Πέμπτη 30 Ιουλίου 2015

Εγώ, το προπατορικόν και υμέτερον

Το ευλογημένο εγώ του θεού, το καταραμένο εγώ των ανθρώπων, ο αποδιοπομπαίος τράγος,
η εξορκισμένη δύναμη που συνιστά το σύνολο του ατόμου, αρνητικά τις περισσότερες φορές.
Εγώ ειμί το φώς του κόσμου,
Εγώ ειμί κύριος ο θεός σου.
Τόσος θεϊκός «εγωισμός», για το τίποτα, παντοδύναμος ο δημιουργός τι ανάγκη έχει.
Κατ εικόνα και ομοίωση πλασμένος ο άνθρωπος, υιός του θεού, η αφρόκρεμα της δημιουργίας.
Μέσα στην ομοίωση και το εγώ. Το κλειδί της ελευθερίας του, από τον παράδεισο.
Έπαψε πλέον η θεϊκή κηδεμονία, παρέμεινε όμως η θεϊκή εποπτεία, ενδόμυχη μέσα στο κύτταρο
της πνοής που φύσηξε ο δημιουργός, ανακυκλούμενη ανά τους αιώνες.
Πάντα με την ίδια φλόγα, το εγώ της ψυχής, το θεϊκό εγώ, χωρίς ίχνος υλικών συναισθημάτων,
και ανθρώπινης λογικής.
Η ταυτότητα της θεανθρώπινης υπόστασης ΕΓΩ.
Ένας(Ε), Γεννημένος(Γ), από το Ω (άπειρο Σύμπαν).
Μιλούν όλοι για την μοναδικότητα του ενός εκάστου.
Τι διέπει αυτή την μοναδικότητα ερωτώ απλά;
Η απάντηση είναι μία. Το μοναδικό εγώ του καθενός.
Σκέπτομαι μοναδικά, επικοινωνώ μοναδικά, ζω μοναδικά.
Και αν αυτή είναι η απεικόνιση του ειδώλου, που ως γνωστόν προβάλλεται ανάποδα,
είναι ταυτόσημη και η ανάλυση της αρχικής ιδέας.
Διαφέρει μόνο στην διάταξη αρχή μέση τέλος, γέννηση μέσον σκοπός.
Έτσι διαμορφώνεται αρμονικότερα, και γίνεται σκοπός, μέσον γέννηση.
ΩΓΕ, εκ του απείρου σύμπαντος, γεννάτε, μονάδα ελεύθερη.
Επιπλέον στην δωρική διάλεκτο ΕΓΩΓΑ το είδωλο, ΑΓΩΓΕ το ανάποδο, μεταφορέας, 
αλλά και ταξιδιώτης, γενικότερα με Αγωγή.
Δεν πρέπει να παραλειφθεί, και ο σπάνιος πλέον  «βλάχικος» τύπος  ΙΓΩ, πιθανόν ΕΙΓΩ,
που εμπεριέχει την εξάπλωση (Ε), την ιδέα (Ι), και συνθετικά την επίκληση (ΕΙ).
Εφαρμογή ανθρώπινη αλλά σοφά θεϊκή του εγώ, ο έρωτας.
Προσοχή, εγώ μιλώ για έρωτα, όχι για σεξ. (Ο έρωτας δεν έχει μέτρο, αντίθετα με το σεξ που μετριέται, με επιδόσεις, ιδιοτέλειες, κλπ).
«Έν οίδα ότι ουδέν Οίδα», πόση σοφία και ανθρωπισμός θεϊκός εμπεριέχεται.
Ένα υπέροχο εγώ, υποδεικνύεται, σαν υποκείμενο, και κυριαρχεί στην ρήση, χωρίς να προσβάλλει, να καταπίνει, να αποτελεί ύβρη.
Αυτό είναι το άλλο εγώ, το σημαντικό το ανθρώπινο το θεϊκό, αυτό φρόντισαν να λασπώσουν.
Η αρχή των πάντων είναι η μονάδα, για να επιβληθεί λοιπόν στατικότητα, έβαλαν πολλές μονάδες μαζί, και όρισαν ένα σύνολο από αυτές, η και σύνολα στην συνέχει, για να γεννιέται ο πόλεμος μεταξύ των μονάδων, και των ομάδων των μονάδων.
