Οκτώ Οκτωβρίου ογδόντα οκτώ.

Ο Οκτώβρης και τρία οκτάρια

στων Φαιάκων την γη έχουν δέσει.

Προσκυνά ο Οδυσσέας τ΄αχνάρια

της θεάς που στη γη έχει πέσει.

Στο κανάλι η θάλασσα σκύβει

διαδρομές το κανόνι ανοίγει,

μα ο χρόνος περίτεχνα κρύβει

τα ψεγάδια που λήθη τυλίγει.

Τέτοια αίγλη και τόση απλάδα,

σαν μωράκι εντός μου κοιμάται,

καθηλώνει μορφές η Σπιανάδα

κι ο Λιστόν στον αέρα πλανάται.

Του αγίου οι δρόμοι μυρίζουν,

για ένα Σκήνωμα τόση λατρεία,

Όλα γύρω λεβάντε θυμίζουν,

το Αχίλλειο μόνο την Τροία.

Φυσικές ομορφιές σκορπισμένες

μπουγαρίνια, σοκάκια, καντάδες,

με κιθάρες καλά κουρδισμένες

να φλερτάρουν ωραίες κυράδες.

Με αναμνήσεις μονάχος βαδίζω

γύρω γύρω η θάλασσα λιώνει,

και εικόνες παλιές ξεφυλλίζω

στου μυαλού το ωραίο μπαλκόνι.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

13/10/2018=16=7

Οχλικά συστήματα εν ενεργεία

Στις εκκρεμότητες που αφήνεις να πλανιούνται

βρίσκει ο χαμένος χρόνος στέγη κι αντοχή.

Παγιδευμένες αηδίες στον ιστό σου τυραννιούνται,

που οι θάλασσές μου τις ξεπλένουν με βροχή. 

Και  φέγγει η ζωή καθώς περνά, φτηνή ρεκλάμα,

μη χαλαστείς, στο αίμα που φτηνό κυλά,

ρουφά η σκέψη μου κάθε σου δάκρυ απ’ το κλάμα

και με προστάζει, άγγελος μου από ψηλά.

Αυτά για όσους, συνοδεύουνε κοπάδια σε πορείες,

είτε για εκείνους που ψαρεύουν στη στεριά,                            

άθελα γίνονται φορείς σε μολυσμένες εμπειρίες,

κι βούληση πεθαίνει σ απροστάτευτα χωριά.

Η μοναξιά σκεπάζει με ομίχλη το χαμένο δρόμο,

και η θολούρα στις μορφές τους εντρυφά,

σαν φωτοστέφανο που αντανακλά μονάχα τρόμο,

για τον σταυρό σου που φορτώνεσαι κρυφά.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

10/10/2018=12=3

Είκοσι μία χιλιάδες επτακόσιες ενενήντα εννέα ημέρες.

Σταγόνα τίμιου νερού, αρτεσιανή μου κρήνη

κριάρι άγνωστου θεού, στου σατανά τη δίνη.

Αλλοτινές μου εποχές, θολές σέ συναξάρια

φτιασιδωμένες ενοχές, καταραμένα εξάρια. 

Βοή λαού η ερημιά, οργή θεού στις πόλεις

εθιστική ανασαιμιά, με σύμπτωμα πανώλης.

Του Ταϋγέτου η κορφή, λαμποκοπά αιθέρα

για βιβλική καταστροφή, μιλάει η καλντέρα.

Η μυρουδιά του αψινθιού, κυρίαρχη απάτη

το τσίμπημα αγκαθιού, αίμα στο μονοπάτι,   

η μοναξιά  κρησφύγετο, χίμαιρα η παρέα,

η θάλασσα αντίδοτο, και η ανοχή μοιραία

Νάνοι, νεράιδες, ξωτικά, με σαλεμένη Ρότα,

βυσσοδομούν ερωτικά, με ίσκιο τον Ευρώτα.

Λιθάρια και νερόμυλοι, μ οσμή από λεβάντες,

άπιαστοι ανεμόμυλοι, με άρωμα Θερβάντες.  

Αχόρταγοι οι δυνατοί, τα τιμαλφή σε πάγκους

στο κάγκελο η αρετή, βορά σε σαλτιμπάγκους.

Εντός μου μια φυλακή, το τραύμα αφορμίζει,

αγκομαχούν περαστικοί, και η ζωή σαστίζει.  

Καθρέφτισα του μαχαιριού την παγωμένη όψη,

κι΄ άλλη φύση του χεριού, ακόνι για την κόψη.

Με κατευθύνει σκιωδώς, κοινότυπη ρεκλάμα,

και μόνιμη μου επωδός, γέλιο μαζί με κλάμα.

Κάθε μου ένοχη βραδιά, του οίστρου το καμίνι

ζητά πειρατική καρδία, και την στεριά αφήνει.

Ρεσάλτο αν σε χάλασα, κόντρα στην καταιγίδα

όταν αγριεύει θάλασσα, τρελαίνει την πυξίδα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

21/9/2018=23=5

Ονομασία χρήστη 6 Συνθηματικό 66

Είναι το όνειρο μια προσωπική υπόθεση, μια παρηγοριά μια ουτοπία, μια ψυχική τροφή...

