Σπαράγματα αναμνήσεων

Κάθε σπουργίτι είναι ένα τρυφερό βελούδο, που τον παράδεισό μας ντύνει, με αγγελικά φτερά μα και με φόβο.

Μια νοσταλγία ένα παρελθόν, που ακόμα γράφει, αγαπημένη ανάσα χαλαρή, και ένα χάδι, να ξεκουράζει τον διαβάτη μέσα στον χώρο και τον χρόνο.

Μοιάζει το  χάσιμο του ερωτευμένου με το βαθύ κενό και το σκοτάδι, ερωτευμένα τα σπουργίτια, αγαπημένες οι γατούλες, και ο χαμένος βρίσκεται να ανακαλύπτει μια ηδονή…..

Γκρεμίζω και γκρεμίζομαι στο παρελθόν σε ερείπια ασύνδετα, χωρίς ρυθμό.

Σε τενεκέδες σκουριασμένους σε στοιβαγμένα τραίνα σ΄ έρημο σταθμό.

Εκεί που το πουθενά και το παντού είναι πολύ κοντά.

Οι διάφανες σκέψεις του μυαλού μας δύναμη, όταν πολέμαρχος διορίζεται η ψυχή…

Για σένα θάλασσα ονειρεύτηκα να κατεβάσω το φεγγάρι…

Και κείνο μού κάνε την χάρη και λούφαξε στον κόρφο σου.

16/3/2014=8

Της άνοιξης τα νήματα

ο ίμερος τα δένει,

τριανταφυλλένια ποιήματα

τυλίγονται σ ανέμη.

26/3/2014=9

Η μέρα και η νύχτα είναι μια μικρή ζωή και ένας μικρός θάνατος, επαναλαμβανόμενος συνεχώς.

Παρουσιάζουν ένα αέναο ταξίδι των ψυχών στο φως και στο σκοτάδι, στο αισθητό και στο αισθαντικό.

Ανέκαθεν ήταν εχθροί μου ο χρόνος και το χρήμα, αλλά σέβομαι τούς εχθρούς μου.

14/3/2016=17=8

Δόξα σε αυτά τα ταπεινά λουλούδια

που μοναχά τον ήλιο προσκυνούν,

Ας μην τούς έγραψαν ποτέ τραγούδια,

ας τα πατούν οι φθόνοι που περνούν.

26/3/2017=21=3

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

29/3/2023=21=3

Ωδή στο άγνωστο εγώ.

Καθάρια προσευχή εισακούστηκε, μακάρια έκπληξη γεννήθηκε, βρήκα τον ήλιο να με περιμένει!
Να καίει κατά πώς ξέρει τις κορφές, να πλημμυρίζει με ερωτά τα σύννεφα.
Να ζωγραφίζει τόξα ουρανού δύο μοναδικά δικά μου!
Το ένα αρχή το άλλο τέλος.
Με την σοφία πάντοτε να μακαρίζει το τέλος!
Τώρα είναι στα αλήθεια καθαρή τούτη η στιγμή, τώρα μπορείς και εσύ να προχωρήσεις στο όνειρο.
Με οιωνούς αρίστους, πώς τα μελλούμενα να μην προβλέψεις.
Νοιώθεις, αγγίζεις, διασταυρώνεσαι και ζεις ψηλά, αλλιώτικα, βέλος στο τόξο Του.

Ένα άγγιγμα μια φλόγα, καθρέφτης σου εγώ, και σύ το είδωλο.
Της άκρης Άκρη σου εγώ, και συ του αναφιλητού μου τέλος.
Εμείς πλεούμενα με λάθη και θυσίες, και η ζωή μια θάλασσα με πάθη και αξίες.
Όλοι βλέπουν το είδωλο μας.
Όλοι θεωρούν ότι είμαστε αυτό που καθρεφτίζεται, το οποίο δεν έχει καμία σημασία για εμάς, μόνο εμείς ξέρουμε πραγματικά ποιοι είμαστε.
Όταν αυτό που βλέπουμε εμείς σε εμάς, το βλέπουν και οι άλλοι, τότε αρχίζουμε να αγγίζουμε την αυτογνωσία και κατά συνέπεια κατακτάμε το φως.

Τον μήνα που γεννήθηκα στην χώρα του πολέμου.
Την ‘άνοιξη στολίστηκα και μια πνοή του ανέμου.
Το μήνα που γεννήθηκα, σε μια γωνία του χάρτη.
Άγγελος με σπαργάνωσε, με κρίνει κάθε Μάρτη.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

2/3/2014=12=3
2/3/2023=12=3