Φυσικό επακόλουθο, ένωσαν δύο εγώ η και περισσότερα, και ως γνωστόν τα όμοια απωθούνται.
Αντίθετα, για να γυρίσω στην εφαρμογή «έρωτας», εκεί ενώνονται αυτόβουλα ένα «εγώ» και ένα «εσύ».
Το μαγικό στην διαδικασία είναι πώς τα δύο τους μεταμορφώνονται, αρμονικά, και το ενώ παίρνει την θέση του άλλου αυτόματα, χωρίς να χάνουν την αρχική ουσία του εγώ τους, αλλά να την μοιράζονται.
Κάποιοι λένε θαύμα, το αποτέλεσμα από αυτή την μέθεξη, εγώ το λέω αρχή, γέννηση, μια μικρή  «κοσμογονία» στο άπειρο σύμπαν.
Αυτοί που δεν το βλέπουν είναι όντως άθεοι, δεν έχουν θέα, γιατί θεό έχουν όλοι, και ο άθεος, δημιουργήθηκε, είτε το α είναι στερητικό είτε προσθετικό.
Διαβάλλεται όμως αυτή η ιδιότητα αιώνες τώρα, από την εποχή της έξωσης από τον Παράδεισο.
Κάνε του κεφαλιού σου, είσαι ανώτερος από τον θεό σφύριξε ο «όφις»
Στο μικρό ατομικό σύμπαν (Ο), φυλά (Φ),  Ιδέες (Ι), και ενέργεια (Σ).
Έκτοτε υλοποιήθηκε το Εγώ, και έγινε εγωισμός.
Είναι η μοίρα των ανωτέρων ιδεών, όταν παίρνουν την κατάληξη –ισμος, να σαπίζουν και να βρωμάνε (εσμός= μεγάλη συγκέντρωση, μεγάλο πλήθος ατόμων, μειωτικός χαρακτηρισμός συμφερτός). 
Οι έννοιες μιλάνε μέσα από τις λέξεις, και η γλώσσα λέει πάντα την αλήθεια, η γλώσσα με τις αληθινές λέξεις όχι τις διαβεβλημένες.
Το εγώ λοιπόν, κόντρα στις λασπολογίες και τις κατάρες, υφίσταται.
Σταθερός καταλύτης, μεταξύ ψυχής και ύλης.
Το εγώ της ψυχής, παλεύει διωκόμενο, και φυλακισμένο στον βίαιο βίο μας.
Το εγώ της ύλης, αντιθέτως, υποτάσσεται από την χθόνια υπόσταση, δημιουργεί εικονικές ανάγκες, και φθείρει την ζωή.
Δεν υπάρχει αγέννητο καλό η κακό, αλλά μια ουδέτερη ουσία, που χρωματίζεται από την ελευθέρα βούληση του εκάστου διαχειριστή της, και σηματοδοτεί την γενική εικόνα ανάλογα.
Η κάθε μονάδα γεννά, φως η σκοτάδι, άσπρο η μαύρο, καλό η κακό, που αντικατοπτρίζει την ίδια, εισπράττεται από τους άλλους, και αντανακλάται αυτούσια και ενισχυμένη στον πομπό,
που είναι και δέκτης.
Έτσι τα άνευρα σύνολα των μονάδων χωρίς μοναδικότητα, γεννούν κατά παραγγελία κατευθυνόμενα εκτρώματα.
Εκπέμπουν και δέχονται ταυτόχρονα ανορθόδοξα σήματα, ευνουχίζουν τον νου,
και φυλακίζουν την ψυχή, σε έναν φαύλο κύκλο.
Το μυστικό της δύναμης, είναι στην άλλη πλευρά του φεγγαριού.
Εκεί δεν υπάρχουν απώλειες...
Αν δεν κατέχεις τι να χάσεις...
Αν δεν ακούς πώς να σκλαβωθείς..
Αν δεν μιλάς πώς να σκλαβώσεις..
Αυτό έλεγχος, αυτό διάθεση, αυτοδυναμία...ακεραιότητα.
Αυτό εγώ, διαχειριζόμενο κοινόχρηστα.
Το κλειδί της ελευθερίας από την κόλαση.

