Αδέκαστη ανάμνηση

Να σουν εδώ χαμόγελο ζωγραφιστό,

να δίνεις φως στα άσβηστα  φανάρια,

του φεγγαριού χλωμό χαμόγελο ζεστό,
του νου μου να κρατάς τα χαλινάρια.

Θεά της νύχτας στα θλιμμένα χνάρια,

χωράν οι ώρες που στοργή μοιράζουν,

τέτοιες στιγμές, υμνούν τα  συναξάρια,

και της ψυχής τα πέταλα ευωδιάζουν.

Να σουν εδώ στα μάτια σου τα φωτεινά,

να κρύψω της μορφής μου το πετράδι,

τα χρυσαφένια σου μαλλιά, να ναι ξανά,

αχτίδες στου αγέρα τις πνοές το βράδυ.

Να βρουν μια μοσχομυρισμένη αγκαλιά,

του κόσμου οι ταπεινοί και οι κολασμένοι,

αρώματα φασκόμηλου και μέντας η μιλιά,

με την ανάσα του θεού πλημμυρισμένη.  

Να σουν εδώ, μόνο να μου κρατάς το χέρι!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

19/5/2019=27=9

Φανερωμένης είκοσι ένα

Υπάρχει κάπου μια κυρία ειμαρμένη,

λάμπει σαν μάλαμα, φωτίζει τη ζωή.

Βγήκε σεργιάνι η χαρά φανερωμένη,

γέμισαν γέλια τα μπαλκόνια το πρωί.

Υπάρχει κάτι στην οδό της ευτυχίας

πνέει τα λοίσθια η μούχλα της σκιάς,

κάθε στιγμή μια τυχερής αλληλουχίας

κι ένα σημάδι κάποιας νέας χαρακιάς

Υπάρχει ένα σημαδάκι στην πορεία

λευκό καράβι που ‘χει ούριο καιρό,

έχει σαν ναύλο μια τυχαία ιστορία,

και στο κατάρτι μεταξένιο μπολερό.

Υπάρχει αντανάκλαση  στο χώρο,

ανάσα η ποίηση σαν ανθισμένη γη

οι εκπνοές της κόβουνε τον λώρο

η ευωδιά της σ όνειρο μας οδηγεί.

Τι κι αν υπάρχει χάβρα στην αρένα

στο δέντρο ένας σπίνος κελαηδά,

πλέκει στολίδια σε χρυσή καδένα,

κάθε κελάϊδισμα ψυχή που αναπηδά.

Όλους σαν άνεμος μας διαφεντεύει,

και μεγαλώνουν οι σκιές το δειλινό.

Μα η κυρία σαν μητέρα μας κελεύει,

και μας γεμίζει με ελπίδες το κενό.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

20/3/2019=17=8

Λέλεξ αὐτόχθων ὢν ἐβασίλευσε πρῶτος ἐν τῇ γῇ ταύτῃ....

....καὶ ἀπὸ τούτου Λέλεγες ὧν ἦρχεν ὠνομάσθησαν.

(Παυσανίας Λακωνικά. ΙΙΙ 1.1)

Σ αναζητάω στα χαλάσματα της Τροίας

θαμμένη μένεις από στίφη των εχθρών

κάτω από πέτρες νοθευμένης ιστορίας

με αποφάσεις κεκλεισμένων των θυρών

Μοιραία πόρνη πρόστυχα φτιασιδωμένη

σπάσε για λίγο του ειδώλου την μορφή,

κι άσε να μένει στο γρανίτη χαραγμένη,

η πρώτη ανάγκη για αυθόρμητη επαφή.

Σε αντικρύζω σε αδιάβαστες σελίδες

που κρυπτογράφησαν ελεύθερες γενιές

εκπαιδευμένες από γέροντες δρυΐδες

να μην αφήνουνε στο πνεύμα μελανιές.

Κοίταξε πίσω σου το αίμα που σαπίζει

πότισε ο κόσμος από μίσος και χολή

κάθε σου βήμα μία σάλπιγγα που βρίζει

και την κουρδίζει ένα ψέμα με στολή.

Σε περπατώ στο κάθε πέτρινο σοκάκι,

σε καλντερίμια που τα πνίγει ο κισσός,

χιλιάδες πόδια πολεμούν για το γοβάκι,

μοιάζει ο πρίγκιπας αταίριαστος πυρσός.  

Άκου κωφούς παιάνες στο βυθό σου

τόσους αιώνες όλη η Γη σε προσκυνά,

μην σπαταλάς για δόξα τον ανθό σου,

δέσε καρπούς να θρέψεις τα ορφανά.

Θα σε απαντέχω στα προπύλαια του μύθου

να μου στολίσεις τη μετώπη με θεούς

χιλιάδες  χρόνια απ το χάραγμα του λίθου

μαζί με άλλους ψυχωμένους Δαναούς.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

28/12/2018=24=6

Εντός εκτός εναλλάξ

Τα κλουβιά τα πουλιά στιγματίζουν

τα ένστικτά τους φωτίζουνε λάμπες

στα κελιά της ντροπής φυλακίζουν,

και προβάλουν εικόνες σε στάμπες.

Γύρνα τώρα που ξέρεις το δρόμο

ξεκλειδώνει τον νου μια αλήθεια,

με τα αχνάρια της γης μετρονόμο,

για να δίνει ρυθμό στη συνήθεια.

Βάλε τώρα την γύμνια σου πρίμα

στου κορμιού σου το ωραίο καράβι,

ένα μπάρκο στου ονείρου το κύμα,

και ο οίστρος του νου ξανανάβει.

Σε αυτοσχέδιες κούφιες παράγκες

όποια χλεύη να σπείρεις φυτρώνει.

Κάποιες νύχτες με δώρα οι μάγκες,

προσκυνάνε μια φάτνη που λιώνει.

Ακροβάτες στο τσίρκο που αλλάζει,

δίχως νάχει και δίχτυ ασφαλείας,

η μαϊμού του εαυτού σου ουρλιάζει,

πριν βουτήξει στο φως της δειλίας.

Αν ρωτούσες ποτέ για τον ρόλο

όπου πάλι επειγόντως θα παίξεις,

στη φορμόλη τον κρύβω με δόλο,

μα δεν ξέρω αν όντως αντέξεις.

Μια μετέωρη ελπίδα εδώ απομένει,

του Δαρβίνου την σκέψη να ψάξω,

και όταν βρω της γιαγιάς την ανέμη,

των νημάτων το σήμα, εκεί να αλλάξω.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

1/11/2018=14=5