Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2018

Λέλεξ αὐτόχθων ὢν ἐβασίλευσε πρῶτος ἐν τῇ γῇ ταύτῃ....

....καὶ ἀπὸ τούτου Λέλεγες ὧν ἦρχεν ὠνομάσθησαν.

(Παυσανίας Λακωνικά. ΙΙΙ 1.1)
Σ αναζητάω στα χαλάσματα της Τροίας
θαμμένη μένεις από στίφη των εχθρών
κάτω από πέτρες νοθευμένης ιστορίας
με αποφάσεις κεκλεισμένων των θυρών

Μοιραία πόρνη πρόστυχα φτιασιδωμένη
σπάσε για λίγο του ειδώλου την μορφή,
κι άσε να μένει στο γρανίτη χαραγμένη,
η πρώτη ανάγκη για αυθόρμητη επαφή.

Σε αντικρύζω σε αδιάβαστες σελίδες
που κρυπτογράφησαν ελεύθερες γενιές
εκπαιδευμένες από γέροντες δρυΐδες
να μην αφήνουνε στο πνεύμα μελανιές.

Κοίταξε πίσω σου το αίμα που σαπίζει
πότισε ο κόσμος από μίσος και χολή
κάθε σου βήμα μία σάλπιγγα που βρίζει
και την κουρδίζει ένα ψέμα με στολή.

Σε περπατώ στο κάθε πέτρινο σοκάκι,
σε καλντερίμια που τα πνίγει ο κισσός,
χιλιάδες πόδια πολεμούν για το γοβάκι,
μοιάζει ο πρίγκιπας αταίριαστος πυρσός.  

Άκου κωφούς παιάνες στο βυθό σου
τόσους αιώνες όλη η Γη σε προσκυνά,
μην σπαταλάς για δόξα τον ανθό σου,
δέσε καρπούς να θρέψεις τα ορφανά.

Θα σε απαντέχω στα προπύλαια του μύθου
να μου στολίσεις τη μετώπη με θεούς
χιλιάδες  χρόνια απ το χάραγμα του λίθου
μαζί με άλλους ψυχωμένους Δαναούς.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
28/12/2018=24=6

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2018

Εντός εκτός εναλλάξ


Τα κλουβιά τα πουλιά στιγματίζουν
τα ένστικτά τους φωτίζουνε λάμπες
στα κελιά της ντροπής φυλακίζουν,
και προβάλουν εικόνες σε στάμπες.

Γύρνα τώρα που ξέρεις το δρόμο
ξεκλειδώνει τον νου μια αλήθεια,
με τα αχνάρια της γης μετρονόμο,
για να δίνει ρυθμό στη συνήθεια.

Βάλε τώρα την γύμνια σου πρίμα
στου κορμιού σου το ωραίο καράβι,
ένα μπάρκο στου ονείρου το κύμα,
και ο οίστρος του νου ξανανάβει.

Σε αυτοσχέδιες κούφιες παράγκες
όποια χλεύη να σπείρεις φυτρώνει.
Κάποιες νύχτες με δώρα οι μάγκες,
προσκυνάνε μια φάτνη που λιώνει.

Ακροβάτες στο τσίρκο που αλλάζει,
δίχως νάχει και δίχτυ ασφαλείας,
η μαϊμού του εαυτού σου ουρλιάζει,
πριν βουτήξει στο φως της δειλίας.

Αν ρωτούσες ποτέ για τον ρόλο
όπου πάλι επειγόντως θα παίξεις,
στη φορμόλη τον κρύβω με δόλο,
μα δεν ξέρω αν όντως αντέξεις.

Μια μετέωρη ελπίδα εδώ απομένει,
του Δαρβίνου την σκέψη να ψάξω,
και όταν βρω της γιαγιάς την ανέμη,
των νημάτων το σήμα, εκεί να αλλάξω.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
1/11/2018=14=5

Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2018

Άτιμο τσάτ


Φίλησα κατουρημένες ποδιές για να έχω μια πεντάλεπτη συνομιλία μαζί της ή έστω μια επαφή. Δε γινόταν αλλιώς, λύνει κ δένει στον όμιλο κι εγώ πρέπει να πάρω τη θέση οπωσδήποτε.
Ζούμε την εποχή του κυβερνοβόθρου που ότι κι αν κάνουμε, πρέπει να το κοινοποιήσουμε.
Αν δεν συμπεριφερθούμε κατ´ αυτόν τον τρόπο, θεωρούμαστε ύποπτοι. Και ναι!
Πρέπει να έχουμε ένα προφίλ τουλάχιστον στο φβ για να μας τσεκάρουν οι μελλοντικοί μας εργοδότες.
Τι να έκανα κι εγώ το φρόντισα το ρημάδι:
διέγραψα Φωτό με μαγιό κ μίνι, με νυχτερινές εξόδους και φυσικά τις υβριστικές με τους πολιτικούς.
Πόσταρα πολλά ρητά και αποφθέγματα σπουδαίων λογοτεχνών και αρκετά κουλτουριάρικα άσματα που αγνοούσα ( ποιος ακούει καλέ τέτοια;)
Περίμενα τη μέρα της αιφνίδιας πεντάλεπτης συνέντευξης.
Περίμενα. Περίμενα πολλές μέρες τελικά...
Ένα μεσημέρι, μου φόρτωσε η μάνα μου τον Στέφανο, γιατί οι γονείς του έπρεπε να παρευρεθούν σε μια κηδεία .
Στέφανος= εξάχρονος διάβολος ή μάλλον ο έξω από δω μεταμορφωμένος.
Με κοίταξε πονηρά και κάθισε αναπαυτικά στον απέναντι καναπέ.
Για μια στιγμή, πέρασε από το μυαλό μου ότι είναι άρρωστο, έτσι ακούνητο κι αμίλητο όπως καθόταν κι έπρεπε ν´ αναλάβω δράση .
"Στεφανάκο μου θέλεις χυμό;"
Με ένα γλυκύτατο νεύμα απάντησε θετικά κι έτσι πήγα στην κουζίνα.
Θέλησα να τον περιποιηθώ δεόντως και του έκοψα ένα μεγάλο κομμάτι κέικ.
Τι το ήθελα η άπιστη;
ΕΡΩΤΗΣΗ: πόσα λεπτά θέλει ένα εξάχρονο να σου καταστρέψει τη ζωή;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: ένα με δυο δευτερόλεπτα !
Ο διαβολίνος άρπαξε την ευκαιρία και κάθισε μπροστά από το λάπτοπ μου.
Επίσης ο νόμος αυτού του κερατά του Μέρφι λειτούργησε για ακόμη μια φορά στην άτυχη ζωή μου.
Η εξηντάχρονη εργοδότρια, μέγα όνομα στην πιάτσα, κολλητή του υπουργού οικονομικών, χορηγός συλλόγου των Σπετσών και μεγάλων κυβικών, με αυστηρότητα όση δεν μπορεί να περιγράψει κανείς...
Χτύπησε μέσω μέσσεντζερ ... με το προφίλ μου ενεργό και με τον μίνι διάβολο διαθέσιμο για κόρτε:
-Καλησπέρα κυρία Παυλίδου! Εξέτασα το βιογραφικό σας και θέλω να τα πούμε από κοντά. Μπορείτε να έρθετε αύριο στις επτά το απόγευμα;
-Είσαι κ@@λ@.
Ναι...ναι, ακριβώς αυτό που καταλάβατε, αν και οι μισοί το γράφετε με Υ και οι άλλοι μισοί με Β.
Η γυναίκα με μπλόκαρε ακαριαία και το μικρό βλαμμένο, μόλις με είδε να ουρλιάζω, έτρεξε στον καναπέ.
Τι φωνές! Τι κακό! Τρελάθηκα και ήθελα να το σκοτώσω.
Εν τω μεταξύ πλάκωσαν οι μέλισσες , δηλαδή, πολλαπλασιάστηκαν οι συνομιλίες και οι ειδοποιήσεις.
Ο μεταμορφωμένος, δεν είχε περιοριστεί στο τσάτ αλλά:
έγραψε την ίδια φράση κάτω από τη φωτό της Τασίας-Μα καλά την είχα φίλη και δε το θυμάμαι; κάτω από τη φωτό ενός αξιοπρεπέστατου ηλικιωμένου κυρίου, κάτω από μια χορηγούμενη διαφήμιση αλόης, κάτω από θεατρική πρόσκληση Μολιέρος ( έλεος πια! ) και κάτω από μια συνέντευξη Μακρόν σε κάποια εφημερίδα...
Τι να έκανα; τι να έκανα;
έριξα το προφίλ μου μαζί με τα μούτρα μου, με πόνο ψυχής ...
Ελπίζω να ξεχαστεί το γεγονός.
Γιατί Όχι;
όλα ξεχνιούνται στη χώρα μας.
Άτιμο φβ και αναθεματισμένο τσάτ..

Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2018

Οκτώ Οκτωβρίου ογδόντα οκτώ.



Ο Οκτώβρης και τρία οκτάρια
στων Φαιάκων την γη έχουν δέσει.
Προσκυνά ο Οδυσσέας τ΄αχνάρια
της θεάς που στη γη έχει πέσει.

Στο κανάλι η θάλασσα σκύβει
διαδρομές το κανόνι ανοίγει,
μα ο χρόνος περίτεχνα κρύβει
τα ψεγάδια που λήθη τυλίγει.

Τέτοια αίγλη και τόση απλάδα,
σαν μωράκι εντός μου κοιμάται,
καθηλώνει μορφές η Σπιανάδα
κι ο Λιστόν στον αέρα πλανάται.

Του αγίου οι δρόμοι μυρίζουν,
για ένα Σκήνωμα τόση λατρεία,
Όλα γύρω λεβάντε θυμίζουν,
το Αχίλλειο μόνο την Τροία.

Φυσικές ομορφιές σκορπισμένες
μπουγαρίνια, σοκάκια, καντάδες,
με κιθάρες καλά κουρδισμένες
να φλερτάρουν ωραίες κυράδες.

Με αναμνήσεις μονάχος βαδίζω
γύρω γύρω η θάλασσα λιώνει,
και εικόνες παλιές ξεφυλλίζω
στου μυαλού το ωραίο μπαλκόνι.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
13/10/2018=16=7

Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2018

Οχλικά συστήματα εν ενεργεία

Στις εκκρεμότητες που αφήνεις να πλανιούνται
βρίσκει ο χαμένος χρόνος στέγη κι αντοχή.
Παγιδευμένες αηδίες στον ιστό σου τυραννιούνται,
που οι θάλασσές μου τις ξεπλένουν με βροχή. 

Και  φέγγει η ζωή καθώς περνά, φτηνή ρεκλάμα,
μη χαλαστείς, στο αίμα που φτηνό κυλά,
ρουφά η σκέψη μου κάθε σου δάκρυ απ’ το κλάμα
και με προστάζει, άγγελος μου από ψηλά.

Αυτά για όσους, συνοδεύουνε κοπάδια σε πορείες,
είτε για εκείνους που ψαρεύουν στη στεριά,                            
άθελα γίνονται φορείς σε μολυσμένες εμπειρίες,
κι βούληση πεθαίνει σ απροστάτευτα χωριά.

Η μοναξιά σκεπάζει με ομίχλη το χαμένο δρόμο,
και η θολούρα στις μορφές τους εντρυφά,
σαν φωτοστέφανο που αντανακλά μονάχα τρόμο,
για τον σταυρό σου που φορτώνεσαι κρυφά.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
10/10/2018=12=3

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2018

Είκοσι μία χιλιάδες επτακόσιες ενενήντα εννέα ημέρες.

Σταγόνα τίμιου νερού, αρτεσιανή μου κρήνη
κριάρι άγνωστου θεού, στου σατανά τη δίνη.
Αλλοτινές μου εποχές, θολές σέ συναξάρια
φτιασιδωμένες ενοχές, καταραμένα εξάρια. 

Βοή λαού η ερημιά, οργή θεού στις πόλεις
εθιστική ανασαιμιά, με σύμπτωμα πανώλης.
Του Ταϋγέτου η κορφή, λαμποκοπά αιθέρα
για βιβλική καταστροφή, μιλάει η καλντέρα.

Η μυρουδιά του αψινθιού, κυρίαρχη απάτη
το τσίμπημα αγκαθιού, αίμα στο μονοπάτι,   
η μοναξιά  κρησφύγετο, χίμαιρα η παρέα,
η θάλασσα αντίδοτο, και η ανοχή μοιραία

Νάνοι, νεράιδες, ξωτικά, με σαλεμένη Ρότα,
βυσσοδομούν ερωτικά, με ίσκιο τον Ευρώτα.
Λιθάρια και νερόμυλοι, μ οσμή από λεβάντες,
άπιαστοι ανεμόμυλοι, με άρωμα Θερβάντες.  

Αχόρταγοι οι δυνατοί, τα τιμαλφή σε πάγκους
στο κάγκελο η αρετή, βορά σε σαλτιμπάγκους.
Εντός μου μια φυλακή, το τραύμα αφορμίζει,
αγκομαχούν περαστικοί, και η ζωή σαστίζει.  

Καθρέφτισα του μαχαιριού την παγωμένη όψη,
κι΄ άλλη φύση του χεριού, ακόνι για την κόψη.
Με κατευθύνει σκιωδώς, κοινότυπη ρεκλάμα,
και μόνιμη μου επωδός, γέλιο μαζί με κλάμα.