Εσύ ειδωλιακό μου εγώ;
Εσύ, μονάδα(Ε), ενεργειακή(Σ), καλούπι και μήτρα(Υ) μου;
Εσύ, μήτρα(Y) ενεργειακή(Σ) του εγώ(Ε);

 ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
30/7/2015=18=9

Τετάρτη 29 Ιουλίου 2015

Και νυν, και αεί.

Πάντα εδώ, και τα χέρια λουλούδια γεμάτα,
με ανάσες ζωής, να γεμίζεις την στράτα.
Πάντα εκεί, με φτερά το μυαλού να ανοίγεις,
σ΄ αγκαλιά ουρανού, το κορμί να τυλίγεις.

Κοσμικά, στο παντού, μια γενέθλια ψιχάλα,
καρμική προσευχή, την δεσμεύει σε γυάλα.
Δεν χωρά σε λυγμούς, θεϊκή ευμορφία,
σαν ηχώ των πυλών, και κλειδί μια Σοφία.

Με μια πίστη αρχαία, το βουνό του καιάδα
με γυρνά ο τροχός πάλι εκεί, στην μονάδα.
Αοράτων χρησμών, και στον τρίποδα εκείνη
πεμπτουσίας χορός, στου ονείρου την δίνη.

Πεταλούδας ψυχή, Αμαζόνας το σώμα
Σε χαράδρες της Γής, επιστέφει ακόμα.
Ψυχοτρόπα η ζωή, ένα σύμπαν να τέμνει,
και με άρμα σπαθί, γαλαξίες να σέρνει.

Σπηλαιώδες το φώς, φοβισμένη η δάφνη
διαμορφώνει εντός, την καιόμενη φάτνη
σε κοιλάδα βροτών, σε λιμένες του Βέγα
μια σειρά κυκλική, όπου άλφα κι ωμέγα..
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
29/7/2015=26=8

Δευτέρα 27 Ιουλίου 2015

Φυλάς φυλάξαντα.

Της φυλής μου η φυλή, σαν αλόγου οπλή, φρέσκο χώμα θα σκάβει,
δρόμους βρίσκει ξανά, ουρανούς να γεννά,  και σπαθιά θα ξεθάβει.
Με χρησμούς αδελφούς, σε δαιμόνιους Δελφούς, αετούς ανασταίνει,
νόμους γράφει στη Γή,  κερασφόρο τραγί, και με φώς θα  ζεσταίνει.

Της φυλής μου η φυλή, σαν αγέρα πνοή, λάβρο σώμα θα κλέβει.
Αγκαλιάζει κορφές, φανερώνει μορφές, και το μέλλον δεσμεύει.
Με βουνά μαχητές, της σποράς εραστές, σε πανάρχαια μήτρα
σπέρμα νέου θεού, ξεχασμένου ναού, του Λυκούργου η ρήτρα.

Της φυλής μου η φυλή, σαν αφρός σε κελί, πελαγίσια φαρέτρα  
τρίαινα της ο νους, κρύβει ωκεανούς, και ψυχή της η  πέτρα.
Με καράβια ληστές, θεϊκούς πειρατές, στα λιμάνια του Άδα
να κουρσεύει ζωές, με δοράτων αιχμές, στα νερά του Καιάδα.

Της φυλής μου η φυλή, πορφυρή ανατολή, και τον ήλιο κορώνα
ανασταίνει νεκρούς, φυλακίζει εχθρούς, ες αεί στον αιώνα.
Με οπλίτη φρουρό, της Απέλλας το γιό, λυκαυγούς εωσφόρο
λύκους θρέφει μονούς, αρετής κεραυνούς, αψεγάδιαστο δώρο.

Δεν έχει η φυλή κορμί, να μας μαλάξει,
Δεν έχει η φυλή βυζί, να μας βυζάξει.
Μια λύρα παίζει, και πυρρίχιο χορεύει,
Μια φλόγα καίει, και ενδόμυχα κελεύει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
27/7/2015=24=6

Σάββατο 25 Ιουλίου 2015

Τέσσερις και τριάντα εννέα λεπτά...

