Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2014

Εμφύλιος απόδρασις

Ψυχή μου….
Με  δάκρυ, στου ύπνου την άκρη, αόρατο νήμα που κόβει ο καιρός.
Στα όνειρα μόνοι, δειλά ημερώνει, θολή φαντασία, ο κόσμος μικρός.

Ας αποδράσουμε πεταλούδα μου..
Χωρίς εικασίες και λάθος ουσίες, δεν έχει το μέλλον ελπίδα για μας,
μονάχοι οι δυο μας, με το ριζικό μας, απότιστο χώμα στην άγια γη .

Ψυχή μου…
Με λόγια, στου νου τα ρολόγια, αλήθεια ακραία, με φώς να ντυθείς,
το ρούχο πονάει, ξεφτίζει και σπάει, φιλί του Ιούδα, ξανά μη γευθείς.

Ας χαθούμε πεταλούδα μου..
Μαζί με το βράδυ, στις πύλες του Άδη, αγάπης ακτίνες, φωτίζουν εκεί,
σαν σέλας στο χρόνο, απόλυτα  μόνο, κρυφή οπτασία, πνοή που αρκεί.

Ψυχή μου…
Με μάτια, κρυφά μονοπάτια, παντέρημοι δρόμοι, και λάσπη σωρός.
Μικρό το ταξίδι, απάτη το φίδι, σαν άλλοθι τρέμει, που λιώνει ο καιρός

Ας πεθάνουμε πεταλούδα μου..
Παλιά γεννημένοι, στο χρόνο δεμένοι, αλλάζει ο  ήλιος μα λείπει το φώς.
Δεν είναι τυχαίο, που ένα τροχαίο, στο νου λαμπαδιάζει σαν έρως κρυφός.

Ψυχή μου…
Με πάθος, συγγνώμη και λάθος, τυλίγουν με ψέμα το κάθε γιατί.
Κομμένα λουλούδια, χυδαία τραγούδια, αδιάφοροι όλοι, σε κώμα βαθύ.

Ας γεννηθούμε πεταλούδα μου…
Απόδραση τώρα, θεός για την ώρα, πεθαίνει μονάχος, δεν ζούμε κι εμείς.
Ο κόσμος γυρίζει, ατάκες τραυλίζει, αγυάλιστος βράχος τυχαίας στιγμής.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
26/12/2014=18=9  

Η Σύναξη της αυτοθυσίας

Τα περσινά Χριστούγεννα ήταν τα πιο καταθλιπτικά όλων των προηγούμενων χρόνων μου, στόλισα το δέντρο με αγγαρεία και πιστεύω πως ίσως αυτό έφταιξε για την διάθεσή μου στις διακοπές, τις οποίες κ πέρασα στο σπίτι παριστάνοντας το ζόμπι...
δεκαπέντε μέρες εσώκλειστη ένα πράγμα...
σήμερα το πρωί, μάλλον κατά τις 12, κατέβασα τα κουτιά με το δέντρο, στολίδια κ λοιπά μπιχλιμπίδια...
λίγο πριν ολοκληρώσω το στόλισμα και με κολλημένο ένα πλατύ άνευ λόγου χαμόγελο,
ήρθε ο γνωστός...
-Ε75983809298302301201202 Καλημέρα!!!
-Καλώς τον, με τρόμαξες, πως μπήκες;
-Η γκαραζόπορτα είναι ανοικτή... 
-Μα δεν έχω γκαράζ...
-Ναι, του γείτονα εννοώ και ανέβηκα από τη ταράτσα.
Γιατί όλοι οι γήινοι στολίζετε πράσινα δέντρα στα σπίτια ενώ τα καταστρέφετε καίγοντας τα στα δάση;
-Αχ... άσε τα δάση, είναι ΜΕΓΑΛΗ ιστορία.
Στολίζουμε για τα Χριστούγεννα που φέτος επαναλαμβάνω στον εαυτό μου θα είναι μοναδικά!!!
Εσείς στο πλανήτη σας δε γιορτάζετε κάτι... ξέρω΄ γω, όλοι μαζί ενωμένοι και ευτυχισμένοι;
-Ναι, φυσικά... την μέρα της Σύναξης!
-Ποιας σύναξης, της Θεοτόκου;
-Βλακείες Ε, λες και δε στα έχω ξαναπεί;
Με κουράζεις ώρες ώρες...
-Ε πες μου να ξέρω ντε... μας χωρίζουν τόσοι πλανήτες και αστεροειδή, που να σας παρακολουθήσω...
-Είναι η σημαντικότερη στιγμή του πλανήτη μας,
ονομάζεται "Η Σύναξη της αυτοθυσίας" 
δε μπορείς να φανταστείς τι συναίσθημα βιώνουμε...
Η φυλή μου διαθέτει ικανά και πανίσχυρα όντα τα οποία αυτοθυσιάζονται κοντά στον Ωρίωνα κατά την ηλιακή έκλειψη.
Πεθαίνουν για το καλό μας, αφήνουν τους πιο υγιείς να συνεχίσουν τον πολλαπλασιασμό μας.
Ακούγεται θλιβερό αλλά έχουν πλήρη αίσθηση της ατομικής τους κατάστασης, αυτοθυσιάζονται, καταλαβαίνεις;;; 
-Έμεινα τώρα, εσείς είστε τελικά σπουδαία όντα!
Με συγκίνησες αλλά και από την άλλη με προκαλείς και δε θ΄αντέξω να σε ρωτήσω...
-Ελεύθερα Ε75983809298302301201202 
-Πόσο πληθυσμό έχουμε τα Ελληνικά όντα;
-Θες ακριβή αριθμό ή αναλυτικούς κωδικούς για τον καθένα σας;
-Αχ αχ αχ, όχι πάλι, μόνο αριθμό!
-Περίπου 10.815.197
-Αφαίρεσε 300 όντα...
-Γίνονται 10.814.897
-Τέλεια!!!
Θα μου την κάνεις αυτή τη χάρη;
Σε παρακαλώ, μόνο εγώ διαθέτω εξωγήινο βύσμα...
ξέρεις που κωλοβαράνε όλη μέρα;
Στην πρωτεύουσα μας, σε ένα πρώην παλάτι... δε θα σου ζητήσω άλλη χάρη please!!!!
-Χα χα χα Εψιλον, διαθέτεις χιούμορ;
Πρέπει να το ζητήσουν οι ίδιοι αυτό...
-Τώρα σώθηκες, αυτοί ζητάνε από μας να αυτοθυσιαστούμε, άσε που τους ακούμε και ένας ένας παίρνουμε σειρά...
Σε παρακαλώ, δε θα ζητήσω κάτι άλλο, ρίξτε κατά λάθος έναν δίσκο ή μάλλον όχι έναν κομήτη να βρει κέντρο, μεγάλο γιατί σέρνονται και κάποια βουβάλια εκεί μέσα.
-Έχετε τη δύναμη στην ψυχή σας και ασχολείστε χρόνια τώρα με ανοησίες, Ε75983809298302301201202 είναι απλά 300 ανόητα όντα,
δες τον αριθμό που προκύπτει και καλές γιορτές!!!

Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2014

Η ΣΤΑΧΤΟΠΟΥΤΑ, ΤΟ ΓΟΒΑΚΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΙΓΚΙΠΕΣ...

