Ένα ταξίδι αυτόματο…μια διαδρομή χωρίς τα θέλω…
Στο πρόσωπο της θάλασσας,στου ουρανού τα χείλη
Είναι και αυτοί οι ποιητές καταραμένοι,
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
Ένα ταξίδι αυτόματο…μια διαδρομή χωρίς τα θέλω…
Στο πρόσωπο της θάλασσας,στου ουρανού τα χείλη
Είναι και αυτοί οι ποιητές καταραμένοι,
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
Το κομμάτι
του ταξιδιού, το ορισμένο, με τις πέτρες που έριχνε πίσω της η Πυρα, για να
γεννιούνται άνθρωποι, έρημο πια το περπατώ!
Στων Βρυσσεών το δήμο, εκεί που η
τοξευτρα Άρτεμις, με τους γυμνούς μηρούς, ελάφια κυνηγούσε.
Εκεί που το νερό ασταμάτητα δροσίζει και ξεπλένει.
Εκεί που δεν μιλάς, δεν βλέπεις, δεν ακούς,
Εκεί που δεν μυρίζεις, ούτε αγγίζεις, μα μόνο νοιώθεις!!!
Και με το νοιώσιμο, ορόσημο σελίδα στο
βιβλίο, γράφει η αύρα. που δεν σβήνει στον
αιώνα...
Εκεί περπάτησα...και το βιβλίο μου, σε σκοτεινή σπηλιά έχω κρυμμένο!!
Για να το βρει μόνο η θεα, και στις σελίδες του να τυλιχτει, η να το
σκίσει!!
Βήματα
αργά μα σταθερά, στο μονοπάτι που σε πάει εκεί που διάλεξες να πας.
Καλή Ανατολή
φωτισμένοι, όσο μπορεί ο καθένας!!
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