Ευμενώς ερυθριάσατε

Δυό χιλιάδες και μία δεκάδα,

συν επτά μοναδούλες ακόμα,

υποσχέσεις σωρό για λιακάδα,

και ελπίδες με κόκκινο χρώμα.

Με το ένα αρχή στην ζωή μας,

κάθε χρόνος αλλάζει το νόμο,

όμως πριν από εκείνο μαζί μας,

καθορίζει το πνεύμα το δρόμο.

Στα κουφά των αγίων η ευθύνη,

των ανθρώπων οι ρόλοι επίσης,

στροβιλίζει των χρόνων η δίνη,

με ευχές οδηγούν συνειδήσεις.

Ω τι πάθος πηγαίνει στο βρόντο,

Παγωμένα ζεστά όλα ίδια,

Τρυφηλά και φτωχά σ ένα πόντο,

κουρελάκια μαζί με στολίδια.

Ομορφιά μου χαμένη στο δάσος,

βρες ψυχή μου ανθό να μυρίζει.

Δεν μετρά μονάχος του ο άσσος,

το μηδέν θέλει δίπλα ν΄ αξίζει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

31/12/2016=14=5

Ένα δύο τεστ, προσθήκες στα γεγραμμένα

 Φυλή, ετυμολογική προέλευση, από το φύω (επί ανθρώπων γεννιέμαι, γίνομαι με φυσική διεργασία), φύσις, φυτό, φύλον

Επίσης φυς ο υιός φύσας ο πατηρ,

Έθνος από το έθος, συνήθεια τρόποι , έθιμα, εθίζω συνηθίζω (επίκτητες ιδιότητες)

Είναι σαφής η Ελληνική γλώσσα, και διαχωρίζει τις έννοιες.

Φυλή είναι η κοινή κυτταρική προέλευση (φυσικά απόλυτα καθαρός δεν είναι κανείς λόγω των επί χιλιετιών επιμειξιών.

Για αυτό και οι γαλαζοαίματοι παντρεύονται μεταξύ τους.

Για αυτό και παρέμεινε το της παρθενίας ταμπού, το οποίο ξεκίνησε για να διαφυλαχθεί η φυλή, μάταια όμως).

Στην πατρίδα μου την Μάνη, τα κορίτσια (οι μη ειδήμονες λένε δεν τα έχουν σε εκτίμηση), τα αποκαλούν Φυλικά, και υποκοριστικά Φυλικούλια.

Σοφή η προφορική παράδοση, σε αντίθεση με την αλλοίωση της γραπτής πληροφορίας, που μεταφέρεται και εξυπηρετεί σκοπιμότητες.

«Verba volant, scripta manent» "τα λόγια πετούν, τα γραπτά μένουν", παγίωσαν στην συνείδησή μας οι Λατίνοι.

Είχαν τους λόγους τους, και αυτοί εκτός των άλλων ήταν, να δεσμεύσουν κάποιον…

Τον τύλιξε σε μια κόλλα χαρτί λένε σήμερα, για να τονίσουν την δύναμη των γραπτών.

Η δύναμη όμως, χρειάζεται εκτόνωση, και η εκτόνωση αφήνει θύματα.

…η να αποδώσουν στο μέλλον την θέση τους, ιστορία δηλαδή υποκειμενική, γιατί δεν είναι δυνατόν ποτέ αυτό που γράφεται από έναν να είναι αντικειμενικό.

Αλλά και «έπεα πτερόεντα» ο Όμηρος, και εδώ λάμπει η σοφία της αλήθειας, κι ας ερμηνεύουμε τα λόγια που πετάνε σαν λόγια του αέρα.

Τα λόγια που πετάνε είναι τα λόγια, που εξαπλώνονται γρήγορα, προς όλες τις κατευθύνσεις, γίνονται φήμη, συγχρόνως εμπλουτίζονται από πολλούς, και παύουν να είναι υποκειμενικά.

Είναι η προφορική παράδοση, είναι η καμουφλαρισμένη αλήθεια, για να σωθεί.

Είναι η μυθολογία, οι θρύλοι, η κυτταρική μνήμη, η άλλη ιστορία, που με την αρωγή της συμβατικής τεκμηριώνεται, και γίνεται αποδεκτή από τους σκεπτικιστές.

Φυλικό λοιπόν, είναι η μήτρα της φυλής, και πατρογονικό είναι το έτερο συστατικό.

Απλοί φυσικοί συλλογισμοί, ότι σπείρεις θα θερίσεις.

Και αν η φυλή είναι φυσική διεργασία, το έθνος είναι επίκτητη.

Τα ήθη, οι τρόποι, η παιδεία, και οι συνήθειες ενός συνόλου ανθρώπων ορίζουν το έθνος.

«Τοσούτον δ’ απολέλοιπεν η πόλις ημών περί το φρονείν και λέγειν τους άλλους ανθρώπους, ώσθ’ οι ταύτης μαθηταί των άλλων διδάσκαλοι γεγόνασι και το των Ελλήνων όνομα πεποίηκε μηκέτι του γένους, αλλά της διανοίας δοκείν είναι, και μάλλον Έλληνας καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας, ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας».

Ισοκράτης Πανηγυρικός εδάφιο 50

Περιττό να προσθέσω, κάτι επί της ουσίας, παρά μόνο πώς στην αρχέγονη ομάδα, ταυτιζόταν οι έννοιες, φυλή και έθνος, και αποτελούσε ηθική ανάγκη να διαφυλαχτεί αυτή η ταύτιση.