Ανάθεμα τη μοίρα μου και τη κακή μου τύχη!
Αριστούχος οικονομολόγος και πνίγομαι στο κάρβουνο... όχι άλλο κάρβουνο... ΠΥΡΗΝΟΚΑΡΒΟΥΝΟ ακούγεται πιο σικ!
Άγρια χαράματα στην κόψη του ονείρου, ποιού ονείρου;
Το ότι θα σκάσει μύτη ο Πρινς από κάπου και θα με στέψει Κουίν!
Όχι καλέ, δε ζω με ψευδαισθήσεις... μετράω τις μέρες για να πληρωθώ, πόσα;
Ούτε στον παπά δε το λέμε γιατί θα μας αφορίσει, αν μας αναγνωρίσει δηλαδή με τόση μουτζούρα που κουβαλάμε... τι είναι αυτό θεούλη μου, τέτοια κατάντια;
Φάτσα σκονισμένη και μαλλιά λιγδιασμένα σε καθημερινή φάση.
Όχι τίποτα άλλο, βάλαμε και μέσον για τη δουλειά μου, ναι ναι!
Επιτυχία η εργασία μου Αλλά κι εγώ, κοριτσάκι πράμα, εικοσιπέντε ετών, που να πρωτοπώ για το αντικείμενο μου και ποιος να με θαυμάσει...
Ντρέπομαι, γονατιστή ολημερίς να τσουβαλιάζω πυρηνοκάρβουνο...
Μωρέ να το λέω πιο συχνά έτσι;
όσο να πείτε βγάζει κάτι το επιστημονικό... Πόσοι το γνωρίζουν;
Να μπορούσα να χωθώ στο λογιστήριο θα ημουν αρχόντισσα!
Εκεί όσο να πεις θα ήμουν στολισμένη, θα ανέβαζα και καμιά φωτο στο χαζομαραφέτι όπως κάνουν όλες οι φυσιολογικές κοπέλες!
Ντακ φεις, στο γραφείο με καναδυό συναδέλφους...
Πω πω γεμίζει το στόμα σου...
"Ναι, ο συναδελφός μου από εδώ" "το γραφείο μας, έχει και θέα προς αμπελοχώραφα καλέ δείτε δείτε" άλλη μια κοντινή φωτό και στο βάθος κήπος!
Αλλά να προσγειωθώ και πάλι στα δικά μου, τι να φωτογραφίσω από τους δικούς μας έρμους μαύρους;
Σάμπως θέλουν να μας δουν έτσι;
αποστροφή στην εικόνα και αναστεναγμός κατάντιας...
Όχι φίλε μου, καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή και καμιά κατάντια, αυτό που σε μαραζώνει από την άλλη είναι η αδικία...
πόσοι αγράμματοι σε θέσεις κύρους και πόσοι πτυχιούχοι άνεργοι και με μεροκάματα που τους αλλοτριώνουν;
Αλλάζω γρήγορα θέμα γιατί έπεσα και λίγο ακόμη θα θαυτώ εις τον πυρήνα, μωρέ σαν να το συνηθίζω λιγουλάκι...
Και μεθάυριο πληρωμή!
Ίσα που περισσεύουν πενήντα ευρώ...
Επομένως θα βάλω στην άκρη δέκα ευρουλάκια για το ποτό μου, καλέ ναι, βγαίνω μια φορά το μήνα με τα κορίτσια, δέκα στην άκρη για να έχω μια μικρή περιουσία και φυσικά θα αγοράσω τις πράσινες γόβες που κόλλησα εδώ και ενα μήνα!
Αχ ναι, θα στολιστώ γιατί όσο και να το κάνεις η ομορφιά με λίγες πινελιές και ενα καλό ρουχαλάκι αναδεικνύεται, πόσο μάλιστα με τις ψηλές γόβες!
Θα ρίξω τέτοιο λούσιμο που όχι κάρβουνο δε θα μυρίζει αλλά θα φουντώσει το μαλλί αλά Τάρνερ και θα το χαρώ!
Στο λατρεμένο μου μπαράκι τώρα...
Απίθανη μουσική και ζεστό περιβάλλον, σοβαροί νεαροί και τσαχπίνες κοπελιές, τι ωραία που περνάμε!
Ειδικά εγώ που πιάνω στασίδι κάθε φορά στη γωνία τέρμα, αυτό πάλι μπορεί να χαρακτηριστεί ως αντικοινωνικό.
Μα δε μπορώ το μπιρι μπιρι θέλω να απολαύσω τη μουσική, αφήστε με επιτέλους!
Αρχίζω να πιστεύω πως είμαι δύστροπη, μα βλέπω τις φιλενάδες να ξεχύνονται εκεί μέσα σαν τα λαγωνικά...
καλέ αφήστε τους, θα κάνουν αυτοί το πρώτο βήμα...
δείτε εμένα, πόσοι με πλησιάζουν με τόση ξινίλα;
Εντάξει έχω τις επιτυχίες μου κι εγώ σε μέτριο επίπεδο, τι λέω η καρβουνιάρα;
Ή θα με πλησιάσουν δεκαοχτάχρονα ή εξηντάρηδες...
Παιδιά κάτι έχω σας το λέω, δεν μου συμβαίνει τίποτα το φυσιολογικό.
Πριν καιρό γνώρισα τον Αντώνη, όχι καλέ τον σκύλο, αμέσως το μυαλό σας τς τς τς...
με περίμενε κάθε μήνα στο μπαράκι, ήπιαμε καναδυό καφέδες τρεις μήνες μετά...αλλά Λούης κι αυτός.
Του ξέφυγε σε μια φίλη μου καθώς τα πίνανε..."καλή κοπέλα αλλά να... δε μου αρέσει η δουλειά της" το είπε παιδιά ο κομπλεξικός το είπε!
Δε πειράζει όμως, δε πτοούμαι, κάποιος θα εκτιμήσει το κόπο μου και θα του δείξω και το πτυχίο, σαράντα ευρώ κόστισε η κορνίζα, καμιά εικοσαριά χιλιάρικα οι σπουδές μου, ξέρετε ενοίκιο, μάσα και τα σχετικά καημένοι γονείς πληρώνατε τα κάρβουνα που θα κάνω απόσβεση σε τριάντα χρόνια αλλά πριν κλείσω θα το φωνάξω άλλη μια φορά...

ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΚΑΡΒΟΥΝΟΟΟΟ!!!!!!

