Σε ζηλεύω Ναζωραίε…..

Σε θυμάμαι Ναζωραίε, τώρα που προβάλλεται μπροστά στα μάτια μου το δράμα της ζωής, της ποθητής της κούφιας, στου ερωτικού παλμού την δίνη. 

Σε αγγίζω στης ψυχής το  φιλικό  φτερούγισμα, στην άκρη του ουρανού, στην μίξη της ζωής και του θανάτου.

Σε νοιώθω κάθε σκίρτημα μου, δένει στου χιτώνα σου την άκρη , κόμπο με δάκρυα και ενοχές, μακρύ σχοινί το πέρασμα του χρόνου, σαν αγχόνη.

Σε νοσταλγώ, το φως στα μάτια Σου σκοτάδι στα δικά μου, βρύση με νάματα γλυκόπικρα, γεμίζω το σταμνί που μου έστειλες, με τα νερά του Ιορδάνη, να καθαρίσουν τις πληγές να γιατρευτεί του κόσμου η μανία.

Σε καρτερώ να ‘ρθείς σιμά στο παραγώνι, τώρα που φτάνει άνοιξη,  γιορτή, να θυμηθεί το σύμπαν, τον «Αμνό» θυσία στην ποδιά του, για τον σκοπό που αυτό ορίζει.

Σε βασανίζω μέσα στις ψυχής μου τον αέρα, αιώνες τώρα, πολεμώ με τα θηρία, και μια κερδίζω μια χάνω, πόλεμος δίχως τελειωμό.

Σε ζηλεύω, βρέθηκες στον κόσμο με σκοπό, καθώς περνούσες στα σκληρά ιερατεία πράος.

Σε ζηλεύω για την δύναμη την θεϊκή και την ανθρωπινή, που έκανε τον Πιλάτο να σαστίσει, μπροστά στο φως της καλοσύνης.

Σε ζηλεύω, που άνοιξες τον δρόμο για τον Γογλοθά, με ακάνθινο στεφάνι, και κουβαλώντας τον σταυρό του μαρτυρίου.

Σε ζηλεύω, που φύτεψες πόνο γλυκό, στο στήθος της Μαγδαληνής, και όχι μόνο, μα και στους άλλους ακολούθους μαθητές και πλήθος.   

Σε ζηλεύω που άνοιξες τα χέρια να δεχτούν καρφιά, και κράτησες τον κόσμο πάνω σ’ενα σταυρό, με τους ληστές συντρόφους.

Σε ζηλεύω, που δρόμο δίχως γυρισμό τράβηξες για τον Αδη, την πύλη πέρασες μόνο εσύ, και έκανες το σκοτάδι φως για μας τους τιποτένιους. 

Σε λατρεύω Ναζωραίε το σώμα σου να γίνει σώμα μου, ευχή μεγάλη και ευλογία, κομμάτι σου και εγώ να γίνω, μόνο μια τρίχα στα μαλλιά της άγιας κόμης.

Σκόνη  στα ταπεινά σανδάλια.

Ανάσα πονεμένη απ του σταυρού την κακουχία, σπίθα μικρή, πυγολαμπίδα απ την Ανάσταση.

Σε λάτρεψα για αυτή την όμορφη στιγμή  που είναι στόχος, και σκοπός για μένα, στο δρόμο του δικού μου Γολγοθά….τότε που χάνεται η ανάσα τότε που αρχίζει η ζωή και η Ανάσταση.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

12/4/2012

Παραμυθένια…..έννοια

Μια φορά και έναν καιρό στην καρδία ενός παραμυθένιου δάσους ζούσε μια όμορφη νεράιδα, η Λουλουδένια, ανθισμένο όνομα που άλλαζε όμως ανάλογα με την περίσταση.

Ζούσε ανάμεσα σε ξωτικά, καλικάτζαρους, και τους επτά νάνους, που προσέφεραν τις υπηρεσίες τους στην Νεραιδένια.

Προσευχές μουσικής αντηχούσαν συνεχώς, ανάμεσα στα δέντρα στα λουλούδια, στα ξέφωτα, τραγούδια τέτοια για να αποπλανούν τις σειρήνες.
Το ξωτικό με καλεί

Ο κυβερνήτης του δάσους, άνοιξε την πόρτα, και  ζήτησε από την Βελουδένια να τον ακολουθήσει στο μονοπάτι της μυσταγωγίας.
Σε εκείνο το μονοπάτι που στεκόταν σαν ήρωας η μοίρα, εκεί συναρτήθηκαν η ομορφιά της ζωής και το τέρας της απόγνωσης.
Εκεί αναμετρήθηκε η ειλικρίνεια των δυο κόσμων, που κυβερνιούνται από μαγεία, και πολεμούν ο ένας τον άλλο με ατσάλινα σπαθιά.

