Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2015

Η πρώτη εντελέχεια

Κι όμως είναι εφικτό, ούτε έχει απώλειες, παρά μόνο  όσες εσύ θα επιβάλεις στον εαυτό σου..
Φτάνει να μάθεις πρώτα.... που είναι τα τρωτά του δράκου.
Κι έπειτα, συνειδητά να είσαι ένας, 
ένας μόνο.... κι όμως χιλιάδες "ένας".
Μύριες "Δούρειες ψυχές"

Μοναχός, και η πάχνη το λάθος διορθώνει,
Κάτι κρύβει ο αχός, στην πατρίδα την μόνη.
Ριζικό ατελές, η πυξίδα μας δήθεν,
κινητό ευτελές, το εδώθε κακείθεν.

Σιωπηλός, και το ρεύμα φιλτράρει τους ήχους
γλωσσικός πακτωλός, ζωγραφίζει σε τοίχους.
Θυμικό ασορτί, αοράτων κυμάτων,
αδηφάγων γιορτή, η βορά των θυμάτων.

Σκοτεινός, και το φώς αποβάλλει τους όρους
κεκαρμένος αμνός, σε στυγνούς μισθοφόρους.
Γνωμικό διφυές, ο θεός σε οθόνες
στάτους κβο ευφυές, η πελάτες η πόρνες.


Λαμπερός, και ο δρόμος αγκάθια σπαρμένος
ο σκοπός κρατερός, με ρομφαίες ζωσμένος.
Εφικτή εντολή, των αγγέλων αδεία,
μυστική προβολή, νοητή κουστωδία.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
25/11/2015=17=8 


Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2015

Ρηξικέλευθη ελεγεία.

Σκάβουν το νου, γδέρνουν της γης το δέρμα.
Σβήνει ο ήλιος, λείπει το νερό, μυρίζει τέρμα.
Βαρύς ζυγός, τυφλά ο ζευγολάτης να διατάζει
σπέρμα νεκρό, ζητά την άνοιξη και μηρυκάζει.

Ζεύγλα, σταλίδα, και υνί, μας διαφεντεύουν
λαιμό, μυαλό, υπομονή, κρυφά  κουρσεύουν.
Του χωραφιού ανέραστο, το στέρφο χώμα,
άμορφα ζώα, κλέβουνε ζωή, που ζει ακόμα.

Ο ζευγολάτης σκυθρωπός, η Γή μια ξέρα
φτηνό ομοίωμα, κωπηλατεί σάπια γαλέρα.
Έχει για σμίλη καμουτσί, η ανάγκη πείθει,
ότι δεν τσούζει το πετσί, θέλουν τα πλήθη.

Ένοχο πισωγύρισμα, ζωή με την βουκέντρα
η ιστορία δούλα του σκοπού, δοτή αφέντρα.
Αμάζευτη  σοδειά μισή, σε αστικούς λειμώνες,
σπορά ευνούχων μισθωτών, θερίζουν πόρνες.

Μια μονοδιάστατη εποχή, ομφάλιος λώρος,
ο χρόνος μέγαιρα μαμή, και η γέννα φόρος.
Στο χάσιμο του φεγγαριού, η λήθη καίει,
τη μνήμη μιας Ανατολής, και δήθεν κλαίει.
  
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
3/11/2015=13=4