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2014

Ζωή λοιπόν, ζω…


Αρχικά Ζάω, και Ζήω, και Ζώω, σε διαφόρους τύπους ασυναίρετο..
Ζ το αρχικό και ουσιαστικό εννοιολογικά σύμβολο..
Αρχικά γραφόταν Ι, σύμβολο της ιδέας…
Γράμμα διπλό, αποτελείται από το Σ+Δ…
Το Σ σύμβολο της ενέργειας, και το Δ ολοκληρωμένη γήινη κατάσταση, (Δα=γή).
Ζω λοιπόν, υλοποίηση της ενέργειας μου, και…
Βίος δρόμος ταξίδι η τροχιά, αυτής της υλοποιημένης ενέργειας..
Εύκολη και κατανοητή ερμηνεία, για το υλικό επίπεδο…
Αγάπη τώρα, αγαπώ…
Από το επίρρημα Άγαν, που σημαίνει πάρα πολύ, με κυρίαρχη την ρίζα Αγ… πιθανόν προερχόμενη από το άγω…
Α είναι η αρχή του παντός,  η αρχή της δημιουργίας, με οποιαδήποτε έννοια..
Γ είναι η γέννησις περίπου ταυτόσημη έννοια κυρίως σε υλικό επίπεδο…
Δύσκολη η ερμηνεία της αγάπης, για το υλικό κόσμο.
Δεν ισχύει εδώ το ερμηνεύω, αλλά το νοιώθω..
Σε μια σύνδεση του υλικού, και του άυλου κόσμου, Ζωή και Αγάπη, Ζώ και Αγαπώ…
Με λογοτεχνική απόδοση, ορίζεται μια υλοποίηση της ενέργειας με σκοπό ένα ταξίδι, και πρώτο και ουσιαστικό συνοδοιπόρο την αγάπη…
Έτσι τελικά ερμηνεύεται και ο εγωισμός της μοναχικότητας εκείνου που πραγματικά αγαπά…
αλλά και η αγνότητα της ανιδιοτέλειας σε συναισθηματικό επίπεδο, υπαρκτή μόνο στον θεό, και τάση του ανθρώπου προς την θέωση.
Όλα αυτά λοιπόν ενεργητικά εκπέμπονται από τον ένα, αλλά και παθητικά εισπράττονται, διότι κανείς δεν είναι μόνος.
Η κλασική ρήση του Αριστοτέλη με το συμπτυγμένο νόημα «μόνος η ζώο η θεός»..
Διαφωνώ με τον γέροντα σοφό για το ζώο.
Και τα ζώα ζουν σε αγέλες, και οι άνθρωποι σε αγέλες, που για να τα ωραιοποιήσουμε τα λέμε κοινωνίες, λόγω της επικοινωνίας που έχουμε μεταξύ μας κυρίως με τον λόγο, και ελάχιστα με το ένστικτο.
Είναι όμως η επικοινωνία μας ανώτερη, από την επικοινωνία ήχων, αλλά κυρίως δια του ενστίκτου, από εκείνη των ζώων;
Εδώ λοιπόν στην επικοινωνία δια λόγου αρχίζει να διαμορφώνεται μια τελείως διαφορετική τάση.
Η σιωπή είναι χρυσός… και γενικότερα ο έλεγχος των πέντε αισθήσεων.
Τι λείπει άραγε;
H πραγματική επικοινωνία.
Επικοινωνώ σημαίνει παύω να υφίσταμαι, και κοινωνώ την ύπαρξη του άλλου, που το εισπράττει και ταυτίζεται με έμενα.
Η έννοια της θείας κοινωνίας μας το δηλώνει όσον αφορά τον θεό.
Γιατί όχι και για τον άνθρωπο, και τα ζώα, και τα φυτά.
Όταν λοιπόν εδώ κόβονται, η ακόμα χειρότερο παραποιούνται τα νήματα της επικοινωνίας…
Εκεί ακριβώς αρχίζουν, να υπεισέρχονται όλα τα αρνητικά… που εμποδίζουν τον άνθρωπο να πλησιάσει, τον άνθρωπο πρώτα και τον θεό στην συνέχεια…
Τραγικό αφού έχει προδιαγραφές καθ ομοίωση, στο υλικό επίπεδο.
Και εύκολα πλάθει πεπτωκότες, λασπώνει  δαίμονες, επισημοποιεί σατανάδες, μόνο και μόνο να δικαιολογήσει την αδυναμία, και την ανεπάρκεια του.  
Υπάρχει όμως η ψυχή που έχει την δυνατότητα να ισορροπήσει την κατάσταση…
Σε συνεργασία με τον νου, ελέγχοντας εμείς το κομμάτι του το μικρό, και ζώντας πέρα από την ζωή μαθαίνουμε και το υπόλοιπο δικό της κομμάτι….
Τον ψυχονού.
Για αυτό και η παραίνεση περί μη απωλείας των ψυχών υμών…

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
11/12/2014=12=3 

Σφαιρικές αντιλήψεις και γραμμική πραγματικότητα

Σφαιρική πραγματικότητα και γραμμικές αντιλήψεις;
Μια εκδοχή, που έχει μόνο ένα σημείο επαφής, τουτέστιν μια και μόνη αντίληψη για την πραγματικότητα…
Μπορεί να είναι Αλήθεια, μια αλήθεια στατική, ένα θεώρημα, ή ένα δογμα.
Αν όμως αλλάξουν τα δεδομένα, και αντιστραφούν οι όροι, το αποτέλεσμα είναι τελείως διαφορετικό, δημιουργεί μια κινητικότητα και δεν έχει καμία απόκλιση.
Η αντίληψη των πραγμάτων παρίσταται γραμμικά με μια σφαίρα, ή οποία κινείται εφαπτόμενη συνεχώς πάνω στην ευθεία της πραγματικότητας, υπάρχουν δυο σημαντικά πλεονεκτήματα και πολλά υποδεέστερα.
Η αντίληψη είναι σφαιρική με ο΄τι αυτό συνεπάγεται…
είναι εναλλασσόμενη και εμπλουτίζεται με νέα στοιχεία της πραγματικότητας που σαν ευθεία είναι άπειρη.
Σε τρισδιάστατη γραμμική απεικόνιση, με πολλές σφαίρες να κινούνται εφαπτόμενες στην ευθεία, έχουμε μια εικόνα της κίνησής μας, των επαφών μας του εμπλουτισμού των αντιλήψεων μας, την ροή μας.
Θα μπορούσε να ονομασθεί γέννηση η επαφή της σφαίρας με την ευθεία, και θάνατος η απομάκρυνσή της από αυτή.
Θα μπορούσε να είναι η ψυχή ο πυρήνας της σφαίρας, νους το υπόλοιπο, και σώμα η επιφάνεια.
Στην νοητή ευθεία του Ηλίου, κινούνται σε συγκεκριμένες αποστάσεις οι πλανήτες.
Στην νοητή ευθεία του γαλαξία κινούνται τα πλανητικά συστήματα..
Στην νοητή ευθεία του σύμπαντος κινούνται οι γαλαξίες.
Οι επιστήμονες άρχισαν να μιλούν για παράλληλα σύμπαντα...
Επιδιώκοντας να γίνει σαφέστερη η έννοια του Θεού…
Κάποτε θα μιλήσουν και για τεμνόμενα σύμπαντα...
Τότε θα γίνει σαφέστερη και η έννοια τού Χάους.
Πρώτα απ όλα όμως θέλω να γίνει σαφέστερη η έννοια του ανθρώπου…
Ίσως η αντίληψη να είναι το σύμπαν... συμπυκνωμένο μέσα στον καθένα, η μέρος του, αυτό που άλλοι λένε ψυχή, άγγελο, ένστικτο...
Τα πιστεύω, είναι ότι μας έμαθαν η ότι διαμορφώσαμε, από την υλοποίηση μας μέχρι να πεθάνουμε.
Μετά παύουν να υπάρχουν, όπως και το εγώ, η υποκειμενικότητα.
Υπάρχει ένα επιχείρημα, μακάβριο ίσως.
Όλοι όσοι έχουν βιώσει εμπειρία θανάτου ατόμου το οποίο διατηρεί την πνευματική του διαύγεια, ίσως έχουν συνειδητοποιήσει πώς υπάρχει ένα χρονικό διάστημα πριν το θάνατο, που το άτομο έχει ήδη περάσει σε μεγάλο βαθμό στον "άλλο κόσμο".
Σε αυτό το χρονικό διάστημα, κάποιος μπορεί να αντιληφθεί πολλές αλήθειες, αν δεν παρασυρθεί πλήρως από την οδύνη του.
Οι ιδέες οι ανακαλύψεις, οι εφευρέσεις, οι καλλιτεχνικές δημιουργίες που θαυμάζουμε, δεν γεννιούνται από τον δημιουργό τους, εκείνος απλώς, "μπαίνει" στο συμπυκνωμένο σύμπαν μέσα του και τις κάνει φανερές σε εμάς,
Δεν είμαστε είδωλα, είδωλο είναι αυτό που βλέπουμε.    

