Του ονείρου μου το όνειρο.

Νυχτερινό ταξίδι μου, στου όνειρου το δώμα

Γλυκεία νεράιδα αντάμωσα, με ολόλευκα φτερά

Γαλάζια λίμνη σκέπαζε το φιλντισένιο σώμα

Και στα μαλλιά της έτρεχαν κρυστάλλινα νερά

Δροσίσου στο ποτάμι μου, πιες από το νερό μου

Ως έσκυψε και μίλησε ψιθυριστά στο αυτί

Πλημμύρισε μ’ ευωδιαστά λουλούδια τ’ όνειρο μου

Με ένα τραγούδι ξύπνησα, σε μαγική γιορτή

Το τραγουδούσαν απαλά, αέρινες σειρήνες

Με άσπρα πέπλα του χιονιού, ολόλευκη ωδή

Κι έμοιαζε σαν κελάηδισμα όπως οι καρδερίνες

Ήμουνα στον παράδεισο, και δεν το είχα δει

Δεν έχει άλλα ψέματα, εδώ υπάρχει ειρήνη

Την λυπημένη σου ψυχή, ακούμπησε στο φως

Μόνο αγάπη έχει εδώ, στην σιωπηλή την λίμνη

Άστηνε να ξεκουραστεί, να λάμψει σαν  θεός

Δικαίωμα της μοίρας σου σ αυτόν εδώ τον κόσμο

Νάχεις αγγελικά φτερά, χάδι, και προστασία

Να δίνει στην ανάσα σου, άρωμα από δυόσμο

Και πίστεψε τα όνειρα, δεν είναι φαντασία

Στου ονείρου μου το όνειρο, σε παραδείσιο τόπο

Με λύκους ονειρεύομαι πως τρέχω συνεχώς

Και κάπου στο μεταίχμιο προσεύχομαι γαμώτο

Να μεγαλώσει η νύχτα μου, για να ποθώ το φως.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

28/12/2013=19=10=1

Αμαρτωλή πόλη, σε ματωμένο ουρανό

Καθώς η μέρα τελειώνει ρόγχοι θανάτου φέγγουν το σεντόνι

Καθώς ο ήλιος πάει για τη δύση ξερά κορμιά σερβίρουμε γαμίσι

Κι όλα κινούνται γύρω από μορφές θαμπές σ΄ άδειες εικόνες

Κι όλα λεπτές κλωστές, που υφαίνουν οι ερωτικές ορμόνες

Είναι που λέγεται, πως η ζωή κρέμεται σε αγχόνη κάθε βήμα

έτσι έχω ακούσει, χάσκει στο αύριο φονιάς, και ψάχνει θύμα

Καθώς ο ήλιος δύει όλα μοιάζουν πάνω σε μπερντέ φιγούρες

Σκιές θεάτρου άψυχες, νότες βουβές σε άδειες παρτιτούρες.

 Αν αυτό είναι το πεπρωμένο, αυτό θα πρέπει να κοντράρω

Γι 'αυτό αντιμέτωπος στο μέλλον χωρίς οίκτο θα σαλπάρω

Τελειώνει ο χρόνος, το ταξίδι στην γραμμή μου δεν αρχίζει

Αλλά και εγώ μαχόμενος θα πέσω, σε έναν κόσμο που ελπίζει

Νοιώθω το χέρι της δικαιοσύνης άδικα, παιδιά να μαστιγώνει

Λέγοντας λάθος τα δεξιά, τα αριστερά το κέντρο, με σκοτώνει

Με πέταξε έξω επάνω σε νεκρούς, και εγώ μαζί θανατωμένος

στους δρόμους της ψηφιακής γυφτιάς, αρρύθμιστα συνδεδεμένος.