Κάθε μου ένοχη βραδιά, του οίστρου το καμίνι
ζητά πειρατική καρδία, και την στεριά αφήνει.
Ρεσάλτο αν σε χάλασα, κόντρα στην καταιγίδα
όταν αγριεύει θάλασσα, τρελαίνει την πυξίδα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
21/9/2018=23=5

Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2018

Ονομασία χρήστη 6 Συνθηματικό 66


Είναι το όνειρο μια προσωπική υπόθεση, μια παρηγοριά μια ουτοπία, μια ψυχική τροφή...
Δεν υπάρχουν όνειρα… σχέδια ναι, φιλοδοξίες ναι, στόχοι ναι...
Αντίθετα υπάρχουν τα ενύπνια, τα αληθινά όνειρα...
Η δραστηριότητα της άυλης υπόστασης, ανεξήγητη και άγνωστη, ο προσωπικός δαίμων…
Η ανεκπλήρωτη παραίνεση…κάνε τα όνειρα σου πραγματικότητα, είναι ένα παραμύθι να μας κρατά σε καταστολή...
Οι επιθυμίες υλοποιούνται δυναμικά με θέληση....
Οι τοίχοι σπάζουν μόνο με δυναμίτιδα...
Η απομόνωση δεν είναι αποτέλεσμα προσωπικής επιλογής ενός ανθρώπου, είναι εξέλιξη της απογοήτευσης από την προβολή των υπολοίπων…..
Είναι ο υφέρπον φασισμός του ατόμου, το πραγματικό αυγό του φιδιού, που γέννησε το προπατορικό, και όχι αυτός ο φασισμός που μας πλασάρουν για άλλοθι…
Βλέπουμε την αλήθεια κατάματα και την λέμε ευθαρσώς, αυτοθυσία στον βωμό της…
Δεν είναι συντροφικότητα, να είσαι λιμάνι για ναυάγια, δοχείο για πτύελα, βορά για θηρία..
Δεν είναι συντροφικότητα όταν είναι οι άλλοι αντικείμενα προς εκμετάλλευση, σκαλιά για ανέλιξη, πιόνια για την παρτίδα, προϋποθέσεις για την νίκη, αναλώσιμοι μιας χρήσεως…
Αποτάσσομαι την θεατρική συντροφικότητα, την κάλπικη αγάπη, την συγκαλυμμένη αλήθεια...
Ξέρουμε όλοι, πότε, που και πώς συντελείται το έγκλημα και δια φεύγουμε...
Η εκτόνωση με όνειρα, αποτελεί Ελεημοσύνη στην ανέχεια μας…
Και εγώ ο πρώτος ελεηθείς, που γράφω "θεωρητικά" σε ένα περιβάλλον "εικονικό" αρωγός τετμημένων ονείρων για κατανάλωση.....ντρέπομαι καθολικά για τις συμβατικές ψυχές.
Για τις αταίριαστες ψυχές όμως….
Για κείνες που το ντύσιμο με ψέμα, γίνεται χτίσιμο με αίμα στην γέφυρα της ομορφιάς…
Για τις περήφανες ψυχές όμως….
Για κείνες που στο ράβδισμα πνιγμένες, ζητάνε με φτερά αγγέλων τυλιγμένες τον ουρανό συχνά να ερωτεύονται….
Για την δική μου που περιπλανιέται ανάμεσα… στου λύκου το αστραφτερό το βλέμμα, και του αητού το σκοτωμένο πνεύμα…
Λύκος το φως στο δρόμο της τον πέτρινο, καθρέφτης το ποτάμι στην ροή της…
Ο αητός, του ονείρου μαχητής, τα οράματα κουφάρια στου καιάδα τον λαβύρινθο….
Θυμίαμα το νέκταρ του θεού, χωρίς την δέσμευση του χρόνου του παρόντος…
Κερί μισό καμένο και λιβάνι καπνιστό, η αμβροσία κάθε εκλιπόντος…
Και το βιβλίο του ενός, λευκό μισό γραμμένο, γραφή που πάγωσαν μηδέν βαθμοί..
Μα και των άλλων άγραφτα σχεδόν, μονάχα σύμβολα ξερά αδιάβατα και άρρητοι αριθμοί…
Τρείς ιχνηλάτες δραγουμάνοι στο βιβλίο, δεδομένη ουτοπία με ανύπαρκτο σεργιάνι.
Ο ένας γράφει την ζωή του στο εγώ…
Ο άλλος δίνει οίστρο για να γράψει..
Ο τρίτος σε ένα σύνολο αργό, πασχίζει τους υπόλοιπους να θάψει.
Τρείς γιοί του Κρόνου, τον μεσιανό έχουν βορά, σαν συμπληγάδες χρόνου.
Μονάχοι στην Ανατολή, μα και στην Δύση πάλι μόνοι.
Μοιάζει η μέρα χίμαιρα, εικόνας συντροφιά και σε πληγώνει..
Συντροφική μας μοναξιά, και εξορκισμούς ανάψαμε χιλιάδες..
Συν το αυτό, συν το εκεί, με το σταυρό, να διώχνει τις μαινάδες.
Οι σύντροφοι μας σβήνονται όταν είναι χορτάτοι
Οι συνεργάτες δεν μπορούν μόνοι να κάνουν κάτι
Κι αυτός που πλάι περπατά είναι από ανάγκη,
μην τύχει και συμβεί ποτέ και πέσει σε φαράγγι.
 