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
8/12/2014=18=9

Με ερέθισμα την κοινοποίηση της ανάρτησής από Νημερτής Δωρίδας

Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2014

Γενετικά όργανα και άλλα συναφή…


Αυτό το ρημάδι που βγάζει το λάδι
αθάνατο μοιάζει, δεν λιώνει ποτέ.
Κοπρόσκυλο μένει, την μοίρα μας δένει
γαβγίζει και φτύνει, βρωμιά και λεκέ

Αυτό το κουσούρι, γκαστρώνει γαϊδούρι,
Διχόνοια γεννάει, μα δεν θα το πω.
Σαν ύδρα της Λέρνης, αιδώς της Ελένης,
σκοπίμως φτιαγμένη, για άλλη ατραπό.

Αυτή η φωνή μας, φωτιά στο μουνί μας
Ακούγεται μόνο, σε δύο αυτιά
Εμείς στην υγειά μας, που είναι δικά μας,
για σας τα δικά σας, νερό στην φωτιά.

Μαζί σου αντρούτσο, ζωή για τον πούτσο
του άλλου τα θέλω, τα πώς, τα γιατί.
Σου μάθανε μόνο, το χέρι με τόνο
καθέτως να τείνεις, του κώλου χαρτί.

Αυτά τα παιχνίδια, ζαλίζουν τ΄αρχίδια
Γυρνάει ο τόπος, γερνάω και εγώ.
Εκείνα του κάκου, στερούνται θανάτου,
ποιος τάχα γεννάει, η κότα η τ αυγό.

Αυτό που ηκούστη, γαμήστε τον πούστη
Παράγγελμα μαύρο, του όχλου φαΐ.
Ξερνά στις πλατείες, σκουριά και νοθείες,
Κοπάδια και αγέλες, σκορπούν οι λαοί.

Αυτός ο παιάνας, της κάθε πουτάνας,
που ζει για το χρήμα, γαμίσι σκληρό.
Να παίρνει εξουσία, με μια συνουσία,
που βρήκες γραμμένο, ζητάω να βρω.

Dum spero, και υπάρχω, αλλά δεν σας γράφω
κι ας είναι η γλώσσα, για κάποιους ντροπή.
Στην κάθε ευθιξία, προσφέρω θυσία,
εκείνα που λέει….. καθώς οδηγεί.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
7/12/2014=17=8

Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2014

Αλλάζουν οι εποχές…

Δεν φοβήθηκα ποτέ μου να πεθάνω, το εδώλιο της νύχτας να με δένει
Η ψυχή μου, από μένα παραπάνω, ξεψυχάει την στιγμή που περιμένει.
Κρύο κέλυφος σκεπάζει τον ζητιάνο, ούτε σάρκα ούτε αίμα απομένει,
 μια νεράιδα φυλακή σε κρύο πιάνο,  να γυρεύει μελωδία ξεχασμένη.

Δεν γεννήθηκα μονάχα για να παίρνω, αχαμνά υποταγμένος να σωπαίνω
ναυαγός σε ξερονήσι θα χορταίνω, ότι ξέρω, όσα ζω, κι όπου πηγαίνω
Κοκαλάκι νυχτερίδας ξεχασμένο, αργαλειός η κάθε μέρα που υφαίνω,
ο αέρας με κρατάει μεθυσμένο, με κρασί που δεν το πίνω, το ανασαίνω.

Αν με κάθε αμαρτία γονατίζω, κι αν στο θέατρο το αίμα μου παγώνει,
αναβλύζει προσευχή όταν δακρύζω, τραγωδία το εσύ και με πληγώνει.
Αν τη γνώση με κανόνες την ορίζω, αν φωτίζει το εγώ μου και το λιώνει
Δεν ακούω μουσική σε τόνο γκρίζο, που τις νότες μου αγέννητες σκοτώνει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
4/12/2014=14=5

Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014

Αχερουσία η λίμνη με τα νούφαρα…..

Αρχή του χάους ο έρωτας στη λίμνη, που καθρεφτίζεται ο νους της ψυχής.

