει με βία ο βοσκός να πιάσει,

στον ξεφτισμένο σου ποδόγυρο το νήμα,

με κοροϊδία, το κοπάδι να χορτάσει,

στο μαντρωμένο σου αυλόγυρο, με χρήμα.

Τρέχει αργά η νύχτα να μερώσει,

με τo κελάρυσμα του αγέρα, τα χωράφια,

φτάνει γοργά, η μέρα, να πληρώσει

δώρο αγλάισμα, του ήλιου τα χρυσάφια.

Τρέχει μ΄ ορμή, και το νερό στο ρέμα,

και φτιάχνει ρούγες, με την όχθη ιχνηλάτη,

στη διαδρομή, από πρωί μέχρι το γέρμα,

λευκές φτερούγες, να μαδούν στην πλάτη

Τρέχει με χάρη, κι μυλόπετρα δεμένη,

κι όπως γυρνάει, δεν ξεφεύγει ούτε ρούπι,

κόβει το στάρι, ξεφυσώντας ανασαίνει,

όταν πονάει, δάκρυα στάζουν στο καλούπι.

Τρέχει αιώνια, το σύμπαν και «χωρεί»,

και κάθε εικόνα συνεχώς μορφή αλλάζει,

άπειρα χρόνια, σταθερά «τα πάντα ρεί»,

«δεν μένει τίποτα» ο χρόνος όλο τάζει.

Τρέχει κι ο νους, δεμένος με κλωστή

στην κοσμική ανέμη που γυρίζει,

σε άλλη διάσταση, η ψυχή μου γελαστή,

γνέφει ακίνητη, σαν με καλωσορίζει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

3/3/2018=17=8

Εγώ είμαι εγώ, εσύ είσαι εσύ;

Από πατρίδα ορφανός

Κι από πατέρα νόθος

αναθρεμμένος αχαμνός

και αδελφός ο μόχθος.

Βήμα το βήμα γλίστρημα,

κάθε φωνή θα σβήσει.

Κρίμα το κάθε σκίρτημα,

πνίγεται πριν ανθίσει

Βουβό γομάρι στο ζυγό

με διαδρομή πλανόδια.

υποταγμένο σ΄ αρχηγό,

βάτραχος δίχως πόδια.

Ανάδρομη σκυφτή ζωή

ιδέες δίχως πράξεις.

Μονάχα βρώμικο ψωμί,

ζυμώνουν οι διατάξεις.  

Μικρό παλιό εξάρτημα,

αφύλαχτο σκουριάζεις,

σαν φοβικό αμάρτημα,

νερό και αίμα στάζεις.

Δεν χόρτασες μετάνοιες,

που γονατίζεις χρόνια,

τις γερασμένες άνοιες,

να βλέπεις με συμπόνια.

Άκου τις ξύλινες φωνές,

κούφιες τυπολατρίες,

κάθε μητρώο διαφανές,

βρωμίζουν στις φατρίες.

Ο επιούσιος πικρός,

το λογισμό σκοτώνει.

Ο κόσμος έγινε μικρός

χωρά σε μια οθόνη.

Παγκόσμια θολούρα μου

Αρπακτική μιζέρια

Την άγονη μουρμούρα μου

Ανέθεσα στ΄ αστέρια.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

12/2/2018=16=7

Τ΄αποκαΐδια της Πανδώρας

Τη ζωή που σαπίζει στα ρείθρα, την στριμώχνουνε ύβρεις εν τέλει,

σκουριασμένη αρχαία κηρήθρα, που φονιάδες της κλέβουν το μέλι.

Γερασμένοι δασκάλοι γρυλίζουν, όταν νέοι ξεφτίζουν το εγώ τους,

σωρηδόν ζωηρούς εκμαυλίζουν, εκατόμβη στον φαύλο αρχηγό τους.

Πυρωμένες στρατιές βρικολάκων, με θεσμούς προπαγάνδα και βία,

πληρωμένοι σκαφτιάδες των λάκκων, καταπίνουν μυαλά και βραβεία.    

Στριμωγμένα σκουπίδια της μπόρας, ροκανίζουν διαμάντια στη βρώμα,

με αφορμή το κουτί της Πανδώρας, εκφυλίζουν το ανθρώπινο χρώμα.

Φυσομάνα η ζωή που ξεχνιέται, την εικόνα του ανθρώπου να σβήσει.

Πλημμυρίδα η ελπίδα τραβιέται, για την άμπωτη  λάσπες να αφήσει.

Κάπου υπάρχει αόρατος σπόρος, μια σπίθα στης λάσπης το τέλμα

Θα φουσκώσει ξανά πρωτοπόρος, όταν φτάσει ο ήλιος στο γέρμα.   