Πνευματικοί μου πρόγονοι, δάχτυλα που παγώνουν τα γραπτά μου

Είμαι σχεδόν εξόριστος σε πόλη, που πι σι ορίζουν την ματιά μου

Με τύφλωσαν τα λέιζερ, τον ζοφερό ορίζοντα σαρώνει ένα σκάνερ

Με τόσα σόου, και κυκλώματα την θέση μου την πήρε ένα μπάνερ

Καθώς το τέλος όμως πλησιάζει, περήφανα χωρίς να φοβηθώ

Όρθιος θα σταθώ για να πεθάνω, μύθος και έπος για να γεννηθώ

αφού στα γόνατα δεν έπεσα ως τώρα, ανάστημα ορθό θα υψωθώ

Ποτέ δεν θα ποθήσω κατηφόρα, ούτε σε κλώνους θ΄ αλλοτριωθώ

Δεν θα σπάσω ποτέ για κανέναν

Δεν θα πέσω ποτέ στην ουσία

Δεν θ΄ αρπάξει κανείς ούτε έναν

Δεν θα παίρνει ζωές η εξουσία

Δεν θα πέφτουν στα γόνατα άντρες

Δεν θα κλαίνε παιδιά στα σοκάκια

Δεν θα κάνουν πορνεία γυναίκες

Δεν θα είμαι βορά σε κοράκια

Θα σταθώ, έτσι απλά έστω μόνος

Στο ταξίδι του νου μου που ενδίδει

Κάπου ΕΚΕΙ, τελειώνει ο χρόνος

Και η ψυχή μια ψυχή παραδίδει

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

27/12/2013=18=9

Ο ήλιος της βροχής.

Φαντάζει τόσο δύσκολο και ξένο

Σε έναν κόσμο πού χει τρελαθεί

Να βρω αλήθεια, μάταια προσμένω

Ούτε να  καταλάβω πως έχει χαθεί

Και ξέρω ότι είναι δύσκολο ακόμα

Σελίδα να γυρίσω, να βρω ένα φως

Ίσια να ζωγραφίσω με ένα χρώμα

Για να βρω πίστη, υποκρίνομαι θεός

Κάποιες φορές, μου φτάνει μια σπίθα

Μέσα της βλέπω φλόγες να κρατώ

Κάποιες  φορές, πιστεύω λάθος ήρθα

φάλτσο σε τέτοια νύχτα, χάδι να ζητώ.

Κάποιες φορές, σαν μεθυσμένος ναύτης

που ναυαγεί στις θάλασσες του νότου

Μοιάζει πνιγμός της μοίρας μου ο χάρτης

Και η πυξίδα κούφιο γέλιο καμαρότου

Όμως ο ήλιος λάμπει μέσα από τη βροχή

Ξέρω με δυσκολία, σε έναν κόσμο κρύο

Γυρεύω την αγάπη, στην πεζή μας εποχή

Δεν έχει πια χώρο η φάτνη μας για δύο.

Ξέρω πως η αλήθεια Θα φανεί στο τέλος

Όλοι το δρόμο μας, θα βρούμε στην ζωή

Ο φίλος μου, θα πάψει πια να ναι Οθέλος

ο κόσμος συνεχίζει πέρα απ την στροφή

Μπορώ να κάνω προσευχή στ΄ αστέρια

Μπορώ να δώσω χρώμα στην χαρά

Ξέρω που κατοικούν τα περιστέρια

Ξέρω πως φύτρωσαν αγγελικά φτερά

Ο ήλιος λάμπει μέσα απ την βροχή

αφήστε τον να λάμψει και για σας

Ο ήλιος λάμπει μέσα απ την βροχή

Το ξέρετε  ότι θα λάμψει και για σας

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

24/12/2013=15=6

Νυχτερινή αναζήτηση …

   Μια αοιδός με δάχτυλά σαν κρίνα

παίζει βιολί, γλυκιά η επωδός.

Η γοητεία λατρεμένη μπαλαρίνα

σας έχει κάθε νύχτα επί ποδός.

