Ανεπιστρεπτί

Ραγίζουν πέτρες που σμιλεύει το πελέκι

Η καταιγίδα μαστιγώνει τα κλαριά

Αμπάρωσε στην πόρτα μας το ζεμπερέκι

Να ναι απάγκιο στη μανία του βοριά.

Τρείς μαχαιριές χαράζουν το κορμί της

Η πρώτη έκοψε στα δύο την ματιά

Η άλλη έγδαρε κρυφά την δύναμη της

Κι η τελευταία της ραγίζει την καρδιά

Όσες οι μέρες της ρουτίνας περισσεύουν

Τόσες κι οι νύχτες αδιάφορες κυλούν

Έτσι που έμαθες να ζεις θα σε δεσμεύουν

για αφουγκράσου κάποιοι σε καλούν

Πέτα μακριά νιώσε το λάγνο σήμα,

με το φεγγάρι καντηλάκι τ’ ουρανού,
Σκάψε την θάλασσα αγκάλιασε το κύμα,

κάνε τον δρόμο δυσκολία του φτηνού.

Γιατί στο τέλος ο καθένας περισσεύει,

και ας πληρώνει ένα τίμημα βαρύ
Όταν χαρίζεις η ζωή κάπου σε κλέβει,

σκύβει τα μάτια και κρυφά αποχωρεί.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

1/10/2019=14=5