Η αυθεντικότητα είναι μία δυνατή ιδιότητα, είναι και πόλος έλξης συναισθημάτων,
θετικών και αρνητικών.
Κερδίζει θεατές και δημιουργεί πρωταγωνιστές.
Είναι οι ρόλοι προκαθορισμένοι, και τόσο βιωμένοι, που ο υποκριτής αποδίδει την πραγματικότητα του και την υποκρίνεται.
Ο καθένας είναι πρωταγωνιστής και θεατής οι συνθήκες ορίζουν τον ρόλο,
μέσα στο μικρό θεατράκι της ζωής.
Είναι το θέατρο το άλλοθι των παρασκηνίων, το ιδεατό μονόπρακτο του καθενός.
Αυτό που θεωρεί πώς έπρεπε να είναι, και το υποκρίνεται.
Αυτό που θα άρεσε στους θεατές να είναι, και αυτό που θα ήθελαν και εκείνοι να είναι,
και το χειροκροτούν.
Μια ερωτική σχέση μεταξύ του ηθοποιού και του θεατή, το είδωλο η σκηνή,
και ο καθρέφτης η πλατεία.
Είναι η αυθεντικότητα η υποκειμενική αλήθεια του καθενός.
Είναι η αυθεντικότητα μια τέλεια απόδοση του ρόλου.
Δεν είναι όμως η αλήθεια, το καλό ψέμα είναι το αυθεντικό ψέμα,
και επειδή είναι αυθεντικό το νομίζει ο θεατής αλήθεια.
Η αλήθεια είναι δύσκολος δρόμος, γεμάτος αγκάθια...
Η δοκιμασία είναι να τον περπατήσεις ξυπόλητος...
Η αθωότητα έγινε δόλωμα για ψάρεμα σε θολά νερά...
Η δύναμη είναι να καταπιείς το αγκίστρι, αλλά να μην πιαστείς...
Η αδικία είναι το κερασάκι, και η τούρτα το  θέατρο....
Η εγκράτεια είναι να μην καταναλώνεις, ότι οι άλλοι σερβίρουν..
Η μοναδικότητα είναι ο μπούσουλας για το καράβι σου...
Η θάλασσα είναι το βάθεμα, και ο ουρανός το ψήλωμα στο ταξίδι..
Η σελήνη χαρίζει ευαισθησία, και ο ήλιος φως...
Το σώμα στην γη ρίζες, ο νους στην θάλασσα δράση, η ψυχή στον ήλιο φως.
Στην ερωτική αυτή σχέση του ηθοποιού και του θεατή συνδετικός κρίκος είναι ο φόβος.
Είναι μια από τις αλήθειες της παράστασης, που στηρίζει την αυθεντικότητα του ηθοποιού, 
και εξουδετερώνει τις ανασφάλειες του θεατή.
Όπως την αγάπη έτσι και ό φόβος χρειάζεται δύο για να γεννηθεί.
Πολλοί θεωρούν πώς ο μεγαλύτερος φόβος είναι ο φόβος του θανάτου.
Αυτό είναι μια επιφανειακή ερμηνεία, ο θάνατος είναι άγνωστος.
Ο φόβος είναι για το άγνωστο, είναι το συναίσθημα που νοιώθουμε απέναντι στην αλήθεια.
Φοίβος είναι το όνομα του Απόλλωνα, το όνομα του φωτός της αλήθειας.
Είναι το συναίσθημα του ηθοποιού μήπως δεν είναι αυθεντικός, και το συναίσθημα του θεατή μήπως ο ηθοποιός δεν αποδώσει την αυθεντικότητα που εκείνος επιζητά.
Δεν θα συμφωνήσω για τον φόβο, όσον αφορά το ασυνείδητο εσωτερικό μας.
Ένας οδηγός δεν φοβάται όταν οδηγεί, φοβάται όμως όταν είναι συνοδηγός.
Όταν κάποιος είναι αυθεντικός δεν φοβάται, δηλώνει στους γύρω του και εκείνοι καταλαβαίνουν, αυτό που είναι,
και φοβούνται μόνο όταν η αυθεντικότητα του είναι διαφορετική από εκείνη που οραματίζονται.
Όταν κάποιος είναι αυθεντικός δεν γυρεύει λάμψη, ξέρει καλά πώς την έχει είναι αυτόφωτος.
Μεταμορφώνεται σε αυθεντία, γεννάει αλήθειες αποδεκτές σε πολλούς.
Τον δρόμο από τον φόβο μέχρι την αλήθεια καλύπτει η ανεπάρκεια.
Μέσα εκεί φτιάχνεται το σύνολο, η κοινωνία, ο θεός του κάθε ενός, με στόχο την αυτάρκεια,
την απόλυτη αυτάρκεια που ορίζει το χάος.
Ανεπαρκείς είναι όλοι, για αυτό δημιουργείται η ανάγκη,
ακόμα και για τον θεό «ανάγκα και θεοί  πείθονται»
Άλλος πολύ, άλλος λίγο, οι περισσότεροι είναι ανεπαρκείς, αρχικά για τους ίδιους.
Πόσο μάλλον για κάποιον άλλο, που και εκείνος δεν έχει επάρκεια.
Δύο ελλείψεις επάρκειας, γεννούν μύρια αρνητικά, και αυτό πολλαπλασιάζεται στην κοινωνία.
Είναι φανερή η κατάσταση που επικρατεί.
Αυτό δεν σημαίνει πώς δεν είναι ολοκληρωμένοι.
Είμαστε όμοιοι δεν είμαστε ίδιοι.
Ο καθένας έχει το μέγεθος που του αναλογεί στον δρόμο για την ολοκλήρωση του.
Είναι ο κάθε ένας μοναδικός, για κάποιον άλλο, μερικοί είναι για περισσότερους.
Έχει και ένα ελάττωμα ο αυθεντικός, είναι εγωιστής, γιατί ξέρει πώς είναι αυθεντικός.
Δεν ανασαίνει η αλήθεια όταν περπατά χέρι-χέρι με το ψέμα.
Η πραγματοποίηση των ονείρων, είναι μια κατάσταση κινούμενη μονίμως,
και όταν γίνει γεννά αυτόματα άλλο όνειρο…
Είναι Λερναία Ύδρα.
Αυτό συμβαίνει στις περιπτώσεις που κάποιος επιχειρεί και πραγματοποιεί το όνειρό του, ισορροπώντας μεταξύ του προσδοκώμενου και του εφικτού.
Μέσα μας τέλος έχουμε την δύναμη να κάνουμε τα πάντα, όταν κάποτε μας επιτρέψουν, η κατορθώσουμε να χρησιμοποιήσουμε και τα υπόλοιπα 8/10 του εγκεφάλου μας που είναι αδρανή.
Σωστά όλα, η λάθος είναι δοσμένα αρμονικά με γλαφυρό τρόπο...
Ζωγραφίζουν την ζωή που μας περιβάλει..
"Βλέπω", και την ζωή που εμπεριέχεται μέσα μας, την απόλυτα δική μας...
"Νοιώθω" και την ζωή, πέρα από την ζωή μας.

«Πιο μακριά απ το πέρα
κι απ το πάνω μακράν.
Με τον κόσμο παντιέρα
στης ζωή μας το πάν.»

Ίσως την δύναμη να την έχουμε μέσα μας, για να αντιμετωπίσουμε το περιβάλλον.
Ίσως αν το αντιμετωπίσουμε σωστά να ενισχύσουμε την ζωή μέσα μας,
και να είναι μια όαση η ζωή μετά την ζωή...
Ίσως....
Το μόνο σίγουρο και αληθινό για τον καθένα μας είναι η ζωή μέσα μας,
Αυτή είναι η βάση που πατάμε, και αυτήν ελέγχουμε, αν αντέξουμε στις δυσκολίες
της ζωής που μας περιβάλλει.
Το μόνο σίγουρο είναι ο φόβος μήπως δεν…
«Ένας καλός φίλος, ο Τυχαίος είχε μια λατρεία στα λουλούδια, ιδιαίτερα στα μπουμπούκια.Ήρθε μια μέρα και στον κήπο του «έσκασε»  ένα μπουμπούκι, που όμοιο του δεν είχε ξαναγίνει.Με απερίγραπτη την χαρά του ο Τυχαίος άρχισε να ονειρεύεται.Πόσο όμορφο είναι, πόσο μαγευτικό.Κάποια στιγμή με την αγάπη μου και την περιποίηση μου….
θα ανθίσει ένα υπέροχο λουλούδι…Θα χαρώ τα όμορφα χρώματα του…Θα μυρίζω το μεθυστικό του άρωμα…Ζούσε μόνο για το μπουμπούκι, παραμέλησε και ξέχασε τον εαυτό του.Ο καιρός περνούσε, το μπουμπούκι καμάρωνε και λικνιζόταν στον αέρα, λες και ήθελε να πλησιάζει όλο και περισσότερο τον αυλόγυρο…Μεγάλωνε το μπουμπούκι, γινόταν λουλούδι, μεγάλωνε και ό μίσχος.Πρώτο πλάνο στον κήπο αυτό, ο Τυχαίος κομπάρσος…Ένα πρωί ήρθε η καταστροφή, το φρέσκο λουλουδάκι, είχε εξαφανιστεί.Στην θέση του ένα κοτσάνι, ότι απόμεινε από το κόψιμο του λουλουδιού…Στην θέση του Τυχαίου, ένας διαβάτης που συνεχώς αναζητά το λουλούδι που έχασε…»

