Τώρα που η νύχτα περπατά στο δρόμο, χωρίς σκοπό και δίχως
σχέδιο ταξιδιού..
Τώρα η πτήση δεν κρατά το νόμο, ανοίγει τα φτερά στο πουθενά και στο
παντού!
Με ένα κεράκι ταπεινό, στα βλέφαρα μας, μια τόση δα φλογίτσα φτωχική,
που ξέρει όμως να φωτίζει την καρδιά μας, μες το σκοτάδι της πορεία μας εκεί.
Πέτα μακριά νοιώσε το λάγνο σήμα, με το φεγγάρι καντηλάκι
τ’ ουρανού,
Σκάψε την θάλασσα αγκάλιασε το κύμα, είναι ο δρόμος
ευκολία του φτηνού.
Γιατί στο τέλος ο καθένας περισσεύει, και ας πληρώνει ένα
τίμημα βαρύ
Όταν χαρίζεις η ζωή κάπου σε κλέβει, σκύβει τα μάτια και
κρυφά αποχωρεί.
Υπάρχει κάτι δεδομένο στους νευρώνες, και καθορίζει την
πορεία καθενός,
Μια πελατεία ανυπότακτοι θαμώνες, με απαιτήσεις διάφορες
του μηδενός.
Βγαίνουν στον δρόμο σαν ξυπόλητη αγέλη, κι εκείνος
χάνεται χωρίς επιστροφή
Μια συμμαχία του αδύνατου που θέλει, με την ουσία να
βρεθεί στην κορυφή.
Πιο πέρα από τον ήλιο και τον χρόνο, στο όριο του έβδομου
ουρανού
Εκεί που σμίγουνε το χάος με το νόμο, κι’ αρχίζει η
συντέλεια του νου
μια πεταλούδα η ψυχή που ταξιδεύει, και μας ορίζει
σταθερή διαδρομή
σε μάχες δίνεται συχνά μα δεν στερεύει, αιτία της ζωής
και αφορμή
Η ανάγκη ταξιδεύει τα όνειρα μας, κι η δύναμη στην άκρη
του γκρεμού,
πως μαϊμουδίζει
χρόνια η σειρά μας, και πνίγεται στα χείλη του λυγμού.
Τα κέρατα του τράγου περιμένουν, κούφιο το βλέμμα
καρφωμένο στο πανί
Δεν φταίνε όσοι άδοξα πεθαίνουν, είναι που ξέχασαν να
ζουν οι ζωντανοί.
Η μοίρα όλων να καούν, και φως να γίνουν, φωτόνια, παλμός,
υπεροχή
Όπως τ΄ αστέρια καίγονται και έπειτα σβήνουν, αιώνια αρχή
η διαδοχή.
Έτσι το τέλος σαν ουσία υπερτερεί, και ο θάνατος γράφει
για κάθε ούτι*
Αν κάψιμο διαλέξει
σαν κερί, η μ΄ έκρηξη καεί σα το μπαρούτι!
(*ουτιδανός)
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
3/7/2014=17=8
