Το Απόλυτο

Μ΄ Αρέσει να φλερτάρω στο «είναι» και στο «δεν είναι».

Να «χάνομαι», και να «εμφανίζομαι»..

Να «Υπάρχω» και να είμαι «Ανύπαρκτος»

Να «σκορπίζω» την ψυχή μου, και να «μαζεύω» την σκόνη της.

Να «ταξιδεύω» το μυαλό μου και να το «σκλαβώνω»…

Να περπατώ στο λυκόφως, το αριστερό βήμα στην μέρα, το δεξί στην νύχτα.

Να «πετάω» κάτω από τον θεό, και να «περπατώ» δίπλα στον διάβολο.

Να γίνομαι «εγώ», και να ενεργώ «εσύ»…

Να με «αγγίζουν» και να «πιάνουν» αέρα..

Να με «πληγώνουν» και να με «δυναμώνουν»

Να με «βρίσκεις» όταν όλοι οι άλλοι με «χάνουν»…

Μ΄ Αρέσει να είμαι ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

14/9/2013=20=2 διπλή υπόσταση.

Μέτρο

Τόσα κεριά με κράτησαν, που φώτιζαν την νύχτα,

Όσα φιλιά με σφράγισαν, στο λιακωτό μου ρίχτα.

Τόσες καρδιές, ξεψύχησαν, μεταξωτά φορώντας

Όσες ανάσες έσβησαν στο πουθενά γυρνώντας

Τόσα του κόσμου δάκρυα, δροσίζουνε τον δρόμο

Όσα τ΄ αστέρια του ουρανού, φωτίζουνε τον κόσμο

Τόσο μεγάλη η αγάπη μου, την θάλασσα φουσκώνει

Όση της γης η ζεστασιά, στου Ήλιου το μπαλκόνι

 ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

28/6/2013=22=4 

Μοιραίοι κάκτοι

Τρεις κάκτοι σπαργανώνουνε, της γέννησης το θαύμα

Τρεις μοίρες μυστηριακές, κρατούν νωπό το τραύμα

Αέναα τ΄ αγκάθια τους, στου χρόνου μας την σπείρα,

Που η Αγαμήδη μάταια, ξορκίζει στην Εφύρα

Η Λάχεση ακοίμητη, πίσω μας, και μακριά μας  

Του παρελθόντος τις πηγές, τ άδικα δάκρυα μας

Και τα ριζώματα της Γής και τις δικές μας πλάτες

Προσκέφαλο για τις στιγμές, τις ώρες τις φευγάτες

Αστραποβόλα η Κλωθώ, στο τώρα μας η στέψη

Ζει ότι μας υπόσχεται, χωρίς μεγάλη σκέψη

Δρόμους ανοίγει αγνώστους, δίκες με την Σελήνη

Πάθη, βρισιές, είμαι παρών,  ζωής καυτό καμίνι.

Φαρμακερή, απρόβλεπτη, η Άτροπος μας θρέφει

Κάνει στον ήλιο εραστές, στα όνειρα μας γνέφει

Κι έπειτα, με την θάλασσα, ομόφυλα φλερτάρει

Καράβι ελαφροπάτησε, η «κάλλιστη»  του Πάρη.

   

Τούτα τα τρία αγκαθωτά της ύπαρξης στεφάνια

Μόνιμη μάχη της χθονός, μ΄ αντίπαλο τα ουράνια. 

Μου χάρισαν κεντήματα, μου πήραν στάλες δάκρυ.

Πονά με αίμα η βελονιά, σφάζει το τρίτο Μάτι.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

7/9/2013=22=4 ζεύγη ένα

Εγώ + Εσύ (Λύκος + Γεράκι)

Παραλογισμός

Λέει να γινότανε αυτό το φεγγάρι, τούτη την στιγμή να βούταγε στην θάλασσα, να βαπτιστούνε ασημένια τα νερά της.

Να χάσει η θάλασσα τα νάζια της, και ένα να γίνει με του ουρανού το γκρίζο, χωρίς να στάξει μια σταγόνα μοναξιάς στα φωτεινά της

Νύχτας τα σημάδια.

Να στολιστεί μ΄ ατσάλινα φτερά ο Πήγασος, και στο στερνό του φτεροκόπημα να σκίσει, να μετάξια της ψευτιάς που ντύσαμε του έρωτα την γύμνια.

Να κατεβώ στης αμμουδιάς τις δροσερές λαγόνες, και αφού με υπομονή φιλήσω χίλιους κόκκους, άμμου χρυσής, και φύκια άμα ντυθώ σαν δαντελένιες τρέσες, το ποθητό κοχύλι να ντυθώ, που μόνο το κακό φεγγάρι υπακούει. Και έτσι με της γιορτής την ξέφρενη και σειρηνένια μουσική, με κάθε ανάσα, ζωή θα φέρνει κάθε σκίρτημα, και κάθε ακούμπημα ζωή θα παίρνει.

Ο Έρωτας και ο θάνατος αντάμα στην ρουλέτα.

Λέει να γινότανε ο Ήλιος το άρμα του για λίγο ν΄ απιθώσει, στις χρυσαφένιες πεδιάδες του Αλωνάρη, να πλημυρίσουν τα βουνά με κοραλλένιο φώς.

Να σκύψουν οι κορφές οι χιονισμένες, και το λευκό τους όνειρο, στις ρεματιές να κρύψουν, μην το βρει της ειμαρμένης το μοιραίο μάτι, και το σκορπίσει στάχτη και καπνό στις άπονες του αγέρα ανασαιμιές.

Να σβήσει ο Μονόκερος , την φλόγα που τυλίγει με δαντέλες, όσα ποτέ χείλη ανθρώπου δεν ψιθύρισαν, όσα ποτέ χέρια αχόρταγα δεν χάιδεψαν, κι όσα ποτέ νεραιοδοσχήματα δεν κύλησαν σε όχθη ποταμού, που τα νερά του τα κρυστάλλινα στερεύουν, όταν δεν έχουν τίποτα να πουν.

Να γεννηθώ τότε ξανά, και να ουρλιάξω, σαν θα βγαίνω από την μήτρα της ατέλειωτης ζωής μου.

Να γονατίσω βρέφος μπρός στης Ήβης το στεφανωμένο τρίγωνο,

και να σαλπίσουν οι σειρήνες ποθητό σκοπό, που λήθη φέρνει στους συντρόφους του Οδυσσέα.

Να κόψω άντρας πια, καρπούς από το δέντρο του καλού και του κακού της γνώσης, και πάλι του εξοστρακισμού τον δρόμο να μου δείξουν.

Και τέλος σαν τιτάνιος Διγενής, στα αλώνια του κορμιού της αντρειοσύνης να κόψω αστέρια και την πορφυρή, ποδιά σου να κεντήσω.

Από το αίμα που θα στάξει, στης καυτής βελόνας τα κεντρίσματα, να πάρει ο Ήλιος, ψίχουλα δροσιάς και να στολίσει της ροδόλευκης αυγής το μεταξένιο μονοπάτι.

Αυτό το ίδιο που με ξαναγέννησε, τόσες φορές όσες χρειαστήκαν για να δώσω στην κακιά νεράιδα λόγο να υπάρχει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

25/8/2013=21=3 Τριάδα