Υπάρχω.... Για τα λουλούδια...

Για την θάλασσα, τον ήλιο, το δυνατό καλπασμό...

Επειδή έτσι ορίζει ο Άγγελος μου

Κράτα μέσα σου παρακαταθήκη, το παρελθόν της αλήθειας, και ατένισε το μέλλον.

Κοίτα μακριά και ψηλά με της ψυχής τα μάτια.

Έρχεται η Ανατολή στο ανθρώπινο είδος και ο ήλιος είναι ο Ελληνισμός.

Έχει αρχίσει η διαδικασία τής γέννησης.

Η γέννα όμως έχει πόνο το ξέρουν όλοι. 

Όλα κύκλος είναι.

Θα αναβιώσουν οι κοσμοθεωρίες των Ελλήνων, όποιο και αν ήταν το όνομά τους.
Αλλιώτικες, με άλλο χρώμα, χωρίς σταυρώσεις για τούς ανθρώπους... μια επιφοίτηση του Ελληνισμού.
Κλείσε τα μάτια, ταξίδεψε με το μυαλό, την ψυχή, και όσοι άλλοι μύριοι, και όλα θα γίνουν έτσι…

Με τρύπιες άμυνες, κούφιες αντοχές, και χαμηλά το βλέμμα, η δάφνη δεν σε στεφανώνει….
Θέλει ψηλά να ζυγιαστείς, με δίχως ενοχές, να καίει το αίμα, φόβο να σκορπά σ ότι ζυγώνει…

Βήματα αργά μα σταθερά, στο μονοπάτι που σε πάει εκεί που διάλεξες να πας.

Ίσως στου δρόμου την στροφή στα γόνατα να πέσεις, μα θα το ξέρεις μόνο εσύ.

Οι άλλοι πίσω μένουν δεξιά και αριστερά, γιατί ποτέ κανείς το μονοπάτι μας δεν βλέπει.

Δεν είμαι εγώ τα μάτια που τους κλείνω, είναι που βλέπουν λίγο και κοντά, είναι που και το φως τυφλώνει!!!

Καλή ανατολή  φωτισμένοι, όσο μπορεί ο καθένας!!

Οι υπόλοιποι έμειναν σιωπηλοί, ο καθένας βυθισμένος μέσα στο σκοτάδι, σκιές ίδιες με την νύχτα, κρεμασμένες ψυχές στην συμπαντική ψυχή.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

25/3/2020=14=5

Αντιδραστήρας

Όσες κι αν πέτρες σήκωσα

απάντηση δεν βρήκα.

Στην προσμονή που δήλωσα

πήρα το όχι προίκα.

Όσες κι αν πόρτες κτύπησα

δεν άνοιξε καμία.

Κάποια σκαριά τα μίσησα

μετά την τρικυμία.

Όσες κι αν λύπες ένοιωσα

κράτησα χαρακτήρα.

Τη μέδουσα που πέτρωσα

για φυλακτό μου πήρα.

Όσες κι αν χάρες έκανα

δεν έπιασε το μπόλι.

Κι όταν για λίγο πέθαινα

γέλαγαν οι διαβόλοι.

Όσες κι αν σπίθες άναψα

σβηστήκανε  μοιραία.

Τα θέλω μου ξανάβαψα

με πύρινη ρομφαία.

Όσες κι αν γεννηθώ φορές

θα μείνω αποστάτης

για να ξυπνάω τις  μωρές

παρθένες αυταπάτης.

Όσες ευχές κι αν γραφτούν

ανάθημα στη μοίρα

σαν ουτοπίες θα θαφτούν

απ τον αντιδραστήρα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

29/12/2019=26=8

Ανεπιστρεπτί

Ραγίζουν πέτρες που σμιλεύει το πελέκι

Η καταιγίδα μαστιγώνει τα κλαριά

Αμπάρωσε στην πόρτα μας το ζεμπερέκι

Να ναι απάγκιο στη μανία του βοριά.

Τρείς μαχαιριές χαράζουν το κορμί της

Η πρώτη έκοψε στα δύο την ματιά

Η άλλη έγδαρε κρυφά την δύναμη της

Κι η τελευταία της ραγίζει την καρδιά

Όσες οι μέρες της ρουτίνας περισσεύουν

Τόσες κι οι νύχτες αδιάφορες κυλούν

Έτσι που έμαθες να ζεις θα σε δεσμεύουν

για αφουγκράσου κάποιοι σε καλούν

Πέτα μακριά νιώσε το λάγνο σήμα,

με το φεγγάρι καντηλάκι τ’ ουρανού,
Σκάψε την θάλασσα αγκάλιασε το κύμα,

κάνε τον δρόμο δυσκολία του φτηνού.

Γιατί στο τέλος ο καθένας περισσεύει,

και ας πληρώνει ένα τίμημα βαρύ
Όταν χαρίζεις η ζωή κάπου σε κλέβει,

σκύβει τα μάτια και κρυφά αποχωρεί.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

1/10/2019=14=5

Ιστορία μιας απεγνωσμένης.

