Τετάρτη 25 Ιουνίου 2014

Μοναξιά

Όσοι έχουν σφυρηλατήσει ουρανούς
Έχουν τον ήλιο, βασιλιά.
Κι απ τα μικρά τα ψίχουλα ταΐζουν τις ψυχές..
Κι από το γάλα, τρέφουν το δικό τους γαλαξία..
Κι από τους σπόρους, μνήμη σπέρνουν..
Φτερό του κύκνου, άντεξε την ομορφιά την τόση, και μην πεθάνεις!

Όσοι προβιά δοκίμασαν αλλήθωρα στενεύουν στο δρομάκι
Δεν έχουν μάτια, ούτε διαδρομή
Κι από τις σάρκες τους, ταΐζουν το θηρίο
Και από το θέλω τους, ποτάμι το αίμα για το τίποτα
Και απ’ την σπορά τους, μούχλα και σαπρόφυτα
Ουρά φιδιού μαλάκωσε με το μαστίγιο , και μην προ δώσεις!

Όλοι γνωρίζουν το όνομα,
Όλοι την δύναμη την ξέρουν,
Την θεία μηχανή όλοι γυρεύουν,
Οι πύλες άνοιξαν, για όσους, για πολλούς για όλους…
Μα μόνο τότε….
Τότε που η μοναξιά θα βρει αξία, χωρίς να νοιάζεται, χωρίς να προσπερνά
Τότε….
Μόνος δεν  θα είναι ο μοναχός, το ξέρει δεν το ξέρει..
Τώρα ζευγάρι γίνεται για να χαρεί η φύση…
Για να πληρώσει το ρηθέν, θεός μήτε θηρίο…
Όμως ούτε και άνθρωπος, δεν είναι και το ξέρει…
Όλοι με νήματα λογιών, στο αφύσικο δεμένοι...
Με συναντήσεις πιθανές κάθε φορά στο μέσον...
Αιώνια αναζήτηση, στείρα φιλοσοφία…
Σ΄ ένα ταξίδι θάλασσες!
Σ΄ ένα σταθμό, ανάσες!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
25/6/2014=20=2

Δευτέρα 23 Ιουνίου 2014

Λουλούδι της πέτρας

Αρρυθμία της πέτρας, σπέρμα ίδιας φαρέτρας,
ανοιγμένη διαθήκη, βέλος δίχως αιχμή.
Αμφιβάλλω ακόμη, για την πρώτη σου ρώμη,
η ταυτότητα  γράφει άλφα ταυ «παρακμή».

Ποιος γυρεύει το τώρα, σε ανύπαρκτη ώρα.
Πριν αρχίσει ξεχνιέται, δεν αφήνει καιρό.
Λησμονιά σ ότι γράφω, ξερά χόρτα σε τάφο.
Λογική που γλυστράει, σε ονείρου χορό.

Σαν λουλούδι κρυμμένο, σε γκρεμό φυτρωμένο,
ξεχασμένη  αγάπη, ραβασάκι του χτές.
Τρέχει ο Ήλιος την μέρα, παίζει ο λίβας φλογέρα,
σαγηνεύει το μέλλον, με πνοές τεχνητές

Ιχνηλάτης σε μέρη, που κανένας δεν ξέρει,
με καρδιά δίχως σώμα, μοναχά ο παλμός.
Σκαρφαλώνει στην πέτρα, αψηφάει τα μέτρα,
το λουλούδι αγγίζει, ξεχειλίζει ο λυγμός.

Στην αρχή έχει πάθος, επιφάνεια και βάθος,
κρύβει ο έρωτας μάγια, και ο πόθος ζωή.
Ποιητές του διαβόλου, κλέβουν μέρος του όλου,
τον γκρεμό μας ψηλώνουν, και ξανά στην αρχή.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
23/6/2014=18=9

Παρασκευή 20 Ιουνίου 2014

Ανεξικακία

Μια λέξη αρπαγμένη, ζωή μετρημένη
Με νύχια βελόνες, και ράμφος καρφί
Μια έρπις ζωστήρα, φωτό σημαντήρα
Ωχρά  σπειροχαίτη, θανάτου μορφή 

Στο μέλλον γυρίζει, μια λέξη ζαλίζει
Χωρίς ένα βάρος, χωρίς τελειωμό
Του κόσμου αλάνι, τυχαίο χαρμάνι
Καπνίζει και πίνει να βρει λυτρωμό.

