Ονομασία χρήστη 6 Συνθηματικό 66

Είναι το όνειρο μια προσωπική υπόθεση, μια παρηγοριά μια ουτοπία, μια ψυχική τροφή...

Δεν υπάρχουν όνειρα… σχέδια ναι, φιλοδοξίες ναι, στόχοι ναι...

Αντίθετα υπάρχουν τα ενύπνια, τα αληθινά όνειρα...

Η δραστηριότητα της άυλης υπόστασης, ανεξήγητη και άγνωστη, ο προσωπικός δαίμων…

Η ανεκπλήρωτη παραίνεση…κάνε τα όνειρα σου πραγματικότητα, είναι ένα παραμύθι να μας κρατά σε καταστολή...

Οι επιθυμίες υλοποιούνται δυναμικά με θέληση....

Οι τοίχοι σπάζουν μόνο με δυναμίτιδα...

Η απομόνωση δεν είναι αποτέλεσμα προσωπικής επιλογής ενός ανθρώπου, είναι εξέλιξη της απογοήτευσης από την προβολή των υπολοίπων…..

Είναι ο υφέρπον φασισμός του ατόμου, το πραγματικό αυγό του φιδιού, που γέννησε το προπατορικό, και όχι αυτός ο φασισμός που μας πλασάρουν για άλλοθι…

Βλέπουμε την αλήθεια κατάματα και την λέμε ευθαρσώς, αυτοθυσία στον βωμό της…

Δεν είναι συντροφικότητα, να είσαι λιμάνι για ναυάγια, δοχείο για πτύελα, βορά για θηρία..

Δεν είναι συντροφικότητα όταν είναι οι άλλοι αντικείμενα προς εκμετάλλευση, σκαλιά για ανέλιξη, πιόνια για την παρτίδα, προϋποθέσεις για την νίκη, αναλώσιμοι μιας χρήσεως…

Αποτάσσομαι την θεατρική συντροφικότητα, την κάλπικη αγάπη, την συγκαλυμμένη αλήθεια...

Ξέρουμε όλοι, πότε, που και πώς συντελείται το έγκλημα και δια φεύγουμε...

Η εκτόνωση με όνειρα, αποτελεί Ελεημοσύνη στην ανέχεια μας…

Και εγώ ο πρώτος ελεηθείς, που γράφω "θεωρητικά" σε ένα περιβάλλον "εικονικό" αρωγός τετμημένων ονείρων για κατανάλωση.....ντρέπομαι καθολικά για τις συμβατικές ψυχές.

Για τις αταίριαστες ψυχές όμως….

Για κείνες που το ντύσιμο με ψέμα, γίνεται χτίσιμο με αίμα στην γέφυρα της ομορφιάς…

Για τις περήφανες ψυχές όμως….

Για κείνες που στο ράβδισμα πνιγμένες, ζητάνε με φτερά αγγέλων τυλιγμένες τον ουρανό συχνά να ερωτεύονται….

Για την δική μου που περιπλανιέται ανάμεσα… στου λύκου το αστραφτερό το βλέμμα, και του αητού το σκοτωμένο πνεύμα…

Λύκος το φως στο δρόμο της τον πέτρινο, καθρέφτης το ποτάμι στην ροή της…

Ο αητός, του ονείρου μαχητής, τα οράματα κουφάρια στου καιάδα τον λαβύρινθο….

Θυμίαμα το νέκταρ του θεού, χωρίς την δέσμευση του χρόνου του παρόντος…

Κερί μισό καμένο και λιβάνι καπνιστό, η αμβροσία κάθε εκλιπόντος…

Και το βιβλίο του ενός, λευκό μισό γραμμένο, γραφή που πάγωσαν μηδέν βαθμοί..

Μα και των άλλων άγραφτα σχεδόν, μονάχα σύμβολα ξερά αδιάβατα και άρρητοι αριθμοί…

Τρείς ιχνηλάτες δραγουμάνοι στο βιβλίο, δεδομένη ουτοπία με ανύπαρκτο σεργιάνι.

Ο ένας γράφει την ζωή του στο εγώ…

Ο άλλος δίνει οίστρο για να γράψει..

Ο τρίτος σε ένα σύνολο αργό, πασχίζει τους υπόλοιπους να θάψει.

Τρείς γιοί του Κρόνου, τον μεσιανό έχουν βορά, σαν συμπληγάδες χρόνου.

Μονάχοι στην Ανατολή, μα και στην Δύση πάλι μόνοι.

Μοιάζει η μέρα χίμαιρα, εικόνας συντροφιά και σε πληγώνει..

Συντροφική μας μοναξιά, και εξορκισμούς ανάψαμε χιλιάδες..

Συν το αυτό, συν το εκεί, με το σταυρό, να διώχνει τις μαινάδες.

Οι σύντροφοι μας σβήνονται όταν είναι χορτάτοι

Οι συνεργάτες δεν μπορούν μόνοι να κάνουν κάτι

Κι αυτός που πλάι περπατά είναι από ανάγκη,

μην τύχει και συμβεί ποτέ και πέσει σε φαράγγι.