Δεν ξέρει ποτέ κανείς,  πως αν συνεχίζει, φροντίζει, περιποιείται, θα μπορέσει να δει τα χρωματιστά πέταλα και να μυρίσει το άρωμα του λουλουδιού.
Και προχωράμε αιώνες τώρα στον χρόνο μας, που τον φτιάξαμε εμείς για μας, για τις ανάγκες μας, τους φόβους μας την αυθεντικότητα μας.
Προχωράμε μέσα στο υποκατάστατο της αλήθειας, που για κάποιο περίεργο προπατορικό λόγο έσπασε και έγινε, ο καθρέφτης άπειρα κομμάτια όσα και οι άνθρωποι.
Παραμένει όμως ενιαία, ακέραια, η ιδέα του καθρέφτη, άθραυστη,  και την βλέπουμε όταν ένα βότσαλο πέφτει στην λίμνη του, και του αφαιρεί την ιδιότητα να δημιουργεί είδωλα.
Είναι το βότσαλο η αγάπη, που ο άνθρωπος κάποιες στιγμές αγωνίας πετάει στον καθρέφτη.
Είναι ο αέρας, που ο θεός φυσάει στην λίμνη και κάποιες στιγμές ακυρώνει τον καθρέφτη.
Είναι ο ήλιος που την αλήθεια, καθρεφτίζει σαν λάμψη, και κλείνουμε τα μάτια μας, από φόβο.
Είναι τέλος και η ιδέα, όλες οι ιδέες, γνωστές και άγνωστες, κρεμασμένες στον κόσμο τους, στον κόσμο τον ιδεατό, τον κόσμο που περπάτησε ο Πλάτων, με το ευρύτατο ηλιακό στέρνο, και την αρχέγονη ψυχή την αιώνια.
Κάθε ιδέα, ταυτόχρονα με την σύλληψή της γίνεται υποδεέστερη του αρχέτυπου.
Στο  στάδιο της υλοποίησης είναι ήδη στο μισό της.
Και όταν εφαρμοστεί πλήρως, δεν έχει τίποτα από τα αρχικά χαρακτηριστικά της...
Το ίδιο και η αγάπη,
Η μαγική λέξη, το πασπαρτού των ποιητών, το ιδεατό της ένωσης δύο ανθρώπων, η αγγελική κοινωνία.
Γράφονται χιλιάδες κείμενα, γίνονται μυριάδες συζητήσεις για την αγάπη, αιώνες τώρα, χιλιετηρίδες.
Αγάπη γύρω μου, δεν "βλέπω".
Να διευκρινίσω, η μη ύπαρξη αγάπης δεν συνεπάγεται μίσος.
Σταματώ εδώ, κανείς δεν θέλει να τού χαλάνε το όνειρο.
Είναι και αυτό μια μάσκα αγάπης… ένα είδωλο, ένα εδώλιο.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
30/11/2014=12=3

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014

Ζωή, η αλήθεια.


Η αλήθεια είναι σύνθετη, μια λίμνη που καθρεφτίζει, μια εξίσωση που ελευθερώνει.
Η ζωή είναι απλή, ένα ποτάμι που παρασύρει, μια σφαίρα που εγκλωβίζει..
Ο φιλόσοφος στην όχθη παρατηρεί και αναλύει, ο θεός γυρνά γύρω από την σφαίρα και μαθαίνει, πως από κάθε γωνία φαίνεται το από μέσα.
Υπάρχουν πολλές σφαίρες, ένα κομμάτι του θεού παρατηρεί κάθε σφαίρα, όλα τα ισορροπεί το χάος.
Ο θεός είναι η έκφραση του χάους.
Τα όντα είναι η έκφραση του θεού.
Και τα μη όντα είναι η σκέψη του θεού.
Όσοι είναι μέσα δεν βλέπουν έξω, όσοι δεν βλέπουν μέσα τους δεν βλέπουν ούτε μέσα στη σφαίρα.
Εκείνοι που βλέπουν ομορφαίνουν το εσωτερικό της σφαίρας, για τους άλλους, όχι για τους ίδιους γιατί αυτοί γνωρίζουν την ομορφιά.
Η ομορφιά συγκινεί όταν την πρωτοσυναντάς, τότε που έχει «όμοια μορφή» με την ιδέα.
Με τον χρόνο αλλάζει μορφή δεν έχει πλέον σχήμα, είναι άσχημη.
Είναι και το λουλουδάκι σου ομορφιά Νάνση, και ας είναι ταπεινό, και ας το βλέπεις μόνο εσύ.
Δεν είναι η ποσότητα που έχει αξία, αυτό είναι άπιαστο, είναι ουτοπία.
Πάντα υπάρχει περισσότερο από το πολύ, δεν υπάρχει όμως λιγότερο από το λίγο.
Ο κόσμος μας και το λουλουδάκι είναι μέσα στην σφαίρα.
Αν βλέπουμε το λουλουδάκι, το βλέπει και ό θεός.
Οι ερωτήσεις έχουν πάντα απαντήσεις, και οι απαντήσεις έχουν ερωτήσεις.
Κάθε ερώτηση έχει και μια απάντηση.
Κάθε ερώτηση είναι η γέννηση μιας ιδέας.
Κάθε απάντηση είναι η εφαρμογή της.
Κανείς δεν ζει για ένα πράγμα, μόνο ο εγωισμός
Κανείς δεν πεθαίνει όταν γνωρίζει τον θάνατο.
Δεν χρειάζεται το λουλούδι, σταγόνες χαμόγελου.
Αυτό είναι η αφορμή που χαμογελάμε όταν το βλέπουμε.
Όλα μπορούν να υπάρχουν και χωρίς εμάς.
Εμείς δεν υπάρχουμε χωρίς αυτά.
Κανείς δεν βλέπει πίσω, όλοι βλέπουν τον καθρέφτη, και αυτός τους ενημερώνει.
Με τις πέντε αισθήσεις σε καταστολή, μπορεί κάποιος να βρει «αλήθειες».
Με τις πέντε αισθήσεις σε διέγερση, μπορεί να «Ζήσει»
Αυτό είναι η αρχή της ελεύθερης βούλησης, και το δίλημμα……. Ζωή, η αλήθεια.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
28/11/2014=19=10=1

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2014

Οι Άγγελοι μου

Στον Παράδεισο εκεί που βαδίζεις
αγκαλιά με την όμορφη κόρη,
να θυμάσαι χωρίς να δακρύζεις,
το στερνό λατρευτό σου αγόρι

Δυό ζωές που κρατώ μοιρασμένες
Μια για σένα και μιά για την Μία
Σας θωρώ τρυφερά αγκαλιασμένες
Και γεμίζω και εγώ ευτυχία

Κατερίνα ονομάζω την μάννα,
την Σοφία αγάπη, που πήρες
στη ζωή  μου αγγέλοι και θαύμα
αγριεύω για σας με τις μοίρες.

Όσα νοιώθω αλλά, δεν τα γράφω,
είναι η μέρα γιορτής, και για μένα,
στο μυαλό της ψυχής περιγράφω,
ότι αρνείται να αγγίξει η πένα.