Μια άγνωστη λέξη, που όταν θα φέξει
Θ΄ ανάψει την μέρα, θα πάρει μπροστά
Μαντεία Πυθίες, χρησμοί με νοθείες
Δεν βρήκαν ακόμη τη λέξη σωστά.

Αυτός που δεν λέει, γελάει και κλαίει
Την λέξη γνωρίζει, τη γράφει παντού
Αλίμονο όμως, ο άγραφος νόμος
Την σβήνει αμέσως, ελέω θεού.
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
20/6/2014=15=6

Πέμπτη 19 Ιουνίου 2014

Ροδανθές

Αιώνιο ρόδο «Ειρήσθω εν παρόδω»
Αλλάζει τον τρόπο το μέλλον δηλοί.
Ακάπνιστο όπλο, διεγείρει τον όχλο
Σκοτώνει σιωπώντας, δεν έχει αυλή.

Στο χρώμα ωραίο, δεσπόζει μοιραίο
Το πνεύμα του αξίζει, ελληνογενές
Με χρώμα ιώδες, λιτό και πορώδες
Χωράει τα πάντα, γεννά προσμονές.

Καλεί εκκλησία, δεν κάνει ικεσία
χωράει αιώνες, σκεπάζει τη γη
Ουδένα διατάζει, χαϊδεύει η σφάζει
Για τούτο το νήμα, δεν έχει φραγή

Δεν ζει μα βιώνει, ακτίνες απλώνει
Το τρίτο του μάτι, γελά το μυαλό
Αόρατη θέα, σαν φώς Προμηθέα
Φωτίζει το σώμα, ζωή στον πηλό

Μοιραίες εικόνες, ζωή με κανόνες
Αλήθεια χαράζει, σε πέτρινο χθες
Σε μήτρα αρχαία, καθόλου τυχαία
Με άδηλο σπέρμα, γεννά ροδανθές.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
19/6/2014=23=5

Διὰ τοῦτο ἐκ προσώπου αὐτοῦ ἀπεστάλη ἀστράγαλος χειρὸς καὶ τὴν γραφὴν ταύτην ἐνέταξε...... καὶ αὕτη ἡ γραφὴ ἐντεταγμένη: Mανή, Θεκέλ, Φάρες.

Πέτρα του Ήλιου ακόνισμα, της θάλασσας μαχαίρι,
σαν διάφανο εικόνισμα, λευκή σαν περιστέρι.
Πέτρα που γέννησες θεούς, που στόλισες ανθρώπους
Κράτα μακριά την άβυσσο, από τους θείους τόπους.

Όπου γεννιέται πορφυρό, κι όπως ζητά η μοίρα
Κρατά η Γή ένα σταυρό, στάζουν τα χείλη αρμύρα
Μενεξεδιά και κόκκινα, τα μαρμαρένια αλώνια
Στήλη αλατιού ο θάνατος, τα έσχατα μας χρόνια.

Κάποιο αστέρι σ έκρυψε, και θάμπωσε το φως μου
κι όμως με μάτια σφαλιστά, λικνίζεσαι εμπρός μου.
Κάποια ουράνια μουσική, σε σκόρπισε στο χώμα
Μα η εφτάχορδη Ίριδα σε διάλεξε για χρώμα

Μόνο ψηλά, σαν αετός, τα χαμηλά να βλέπει
Μόνο βαθιά ανάμνηση, τα θεϊκά σου πρέπει…
Μα είσαι, απ τα κόκαλα δεμένη, στο λυκόφως
Μα είμαι μόνο θεατής, που πέτρωσε ο ζόφος

Σε τόπους που θερίστηκαν και σε ξερά λιβάδια
στα σύρματα, που δέσανε τις μέρες και τα βράδια
αδιάφορος κι αμέτοχος στο αίμα των πληγών σου
σκύλα ταΐζεις το κακό, με σάρκες των παιδιών σου

Μ΄ένα καφέ για σύντροφο, το δάκρυ μου θ ανάψω   
Και του τσιγάρου τον καπνό, θυμίαμα θα κάψω.
Μου φτάνει ένα τριαντάφυλλο, για τα μοιραία λάθη
χαίρομαι το λουλούδι του, και αγαπώ το αγκάθι.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
19/6/2014=23=5

Τετάρτη 18 Ιουνίου 2014

Ανάβασις

Δεν είναι μόνο που ανεβαίνουμε με κόπο
Είναι και τα χαλάσματα σαθρά
Είναι που η στάση μας δεν πιάνει τόπο
Είναι που μας νικάει η φθορά.