Γίνομαι άψυχος…
Άραγε είναι μια ευχή η μια κατάρα…

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
12/9/2018=23=5

Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2018

Ουφφφ, αυτή η ζέστη !!!!!


H ευαισθησία, σε μια έρημο κοιμάται
ούτε ομπρέλα έχει, ούτε και ψαθί,
τυφλές πανούργες θάλασσες θυμάται,
με σύντροφο της, το δαμόκλειο σπαθί.

Θλίβομαι, που γρυλίζει σαν κουτάβι,
νοιώθω οι γλώσσες δεν μιλάνε πια,
μοιάζει ο πόθος ακυβέρνητο καράβι,
έγινε ο έρωτας σκαρί χωρίς κουπιά.

Βαμπίρ βυσσοδομούν σε ανθρώπους,
πάντα πονάει το σημάδι απ τα καρφιά.
Σαπίζει η ζωή με γκρίζους τρόπους,
και το άσπρο θέλει μαύρο συντροφιά.

Παρακινιέται η ελπίδα απ την ανάγκη
κι ας αφορμίζει η πληγή του εαυτού.
Πήζουν βουβή ζωή στο μπαρ οι πάγκοι
που επιδεικνύουνε κορμάκια με τατού.

Κρατάνε οι άγγελοι το μεταξένιο νήμα,
στην άκρη δένουνε ανάγκες τραγουδιών, 
και έτσι φαντάζει ομορφότερο στην ρίμα
να την παντρεύω με εικόνες λουλουδιών. 

Κι αν δεν μπορώ να αφομοιώνω την ουσία
να βάζω σήματα στου δρόμου την στροφή
ανοίγω μια ερωτική ρωγμή στην φαντασία
να παίρνει αέρα του μυαλού η διαστροφή.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
9/9/2018=29=11=2

Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2018

Μέχρι να ξανάρθει η νύχτα...



Η νύχτα  ξεκινά τα όνειρά μας, τα φώτα μεγαλώνουν τις μορφές
μεθυστικά μυρίζει η χαρά μας, περνά και γονατίζουν οι κορφές

Όταν το φως αφήνει τη σκυτάλη, κυριαρχεί η σκοτεινή πλευρά,
μια ένεση ζωής στη βιοπάλη, να αντισταθεί στην χρόνια φθορά.  

Η νύχτα την ασχήμια κουκουλώνει, καλύπτει τις ατέλειες συχνά
κρύες πληγές της μέρας επουλώνει, ορέγεται η ψυχή στα σκοτεινά.

Πικρόχολες μαινάδες οργισμένες, αρχίζουνε χορούς τα δειλινά
και κρύβονται οι μέρες μεθυσμένες, σε γκρίζα καταλύματα φτηνά.     

Τα πέπλα του απλώνει το σκοτάδι, το βράδυ γιγαντώνει τίς σκιές
σαν ξεναγός ο  βασιλιάς του Άδη, μας οδηγεί σε κρύπτες μυστικές.

Ο ήλιος θα ξανάρθει οσονούπω, στη μοίρα πάντα μένουμε αδαείς,
ακούμε μόνο της ζωής το γδούπο, στον ερχομό της κάθε ανατολής.

Αέναος ο κύκλος όπου σμίγει, δυο δράκους να σπαράζονται διαρκώς,
Η νύχτα ο ένας, όνειρα ανοίγει, ο άλλος μέρα, τα στολίζει με το φως.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
4/9/2018=24=6