«Διος Ελλανίου καί Αθηνάς Ελλανίας ιερόν Ίδρυσάμενον , φυλάς φυλαξαντα , και ωβας ωβαξαντα,»

Πλούταρχος βίοι παράλληλοι , Λυκούργος

Χωρίς την αυθαίρετη και επιβεβλημένη διάθεση των περισσοτέρων να ισοπεδώσουν την πολυμορφία, για να κρύψουν τις ατέλειες τους στο σύνολο, η διατήρηση της φυλής αποτελεί την αρχή της αρμονίας στην ύπαρξη του ανθρωπίνου γένους.

Και όχι μόνο είναι η βασική προϋπόθεση της ελευθερίας, και της εξέλιξης, μέσα σε ένα περιβάλλον ανθρώπινης ολοκλήρωσης, που διέπεται από αλληλοσεβασμό.

Συνύπαρξη, σημαίνει υπάρχουμε μαζί, χωρίς τάσεις επιβολής, χωρίς φόβο αλλοτρίωσης.

‘Άλλωστε στον Παράδεισο που όλοι οραματίζονται συνυπάρχουν όλα τα είδη όντων και φυτών.

Απλά φυσικά συναισθήματα, απλοί ανθρώπινοι συλλογισμοί.

«βρήκε ο γύφτος την γενιά του, κι αναγάλλιασε η καρδιά του»

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

28/12/2016=22=4      

Έμμετρο, κατάλληλο για χρήση

Χρόνια ευχές των αστεριών
μοίρες του γαλαξία
χορός των μαργαριταριών

ζεστή καθάρια αξία

Φώτα κεριά των τραγουδιών

ξωκλήσια παραδείσου

αρώματα των λουλουδιών

καθρέφτισμα ναρκίσσου

Μέρες κοπέλες των μηνών

του ουρανού κομμάτια

νύχτες καμάρι των βουνών

στα χιονισμένα ελάτια.

Τώρα γιορτή των θαλασσών

απαύγασμα υδάτων

εχθές τραγούδι των μουσών

αύριο πνοή θαυμάτων.

Ρυθμός αρχέγονων ψυχών

στη λύρα του Ορφέα

για περιουσία των φτωχών

το φώς του Προμηθέα.

Σκέψεις παντοτινή φωτιά

ανάβουνε και σβήνουν,

άλλοτε φέρνουν ζεστασιά,

άλλοτε στάχτη αφήνουν.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

27/12/2016=21=3

Άγιος Γιερός

Κατηφόριζε, σέρνοντας τα βαριά του βήματα μέσα στην νύχτα.
Μια νύχτα ερημική πρωτόγνωρη, για την πολύβουη πόλη, όμως δικαιολογημένα.
Ήταν παραμονή πρωτοχρονιάς, και όλοι περίμεναν τον νέο χρόνο, δηλαδή την ελπίδα. την ευχή για κάτι καλύτερο από πέρσι.
Αυτός ο άγιος γέρος με άσπρη γενειάδα, με ένα τριμμένο επανωφόρι που σκέπαζε το σκελετωμένο του κορμί, συνέχιζε τον δρόμο , που θα τον οδηγούσε στην μοναξιά του.
Η μοναξιά του ένα απάγκιο παγκάκι, κρεβάτι και στέγη μαζί στο δημοτικό πάρκο.
Όλα πάνω του εξαντλημένα, τα ρούχα, το σώμα, κορμοστασιά.
Το ακριβώς αντίθετο από τον γνωστό μας ευτραφή πλαστικό και εισαγόμενο.
Το μόνο που φάνταζε στο πρόσωπό του ήταν η φλόγα των ματιών.
Μια φλόγα ζεστή, που έβγαζε τεράστια δύναμη, μια φλόγα που δεν καίει, μια φλόγα όμοια με το άγιο φως.
Συνέχισε τα αργά του βήματα, πέρασε στο πάρκο και κατευθύνθηκε προς το κατάλυμα του.
Κακοτυχία ένας απρόσκλητος επισκέπτης, ένας καταπατητής της φωλιάς του.
Παρατήρησε καλύτερα, και μέσα στο ημίφως διέκρινε μια μικρή σιλουέτα, κουλουριασμένη, τυλιγμένη στα κουρέλια που είχε για ρούχα.
Ένα προσωπάκι χλωμό, βυθισμένο σε βαθύ ύπνο, έναν ύπνο που έμοιαζε θάνατος.
Κάπου την είχε ξαναδεί, μια ψυχούλα βασανισμένη, μέσα στις τόσες του σιναφιού του.
Όχι δεν ήταν παραμύθι, ήταν το κοριτσάκι με τα σπίρτα.
Ναι… ναι αυτό ήταν, την γνώρισε, και γνώριζε και το τέλος.
Θα ερχόταν η μαμά της να την έπαιρνε…
Πλησίασε, της χάιδεψε τα μαλλιά, την τύλιξε με τα κουρέλια του, και την σκέπασε με το σώμα του.
Με τα φλογισμένα του μάτια ξάγρυπνα περίμενε… και περίμενε... και περίμενε.
Επιτέλους η μαμά φάνηκε τυλιγμένη σε μια φωτεινή νεφέλη.
Στάθηκε δίπλα στο σιντριβάνι του πάρκου, και προσήλωσε την μάτια της στο παγκάκι.
Έβλεπε πότε τον γέρο άγιο, και πότε το χλωμό πρόσωπο του κοριτσιού.
Μια γλυκιά ζεστασιά αναπήδησε από την αύρα της, χαμογέλασε ευχαριστημένη και βούτηξε στα νερά του σιντριβανιού.
Ο άγιος γέρος έκανε το θαύμα του το κοριτσάκι με τα σπίρτα, δεν πήγε στην μαμά του.
Το κοριτσάκι με τα σπίρτα δεν πέθανε…

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

24/12/2016=18=9