Δεν υπάρχουν όνειρα… σχέδια ναι, φιλοδοξίες ναι, στόχοι ναι...

Αντίθετα υπάρχουν τα ενύπνια, τα αληθινά όνειρα...

Η δραστηριότητα της άυλης υπόστασης, ανεξήγητη και άγνωστη, ο προσωπικός δαίμων…

Η ανεκπλήρωτη παραίνεση…κάνε τα όνειρα σου πραγματικότητα, είναι ένα παραμύθι να μας κρατά σε καταστολή...

Οι επιθυμίες υλοποιούνται δυναμικά με θέληση....

Οι τοίχοι σπάζουν μόνο με δυναμίτιδα...

Η απομόνωση δεν είναι αποτέλεσμα προσωπικής επιλογής ενός ανθρώπου, είναι εξέλιξη της απογοήτευσης από την προβολή των υπολοίπων…..

Είναι ο υφέρπον φασισμός του ατόμου, το πραγματικό αυγό του φιδιού, που γέννησε το προπατορικό, και όχι αυτός ο φασισμός που μας πλασάρουν για άλλοθι…

Βλέπουμε την αλήθεια κατάματα και την λέμε ευθαρσώς, αυτοθυσία στον βωμό της…

Δεν είναι συντροφικότητα, να είσαι λιμάνι για ναυάγια, δοχείο για πτύελα, βορά για θηρία..

Δεν είναι συντροφικότητα όταν είναι οι άλλοι αντικείμενα προς εκμετάλλευση, σκαλιά για ανέλιξη, πιόνια για την παρτίδα, προϋποθέσεις για την νίκη, αναλώσιμοι μιας χρήσεως…

Αποτάσσομαι την θεατρική συντροφικότητα, την κάλπικη αγάπη, την συγκαλυμμένη αλήθεια...

Ξέρουμε όλοι, πότε, που και πώς συντελείται το έγκλημα και δια φεύγουμε...

Η εκτόνωση με όνειρα, αποτελεί Ελεημοσύνη στην ανέχεια μας…

Και εγώ ο πρώτος ελεηθείς, που γράφω "θεωρητικά" σε ένα περιβάλλον "εικονικό" αρωγός τετμημένων ονείρων για κατανάλωση.....ντρέπομαι καθολικά για τις συμβατικές ψυχές.

Για τις αταίριαστες ψυχές όμως….

Για κείνες που το ντύσιμο με ψέμα, γίνεται χτίσιμο με αίμα στην γέφυρα της ομορφιάς…

Για τις περήφανες ψυχές όμως….

Για κείνες που στο ράβδισμα πνιγμένες, ζητάνε με φτερά αγγέλων τυλιγμένες τον ουρανό συχνά να ερωτεύονται….

Για την δική μου που περιπλανιέται ανάμεσα… στου λύκου το αστραφτερό το βλέμμα, και του αητού το σκοτωμένο πνεύμα…

Λύκος το φως στο δρόμο της τον πέτρινο, καθρέφτης το ποτάμι στην ροή της…

Ο αητός, του ονείρου μαχητής, τα οράματα κουφάρια στου καιάδα τον λαβύρινθο….

Θυμίαμα το νέκταρ του θεού, χωρίς την δέσμευση του χρόνου του παρόντος…

Κερί μισό καμένο και λιβάνι καπνιστό, η αμβροσία κάθε εκλιπόντος…

Και το βιβλίο του ενός, λευκό μισό γραμμένο, γραφή που πάγωσαν μηδέν βαθμοί..

Μα και των άλλων άγραφτα σχεδόν, μονάχα σύμβολα ξερά αδιάβατα και άρρητοι αριθμοί…

Τρείς ιχνηλάτες δραγουμάνοι στο βιβλίο, δεδομένη ουτοπία με ανύπαρκτο σεργιάνι.

Ο ένας γράφει την ζωή του στο εγώ…

Ο άλλος δίνει οίστρο για να γράψει..

Ο τρίτος σε ένα σύνολο αργό, πασχίζει τους υπόλοιπους να θάψει.

Τρείς γιοί του Κρόνου, τον μεσιανό έχουν βορά, σαν συμπληγάδες χρόνου.

Μονάχοι στην Ανατολή, μα και στην Δύση πάλι μόνοι.

Μοιάζει η μέρα χίμαιρα, εικόνας συντροφιά και σε πληγώνει..

Συντροφική μας μοναξιά, και εξορκισμούς ανάψαμε χιλιάδες..

Συν το αυτό, συν το εκεί, με το σταυρό, να διώχνει τις μαινάδες.

Οι σύντροφοι μας σβήνονται όταν είναι χορτάτοι

Οι συνεργάτες δεν μπορούν μόνοι να κάνουν κάτι

Κι αυτός που πλάι περπατά είναι από ανάγκη,

μην τύχει και συμβεί ποτέ και πέσει σε φαράγγι.

 

Γίνομαι άψυχος…

Άραγε είναι μια ευχή η μια κατάρα…

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

12/9/2018=23=5