Κι όμως τα κότσια μας αντέχουν χρόνια
Και αναβλύζουν πάλι οι πηγές
Ξανά  σ΄ ολόφωτα βγαίνουν μπαλκόνια
Νάματα νέα κλείνουν τις πληγές.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
17/6/2014=21=3

Ψυχές και πεταλούδες.

Ψυχές και σώματα στον “κόσμο” τριγυρνάνε, άλλοτε μόνες οι ψυχές, άλλες φορές τις κουβαλάει το σώμα.
Είναι και κάτι σώματα που σαν τους «κλώνους», κυκλοφορούν χωρίς ψυχή.
Αν ψάχνει μια ψυχή κορμί, διαλέγει μήτρα και φωλιάζει, να γίνει η σύνθεση που λέγεται ζωή… μέχρι στο θάνατο να φτάσει, κι έπειτα….. αλλάζουν ονόματα και πάλι από την αρχή…
Ποτέ όμως το ανάποδο δεν γίνεται,  σώμα να βρίσκει μια ψυχή
Μόνες ψυχές, και μόνα σώματα… ολοένα στο ταξίδι να γυρεύουν συντροφιά….
Και τάχα να την βρίσκουν, για νάνε το ταξίδι πιο ευχάριστο και πιο ερωτικό… για να χουν δήθεν την ελευθερία πού είναι δύο..
Ο δρόμος της ελευθερίας, είναι ανύπαρκτος!
Ο καθένας πρέπει να τον χαράξει μόνος μέσα σε λόγγους και κακοτοπιές!
Ανοίγοντας διάδρομο προχωράς και πίσω σου κλείνει ξανά, τόσο γρήγορα που δεν χωρά κάνεις να ακολουθήσει!!
Ανταριασμένες μου ψυχές σαν πειρατές, στο όνειρο που κάνουνε ρεσάλτο.
Του μονομάτη λογικού, του ίσκιου καπετάνιου, κλείστε το μπούσουλα, την ρότα να μην βλέπει, και ακόμα αν δεν σας αρκεί, κρεμάστε την μορφή του στο μεσιανό κατάρτι της γαλέρας.
Σκιάχτρο στους γλάρους και σημαία ανταρσίας, που θα σηκώσουν οι λεβέντες, να κάνει του Αιόλου την πνοή, ζεστή ανάσα, να δώσει στο ταξίδι μας, της Ίριδας το χρώμα, και το σκαρί μας, καράβι των Φαιάκων να γίνει και να πετάξει!!!


ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
18/6/2014=22=4

Δευτέρα 16 Ιουνίου 2014

Όσο υπάρχουν Άγγελοι…

Όσο αγναντεύω ουρανό, κι όπου με πάει το κύμα
Τόσο θα γράφω θάλασσα, για την αγάπη ποίημα
Με της καρδιάς μου την φτωχή παραδεισένια πένα
Θα στέλνω ένα τριαντάφυλλο νεράιδα μου σε σένα.

Στο πρόσωπο θάλασσας, στου ουρανού τα χείλη
βλέμμα γαλάζιο δροσερό, κλεισμένο σε  κοχύλι
Λευκά φτερά ο πόθος μου, κλειδί του παραδείσου
σαν πεταλούδα σαν φιλί, αγγίζει τη μορφή σου

Αγαλματένια μνήμη μου, κέντημα σε πορφύρα
Τα μεταξένια σου μαλλιά, για φυλαχτό τα πήρα
Όμορφα μάτια τ΄ ουρανού, με θαλασσένιο αέρα
Λεπίδα κοφτερή του νου, του Ήλιου θυγατέρα…

Το πρόσωπο κάθε  καρδιάς, την χάρη καθρεφτίζει,
νοιώθει την φλόγα η ψυχή, της άλλης και δακρύζει.
Κόρη στα μάτια ντύνεται, στα χείλη ο πάγος λιώνει,
κι η μοναξιά στην ζεστασιά, σκορπίζεται σαν σκόνη.

