Τετάρτη 5 Μαρτίου 2014

Ανάγκα εστί…

Έχω ανάγκη ένα χρώμα, να χρωματίσει τα όνειρα μου
Να με γλυτώσει απ το κώμα, να λυπηθεί τα κύτταρα μου

Έχω ανάγκη ένα βλέμμα, να μην γυρεύει αυταπάτες
Να είναι κόκκινο σαν αίμα, όπως οι πρώτες μου αγάπες

Έχω ανάγκη μια σου λέξη, μια μόνο ανάσα, κάποιο στίχο
Ποίημα αέρινο να πλέξει, να δώσει στην κάρδια μου ήχο.

Έχω ανάγκη μια σταγόνα, να πλημμυρίσει την αυλή μου
Να στεφανώσει τον αγώνα, να ξεβρομίσει την χολή μου.

Έχω ανάγκη μια αχτίδα, με θράσος να τρυπώσει στα λαθραία
Στο πρόστυχο γιατί φροντίδα, στο πως απάντηση μοιραία.

Ανάγκα εστί ακούσια δοσμένη, κάνει τον κύκλο με γραμμή να μοιάζει,
Μέχρι να δώσει το κλειδί στην Ειμαρμένη, που γρίφους μόνιμα χαράζει  

Ανάγκα εστί λοιπόν εν κατακλείδι, σκοπούς και στόχους να προτείνει
Εύρηκα, πανηγυρικό του Αρχιμήδη, μετά το τέλος, επιπλέει με γαλήνη.
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
5/3/2014=15=6

Τρίτη 4 Μαρτίου 2014

Αναμνήσεις,

Θυμήσου κύτταρο και πρόσεξε τους χτύπους  της καρδιάς να αγγίζεις.
Γιατί είναι αδύνατο σε μένα να διαβάσω  όσα κρύβεις.
Ακούμπησα πάνω στον ίσκιο σου, τον ίσκιο του Άγγελου μου για να με ταξιδεύει.
Και δεν Προσέχω, ούτε νοιάζομαι που ο λύκος θα προδώσει το αρνί.
Κάποιες φορές και εκείνο στο λιβάδι με τις σκέψεις τις αμαρτωλές,  αναζητά το λύκο και τον βρίσκει, όχι σε αγέλη, μοναχό μοναχικό.
Κι όμως μυριάδες λύκους κουβαλάει, με μάτια φωτεινά, βλέμμα  σπινθηροβόλο.
Με δυσκολία τόσες όψεις να προδώσει, και να παρασυρθεί, η να κοπεί ακόμα με χίλια ξυραφάκια που το δέρμα του ματώνουν, γιατί έτσι είναι η θέληση του.
Με ευκολία όμως τόσες σκέψεις να πιστέψει, και να στροβιλισθεί, η να σκορπίσει με χίλια κυματάκια που τον άνεμο φουντώνουν, γιατί είναι έτσι η  γέννηση του.
Κάθε λουλούδι είναι ένα τέλειο  τραγούδι, που στον παράδεισο φυτρώνει, με ευχαρίστηση μα και με φόβο.
Μια επιθυμία ένα πέπλο διακαές, αγαπητό στολίδι σε μια νύφη, μια αμαρτία για τον χώρο και τον χρόνο.
Μια πτώση ερωτευμένη στο βαθύ σκοτάδι, και ο πεσμένος, με μια ηδονή που ανακαλύπτει
Του φωτός την ευλογία…
Ευλόγησε μου κύτταρο τον ψυχονού…  γδύνομαι εμπρός σου και το χαλινάρι σου προσφέρω!
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
18/2/2014=18=9

