Ήταν ένα μ..... καράβι!

Ένα λεπτό περιπτερά, κ΄ ένα χοντρό μανάβη,

μπάρκαραν ένα πρωινό  στου Ρέντη το καράβι.

Είχε κατάρτια  μπρόκολα, πανιά εφημερίδες,

καπότες για σωσίβια, κάβους σκορδοπλεξίδες.

Τσιχλόφουσκα  περιπτεράς, και ο μανάβης βλίτο,

μα τον Σεβάχ δεν άξιζαν, οι δυο τους ένα σπίρτο.

Για καπετάνιο διάλεξαν, μια πουπουλένια κόρη

να μην βαραίνει το σκαρί,  και γέρνει το βαπόρι.

Θέλει καρδιά η θάλασσα, και το ταξίδι  χέρια,

με ψιλικά, και λάχανα, παθαίνεις τα χουνέρια.

Χρειάζεται  ρότα, άγκυρα, πυξίδα, τιμονιέρα

Όχι ραδίκια, μαϊντανούς, σερβιέτες η παντιέρα.

Αστράφτει ο περιπτεράς, βρόντηξε  ο μανάβης,

Θέλω εργάτη γίγαντα, με μιας να τον ανάβεις.

Στο μπάρκο το παρθενικό, γυρεύω ένα μούτσο

ακούραστο  δουλευταρά, και όχι για τον πούτσο.

Ο παραγιός του έμπορα, λιγνός και παλληκάρι

κατέθεσε μια αίτηση, την κόρη να φλερτάρει.

Την θέση κατοχύρωσε, ψηλά στην κουπαστή,

αυτοί για μούτσο έψαχναν και βρήκαν εραστή.

Σαλπάρανε μ΄ ενθουσιασμό, και ούριο αέρα,

η κόρη με τον μούτσο της χάνονταν όλη μέρα.

Αφεντικά ζωή πικρή, στη χούφτα ματσακόνι,

και κάθε βράδυ την ουρά, ο διάβολος να χώνει.

Λέπτυνε ο μανάβης μας, χωρούσε σε καφάσι,

κόκκαλα ο περιπτεράς, ναύλο σε νέα φάση.

Η θάλασσα πονετική, ζυγιάζει και πληρώνει,

κάνει τον ένα μέδουσα,  τον άλλο ανεμώνη.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

11/9/2015=19=10=1 

Ιχώρ

Απ του χάους την άνομη μήτρα, μια σταγόνα ιχώρ γεννημένη,

θεϊκή στων Λελέγων τη ρήτρα, ες αεί στους αιώνες δοσμένη.

Απαλό σαν το χάδι στο βλέμμα, μεταξένιο υγρό που σταλάζει

μακαρίων ασπίδα στο αίμα, πάντα ρεί, προχωρεί, δεν αλλάζει.

Αθάνατων πηγαία διαθήκη, της φυλής που φυλάει ο Τάλως,

τυλιγμένο σ΄ ολόχρυση θήκη, της ψυχής το αμόλυντο κάλλος.

Τον ιστό της δριμύτητας πλέκει, για την μαύρη χολή την οξεία,

και σαν φλέγμα αλμυρό μετατρέπει, με φωτιά την χαμένη αξία.

Πυθαγόρας και θεία ουσία, δωρισμένη μονάδα στο αίμα,

αρχικού κωδικού παρουσία, του πατέρα φυλάει το σπέρμα.

Άλφα  κόκκινο, βήτα ιώδες, τρίτο γράμμα γαλάζιο θερμαίνει  

μαχαρέσσιν θεοίς ιδεώδες, Ολύμπιους ανθρώπους υφαίνει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

5/9/2015=22=4

Λιλίθ, Λελέθ, Λελεγία.

Ξεχασμένη Λιλίθ στους αιώνες, θηλυκή τραγωδία αδίκου,

δεν χωράς σε αγίων χιτώνες, μοναχά στην ιδέα του λύκου.