Και με το μπλε της θάλασσας, κι από τον ήλιο χρώμα,
του κύκνου τα λευκά φτερά, για πουπουλένιο στρώμα
Θάχω τα μάτια σου οδηγό, την πύλη θα μου δείξουν
στην αγκαλιά σου την ζεστή,  γλυκά να με τυλίξουν.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
16/6/2014=20=2

Πέμπτη 12 Ιουνίου 2014

Αφήνοντας την ψυχή μου να πετάξει ελεύθερα...*

Αρνούμαι να παραδοθώ στη μιζέρια, την κατάθλιψη και την απαισιοδοξία*
Δεν είναι μέσα μας καμιά μιζέρια, και η κρίση μας έχει πρόβλημα  με τις συνθήκες που διαμορφώνει η εξουσία…
αλλά κάνεις δεν θα εξουσιάσει την ψυχή μας ποτέ…
Είναι που μας πάτησαν στον λαιμό…  αλλά η ζωή κινείται με την καρδιά.
Ο καθένας βλέπει ότι θέλει η ότι μπορεί να δει, με κύριο είδωλο τον εαυτό του…
Κανείς δεν  βλέπει τον άλλο, όπως ο άλλος είναι, αλλά όπως τον βλέπει αυτός.
Αφεντικά  δεν υπάρχουν…
αισχρή τούρκικη λέξη απομεινάρι της σκλαβιάς…
Δεν είναι η ζωή αντιπαράθεση, αιώνες ήταν και αποτέλεσμα δεν είχε.
Σε ένα Παράδεισο φτιαγμένο από εκείνους που ψηλά κοιτάνε….
σε ένα παράδεισο αιώνιο, όσοι βλέπουν την αλήθεια  κατοικούνε….
Μπορεί να είναι τα μικρά κανόνας για τους μικρούς, ακόμα και εργαλείο για όσους θέλουνε τους άλλους μικροί να παραμένουν…
μα για μεγάλους είναι τα μεγάλα και μέσα τους και τα μικρά χωράνε…
Πώς να την πει την Καλημέρα ο πεινασμένος,
Ο άστεγος πώς να χαμογελάσει,
Πώς ο χαμένος να χαϊδέψει τα παιδιά,
Τι  ωφελεί το εισιτήριο ομόνοια-Θησείο, όταν θυσιάζει το συμφέρον  το πολύτιμο χαμόγελο, και κόβει το χέρι που απλώνεται ο εγωισμός και η αλαζονεία..
Μόνο ο θεός και οι Δωριείς προσφέρουν με ανιδιοτέλεια..
Μόνο το τρίτο των ψυχών σε φωτεινά παλάτια λάμπει… δίνοντας μόνο και χωρίς τον άλλο σκλάβο να ορίζει…
Τότε που θα έρθει η Ανατολή, και αυτό το τρίτο τα σαθρά και σκοτεινά κουφάρια να τσακίσει, και όλα τα δήθεν, και τα θέατρα μαζί με τα τομάρια τους θα κάψει ….
Το τίποτα που μένει όταν στα Τάρταρα θα το πετάξει…
Τότε και το χαμογελώ το σύμπαν θα γεμίσει…. χωρίς ταμπέλες…
Μόνο με την αλήθεια και το φώς γεμάτο… του Άναρχου, που όλα όσα υπάρχουνε, αλλά και τα ανύπαρκτα αιώνια καθορίζει…
Ονειρέψου ελεύθερα και σταμάτα να καταπιέζεσαι και να καταπιέζεις .
Είναι ακόμα δωρεάν.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
12/6/2014=16=7