Στέρφα αγκαλιά, αντάμωσε την πείνα

Στο πιάνο σεξ, αιώνιος χορηγός

Απόψε, άγγιξα την τάδε, η την δείνα

άχρηστος έρωτας, πικρή η επωδός.

Παραμυθένιο μου λουλούδι, από κάκτο

βρόγχος θανάτου λύσσα του βοριά.

Κλεφτά μια νύχτα τα αστέρια πήρα κάτω

κι άρπαξα, της  ψυχής τους την θωριά.

Σε κόσμο ψεύτικο ριγμένος τριγυρνάω,

Παραμυθάς, στην μουσική σας αυλητής.

Σ΄ αποστολή αθανασίας θύμα ξενυχτάω

φανταστικού στρατού, μοιραίος μαχητής

Νύχτα βασίλισσα μου, πως να αντέξεις

Το βάρος που χει  του αγγέλου η φωνή.

Σαν Αμαζόνα πολεμάς, άνομες λέξεις,

σειρήνα η μέρα, τις προβάλλει στο πανί.

Πατριωτικό το κάλεσμα, κλαγγές πολέμου

μια γη επαγγελίας καταγράφουν οι πηγές.

Στην φαντασία όλα παίζουν ουρανέ μου,

η αλήθεια μόνο νύχτα κλείνει τις πληγές

Μια αναζήτηση, σερφάρει στο μυαλό μου

άκρες δεν έχει, ούτε αρχή στο παρελθόν,

Να κάνει το αύριο πιο γευστικό καλό μου,

     να μην μιλάς,  για Γολγοθάδες των παθών.

Ψυχή-ψυχή με το μυαλό ονειροπόλου

Πληκτρολογώ ένα βασίλειο ξυπνητών

Τα όνειρα στημένες εικασίες του διαβόλου,

Ξεχάστε το έργο και απολαύστε το παρόν.

Κι αν τύχει μια στιγμή και κάτι σπάσει

Ρόδι δεν θα ναι, πιάτα σε σκυλίσιο μαγαζί.

Σκορπίστε τα στου φεγγαριού την χάση,

να βρει κομμάτια ο ζητιάνος για να «ζει»

Πολεμιστής, στης διαδρομής όλο το μήκος

Με την καρδιά μου τσεκουριά, να προκαλεί.

Έχεις σειρήνες για εχθρούς, αν είσαι λύκος

σ΄ αυτόν τον πόλεμο πεθαίνουν οι καλοί

Έλα στην γη των ξωτικών είπε ο γέρος,

εγώ στον νου σου οδηγός και ιχνηλάτης

Σαν καθοδήγηση μου, διάλεξα το θέρος,

ιθύνων ήλιος, εραστής και στρατηλάτης.

Μια αναζήτηση νυχτερινή, αιώνες ταξιδεύει

Σαν σκονισμένος οδοιπόρος σ άδειο μονοπάτι.

Λαίδη σε μαύρο, στα λευκά κυρία, σαγηνεύει,

ακόλουθοι της λεγεώνες, σε κρυμμένο χάρτη.

Όταν εσείς, οι κηδεμόνες στην καρδιά μου,

αλλά και εσύ, Κενούς θεούς αμφισβητήσεις.

Αίθουσες κρύες, θα ζεστάνουν τη βραδιά μου.

Τότε μπορείς… την αναζήτηση να ξεκινήσεις !

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

20/12/2013=11=2

Ούτις εμοί γ΄όνομα….

Πήρες στην αγκαλιά σου την ελπίδα

Την στόλισες με σύννεφα καπνού

Φυλάς στον κόρφο σου την καταιγίδα

Ζέτα γαλάζιο πρωινό του ουρανού

Σκορπίστηκες σαν ψέμα στο λιμάνι

Βυθίστηκε η αλήθεια στο ρεφρέν

Νύχτα δεν έχει Ήλιο να ζεστάνει

Ντόρα  χλωμό φεγγάρι σε σατέν

Τις νύχτες εξορίζεις ψυχή σου

Μέσα σε φώτα κόκκινα ξερά

Σβήνουν κεριά οι ώρες στο κορμί σου

Τζένη, στολίστηκες πολύχρωμα φτερά

Ταξίδεψες σ΄ αρχαία μονοπάτια

Λερώθηκε ο χιτώνας σου με μωβ

Ποιος θα ενώσει όλα τα κομμάτια

Χρύσα χαθήκαμε, δακρύζει ο Ιώβ.