.....αυτή η ώρα είναι που η ΙΩ έρχεται με το άρμα της στη γη, και προετοιμάζει τη μέρα,
να δεχτεί τον ήλιο.
Είναι η καλύτερη ώρα για προσευχή λέει ο Παύλος
Η αρχαία ΙΩ ηλεκτρίζει τον χώρο τα πάντα.
Αν αυτή την ώρα ξυπνάς απλά ανοίγεις το νου στον Θεό και μένεις έτσι, χωρίς λόγια
χωρίς κινήσεις, ίσα με λίγη ανάσα
νιώθεις τον Θεό μέσα σου, δίπλα παντού.
Είναι η καλύτερη ώρα για να είσαι με σένα....
Η ζωή μας πονάει γιατί την θελήσαμε αλλιώτικη, αλλά τις περισσότερες φορές υποσυνείδητα, χωρίς να το έχουμε καταλάβει
Είναι αυτό το κάτι που μας κάθεται στο στομάχι, είναι αυτό το κάτι δε μας κάθεται καλά στο νου, είναι αυτό που μας σπάει τα νεύρα και δεν ξέρουμε τι είναι....
O μέσα εαυτός μας ξέρει τα πάντα για εμάς, μα εμείς δεν μπoρούμε να επικοινωνήσουμε,
Eίναι αυτό το "γνώθι σαυτόν" που δεν τόχουμε τελικά
Eίναι το μέσα μας,
Το εγώ μας που θέλει αυτό ή το άλλο, μα εμείς δεν του το δίνουμε,
ή.....
ή είναι αυτό που μας στέρησαν τα πρέπει στη ζωή μας
Αυτά τα πρέπει που όρισε η κοινωνία και οι άλλοι.
Είναι τα πρέπει που όρισαν την ύπαρξή μας, και έτσι μείναμε να δίνουμε νερό να πιούνε όλοι εκτός από εμάς.
θα σου πω κάτι...
Άναβα κερί γι αυτούς που έφυγαν.
Άναβα κερί για κάποιον που δεν ήτανε καλά.
Άναβα κερί για κάποιον που κάτι του πήγαινε στραβά.
Κερί όμως για μένα, δεν άναψα ποτέ!
Δεν πρέπει κάποτε να το κάνεις; ...ή να το κάνω;
Να ανάψω το κερί μου μπροστά στον Θεό, να του πω πως με αγαπάω.
Να ανέβει η προσευχή για μένα,
Να του πω πως θέλω να με αγκαλιάσει να με ζώσει με αγάπη που δεν είχα,
Να με τυλίξει με τη ζεστασιά του, που μέχρι τώρα μόνο έδινα, και έδινα στους άλλους.
Το σώμα μου γέμισε πληγές, και κόντεψα να πεθάνω, γιατί ποτέ δεν κοίταξα εμένα!
ΘΕΕ!
Πόσο λάθος ήτανε η ζωή μου!
Πόσοι ανεβήκανε στην πλάτη μου και τους κουβάλησα!
Πόσοι με πίκραναν, πόσοι με κούρασαν, πόσοι με πλήγωσαν, μα εγώ......
Πάντα εκεί.
Πάντα εκεί για τους άλλους και ποτέ για μένα!
Δεν με αγάπησα ποτέ!
Δεν αγάπησα την ψυχή μου, δεν αγάπησα εμένα.
Μα που καιρός να αγαπηθώ.
Που καιρός να μου προσφέρω μια ζεστή φέτα ψωμί, να την αλείψω με μαλακό βούτυρο,
να της βάλω μαρμελάδα, και να με γλυκάνω!
ΠΟΤΕ!
Και έτσι Πηνελόπη φάγαμε τα νιάτα μας, τη ζωή μας δίνοντας…. οι παντοτινοί της προσφοράς.
Οι παντοτινοί της υπερπροσφοράς και της υπερπροστατευτικότητας.
Και εμείς που ήμασταν σε όλο αυτό το ατελείωτο δώσε;
Πουθενά δεν ήμασταν.
Το κορμί και η ψυχή μας, χτυπάγανε την πόρτα μας, μα εμείς κουφοί.
-Δεν προλαβαίνω τώρα φύγε.
Κάποια άλλη φορά ίσως.
Κάποια άλλη στιγμή.
Τώρα έχω να δώσω.
Τώρα έχω να προστατέψω.
Πήγαινε.
Πήγαινε και κουβάλα κι εσύ εαυτέ.
Πήγαινε και κουβάλα κι εσύ ψυχή μου.
Εσείς δεν έχετε ανάγκη.
Εσείς δεν χρειάζεστε
Και έτσι η ψυχή μας βούρκωσε, έκατσε στη γωνιά με παράπονο και άρχισε να κλαίει,
και γέμισε δάκρυα, μα σε κάθε κάλεσμά της είχαμε δουλειές και άλλους να βολέψουμε.
Και τα δάκρυα της ψυχής γέμισαν τον τόπο και εσένα σου έγιναν καρκίνος,
και εμένα μου έγιναν η άσχημη δερματίτιδα που πέρασα και με έφερε μπροστά στο θάνατο!