Πολύ πέρα από τον ήλιο, πάνω απ το νόμο, και πέρα απ τον ουρανό.
Κάτω από τη μαυρίλα θα βρεις μια ασημένια γραμμή αν και θνητός.
Σαν μια φωνή που ψιθυρίζει, ένα κερί μέσα στη νύχτα, σαν βουνό.
Ανάσες όλα τα όνειρά μας, δομή του θείου, σοφία, ένα όνειρο φωτός.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

30/1/2018=15=6

Πόλεμος

Πόλεμος είναι οι πασαρέλες, οι παρελάσεις, κ΄ οι ασύνταχτοι που βρίζουν,

Πόλεμος και οι άχαρες κοπέλες, που μοναχές στα πεζοδρόμια τρεκλίζουν.

Πόλεμος οι αρχές και οι κλητήρες, οι σκηνοθέτες αμφιβόλων θεαμάτων,

Πόλεμος και οι άσπονδοι σωτήρες, σε παραλήρημα μαγείας και θαυμάτων.

Πόλεμος οι γιορτές οι τελειωμένες, που ροκανίζουνε ενδόμυχα τα ήθη,

Πόλεμος και οι όψεις οι θλιμμένες, που παραδόθηκαν αμαχητί στη λήθη.

Πόλεμος τα σκυλιά τα σαλονάτα, φανατισμένα που  αλυχτούνε για τον τζόγο.

Πόλεμος τα ξεφτέρια τα μοδάτα, γιατί  φουσκώνουν σαν κοκόρια χωρίς λόγο.

Λέξεις κλειδιά, σε ομοβροντία τραπέζης,  κλώνοι μπουκιές που σου κλείνουν το στόμα.

Έχει χαθεί ριζικά το παιχνίδι που παίζεις, και υποθήκη προτείνεις, το άδειο σου σώμα.

Πόλεμος η ιδέα που προδίδει, πόλεμος η ψευτιά, και η χαλκευμένη ιστορία,

Πόλεμος η επιστήμη που ενδίδει, και για το κέρδος ξεπουλιέται στην πορεία.

Πόλεμος το συμφέρον που σφραγίζει, με κουρελόχαρτα το μέτωπο στο θύμα,

Πόλεμος κι ο πλανήτης που βρωμίζει, εμείς αυτόχειρες, και κίνητρο το χρήμα.

Πόλεμος είναι ο ποιητής και ο συνθέτης, που μετατρέπεται εν τέλει σε ζητιάνο.

Πόλεμος είναι ο εραστής, και ο ηγέτης, που μεταμόρφωσε το γίγαντα σε νάνο.

Στάσεις ζωής στις ομοβροντίες του τρόμου, ειρηνικά με το νου, ξεγυμνώνεις το τέρας,  

Άμυνα βρες, την κλεμμένη αχτίδα του νόμου, φώς η ψυχή, δύναμη εσύ, και πανί ο αέρας. 

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

9/1/2018=21=3

Άκου το φως, κι όποια ευχή γυρεύεις βρες, κι άμα μπορείς, άκουσε πρώτα τις σιωπές.

Μ΄ένα μπόγο τραγούδια στην πλάτη, και αδιάφορη φρέσκια γκριμάτσα,

στα σοκάκια του χρόνου  φευγάτη, κάνει πρόβα στην νέα της φάτσα.

Βαλσαμώνει αρχαία λουλούδια σε κάδρα, ξεφλουδίζει  φιλιά στο τραπέζι,

έξω η μπίλια διαλέγει τα  μαύρα, κι η ελπίδα φλερτάρει και παίζει.

Προσπερνά και σαρκάζει συνέχεια, με το γέλιο της μνήμες παγώνει,

γεμισμένα κοστούμια  μ΄ ανέχεια, κολυμπούν σε φτηνή σιλικόνη.

Στις χοές του καλού δεν δακρύζει, κι΄ ευτυχίες μονές σπαρταράνε,

τεντωμένες χορδές ξεκουρδίζει, τυπικά, και τα χρόνια περνάνε.

Χίλιες λέξεις μηνύματα αίγλης, μελωδίες ρηχές ανεκπλήρωτοι στόχοι

Κούφιοι ήχοι  στ΄ αυτιά της αγέλης, ότι αρπάξει ο καθείς στην απόχη.

Το φορτώνει σε κάποιο ντουβάρι, και τις ρόγες σκορπίζουν σπουργίτια,

το τσαμπί ξεραμένο κουφάρι, της αδράνειας γούρι στα καλύτερα σπίτια.

Μα τα λόγια ο αέρας τα παίρνει, και η σκόνη τους θάβει  ψυχές,

ο σκοπός που τα πόδια του σέρνει, στολισμένες σκορπά  ιαχές.

Η σιωπή που ευχή συνοδεύει, και αφήνει ο χρησμός προσμονές,

με τροφή των ονείρων θεριεύει, τους παλμούς που δονούν οι φωνές.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

3/1/2018=15=6

Quo vadis ?