Βοτσαλάκι πετάω στην λίμνη,
και με κύκλους τρισάγιο κάνω,
Αιωνία στις δυό σας η μνήμη,
θα σας βρω όταν πάλι πεθάνω.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
25/11/2014=25=7

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2014

Ατέρμονη ροή


Κάποιο αστέρι που κάπου πεθαίνει
κόκκο άμμου, το σώμα του κάνει.
Τις νυχτιές που το κύμα το δέρνει,
να ζητά μια αγκαλιά να γλυκάνει.

Στον ιστό πού χει πλέξει αράχνη
Από χώμα, με στάλες ιδρώτα
ταξιδεύει η ζωή μας σε φάτνη
ένας κόκκος, με άγνωστη ρότα.

Σώμα θείο, ψυχή παγωμένη
η φωτιά με τον πάγο αντάμα
θα σαρκάζει, αλεπού ειμαρμένη
για της άμμου το μόνιμο κλάμα.

Φυλαχτό ένα γράμμα μια λέξη,
σαν πολύτιμο κρύβω πετράδι,
την αγάπη σου, ώσπου να φέξει
για να φέγγει να βλέπω το βράδυ.

Σε κρυφό κλειδωμένο συρτάρι
η αγάπη σβησμένο καντήλι.
Την καρδιά μας κεντρίζει κοντάρι 
Και χολή μας σταλάζει στα χείλη.

Γαλαξίες, αστέρια κι ο κόσμος
με μια κίνηση σπείρας γυρίζουν
στην ψυχή που κρατάει ο νόμος
την αρχή και το τέλος ορίζουν.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
24/11/2014=15=6

Γίγνεσθαι, ερευνάν, γιγνώσκειν, διάγειν, τετέλεσται….


Οι δημιουργικοί άνθρωποι είναι αρκετά ευάλωτοι, σκέπτονται διαφορετικά.
Θέλουν αυτός ο κόσμος να οδηγηθεί σε καλό δρόμο.
Να έχει  θετικά αποτελέσματα.
Το αρνητικό που υπάρχει όμως έχει διαφορετική γραμμή,
και τα αποτελέσματα του είναι αρνητικά επίσης.
Υπάρχει το κακό στον κόσμο;
Προσπαθεί να πάρει τις ψυχές μας;
Μπορούμε να αγαπάμε;
Τι είναι είναι κακό;
Η αγάπη είναι πολύ σημαντικό, δεν είναι το πάν όμως.
Υπάρχει και κάτι πάνω από την αγάπη,
δεν το ξέρω, και δεν μπορώ να το περιγράψω.
Κακό δεν υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο, ούτε καλό.
Το καλό και το κακό είναι στον άλλο κόσμο.
Τα αποτελέσματα της διαμάχης τους, βλέπουμε σε αυτόν τον κόσμο.

«Όλα είναι ένα.
1=το παν > 33,3+66,6+00,01=100.
Το καλό 33,3%
Το κακό 66,6%
Η θεϊκή βοήθεια   00,01%»

Κάποιοι αιχμαλωτίζουν ψυχές, αλλά μια δυνατή καλή ψυχή πάντα βρίσκεται και τις ελευθερώνει, όταν και εκείνες το θέλουν, με οδυνηρό τρόπο για τον πεπερασμένο τρόπο που σκεφτόμαστε.
Δεν μπορούν να πάρουν τις ψυχές μας.
Μπορούν να τις καταστρέψουν.
Όταν συμβαίνει αυτό, βλέπουμε ανθρώπους κακούς, και τους λέμε άψυχους, χωρίς ψυχή.
Οι άψυχοι, όταν πεθάνουν, παύουν να υπάρχουν.
Όσοι έχουν ψυχή, υπάρχουν και μετά από τον θάνατο.
Κάθε ένας από το καλό (33,3%), έχει δύο αντιπάλους από το κακό (66,6%).
Η αποστολή του στην Γή είναι να τους εξουδετερώσει, ή να τους απελευθερώσει.
Κάποτε που μαζεύτηκαν πολλοί, και χάλασε η ισορροπία, ήρθε ο Χριστός, και επανέφερε την αρμονία. Αυτό είναι το νόημα, ότι νίκησε τον θάνατο, τον θάνατο των ψυχών.
Έβαλε το νερό πάλι στο αυλάκι.
Το νερό που είναι το μεσον της γέννησης μιας ψυχής.

«ψυχῇσιν θάνατος ὕδωρ γενέσθαι, ὕδατι δὲ θάνατος γῆν γενέσθαι, ἐκ γῆς δὲ ὕδωρ γίνεται, ἐξ ὕδατος δὲ ψυχή.»
Ηρακλειτος  42. (36).Τὸ Γίγνεσθαι
«Για τις ψυχές θάνατος είναι να γίνουν νερό, για το νερό θάνατος να γίνει γη, από τη γη γίνεται νερό κι απ' το νερό ψυχή.»