Πόσες φορές από τους ασταμάτητους πόνους και τον ασταμάτητο κνησμό,
Πόσες μα πόσες φορές είπα να πέσω απ το μπαλκόνι να τελειώνω!
Δακρύζω τώρα που τα γράφω.....
Δακρύζω γιατί έμεινα μόνος χωρίς καν την ψυχή μου δίπλα μου!
Χωρίς καν τον εαυτό μου.
Χωρίς καν εμένα!
Και στο τέλος όλοι έμαθαν να τους δίνουμε.
Εμείς τους το κάναμε έτσι. όλοι περιμένανε να πάρουνε, χωρίς να μας δώσουνε,
γιατί έτσι το φτιάξαμε
Φτιάξαμε τον καρκίνο μας, φτιάξαμε τη δυστυχία μας!
Γιατί;
Γιατί δεν ξέραμε!
Γιατί δεν γνωρίζαμε ότι είμαστε σαν τους άλλους κι εμείς.
Γιατί μέσα μας υπήρχανε χιλιάδες θέλω και τα σκεπάζαμε.
Γιατί μέσα μας υπήρχε ζωή που ήθελε να ξεπεταχτεί να νιώσει, να χαρεί!
Γιατί ποτέ δεν γυρίσαμε τα μάτια μας μέσα μας να δούμε!
Και τώρα;
Kαι τώρα δεν μπορούμε ούτε την αγκαλιά να νιώσουμε, ούτε τη ζεστασιά,
γιατί δεν θέλαμε να μας δώσουνε.
Θέλαμε μόνο να δώσουμε.
Γιατί σκληρύναμε και γίναμε άκαμπτοι.
Η ψυχή μας αφήνει πια τα δάκρυά της, και αυτά στάζουνε γίνανε πληγή.
Αγαπήσαμε άλλους, δώσαμε, και δεν δώσαμε σε εμάς;
Μέγα έγκλημα!
Τώρα όμως στο αμήν, τώρα που φτάσαμε κοντά στον γκρεμό,
τώρα που μάθαμε από τα σκαμπίλια, τώρα είναι καιρός να γυρίσουμε, να σωθούμε!
Αν δεν το κάνουμε καήκαμε!
Aν δεν το κάνουμε θα έχουμε φτύσει την ψυχή μας, τον εαυτό μας!
Δεν μας αγκάλιασε κανείς πραγματικά, γιατί δεν το θελήσαμε!
Γι αυτό πληγωθήκαμε αφόρητα.
Μείναμε χωρίς χάδι, μείναμε χωρίς χέρι να μας ακουμπήσει, να μας ζεστάνει.
Ήρθε η ώρα να κοιτάξουμε ψηλά για εμάς.
Ήρθε η ώρα να ανάψουμε το δικό μας κερί.
Ήρθε η ώρα να ζητήσουμε να αγαπηθούμε!
Ήρθε η ώρα να ρίξουμε τον άκαμπτο εγωισμό μας.
Ήρθε η ώρα να μαλακώσουμε, να νιώσουμε πως δεν γίναμε ακόμη Θεοί, πως δεν είμαστε έτοιμοι, πως θέλουμε ζεστασιά να προχωρήσουμε!
Ήρθε η ώρα να φωνάξουμε - Θεέ μου!
Είμαι μόνος αγάπησέ με!
Αγκάλιασέ με Θεέ μου!
Θεέ μου λυπήσουμε πεθαίνω!
Θεέ μου πάρε το χέρι μου ζέστανέ το!
Ζέστανε το χέρι που μόνο έδινε και δεν πήρε ποτέ!
Πόσο εγωιστής υπήρξα!
Μα ποιος ήμουνα που νόμισα ότι έχω τόση δύναμη;
Πληγώθηκα και δεν είδα τις πληγές μου γιατί δεν προλάβαινα.
Δεν προλάβαινα, ο μικρός εγωιστής που μόνο έδινα, έδινα ασταμάτητα!
Έλα Θεέ μου και τύλιξέ με!
Έλα παντοτινή αγάπη που σε αρνιόμουνα τόσο καιρό !
Δεν είμαι Θεός, δεν είμαι παντοδύναμος, δεν είμαι ακούραστος
Πόσο μα πόσο κακό με έκανα!
Αλλά ξέρω πως ποτέ δεν είναι αργά!
Ξέρω πως είσαι εκεί, και περιμένεις να σου απλώσω το χέρι, να έρθω κοντά σου να με αγκαλιάσεις, να μου πάρεις τον πόνο, να μου σκουπίσεις τα δάκρυα !
να μου πεις έλα παιδί μου!
Ξέρω ότι είσαι πάντα εκεί για μένα!
Ξέρω ότι εγώ έφυγα από τη ζεστασιά σου να φτιάξω τον δικό μου ήλιο που θα ζεσταίνει άλλους!
Πόσο μα πόσο εγωισμός!
Ήρθε η ώρα να σε κοιτάξω κατάματα και να πω:
-Ναι έκανα λάθη
-Ναι δεν με αγάπησα, μα θα το κάνω τώρα.
-Ναι με τύλιξε ο εγωισμός και έφυγα από σένα από τη ζεστασιά σου.
-Ναι αλλά τώρα ξέρω!
Τώρα ξέρω τι πρέπει να κάνω !
Τώρα ξέρω και αφήνομαι στα χέρια σου!

4:39=16=7