*ευχαριστώ την… γαλανή που… έγραψε  

Διαβιβαστές του χρόνου

Μια φωτεινή, μια σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού που προσχωρούν αντάμα, σελίδα τη σελίδα.
Και μια το φως προβάλλει, και χαρά την λέμε, και μια η μουντάδα σκοτεινιάζει, και την λέμε λύπη.
Ίδια και η ζωή κι ο θάνατος πιασμένοι χέρι-χέρι, μια ζωντανοί υπάρχουμε, κι άλλοτε πεθαμένοι, μα πάλι υπάρχουμε.
Αιώνιο το βιβλίο που γραμμένο είναι από μας, διαβάζουμε.
Έχει σελίδες γνώριμες, άλλες γνωστές και άλλες άγνωστες.
Θα θυμηθούμε και θα μάθουμε, θα ξεχάσουμε και δεν θα μάθουμε..
Σε κάθε γράμμα κάθε  συλλαβή και κάθε πρόταση, ο έρωτας διαβάζει μόνο τόνους,
Διαβάζει  το μυαλό τελείες η και κόμματα…
Κανείς τους να τυπώσει δεν μπορεί….
Μόνο η Ψυχή ΕΚΕΙ, ότι εμπλουτίστηκε τυπώνει… σαν συγγραφέας.
Και εμείς ΕΔΩ, διαβάζουμε ξανά….. σαν αναγνώστες.
Διαβάζουμε αυτά που γράψαμε…