Προαιώνια του χρόνου παλλάδα, φωτοστέφανο έχεις την λήθη

Του Διονύσου αρχαία μαινάδα, οργιάζουν για σένα οι μύθοι.

Ο θεός του θεού η πνοή σου, το κορμί σου ζεστή μαύρη λίθος,

ανυπότακτη τρέχει η ψυχή σου, λευτεριά σκυλεμένη στο πλήθος.

Ηλιοδαίμονες μόνο ορίζεις, στην ζωή, των Λελέγων η αίγα,

ηλιομάνα του Δία φωτίζεις, την κοιλάδα, στο άλφα του Βέγα.

Φλογερή επιθυμία σε λένε, σαν τα τάρταρα γύμνια ξερνάνε

σε φωτιά οι βροτοί σιγοκαίνε, κ’ οι αθάνατοι πια δεν μιλάνε

Συμφορά σε συχνότητα αύρας, οι παλμοί σου δονούν τη σοφία,

σε δικάζουν στη βίβλο της χάβρας, αφελώς σκυλεμένα στοιχεία.  

Καταδίκης ευχή για στον Άδη,  να σε έχει γυναίκα του πρώτη,

η ματιά σου φιδιού κρύο χάδι, ενσαρκώνει της Εύας την νιότη.

Σκοτεινή ομορφιά, της σελήνης, αναμνήσεις σ’ αθέατη όψη

αψηφάς την Εδέμ για να γίνεις, τρίτο μάτι συνείδησης κόψη.

Ασυμβίβαστη μάνα ανθρώπων, του Αδάμ η διπλή ευκαιρία

την αδάμαστη γνώση ερώτων, σε διαυγή παραδίδεις πορεία.

Περσεφόνη, Αστάρτη, και Λάμια, ζηλευτή του Διός ερωμένη

το χαμένο σου γιό με ποτάμια, όσο αίμα να πιείς δεν ξεπλένει.

Μεθυσμένη τα όρια ξελύνει, μηδενίζει την «ύλη» του κόσμου,

Ω Λιλίθ σαρκωμένη σελήνη, την «Ουσία» γυρεύω εντός μου.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

10-8-2015=17=8

Η 28η μέρα

Αιμορραγία σε περίοδο ακμής, της ξηρασίας

χυμένη σε φεγγάρι πορφυρό της φαντασίας.

Μαλαματένια ώρα, καλαμένια μου φλογέρα

η  μέρα είκοσι οκτώ, της νύχτας η μητέρα.

Λύκε του φεγγαριού, της πανσελήνου

Έλα με ξόρκια να μου κάνεις μια μαγεία

Λύκε του φεγγαριού της πανσελήνου

ας κομματιάσουμε μαζί, τα εκμαγεία.

Ευλογημένος κύκλος αίματος, ροή κυττάρου

Εθιστικό νερό αθάνατο, προίκα του χάρου.                       

Αίνος η ώρα της σελήνης, μια γυναίκα μόνη

σαν καταρράκτης φωτεινός, μετουσιώνει.   

Λύκε του φεγγαριού, της πανσελήνου

Μάγια να κάνεις στις γυναίκες της καμίνου.

Λύκε του φεγγαριού, της πανσελήνου

ξόρκια να κάνεις, με την μυρωδιά του κρίνου.

Ο τελευταίος τρόπος βάλσαμο του πόνου,

αυτή ή αιμορραγία , στην αχλή του χρόνου.

Στο στόμα το φιλί της ασημένιας σφαίρας,

καυτή μου ανάσα, πορφυρή ροή καλντέρας.

Λύκε του φεγγαριού, της πανσελήνου

μην ρίχνεις άλλο την αγάπη με την χάση.

Λύκε του φεγγαριού, της πανσελήνου

για σένα λούζομαι, στης μήνις μου την άψη.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

1/8/2015=17=8