Ποιον θ΄ τυλίξει το βαρύ σου βλέμμα

Πως θα σκεπάσει, το φεγγάρι η ζωή

Αλλοίμονο δεν φτάνει, μόνο ένα ψέμα

Θέλει χιλιάδες, μέχρι νάρθει το πρωί.

Βουλιάζουμε σε γκρίζα λεωφόρο, εσύ φτηνός κομπάρσος, εγώ θεατής

Αγγίζω μοναχά την πρώτη πράξη, σ άχρηστο κούρσο, τιποτένιος πειρατής.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

8/12/2013=17=8

Τα δάκρυα της ψυχής

Έχει μια χίμαιρα  γιορτή, στου ποταμού την άκρη

Και της χορεύουν οι πηγές, της τραγουδούν αηδόνια

Μην συναντήσει αναποδιά, μην της κυλήσει δάκρυ

Να χει τον ήλιο οδηγό, όταν την κλείνουν χιόνια 

Οι νεραιδούλες του νερού, στολίζουν την νεφέλη

Και του βουνού τα ξωτικά, με πόθο της σφυρίζουν.

κλαίει και γίνεται βροχή με του έρωτα τα βέλη

βουβά τα μάτια τ’ ουρανού για χάρη της δακρύζουν

Οι Άγγελοι δοξολογούν, το σύμπαν προσκυνάει

Με προσευχές μελωδικές, με λάγνες ικεσίες

Ψυχή μου φύλαξε το φως, του Ήλιου που γυρνάει

Για να ανάψεις τη φωτιά, στο νου για τις θυσίες

Κορδόνι μου μεταξωτό, βελούδινο μου σώμα

Νέκταρ θεών τα χείλη σου, τα στήθη αμβροσία

δεν βρίσκει φως η ίριδα, δεν περισσεύει χρώμα

λευκό μένει το κάδρο σου, με διάφανη ουσία .

Φύλακες, εξαπτέρυγα, οντότητες και θρόνοι

Χαρίζουν μέρες στην γιορτή, στιγμές ελευθερίας

Τυλίγουν σε δροσόφυλλα τον χρόνο που τελειώνει

Ψυχές αιθέριες, διάφανες φώτα σβηστά πορείας.

 Ας μην στερέψει ο ποταμός, να ζήσει η νεφέλη

Να λούζονται τα ξωτικά, νεράιδες να χορεύουν

Και όταν έρχεται άνοιξη, θα τραγουδούν αγγέλοι

στου Ήλιου τα γυρίσματα, ψυχές που ταξιδεύουν.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

13/11/2013=12=3  
αφιερωμένο στο πουλάκι μου, την Μαρία Νεφέλη!

Άνευ ακανθών…

Κι όπως βαδίζεις στα σκληρά τα μονοπάτια, ναχεις το μετωπο ψηλά

Τον ηλιο στης κορφής τα σκαλοπάτια, θαναι παντα το αίμα που κυλά

Στου λιμενιου τις κοφτερες ξερολιθιές, την θάλασσα που σκίζουν

Θαναι αυτός, του ταλεταν σπαθιες, όταν τα  νεφη της σιωπής γυρίζουν.