 

Γίνομαι άψυχος…

Άραγε είναι μια ευχή η μια κατάρα…

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

12/9/2018=23=5

Ουφφφ, αυτή η ζέστη !!!!!

H ευαισθησία, σε μια έρημο κοιμάται

ούτε ομπρέλα έχει, ούτε και ψαθί,

τυφλές πανούργες θάλασσες θυμάται,

με σύντροφο της, το δαμόκλειο σπαθί.

Θλίβομαι, που γρυλίζει σαν κουτάβι,
νοιώθω οι γλώσσες δεν μιλάνε πια,

μοιάζει ο πόθος ακυβέρνητο καράβι,

έγινε ο έρωτας σκαρί χωρίς κουπιά.

Βαμπίρ βυσσοδομούν σε ανθρώπους,

πάντα πονάει το σημάδι απ τα καρφιά.

Σαπίζει η ζωή με γκρίζους τρόπους,

και το άσπρο θέλει μαύρο συντροφιά.

Παρακινιέται η ελπίδα απ την ανάγκη

κι ας αφορμίζει η πληγή του εαυτού.

Πήζουν βουβή ζωή στο μπαρ οι πάγκοι

που επιδεικνύουνε κορμάκια με τατού.

Κρατάνε οι άγγελοι το μεταξένιο νήμα,

στην άκρη δένουνε ανάγκες τραγουδιών, 

και έτσι φαντάζει ομορφότερο στην ρίμα

να την παντρεύω με εικόνες λουλουδιών. 

Κι αν δεν μπορώ να αφομοιώνω την ουσία

να βάζω σήματα στου δρόμου την στροφή

ανοίγω μια ερωτική ρωγμή στην φαντασία

να παίρνει αέρα του μυαλού η διαστροφή.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

9/9/2018=29=11=2

Μέχρι να ξανάρθει η νύχτα...

Η νύχτα  ξεκινά τα όνειρά μας, τα φώτα μεγαλώνουν τις μορφές

μεθυστικά μυρίζει η χαρά μας, περνά και γονατίζουν οι κορφές

Όταν το φως αφήνει τη σκυτάλη, κυριαρχεί η σκοτεινή πλευρά,

μια ένεση ζωής στη βιοπάλη, να αντισταθεί στην χρόνια φθορά.  

Η νύχτα την ασχήμια κουκουλώνει, καλύπτει τις ατέλειες συχνά

κρύες πληγές της μέρας επουλώνει, ορέγεται η ψυχή στα σκοτεινά.

Πικρόχολες μαινάδες οργισμένες, αρχίζουνε χορούς τα δειλινά

και κρύβονται οι μέρες μεθυσμένες, σε γκρίζα καταλύματα φτηνά.     

Τα πέπλα του απλώνει το σκοτάδι, το βράδυ γιγαντώνει τίς σκιές

σαν ξεναγός ο  βασιλιάς του Άδη, μας οδηγεί σε κρύπτες μυστικές.

Ο ήλιος θα ξανάρθει οσονούπω, στη μοίρα πάντα μένουμε αδαείς,

ακούμε μόνο της ζωής το γδούπο, στον ερχομό της κάθε ανατολής.

Αέναος ο κύκλος όπου σμίγει, δυο δράκους να σπαράζονται διαρκώς,

Η νύχτα ο ένας, όνειρα ανοίγει, ο άλλος μέρα, τα στολίζει με το φως.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

4/9/2018=24=6

Ολογραφία

Κρύβουν οι νύχτες του ορίζοντα τ αγνάντια

Στέκουν οι μέρες, κυπαρίσσια εν σειρά 
πάρε ψυχή μου τα κουρέλια απ’ την κατάντια

και πλέξε υφάδι να περάσει η συμφορά.

Ύφασμα πράσινο σκληρό αποστειρωμένο

διαδικασία χειρουργείου, ντύνει το κορμί

μοιάζει το σώμα με δοξάρι τεντωμένο

τρέχει ζεστό το αίμα, πλημυρίζει η στιγμή.

Περνούν ελάσματα στεγνά στις αρτηρίες

η παγωμάρα καθρεφτίζει στην ματιά

Κάθε παλμός ακροβατεί  στις εμπειρίες,

τρέμει το γράφημα στα άψυχα χαρτιά.

Οι ήχοι στάζουν σαν βαρύγδουπες σταγόνες, 

και στην οθόνη τα αγγεία σπαρταρούν,

κυλούν νωχελικά λεπτά λες κι είναι αιώνες,

τα παγωμένα χέρια προσευχή εκλιπαρούν.

Κόμπος η ανάσα, κι ένα βύθισμα που σβήνει,

κάθε σου λέξη στραγγαλίζει η σιωπή,

κι οι σκέψεις να πετούν μακριά σαν σμήνη,

από τον φόβο πως τελειώνει η γιορτή.

Κι αφού περπάτησες μέχρι εδώ με θάρρος

κοίτα ψηλά στου ταβανιού το άσπρο φως.

Γι΄ αυτούς που αγαπάς αλάφρυνε το βάρος,

όσοι σε νοιάζονται το δείχνουν συνεχώς.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

1/9/2018=21=3