Δευτέρα 3 Μαρτίου 2014

Ατάκτως ερ ριμμένα

Ο έρωτας είναι γενεσιουργός αιτία.
Ο έρωτας προσφέρει εκτός των άλλων και υγεία, δύναμη, δημιουργία, αγάπη, φτιάχνει ανθρώπους, μεταφορικά και κυριολεκτικά, για τούτο και θεός.
Κάποιος ερωτεύεται αληθινά, όταν δεν επιζητά τον ανταποδοτικό έρωτα.
Εισπράττει τα αγαθά του έρωτα.
Αν υπάρχει αμοιβαιότητα εισπράττει και ο άλλος.
Τυχερός είναι οποίος ερωτεύεται, άτυχος είναι εκείνος που δεν ανταποκρίνεται στον ερωτά του.
Ερωτεύεται όμως κάποιον τρίτο, και πάει λέγοντας.
Αν συμβεί και δύο νοιώσουν το ίδιο συναίσθημα αυτό είναι το ξεκίνημα μιας αληθινής αγάπης, που διαρκεί συνήθως όλη την ζωή.
Σχετικά με την ψυχή. Δεν ορίζεται ποσοτικά, μέρος της φέρει κάποιος, και μέρη της πολλοί άλλοι, ενώ παραμένει και τμήμα που δεν έχει διοχετευθεί κάπου.
Όταν κάποιος ερωτεύεται, αυτό είναι έκφραση της ψυχής και όχι δικό μας, για αυτό δεν γίνεται εκούσια.
Εκείνη αναγνωρίζει μέρος της που φωλιάζει άλλου, η αναγνωρίζει κατάσταση που έχει συμμετοχή τμήμα της.
Νομίζουμε ότι ο ερωτευμένος είναι ανόητος, στην ουσία είναι ελεύθερη η ψυχή.
Ο έρωτας ο ύπνος και ο θάνατος ελευθερώνουν την ψυχή.
Σε όλες τις άλλες εκφράσεις την κρατά δέσμια ο νους, με εργαλείο την Λογική.
Αυτό είναι η κύρια αιτία των προβλημάτων του ανθρώπου, η ψυχή όταν εμπεριέχεται στην ύλη είναι δέσμια, για να μπορούν τα όντα με διαφορετικής οικογένειας ψυχή να συνυπάρχουν.
Οι ερημίτες μειώνουν την επιρροή του νου και αυξάνουν της ψυχή διότι δεν χρειάζονται κανόνες είναι μόνοι.
Η ολοκληρωμένη αρμονία ψυχής και νου, η ταύτιση τους, ο Ψυχονούς είναι το τελευταίο στάδιο πριν την θέωση.
Οι περισσότεροι θεωρούν, την ανάγκη, την επιθυμία, το ένστικτο, την επικοινωνία, και πολλά άλλα έρωτα.
Ο έρωτας είναι θεός, συνεπώς δεν περιγράφεται, και βιώνεται σε ελαχιστότατα κλάσματα του μεγέθους χρόνος.
Είναι όπως η αστραπή που διαρκεί ελάχιστα, την θυμάσαι μα δυσκολεύεσαι να περιγράψεις.
Όλα τα υπόλοιπα είναι συνθήκες, για να γεννηθεί (χημεία, αισθητική, κλπ).
Είναι θεός γιατί αν και είναι στιγμιαίος, η επιρροή του στις πράξεις την δραστηριότητα και τον χαρακτήρα μας διαρκεί...πολλές φορές και εφ όρου ζωής ,όταν συντονίσει δύο, ταυτόχρονα, και με την ίδια ένταση.
Ο έρωτας είναι θεός γιατί είναι ο δημιουργός της αλήθειας και της αγάπης, δεν είναι όμως της ζωής.
Γιατί η αγάπη σε κάνει να αισθάνεσαι μια περίεργη αίσθηση;
Γιατί είναι αποτέλεσμα του έρωτα, και σε βάζει σε μια θεϊκή ατμόσφαιρα, που δεν έχει καμία ομοιότητα με ανθρώπινες καταστάσεις.
Γιατί χάρισμα θεϊκό σκοπό έχει να κρατά τον ον άνθρωπος σε επίπεδα και προδιαγραφές αντίστοιχα με την κτίση του, χάριν του άκτιστου.
ποιά προσευχή εισακούστηκε, ποιά έκπληξη, να βρω το ήλιο να με περιμένει!
Να καίει κατά πως ξέρει τις κορφές, να πλημμυρίζει με έρωτα τα σύννεφα.
Να ζωγραφίζει τόξα του ουρανού μοναδικά δικά μου δύο!
Είναι σοφία μονάχα το τέλος!
Τώρα είναι στ' αλήθεια καθαρή τούτη η Δευτέρα, τώρα μπορείς και συ να προχωρήσεις το όνειρο, με τέτοιους οιωνούς, πως τα μελλούμενα να μην αγγίξεις.
Νιώθεις, αγγίζεις, δια σταυρώνεσαι και ζεις ψηλά αλλιώτικα, βέλος στο τόξο Του!!
Χάρισμα να είναι κάποιος υπηρέτης του έρωτα δώρο μεγάλο…
Μεγάλος πόθος, ο μεγαλύτερος, και ο νόστος του Οδυσσέα....
Μεγάλο το ταξίδι και μικρό συνάμα...
Για μια χιονάτη, τόσα πολλά και άγρια κύματα ν΄ αντιπαλεύει...
Κι όταν στο τέλος φτάνει, να γίνεται ολόγραμμα η Πηνελόπη...
Πάει τότε και κρατά τον πόνο αγκαλιά ο νόστος...
Οι δυο μαζί, παλιόφιλοι φτιάχνουν την νοσταλγία...
Άξιζε όμως το ταξίδι.....
Στα τόσα λιμάνια, που ξεμπαρκάραμε, στα τόσα νησιά ναυαγοί, στα τόσα νέα μπάρκα μας…  
Όλοι βλέπουν την εικόνα μας,
Όλοι νομίζουν ότι είμαστε αυτό,
Δεν έχει καμιά σημασία...εμείς μόνοι ξέρουμε..
Όταν αυτό που βλέπουμε εμείς σε εμάς, το βλέπουν και άλλοι, τότε αρχίζουμε να κατακτάμε το φως... την αλήθεια!!
Είναι τόσο απλό, και όμως η τραγικότητα μας να μην κατανοούμε τα απλά..
Ένα άγγιγμα, μια φλόγα, καθρέφτης σου εγώ, και συ το είδωλο.
Της άκρης άκρη σου εγώ, και συ του αναφιλητού το τέλος.
Εμείς πλεούμενα με λάθη και θυσίες, και σεις οι θάλασσες με πάθη και αξίες!!
Να είμαι εγώ, να είσαι εσύ, τότε συνθέτουμε το ένα…
Να είμαστε εμείς να είσαστε εσείς, τότε αγγίζουμε την αλήθεια, ζούμε στο φως…
Είναι όλα τόσο απλά