Κι όταν, μετα από μαχες και πολέμους κουραστεις, δαφνοσταφανωμενη

Γυρε στην ομορφη κοιλάδα, πεσε να ονειρευτείς, με την ζωή λουσμενη

Στα γαργαρα νερα του ποταμού, με αρωματα, αγιες πνοές λεμονανθών

Αγελλου ανασα, βλέμμα ουρανού, σελίδα  ολοδική σου, «ανευ ακανθων»

Θα χει τελειωσει η ωρα του χιονιου, μια ανοιξη αγκαλία… ψυχή μου.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

19/11/2013=18=9  τελειος αριθμός

C’ est la vie

Ήμουν  κουρασμένος, στων λουλουδιών τα πέταλα να τριγυρνάω,

Ήμουν  κουρασμένος, στα δυο σου μάτια, χάραμα να ξαγρυπνάω

Ήμουν  κουρασμένος, τότε που στέρεψε της βρύσης το θολό νερό

Ήμουν  κουρασμένος, την νύχτα σαν δεν άναψα το φως για να σε βρω

Ήμουν  κουρασμένος, στου άνεμου τη λύσσα να πονώ και να θυμώνω

Ήμουν  κουρασμένος, και της βροχής την κάθε λύπη να στεγνώνω.

Ήμουν  κουρασμένος, που έσβηνε η θλίψη το φεγγάρι από συνήθεια

Ήμουν  κουρασμένος, που έσταζε το αίμα για να γράψει την αλήθεια.

Ήμουν  κουρασμένος, τόσα που έβαφαν του νου μου το τελάρο με μαβί

Σε ένα παρόν, ελπίδες, όνειρα, το μέλλον άγνωστο ψελλίζει c’ est la vie. 

 

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

18/11/2013=17=8

Νανούρισμα

Του φεγγαριού το πρόσωπο, ζήλεψε την μορφή σου

και θάμπωσε του αλόγου σου, την μεταξένια χαίτη

μάταια όμως δεν μπορεί, στα πούπουλα  κοιμήσου

έχεις αγάπης φυλαχτό, του άγγελου σου την σκέπη.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

7/11/2013=14-5

Πονάει το άγγιγμα σου

Δεν ρώτησα ποτέ, πως έγινε και μάτωσε

μια σκουριασμένη  άγρια  νύχτα το φεγγάρι

Καρτερικά αγνάντευα τη χίμαιρα που πάγωσε

σαν το πουλί, σε κρύας ξόβεργας κλωνάρι.

Δεν ζήτησα ποτέ, Χριστέ να μ’ αρνηθείς,

για τρεις φορές ναυάγησα στην ξέρα

Τόξερα όμως, πως σαν θάλασσα θα ρθείς,

πειρατική στον έρμο  κάβο μου γαλέρα

Δεν χάρηκα ποτέ, ζεστό κρασί αμέθυστο

Κανάτες άδειες περπατούσαν στη ζωή μου

Νόμιζα πως θα ρχοταν δειλινό, ανέλπιστο

να φέρει βάλσαμο και μύρα στην ψυχή μου  

Δεν κιότεψα ποτέ, παλικαρίσια γύρευα

να βρω Ιθάκες, Συμπληγάδες, Θερμοπύλες

χαλάλισα τραγούδια κι ας μην πίστευα

πως ντόμπρα δεν νικάς, μα σε καμπύλες

Δεν διάβασα ποτέ, τα λόγια που μου τάζανε,

Κούφιες φωνές, φτηνές αγάπες χάδια πουλημένα 

Πίστεψα όμως μάτια σιωπηλά, που με κοιτάζανε

λάτρεψα χείλη αμίλητα, μ΄αλήθεια στολισμένα

Δεν έγραψα ποτέ, ότι μου άρπαξε, το αίμα μου

ούτε και γύρεψα ελεημοσύνη από την μοίρα

Κρατώ απόσταση για μένα, απ το ψέμα μου

Για να γλυκαίνω των χειλιών σου την αλμύρα

Δεν θα σου πω ποτέ, τραγούδια για το δάκρυ σου

ούτε πώς θα με βρεις την άνοιξη θα περιγράψω

χειμώνα μην ζητάς το βιολετί του νάρκισσου

μα κάθε Μάρτη, δώσε μου σινιάλο για να κλάψω.