Μη φοβάσαι το κακό, μόνο στην ζωή που ζούμε έχει δύναμη.
Δεν έχει εξουσία.
Υπάρχει μόνο επειδή του το επιτρέπει το καλό.
Κάποτε, όταν δεν θα  χρειάζεται θα πάψει να υπάρχει.
Παράλογο ίσως που χρειάζεται το κακό όμως..
Είναι το φόντο, ο καμβάς, και πάνω του εμφανίζεται το καλό η ομορφιά.
Όταν το κέντημα ολοκληρωθεί, θα βλέπουμε μόνο την ομορφιά το καλό και όχι το κακό.
Αφού δεν θα υπάρχει η εικόνα του δεν θα υπάρχει και η ιδέα στο μυαλό μας, η τουλάχιστον δεν θα υπάρχει στην σφαίρα της αντίληψης μας, θα υπάρχει ίσως καταχωνιασμένο στα Τάρταρα, μαζί με τις θεραπαινίδες του τις σκοτεινές ψυχές.
Αυτό ήδη έχει αρχίσει.
Άγγελοι δημιουργούν το πλέγμα, άγγελοι πολεμιστές του φωτός, σκορπίζουν αργά αλλά σταθερά το σκοτάδι, επαναφέρουν τους πεπτωκότες που θέλουν να επανέλθουν, πυκνώνουν τις τάξεις τους και τις τάξεις των ανθρώπων κατά συνέπεια.
Κανείς δεν έχει αμφιβολία ότι υπάρχουν, όταν με κλειστά τα μάτια, αφήσει την σκέψη του να ταξιδέψει ελεύθερα.
Υπάρχουν λοιπόν άγγελοι , υπάρχει παράδεισος και κόλαση.
Ο κάθε ένας έχει την δική του θεωρία και ερμηνεία.
Αυτό  δεν ονομάζεται άγγελος , φυσικά ούτε παράδεισος.
Είναι ενεργειακή οντότητα η οποία έχει περάσει σε ανώτατο στάδιο από έναν «θνητό»  κοινώς «μεταθανάτια ζωή " και που φυσικά υπάρχει αλλά ο άνθρωπος που βρίσκεται στο περιβάλλον των τριών διαστάσεων νομίζει πως δεν υπάρχει, επειδή χάνεται το σαρκώδες κομμάτι  που είναι το κλουβί της ψυχής, δεν έχει την δύναμη να  επικοινωνήσει, και μιλά για θάνατο.
Άρα καταλήγουμε πως η λέξη άγγελος και παράδεισος είναι παραμυθάκια
Συμφωνούμε διαφωνώντας, η διαφορά είναι μόνο στην ονοματολογία, στις ετικέτες δηλαδή, η ουσία είναι η ίδια.
Μια που μιλάμε για την αρχαία πνευματική μας κληρονομιά (την παρακαταθήκη δώρο σε μας αλλά και του ανθρώπου γενικά, είχαν γνώσεις, αλλά θα τούς άρεσε να πάμε λίγο πάρα πέρα εμείς, αυτό άλλωστε είναι και τού Έλληνα το χαρακτηριστικό ότι ψάχνει και βρίσκει).
Στην γλώσσα μας λοιπόν άγγελος είναι αυτός που μας ειδοποιεί για κάτι...
Πόσες φορές, δεν "έτυχε" να κάνεις κάτι, που δεν το είχες σχεδιάσει, να αλλάξεις κάτι και να σου βγει σε καλό.
Ποιος σου έδωσε το έναυσμα;
Παράδεισος, αν το δούμε λίγο πιο βαθιά, χωρίς κήπους, ουρί, με ουσιαστική γνώση τι είναι ζωή και θάνατός, σημαίνει κάτι απλό.
Παρά+δεισ+ος (πρόθεση+θέμα+κατάληξη)
Παρά αναμφισβήτητα σημαίνει δίπλα.
Δεισ, βγάζοντας τον χαρακτήρα σ, μένει το θέμα, ΔΕΙ.
Δ είναι το ολοκληρωμένο τρίγωνο, και ΕΙ το δελφικό έψιλον...
Πιό βαθιά, μοιάζει με την δοτική του ονόματος Δίας (τω Διί)...  στον Δία.
όλο μαζί τώρα σημαίνει τόπος, κατάσταση, δίπλα στον Δία.... όποιος και αν είναι αυτός ο Δίας για τον καθένα.
(σίγουρα ενθουσιάστηκες με αυτή την ανάλυση).
Θάνατος και ζωή, όσο και αν είναι απίστευτο για τούς πολλούς, είναι οι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος.
Και αυτό απλό, το ζούμε διαρκώς, πεθαίνουμε και ανασταινόμαστε πολλές φορές χωρίς να το συνειδητοποιούμε.
Με κάποιες διαφορές, «θάνατος» είναι ο ύπνος, και «ζωή» όταν είμαστε ξύπνιοι.
Την «Ζωή» μας την συνειδητοποιούμε σαν υλικά στοιχεία, τον «θάνατο» αδυνατούμε.
Φεύγει η ψυχή στον ύπνο, και δραστηριοποιείται στον «άλλο κόσμο».
Όταν συνειδητά εννοήσουμε πώς οι δραστηριότητες αυτές, επηρεάζουν τα αποτελέσματα της μέρας, τότε αρχίζουν τα όνειρα μας να γίνονται αληθινά, να γίνονται πράξεις.
Ο «θάνατος» και ό «ύπνος» είναι αδέλφια.
Μεταφορικά θάνατος η νύχτα, και ζωή η ημέρα.
Κάποια στιγμή απλά δεν ξυπνάμε, γιατί η ψυχή (που θα μπορούσε να είναι ο άγγελος μας, εγώ προσωπικά το πιστεύω) δεν ξαναγυρνά στο σώμα, και το σώμα πεθαίνει, και η ψυχή ελευθερώνεται.
Η ψυχή τότε παραμένει μόνιμα στις ενεργειακές οντότητες που περιγράφεις.
Ενώνεται με την συμπαντική ουσία, αποκτά θεϊκές ιδιότητες.
Δεν είναι λίγες οι φορές, μπορεί και πάντα, που τρυπώνουν κομμάτια της, σε ζωντανούς αγαπημένους, και επηρεάζει την ζωή τους.
Άλλη μια ερμηνεία του φύλακα αγγέλου μας.
Όλα αυτά τα άυλα και τα υλικά είναι μαζί, υπάρχουν και δραστηριοποιούνται παράλληλα, και τα υλικά επηρεάζουν τα άυλα, αλλά περισσότερο τα άυλα επηρεάζουν τα υλικά.
Είναι σοφή περισσότερο η παράδοση, και η γλώσσα μας, από όλους εμάς, αρκεί να την νοιώθουμε, γιατί αυτή την γνώση δεν την προσφέρει η επιστήμη. Υπάρχει παντού γύρω μας, όσοι "νοιώθουν" την μαθαίνουν.
Νοιώ+θω, σημαίνει αφήνω τον νου μου ελεύθερο να τρέχει.
"εδώ είναι ο παράδεισος και η κόλαση"
"πήγε στον άλλο κόσμο"
"έχει μαύρη ψυχή"
Η ζωή της ζωής μας, είναι η ουσία του όλου, αυτή η αιώνια εναλλαγή που αναφέρεις..
Αυτό που κάποιοι το λένε βασιλεία των ουρανών.
Αν όλα είναι ένας κύκλος, αυτό που ζούμε ΕΔΩ, στον υλικό κόσμο είναι μόνο μια μοίρα της περιφέρειας του.
Για φαντάσου το ένα τριακοσιοστό εξηκοστό, και ίσως και λιγότερο.
Χωρίς καμιά διάθεση απαισιοδοξίας, δεν ζούμε..
"διάγουμε βίον".
Με αυτή την προϋπόθεση μπορούμε να δημιουργήσουμε, ο καθένας χωριστά συνθήκες που θα οδηγήσουν στο καλύτερο.
Με αυτή την προϋπόθεση, όλα αυτά τα χωριστά, γιατί στην υλη όλα είναι διαφορετικά λόγω των αισθήσεων, ομαδοποιούνται στον άυλο κόσμο, και εκφράζονται κατά συνέπεια ομαδικά στον υλικό.
Να χαρούμε αυτή την κατάσταση, το ταξίδι, στον "χώρο και χρόνο", που είναι ελάχιστο, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο "βλέποντας" πάντα το σύνολο της ύπαρξης μας.
«Το τραγικό ισοζύγιο ενός ανθρώπου:
Δώσε χαρά να χαμογελάσει ο πικραμένος…
Πάρε την λύπη από τον δυστυχή, να ξαλαφρώσει…
Το θεϊκό ισοζύγιο ενός αληθινού ανθρώπου:
Αναπληρώνει την εξερχομένη χαρά αυτόματα…
Εξουδετερώνει την εισερχόμενη λύπη επίσης…»
Πως, και με ποιόν τρόπο;
Αναπλάθονται και οι ψυχές, όταν δεν είναι σκλάβες.

Η αρχή είναι προσμονή..
Το τέλος είναι αναμονή...
Είναι σκοπός το τέλος...
Και ο σκοπός είναι μουσική..
Σφύριξε η ψυχή στην νύχτα ένα σκοπό.......
καλή ανατολή......
και εκείνη έσβησε....

Σε ευχαριστώ, ήσουν η αφορμή να βγάλει ο Άγγελος μου  όλα αυτά αυθόρμητα.
Να σαι καλά, συνέχισε να αμφισβητείς και να ψάχνεις.

Καλή Ανατολή. 
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ


24/11/2014=15=6