Καλή Ανατολή

Διά ευχών των αρχαίων αχράντων ψυχών,

και μακάρων δαιμόνων ες αεί ευτυχών.

Με την αίγλη αγγέλων, αρρήτων ρητών,

κάθε έτος, αχτίδα χιλιάδων ετών.

Εκ σωμάτων ανδρείων, με εικόνα θεού

και προσώπων ομοίων, με ουσία λαού.

Με την ρώμη ταγμάτων, ωριαίου καιρού

κάθε έτος, παιάνας αρχαίου χορού.

Μετά  γνώσης ανθρώπου, με ουσία θεού,

και ελεύθερο πνεύμα, φωτοστέφανο νου,

με ιδέες του νόμου, και φωτός αγωγή.

Κάθε έτος, χαράζει μια καινούργια αυγή.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

2/1/2016=12=3 

Η πρώτη εντελέχεια

Κι όμως είναι εφικτό, ούτε έχει απώλειες, παρά μόνο  όσες εσύ θα επιβάλεις στον εαυτό σου..

Φτάνει να μάθεις πρώτα.... που είναι τα τρωτά του δράκου.
Κι έπειτα, συνειδητά να είσαι ένας, ένας μόνο.... κι όμως χιλιάδες "ένας".

Μύριες "Δούρειες ψυχές"

Μοναχός, και η πάχνη το λάθος διορθώνει,

Κάτι κρύβει ο αχός, στην πατρίδα την μόνη.

Ριζικό ατελές, η πυξίδα μας δήθεν,

κινητό ευτελές, το εδώθε κακείθεν.

Σιωπηλός, και το ρεύμα φιλτράρει τους ήχους

γλωσσικός πακτωλός, ζωγραφίζει σε τοίχους.

Θυμικό ασορτί, αοράτων κυμάτων,

αδηφάγων γιορτή, η βορά των θυμάτων.

Σκοτεινός, και το φώς αποβάλλει τους όρους

κεκαρμένος αμνός, σε στυγνούς μισθοφόρους.

Γνωμικό διφυές, ο θεός σε οθόνες

στάτους κβο ευφυές, η πελάτες η πόρνες.

Λαμπερός, και ο δρόμος αγκάθια σπαρμένος

ο σκοπός κρατερός, με ρομφαίες ζωσμένος.

Εφικτή εντολή, των αγγέλων αδεία,

μυστική προβολή, νοητή κουστωδία.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

25/11/2015=17=8 

Ρηξικέλευθη ελεγεία.

Σκάβουν το νου, γδέρνουν της γης το δέρμα.

Σβήνει ο ήλιος, λείπει το νερό, μυρίζει τέρμα.
Βαρύς ζυγός, τυφλά ο ζευγολάτης να διατάζει
σπέρμα νεκρό, ζητά την άνοιξη και μηρυκάζει.

Ζεύγλα, σταλίδα, και υνί, μας διαφεντεύουν
λαιμό, μυαλό, υπομονή, κρυφά  κουρσεύουν.
Του χωραφιού ανέραστο, το στέρφο χώμα,
άμορφα ζώα, κλέβουνε ζωή, που ζει ακόμα.

Ο ζευγολάτης σκυθρωπός, η Γή μια ξέρα

φτηνό ομοίωμα, κωπηλατεί σάπια γαλέρα.

Έχει για σμίλη καμουτσί, η ανάγκη πείθει,

ότι δεν τσούζει το πετσί, θέλουν τα πλήθη.

Ένοχο πισωγύρισμα, ζωή με την βουκέντρα

η ιστορία δούλα του σκοπού, δοτή αφέντρα.

Αμάζευτη  σοδειά μισή, σε αστικούς λειμώνες,

σπορά ευνούχων μισθωτών, θερίζουν πόρνες.

Μια μονοδιάστατη εποχή, ομφάλιος λώρος,

ο χρόνος μέγαιρα μαμή, και η γέννα φόρος.

Στο χάσιμο του φεγγαριού, η λήθη καίει,

τη μνήμη μιας Ανατολής, και δήθεν κλαίει.

  

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

3/11/2015=13=4

Θυμήσου φύλλο... κάποτε ήταν άνοιξη

Ότι αγαπούσα άνθισε, στου φεγγαριού την λάμψη,

σαν τρέχει η νύχτα βιαστικά την μέρα να ανάψει.

Ότι αγαπώ, είναι κραυγή, χρόνος παγιδευμένος,

πόθος βουβός αχόρταγος, σε κάτεργο δεμένος.

Καθώς με παίρνεις αγκαλιά τα αστέρια χαμηλώνουν,

φωτίζουν, μόνο μια σταλιά το χρόνο και θολώνουν.

Με τα φιλιά σου με μεθάς, τα άνθη πια δεν μυρίζουν,

και τ΄ άρωμα που χάνουνε, στα χείλη σου δωρίζουν.

Όταν στα μάτια με κοιτάς, το κύμα που καλπάζει

τον  βράχο ερωτεύεται, κ΄ η  θάλασσα αλλάζει.

Στάζει το βλέμμα  σου κρασί, νέκταρ το άγγιγμα σου

λάβα του πόθου μου καυτή, κάθε φτερούγισμα σου.

Σαν με τυλίγεις σαν βροχή , χαμογελά η μπόρα,

στάζεις αθάνατο νερό, γίνεται ο χρόνος ώρα.

Με τον ιδρώτα σου ζεστό, διαμάντι και σταγόνα,

λουλούδι μου αμάραντο, σε μυστικό λειμώνα.

Ότι αγαπήσω μαχαιριά, να ξανανιώσει το αίμα,

ξεχειλισμένος χείμαρρος, για κολασμένο  ρέμα.

Ότι αγαπήσω μια πετριά, στην ξεχασμένη λίμνη,

λευκός καπνός, αχόρταγος, σε πορφυρό καμίνι.

Οι χαρές είναι λουλούδια, γρήγορα μαραίνονται...
Οι λύπες είναι ο σπόρος που μένει αμάραντος...
Ο άνθρωπος, φυτεύει τον σπόρο...

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

7/10/2015=16=7