Το κάθε σούρουπο σ΄ αρπάζει απ το χέρι,

βουή στα αυτιά σου, η ημέρα που γλιστρά,

Μυρίζουν μόσχο κάθε βράδυ τέτοια μέρη,

σαν λιτανείες στ΄ ανηφόρια του Μυστρά. 

Γυαλίζει ο νιός, της μάγισσας τη σφαίρα,
ξεθάβει ο γέρος την ασπίδα της τιμής,

κούφιοι χρησμοί σκορπάνε στον αιθέρα,

μισοσπασμένοι απ΄ τα χέρια της μαμής.

Σε σάπιες ράγες καθηλώνονται βαγόνια,
χωρίς ελπίδα για τροχιά προς το καινό.

άγουρη νιότη, στοιβαγμένη σε μπαλκόνια,

μ΄ αίμα σφραγίζει τις συνθήκες σε πανό.

Όλους μαζί, το κάθε σούρουπο μας βρίσκει

Κι ας  προχωράμε χωρισμένοι στη βροχή

Μοιάζει η ελπίδα με παμπόνηρη παιδίσκη

που είναι στ΄ αλήθεια η γερασμένη ανοχή.

Λέξεις αλλήθωρες ζαβές, η γλώσσα γνέθει

και λάσπη αόρατη, πετάει ο καιρός.  

Τι προσβολή στη λογική μου  αυτή η μέθη

καθάρισε με, να πεθάνω καθαρός.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

21/12/2017=16=7

Χειμερία νάρκη

Σαν την ανέμη που τις εποχές ανοίγει, αδράχτι ο χρόνος αιωνίως τις τυλίγει.

Οι πεταλούδες περιμένουνε στην στάχτη, τον ερχομό του έφηβου του Μάρτη.

Κάποιος γυμνός με νότες ανασαίνει, καθώς τυλίχτηκε της μοναξιάς τη χλαίνη.

Δήμιοι ουρλιάζουν οι αέρηδες στη στέγη, σκορπά ο καπνός κι’  οπτασία φεύγει.

   

Φέγγει στο τζάκι θαλπωρή του χθες, αγιογραφώντας των αγγέλλων τις μορφές.

Τι προστασία, πόσο τρυφερά αγγίζει, τούτη η εικόνα, που στη μνήμη τριγυρίζει,

μαύρο βελούδο την ανάμνησή μας ντύνει, γεύση γλυκιά ερωτικού φιλιού αφήνει.

Τώρα, πώς έγινε και ξαφνικά μεταμορφώνει, η σπίθα που ποτέ της δεν παγώνει

αυτό το θαυμαστό τριμμένο ρούχο, κάθε χειμώνας κι ένα μπάλωμα του πού χω,

κι έγινε ένα με την σάρκα μου η ευχή του, μελέτησε την χειμωνιά μου η ψυχή του

κανείς δεν ξέρει τα κουρέλια και τα ράκη, πότε θα βγουν από την χειμερία νάρκη.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

12/12/2017=16=7

Απέκοψεν τον προυχόν της κεφαλής.

Ο ηλιοφερμένος έρωτας, μια σπίθα φλογισμένη

βρήκε φωλιά σε κύτταρο, με σύγχρονη εμπειρία

Όλα εκείνα που ήσυχα, την κράταγαν κλεισμένη

χάθηκαν σε στροβιλισμό , με ανάρμοστη πορεία.

Η θέληση βολεύτηκε, στον κόλπο από ανάγκη

μήπως αλλάξει ο καιρός, και αρχίσει  τρικυμία.

Κ΄ η αδερφή της βούληση, σ΄ απόμερο φαράγγι

μην τύχει και η αποθυμιά, της φέρει αδυναμία.

Σ΄ερημο κάστρο άπαρτο, μέσα στη φυλακή της

ντυμένο απ έξω μάρμαρο, φτιαγμένο από χρόνο,

αλυσοδέθηκε η ψυχή, να εκτίσει την ποινή της,

εξόριστη του σύμπαντος, για μια ζωή της μόνο.

Ξεβράστηκε η θέληση, βαρκούλα σε μπουρίνι

κουφάρι ακυβέρνητο στης σπίθας την ουσία.

Μάγεψε και τη βούληση να θέλει, μόνο εκείνη

και το άρμα του Φαέθοντα τρέχει η φαντασία.

Μέσα απ αυτό το ξαφνικό, ξεχάστηκε ο χρόνος

και πάρθηκε για μια στιγμή το μαρμαρένιο κάστρο

έγινε η σπίθα κεραυνός, και έρωτας συγχρόνως

για να συνευρεθεί η ψυχή, στο μητρικό της άστρο.

Ο ηλιοχαμένος θάνατος, νιφάδα παγωμένη,

αντίζηλος και αδελφός, τον έρωτα προδίδει,

δένει το μίτο της ψυχής, κι άλλη ζωή υφαίνει,

όσες σπιθίτσες άναψαν, στη λήθη παραδίδει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

13/11/2017=16=7