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
3/3/2014=13=4 

Κυριακή 2 Μαρτίου 2014

Ένα σπιρτόξυλο

Πάνω σ' ένα δίσκο, σαν τον ίσκιο
να σε βρίσκω,
να 'σαι μια βεντάλια, μια ανταύγεια,
μια νεράιδα

Κι αν χαθώ ξανά,
στους πιο σκοτεινούς του νου σου δρόμους
θ' ανάψω μια μικρή φωτιά,
πίσω από τους νόθους σου τους φόβους

Να 'χω τα δυο μάτια σου φωτισμένα
και στην πόλη ρίχτα
πίσω από τις φλόγες τους
πυρκαγιά να κάψει αυτή τη νύχτα

Απορεί ο ουρανός, πως μια τοσοδούλα στιγμή ασημαντότητας
στο άπειρο, στον άπειρο χρόνο, κρύβει έναν ατέλειωτο παράδεισο
ανατροπής. Ολοκληρωτικής. Χαοτικής. Υπέροχης. Υπεροχής.
Πλησιάζει τότε το φινιστρίνι και χαϊδεύει με τη ματιά του το βρέφος.

Το γόνο. Και του δίνει ονόματα.
Γιάννης, Κώστας, Ελένη, Θανάσης, Ανδρομάχη, Σοφία, Σταμάτης,
Μαρία, Κυριάκος, Κυριακή, Γιώργος, Πέτρος, Σταυρούλα, Νικολέτα,
Αλέξης, Αλεξάνδρα, Αναστάσης, Τασία, Άννα

Ακόμα κι απ' τον ίσκιο σου στον τοίχο
μέσ' τη τανάλια της βεντάλιας σου σε βρίσκω
λείψανο κι όμως, τα βρέφη σου γεννάει
τούτη η ιδέα τις γενιές τις προσπερνάει

Έρωτας για το δήθεν και το πνεύμα
κείνο το μπαμ που καψαλίζει τ' άσπρο δέρμα
κείνο το αχ που τ' άδειο χέρι σου οπλίζει
τη συνταγή της εξουσίας που φοβίζει

Κι έχω χιλιάδες να σου πω, να σε μουσκέψω
κι απ' τον ιδρώτα σου το φόβο να σου κλέψω
να σε βαφτίσω Ανδρομάχη και Ελένη
να σε πετάξω στη φωτιά που περιμένει

Ένα σπιρτόξυλο κι ο έλικας της θλίψης
ανεμοθύελλα στα τέλματα της σήψης
τους στοιχειωμένους θα σηκώσει απ' το καζάνι
να ξαναγεννηθεί ζωή κι αυτό μου φτάνει


Κι ας χαθώ ξανά σ' αυτά που λένε
τα δυο μάτια σου που σιγοκαίνε
φωτισμένα μέσ' την πόλη ρίχτα
πυρκαγιά να κάψει αυτή τη νύχτα "

Και στο σπασμό σου την ανάσα θα κρατήσω
αυτά που κρύβεις ένα-ένα θα τα λύσω
ν' ανατριχιάσουν οι στιγμές που σε διψάνε
κι οι συμμορίες τα σχοινιά σου που κρατάνε

Ένα σπιρτόξυλο, σημαία και αγχόνη
η φλόγα που όλα τα νικάει και όλα τα λειώνει
τους στοιχειωμένους θα σηκώσει απ' το καζάνι
να ξαναγεννηθεί ζωή κι αυτό μου φτάνει

Κι ας χαθώ ξανά στους ίδιους δρόμους
πίσω από τους νόθους σου τους φόβους
θα 'χω μια μικρή φωτιά ν' ανάψω
τούτο το κορμί στο φως να κάψω

Στίχοι : Μπουλασίκης Απόστολος
Μουσική : Μπουλασίκης Απόστολος
Ερμηνευτης : Παπακωνσταντίνου Βασίλης