Κι όταν θα βρεις που ζούσα, και που πέθανα

κρύος καπνός, μιας  άκαυτης θυσίας

Βάλε το χέρι σου αντήλιο στην ανάσα μου,

χύσε σπονδή με το κρασί της φαντασίας.

Τότε θα σηκωθούν οι πέτρες απ την κόλαση,

να γίνουν βελουδένιες αγκαλιές σε νυκτωδία

Άγγελοι θα φωτίσουν την ευτυχισμένη όαση,

για να  χορέψουν δυο ψυχές, μια μελωδία!!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

3/11/2013=11=2 

Ιέραξ

Μες του μυαλού σου το μαρτυρικό ψεγάδι

γεράκι σε κλουβί, φτεροκοπάς το βραδύ.

Δεν είναι μόνο η φυλακή να σε σκοτώνει,

λείπει το φως, γυάλινο βλέμμα να θολώνει

Μια κούφια εκδίκηση χτικιό, σε βασανίζει

βοηθά κι ο νόμος, ο τροχός να μην γυρίζει.

Πλάτη σε τοίχους, να χορτάσει η σαπίλα

βουβοί στρατιώτες, και απόσπασμα ξεφτίλα

Μες του κλουβιού σου το ακάνθινο στεφάνι

Σαν μαύρο πρόβατο, ξέκοψες απ την στάνη.

Η αθωότητα ξανά, να πλέκει την φωλιά σου

σε δάση σκοτεινά, αιώνιο δάκρυ η λαλιά σου.

Μια άμορφη κατάρα, σε ξεσκίζει σε κομμάτια

Ασκούς ανοίγει, στις νυχτιάς τα μονοπάτια.

Και η σκλαβιά κακούργα, σαν ζωή και κείνη

λουφάζει δήθεν, το πρωί στην λησμοσύνη.

Πετούν σαΐνια στα βουνά, με φως ψυχές λουσμένες.

Γιατί πεθαίνουν στις φωλιές με κάγκελα χτισμένες.

Πετούν πετρίτες στα βουνά, ζυγιάζουν τον αέρα

Γιατί πεθαίνουν στα κλουβιά, κάθε καινούργια μέρα   

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

24/1/2013=13=4

Το λευκό πουκάμισο

Επιστρέφω σπίτι
Δύσκολη μέρα
Κούραση μεγάλη
Και η ταλαιπωρία θα συνεχιστεί..
Γιατί πρέπει να σιδερώσω τα πουκάμισα του «καλού» μου..
Βέβαια.. γιατί ο «καλός» μου έχει «σοβαρό επαγγελματικό ραντεβού»..
Και ακόμη δεν έχει αποφασίσει ποιο απ’ όλα θα φορέσει..

Τα νεύρα μου..
Πρώτα το ριγέ γαλάζιο
Δεύτερο το λευκό με την κόκκινη λεπτομέρεια στο γιακά
Τι;!
Ποια σιχαμένη τον φίλησε και του άφησε και σημάδι για να το δω;

Δεν ξέρω τι να κάνω..
Να του σπάσω το κεφάλι με το που μπει στο σπίτι ή να τον αφήσω πρώτα να μου δικαιολογηθεί;
Τον φαντάζομαι να τριγυρνά σε φτηνά μπαράκια με τους φίλους του και να πίνει παρέα με «αιθέρειες» υπάρξεις
Αηδία