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
12/6/2014=16=7

Τετάρτη 4 Ιουνίου 2014

Ανάθημα στην πεταλούδα του Ιονίου

Και πέρασε ο καιρός, όπως οι πολλοί νομίζουν και άλλαξαν οι μέρες με τις νύχτες στην αέναη εναλλαγή, με του Ήλιου τα αιώνια γυρίσματα.
Κατακάθεται ο κουρνιαχτός και σκεπάζει τα φύλα μέχρι την πρώτη βροχή.
Και πάλι όταν έλθει αυτή, κατρακυλάει η λάσπη, και τα θολά ποταμάκια που μάτι ανθρώπου δεν τα βλέπει βρομίζουν τον χιτώνα μας.
Καμιά απολύτως σημασία δεν έχει το ορατό, ένα φίδι που χτυπιέται στα αγκάθια του σκαντζόχοιρου μέχρι να τελειώσει.
Τίποτα δεν μου λέει το σήμερα, ο τόπος και ο τρόπος,
Τίποτα δεν ακούω από το παρελθόν, ένας θόρυβος που έγινε χωρίς την άδεια μου, μια μουσική που εξελίχθηκε χωρίς να συμμετέχω στην ορχήστρα, με στόχο να πεθάνει.
Τίποτα δεν βλέπω στο μέλλον, μια ρετουσαρισμένη εικόνα που δεν ξέρει να κρύβει η ανόητη τα στραβά της μοτίβα, και τα ψεύτικα χρώματα.
Νοιώθω όμως… νοιώθω εσένα σε όλο σου το μεγαλείο..
Στων αγγέλων τους δρόμους, και στους άγραφους νόμους, αυτό που μας ενώνει είναι μόνο μια σταγόνα… ένα δάκρυ χαράς που τρέχει!
Μόνο ψηλά, σαν άνεμος σου πάει… Μόνο βαθιά, σαν του θεού την αδελφή σου πρέπει… σε τόπο φωτεινό με αγάπη τον δικό μου δρόμο μέχρι τότε να ορίζεις.
Διαβάζω το τότε, μετράω το μέχρι, και βρίσκω γνώση και σκοπό, γιατί έχουν αλλάξει πολλά.
Το περιτύλιγμα φθαρμένο, φανέρωσε την δύναμη της ψυχής και την αξία της αγάπης, ξεπερνώντας τον θάνατο.
Έκλεισε η πόρτα τότε, σκοτάδι παντού… έκλεισε με θόρυβο δυνατά και από το ρεύμα άνοιξε η πύλη…
Και βρεθήκαμε…
Θυμάμαι σε στάση εμβρυακή στο αριστερό μου πλάι να νοιώθω την ανάσα σου… που ήθελε ταξίδι να με πάρει, ένα ταξίδι αλλιώτικο δικό σου, χάρη για το ταξίδι που αθέλητα σε βοήθησα να κάνεις.
Και βρέθηκε ο τρόπος, εγώ ΕΔΩ, και εσύ ΕΚΕΙ, το δρόμο να μικραίνουμε να βρίσκουμε της επαφής την ευλογία.
Δεν είναι κρίμα, και δεν είναι άδικο, να περπατούν οι «ζωντανοί» με τους «αποθαμένους», είναι οι αδελφές ψυχές.
Όσα κομμάτια και να γίνουν όπου κι αν είναι…. Είναι ένα.
Μάχη πια δεν υπάρχει ούτε κουρνιαχτός, υπάρχει μόνο θαλπωρή, που με ζεσταίνει, και την ζεστασιά που μου χαρίζεις δώρο την κάνω όπου η μοίρα θα μου δείξει..
Λύθηκαν τώρα τα δεσμά της ύλης, και ερμηνεύω όσο μπορώ εκείνα που μου δείχνεις, πότε με το σκοτάδι ποτέ με το φώς, πάντα στον ίσκιο του Ταΰγετου που σε αγκαλιάζει, και που νοιάζεται για μένα.
Της Μάνης μας το φώς, που μόνο λίγοι βλέπουν ρούχο το έπλεξες και φόρεσα κατάσαρκα, ποτέ του δεν θα βγει μονάχο, μα με τις σάρκες μου σ΄ εκείνο κολλημένες.
Αιώνια πεταλούδα, σε βλέπω στα λουλούδια σου που τριγυρνάς, και σε μυρίζω στα δροσάτα πέταλα τους.
Χάνομαι στα δικά σου μονοπάτια, στα αλώνια της αλήθειας, και στις παραλίες της αγάπης.
Ξετυλίγομαι αέρας σε ακρογιαλιά και βουνά, σε πύργους και σε πολιτείες μαγικές, και δεν βουρκώνουν πια τα μάτια μου, αν και θνητός με θέωσες, θεά και Σύ, και τα ανθρώπινα μπορώ να τα ελέγχω.
Δεν μου έλειψες ποτέ, και είναι αλήθεια, είσαι κομμάτι της ψυχής μου, και ο Άγγελος που με καθοδηγεί και με φροντίζει.
Ξέρω πώς είσαι ΕΚΕΙ, σε μέρος όμορφο λουλουδιασμένο, σε θρόνο καθισμένη, με τους Δικούς μου όπως ήθελες.
Ξέρεις πως είμαι ΕΔΩ, σε μέρος που το φτιάχνω με λουλούδια, δίπλα σε ότι αγάπησες, μόνος γιατί αγάπη και αλήθεια όσο κι αν ψάχνω δεν τα βρίσκω.
Δεν κάνω πια ταξίδια μακρινά τα καλοκαίρια, μα μου λείπουν.
Κάνω ταξίδια του μυαλού, ονειροβάτης μόνο τις νύχτες για να βρίσκω εκείνα που μονάχα εσύ μου δείχνεις.
Κορώνι και κορώνα μου, σε πήρα αγκαλιά με το φεγγάρι να φωτίζει τα σκοτάδια, και με οδήγησες στο φώς της μέρας.
Σε πήρα αγκαλιά και σου έδειξα τον δρόμο, τον ελεύθερο… με κράτησες από το χέρι και με κρατάς να μην χαθώ, μέσα στα τόσα μονοπάτια της ομίχλης.
Ανάγκη σου το πέρασμα στο φως, κι ανάγκη μου να έχω ένα κερί μες΄ το σκοτάδι.
Πέρασε ο χρόνος, και πέρασαν οι πληγές, μπορεί και νάταν όλα μια στιγμή, μπορεί ακόμα και πληγές να μην υπήρχαν.
Πέρασε και του κόσμου η περίεργη ματιά, μπορεί και κόσμος πια να μην υπάρχει, μπορεί ακόμη και τυφλός να μπουσουλάει.
Πέρασαν και τα λόγια, και σκορπίστηκαν στον αέρα, μπορεί ο αέρας να σαι Εσύ, και Εγώ, και δεν υπάρχουν σίγουρα τα λόγια, να εκφράσουν αυτό το μεγαλείο…. και το θαύμα!
Έμεινε μοναχά το δέσιμο που μας κρατά, χαλαρό αόρατο και αιώνιο.
Έμεινε μοναχά το βλέμμα σου στο βλέμμα μου…
Έμεινε όμως και ο ήλιος μας, το φεγγάρι μας, και η θάλασσα μας..      