Βρισκόμασταν σ ένα μπαράκι πάνω από ώρα. Η κολλητή μου, που είχαμε να βρεθούμε καιρό, αγνοεί την ύπαρξή μου. Σ ένα ψηλό σκαμπό, απέναντί μας, καθόταν ένας τύπος κι εκείνη είχε  κολλήσει το βλέμμα της από την αναθεματισμένη ώρα που μπήκαμε. Αρκετά γοητευτικός ο τύπος, τρωγόταν. Το ίδιο όμως τρωγόταν με τα νύχια της η δικιά μου κι εγώ έπρεπε να κάνω κάτι δραστικό... πήρα το λόγο:
ΚΑΙΤΗ: Μαρία μου τι κάνουμε, θες να φύγουμε μήπως;
ΜΑΡΙΑ: Οχιιιι! Δε φεύγω με τίποτα! Δες διακριτικά τον τέλειο που κάθεται δίπλα από τις τουαλέτες. Δεν είναι θεός; έρχεται συχνά εδώ...
ΚΑΙΤΗ: Όταν λες έρχεται συχνά, που το ξέρεις; τον παρακολουθείς;
ΜΑΡΙΑ: Το γραφείο μου είναι απέναντι αν θυμάσαι και , ναι , τον παρακολουθώ ! Μου αρέσει πολύ.
ΚΑΙΤΗ: Θες να του μιλήσω;
ΜΑΡΙΑ: Τι θα του πεις;
ΚΑΙΤΗ: Για τον καιρό! Τι θα του πω; ότι σου αρέσει και θες να γνωριστείτε...
ΜΑΡΙΑ: Όχι, Όχι, Όχι, θα με περάσει για κυνηγό.!
ΚΑΙΤΗ: τι κυνηγό;
ΜΑΡΙΑ: κεφαλών... Αχ σκέψου, βρες έναν τρόπο ιδιαίτερο, πρωτότυπο και αξέχαστο...
ΚΑΙΤΗ: Επειδή είμαι καλλιτέχνις θα σκεφτώ με τον δικό μου τρόπο.
ΜΑΡΙΑ: Μόνο μη με κάψεις φιλενάδα!
ΚΑΙΤΗ: Όχι Καλή μου, καίω εγώ ανθρώπους;
ΜΑΡΙΑ: Κάνω πως δεν το άκουσα και δεν το σχολιάζω...
ΚΑΙΤΗ: Λοιπόν, πάω τουαλέτα κι επιστρέφω αμέσως!
ΜΑΡΙΑ: Γρήγορα, μπορεί να φύγει.
ΚΑΙΤΗ: Εμπιστέψου με.
( σηκώθηκα περνώντας γύρω από κάποια τραπέζια και κατευθύνθηκα προς τις γυναικείες τουαλέτες. Πέρασα σχεδόν ξυστά από τον τύπο.
Στην επιστροφή μου , δυστυχώς, η φίλη μου ήταν απογοητευμένη και κάπως θυμωμένη )
ΜΑΡΙΑ: Άργησες κι έφυγε... τον έχασα πάει. Πρόσεξες πως μου έριχνε ματιές; μπορεί να του άρεσα αλλά δε θα το μάθουμε ποτέ. Την επόμενη μπορεί να έρθει με συντροφιά... πάει τελείωσαν όλα. Δείχνει κύριος, επομένως δε θα έκανε ποτέ κίνηση, εγώ είμαι δειλή, φοβητσιάρα κι αγχωμένη εκ γενετής .!
ΚΑΙΤΗ: Κι εγώ είμαι καλλιτέχνα.
ΜΑΡΙΑ: Με κοροϊδεύεις; είπα να κάνουμε μια κίνηση...
ΚΑΙΤΗ: Έκανα !
ΜΑΡΙΑ: Τι έκανες δεν κατάλαβα;
( εκείνη τη στιγμή έβγαλα από την τσέπη μου ένα ανδρικό πορτοφόλι και της το έδειξα κουνώντας το )
ΜΑΡΙΑ: Είσαι τρελή; να τον γνωρίσουμε θέλαμε, Όχι να τον ληστέψουμε !
ΚΑΙΤΗ: Δεν έχεις φαντασία... τς τς τς, ο τύπος είναι ασφαλιστής και κατά πέντε χρόνια μεγαλύτερος σου. Εργάζεται δυο τετράγωνα πιο κάτω κι έχει όλα τα στοιχεία του στο πορτοφόλι...
ΜΑΡΙΑ: Α κατάλαβα και θα το παραδώσω στην αστυνομία.
ΚΑΤΙΑ: Αχού... και θα τον ειδοποιήσουν οι ίδιοι.! Είσαι χαζή παιδί μου; εσύ θα το παραδώσεις η ίδια, είναι ένας ωραίος τρόπος να γνωριστείτε και να σε θεωρήσει κι έντιμη. Ξύπνα! Θα το πας αύριο το μεσημέρι.
ΜΑΡΙΑ: Γιατί Όχι τώρα;
ΚΑΙΤΗ: Αύριο το μεσημέρι για να σε πάει για φαγητό. Αν είναι κύριος θα σε ευχαριστήσει μ αυτό τον τρόπο. Άσε που όλες του οι κάρτες είναι μέσα...

Χαμογέλασε επιτέλους το Μαράκι μου κι ένα χρόνο μετά παρέλαβα μια ωραιότατη πρόσκληση γάμου. Κουμπάρα δε θέλησα να γίνω κι ούτε θα γίνω ποτέ!

Προξενήτρα ίσως....

Καίτη Δροσίνη