Και η ώρα περνάει και ακόμη να φανεί ο «καλός» μου
Που με έχει στο σπίτι για να του μαγειρεύω και να του σιδερώνω τα πουκάμισα για τα δήθεν επαγγελματικά του ραντεβού
Για να βγαίνει τα βράδια έξω και να μπεκροπίνει, ο Θεός ξέρει με ποια..
Να μπαίνει σε φτηνά ξενοδοχεία και να κάνει, ο Θεός ξέρει τι..
Να κυλιέται στα λερωμένα σεντόνια και στα πατώματα λουσμένος στον ιδρώτα της ηδονής
Να αρπάζει το σώμα της κάθε τυχάρπαστης και να το σφίγγει παθιασμένα πάνω στο δικό του
Να της σκίζει τα ρούχα με τα χέρια και τα δόντια
Να την αρπάζει από τα μαλλιά και να τη γδέρνει με τα νύχια στο λαιμό και το στέρνο
Κι εκείνη να τον αγκαλιάζει με τα πόδια της σφιχτά πάνω της
Και ταυτόχρονα να τον φιλά στο λαιμό
Και να του κάνει νάζια και χαρές
Και «Μη καλέ.. έλα τώρα.. σταμάτα..» και άλλες τέτοιες αηδίες
Και αυτός να μην πτοείται
Να τη φιλά όπως δεν φίλησε ποτέ εμένα..

Ακούω κλειδιά στην πόρτα..
Νάτος ο «καλός» μου!
Να με πλησιάζει με το φωτεινότερο χαμόγελο που είχε ποτέ
Ο βλάκας..
Που να ήξερε ότι ξέρω..
Και με πλησιάζει..
Βάζει το χέρι του στην τσέπη του σακακιού του και βγάζει ένα μικρό, χρυσό δαχτυλίδι

Και μου λέει:
-Τις προάλλες που πήγα να δω τη μητέρα μου, μου έδωσε το δαχτυλίδι των αρραβώνων της για σένα.. Μου είπε ότι ήρθε ο καιρός να αλλάξει χέρια.. Της το είχε δώσει η μητέρα της κι εκεινής η δικιά της.. Έσκυψα και τη φίλησα κι αγκαλιαστήκαμε.. Μπορεί το κραγιόν της να είναι σε εκείνο το πουκάμισο που φορούσα τότε.. Ξέρεις πως βάφεται η μητέρα μου! Κοκέτα ως το τέλος! Λοιπόν αγάπη μου;

Θες να με παντρευτείς;  

DEMI NAK

14/11/13

Φιλί Τριανταφυλλένιο!

Ότι είχα, τι έχω, και θα ’χω

λησμονή στου μυαλού το πατάρι

ξαναπλώνω, στολίζω, και γράφω

λατρευτά  σ’ ανθισμένο φεγγάρι

Ότι είπες, τι πεις, και φωνάξεις

του φιλιού σου γλυκιά φλυαρία.

Άγγελε μου βιολέ να πετάξεις

βέλος συ, εγώ τόξο, Μαρία!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

5/11/2013=21=3

Νοέμβρης

Τα πουλιά κελαηδάνε στους κλώνους

Δυο γατούλες στον ήλιο μεθάνε

Ο Νοέμβρης φορτώνει τους χρόνους

Τρυφερά στην βροχή να γυρνάνε

Ότι πεις ότι βρεις κι ότι κάνεις

Έχει ρίζες στην πρώτη σου ώρα

Δεν μπορείς μοναχός να πεθάνεις

Ο Νοέμβρης σε μάγεψε τώρα

Και έτσι ακόμα, κι αλλιώς άμα θέλεις

Θα σου γράφω στιχάκια χαμένα

Του Σεπτέμβρη ο Ήλιος τεμπέλης

Μου σφραγίζει το νου, και την πένα.

Πώς να βρω το αμάραντο φύλλο

Μουσική στην πολύβουη  αρένα

Να χαράξω σεπτό τίμιο ξύλο

ο,τι πω κι ο,τι κάνω για σένα

Μια βροχή μοναχά περιμένω

Μια σταγόνα και κάθε μας δάκρυ

Ο Νοέμβρης που ζω και χορταίνω

Ρουφηξιές απ αυτή την αγάπη.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

1/11/2013=9=τέλειον