Ο πόλεμος αυτός φουντώνει την μεγαλοσύνη της ψυχής και γιγαντώνεται.

Η Φεγγαρένια πήρε και μένα τον τυχερό, βόλτα πάνω στο σκουπόξυλο, και μου είπε ψιθυριστά να κρατηθώ ζεστός και να περιμένω.

Ένα αστέρι πέφτει από τον σκοτεινό ουρανό, έναστρη χορωδία για να τιμήσει την ζωή, Δαντελένια αγάπη με μυρουδιά γυναίκας.

Τραγούδησε μου Μεταξένια, μια μελωδία ομορφιάς, που μεταμορφώνει τα δάκρυα του φόβου σε δάκρυα αγάπης  που θάβει τις λύπες και ξεθάβει τα όνειρα μου.

Στο ταξίδι γνώρισα όλα τα πλάσματα του δάσους, γνώρισα τις φαντασιώσεις μου, λογιών-λογιών ξωτικά, γνώρισα τις επιθυμίες μου, αστείους καλικάτζαρους, γνώρισα τις  αδυναμίες μου τους επτά νάνους.
Ονειρεύτηκα σε αυτή την γη, την απεραντοσύνη της θάλασσας να με τραβάει στην ακτή, αναζητώντας την δική μου «πυγολαμπίδα».

Ξέρω τα όνειρα μου είναι δάκρυα στην φωνή, και κόμπος στο λαιμό μου, ένας κόσμος χωρίς ματιά….

ααχχ να γινόταν τα γουργουρητά της θάλασσας αγάπη.

Ο κρύος αέρας και η βροχή να γίνονταν ήλιος για τις ψυχές του κόσμου, που πεθαίνουν.

Τώρα όμως είμαι πάλι εδώ κοντά σας, η τουλάχιστον σχεδόν μαζί σας, ο ύπνος με παίρνει από το χέρι….με βγάζει σιγά-σιγά από το δάσος και είμαι ακόμα μαγεμένος…

Ο κόσμος είναι ένα υπέροχο θέαμα όταν τον κοιτάζεις από την σωστή πλευρά….
Θυμηθείτε τον χορό που μοιραστήκατε, και την νύχτα που έφυγε με ένα φιλί, αφήνοντας πίσω ένα άρωμα μαργαριταρένιας ομορφιάς.

Ξέρω ότι τα όνειρά σας γίνονται από εσάς
Από εσάς και μόνο για εσάς……

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
14/9/2012

Ανάταση!

Αλήθεια, έτσι όπως την έμαθα, ατόφια, να δίνει σήματα κοινά σε όσους πράγματι αξίζει.

Κέρδισε το φλουρί στην πίτα την ανέγγιχτη, μια αρχή, που δίνει νόημα σκοπός, στην λέξη τέλος.

Νάτανε μόνο αυτό, ήρθε στην πόρτα, με τα κλειδιά δικά της, να ανοίξει προσπαθούσε…

Στο τέσσερα της νύχτας, στη μέση του οχτώ, σαν μια πυγολαμπίδα τυλιγμένη σε νεφέλη μενεξέ, μεταξωτή κλωστή στολίδι σε ένα αστέρι.

Δεν δίστασα στιγμή. Έτρεξα και άνοιξα, χώθηκε μέσα, γέμισε ο τόπος ομορφιά, γέμισε η αγκαλιά μου ζέστη.

Πόσο ωραία είναι, πόσο ανθρώπινη, πόσο δική μου…στο πρόσωπο μορφή αγγέλλου.

Στα μάτια φλόγα θεϊκή άγιας αγάπης βλέμμα….

Πάντα η ίδια σταθερή και δισυπόστατη, «ψυχή» και «πεταλούδα», δένεται η γλώσσα, μόνο δάκρυα διαμάντια, τα στολίδια στην χαρά μου.

Και έκλεισε απ έξω άλλη μια φορά, την άσχημη, τη γριά, που με κακό και ύπουλο περπάτημα, έλεγε λόγια πλάνης, ψωμί να δώσει τάχα, ψωμί που δηλητήριο είχε ποτίσει.

Πάμε μπροστά μαζί συνταξιδιώτες, δεν έχω τίποτα να φοβηθώ, μιλάνε τα σημάδια…ανόητοι όσοι ακόμη παραμύθια δεν πιστεύουν!!!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

1/1/2013