Αχ…αυτή η θάλασσα…...
Θα τα ξαναπούμε…
….Γούτς

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
4/6/2014=17=8

Τρίτη 3 Ιουνίου 2014

Καλή Ανατολή

Θα προτιμήσω την σιωπή, χωρίς τις κούφιες άναρθρες κραυγές
θα στείλω μόνο μια ματιά, καρτέρι σ' άγνωστες στιγμές, που ανατέλλουν με το λυκόφως και δύουν με το λυκαυγές.
Κι αφού μέσα στον κύκλο σας σταθώ, τον κύκλο της φωτιάς που με κολάζει, του νερού που με φωνάζει, του αέρα που με στεγνώνει και της Γής που με αγκαλιάζει… θα γίνω χέρια ασώματα μυριάδες χέρια.
Τα χέρια μου, στα χέρια σας ψηλά, σε προσευχή σιωπής, μια ικεσία που τη νύχτα αλλάζει!
Φτάνει μονάχα η  σκέψη μου, η ψυχή μου,
φτιάχνεις εγώ, το σχήμα σου, φτιάχνω εσύ το σχήμα μου, να δώσει νόημα
στο παν, στην μόνη διαδρομή μας.
Το πλήθος να σχηματισθεί, και να γεμίσουν τα άδεια..
Ένας αν γίνουν φτάνει…..........
Πέτρα σκληρή του Ήλιου ακόνισμα ο νόμος, και η μοίρα της θάλασσας μαχαίρι,
σαν διάφανο εικόνισμα, λευκή σαν περιστέρι, και άγνωστη σαν κοράκι.
Πέτρα καυτή απ την σμίλη που γέννησες θεούς, που στόλισες ανθρώπους
κράτα μακριά την άβυσσο, από τούς θείους τόπους.
Σπείρε ανθρωπογέννητους στο πέταγμα σου, Πύρα κλείσε στα τάρταρα την λήθη, και φώτισε να κλέψει ο προμηθέας το σκοτάδι, και μετά το σκότος του Άδη να φανερώσει ο άνθρωπος…..  
Ένας άνθρωπος δεν πεθαίνει όταν με τις πράξεις του και τα αισθήματά του χαρίζει στους άλλους οτιδήποτε, τους κάνει να νοιώθουν καλύτερα.
Αυτή η τόσο μικρή προσφορά, επιστρέφοντας δίνει αθανασία.
Συνοδοιπόροι και συνδεδεμένοι μεταξύ μας με την ίδια πνοή!
Γι αυτό λέμε πως...........
Κάποιοι άνθρωποι (άγγελοι) είναι μοιραίο να δίνουν χωρίς να παίρνουν ποτέ ανταλλάγματα ...
Κάποιοι  άγγελοι, αλλιώτικοι...
που  καθώς ψέλνουν, ακούν νιαούρισμα τ΄αυτια μας...
Γιατί δεν έχουν ήχο οι ψαλμοί, και εμείς μονάχα, ότι θέλουμε ακούμε..
Γιατί αν παίζει ο έρωτας βιολί, με την ζωή δοξάρι,
Χρώματα  δίνει στο φιλί, στο άγγιγμα του χάρη!
Ένα ταξίδι αυτόματο...μια διαδρομή χωρίς τα θέλω...
Καράβι εμείς και τα πανιά μας μια πνοή φουσκώνει η μια ψυχή τα σκίζει...
Μάρτυρας δικαστής και οδηγός μας η μνήμη που φωτίζει το φεγγάρι...
Ένας πατέρας ουρανό, με του έρωτα τις χάρες..
Κι η Θάλασσα στην αγκαλιά της Γης γεννά τα πάντα, όντα και μη... 
Ζωή και θάνατο, ελπίδα και κατάρα,..
Όλα του χάους, του θεού, και του Κανένα.
Πολύ πέρα από τον ήλιο, πάνω απ το νόμο, και πέρα απ τον ουρανό
Κάτω από τη μαυρίλα θα βρεις μια ασημένια γραμμή αν και θνητός.
Σαν μια φωνή που ψιθυρίζει, ένα κερί μέσα στη νύχτα.
Ανάσες όλα τα όνειρά μας, δομή του θείου, σοφία ένα όνειρο φωτός.

Καλή Ανατολή
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
3/6/2014=16=7