Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2014

Αέναη αναζήτηση, νομοτέλεια της ζωής μας!

Στο βελουδένιο δέρμα της ποδιάς, κι ακόμα πιο ψηλά, στον ύπερο, που την ψυχή ανεβάζει, ακούμπησα εργάτης μιας προβιάς.
Σαν μέλισσα, σαν ξένος επισκέπτης, να μου ζεστάνει ο ήλιος τα φτερά, εξόριστος απ την κυψέλη μου δραπέτης!

Στο μεταξένιο πνεύμα της φωτιάς, κι ακόμα πιο βαθειά, στο φώς, που την καρδιά μοιράζει, ζεστάθηκα σπορίτης μιας σοδειάς.
Σαν άλογο, σαν κρύος επισκέπτης, να μου γλυκάνει ο χρόνος την φθορά, αχώριστος απ την γαλέρα μου ερέτης!

Στο φλογισμένο ρεύμα της ματιάς, κι ακόμα πιο μακριά, στο άπειρο, που το μυαλό
χαράζει, φτερούγισα γεράκι μιας καρδιάς.
Σαν αετός, σαν λάθος επισκέπτης, να μου λευκάνει αέρας τα πανιά, αδιόριστος απ την
εικόνα μου ικέτης!

Στο ορισμένο νεύμα της πατριάς, κι ακόμα πιο γλυκά, στον ίμερο, που το κορμί
σπαράζει,  πικράθηκα πανάκι μιας βραδιάς.
Σαν έρωτας, σαν λάγνος επισκέπτης, να μου μαράνει πόθος τη χαρά, αόριστος απ την ελπίδα  μου επαίτης!

Ταξιδευτής περήφανης γενιάς,
Προσκυνητής στον ταπεινό σου κόρφο ανεμώνη
Κάθε που φεύγω πάλι με γυρνάς
Κύκλους αιώνες η φυλή, το αίμα μου στοιχειώνει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
27/2/2014=18=9

Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014

Η λήθη

Σπασμένα θραύσματα κρυστάλλων οι μνήμες,
κυνηγιούνται, συναντώνται, συγκρούονται
μέσα στα στενά μονοπάτια των νευρώνων του εγκεφάλου.
Ψάχνουν απεγνωσμένα την μήτρα της λησμονιάς….
Να ενωθούν,
Να βουλιάξουν,
Και να πάρουν το σχήμα της.
Αντιστέκεται αυτή….
Αιμάτινοι πίδακες θλίψης εκτινάσσονται από τα σπλάχνα της,
κλειδωμένα δάκρυα φωλιασμένα στις σχισμένες φωτογραφίες,
σπασμένες φτερούγες λευκών περιστεριών καρφωμένες στο χώμα.
Γροθιές σφιγμένες οι αντοχές της ψυχής,
ορμάνε να ξεδιπλωθούν κραυγάζοντας…
Στην λησμονιά είναι η χαρά…
Κατερίνα Βαλμά

Έφυγες......

Τα σπαράγματα του έρωτα πάνω στην λευκή πεδιάδα του σεντονιού,
γκρεμός αδιάβατος το βαθούλωμα στο μαξιλάρι,
ξερές πια λιμνούλες οι σταγόνες της πάλης των κορμιών
Βαθιά ανάσα
να ρουφήξει τους τελευταίους υδρατμούς των σπασμών της ηδονής
να αποτυπωθούν στον καμβά της μνήμης.
Απεγνωσμένα τα χέρια ανιχνεύουν τον βωμό της ερωτικής κατάθεσης
απάντηση ζητούν… θα ξαναρθεί ;
Χάνεται η Κασσάνδρα μέσα στην ομίχλη της απώθησης
την Αφροδίτη καλεί…
Καγχάζει η θεά του έρωτα αλλά αυτή ελπίζει…
Ελπίδα και ζωή μαζί…

Κατερίνα Βαλμά 

Έρωτας

Πνοή ηδονής το αγέρι, σείει και ανεμίζει τα πέταλα των ανθών,
Σαν πολύχρωμες φουστίτσες ανέμελων γυναικών, που χορεύουν στις πλατείες..
«Σ’αγαπώ» φωνάζουν… τινάζοντας τις γυμνές γάμπες στον αέρα κραυγή και πρόσκληση μαζί…
Σφίγγουν τα χέρια στο στήθος, φωλιά ζεστή για τον αόρατο εραστή.
Μάτια θολά από την προσμονή, μαλλιά στολισμένα από αλμυρές σταγόνες πόθου…
Πνίγουν στα σωθικά τους τις κατάρες των μαινάδων και ικετεύουν….
Έλα,,, Σ’αγαπώ,,,,,

Κατερίνα Βαλμά