Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014

Αχερουσία η λίμνη με τα νούφαρα…..

Αρχή του χάους ο έρωτας στη λίμνη, που καθρεφτίζεται ο νους της ψυχής.

Η αυθεντικότητα είναι μία δυνατή ιδιότητα, είναι και πόλος έλξης συναισθημάτων,
θετικών και αρνητικών.
Κερδίζει θεατές και δημιουργεί πρωταγωνιστές.
Είναι οι ρόλοι προκαθορισμένοι, και τόσο βιωμένοι, που ο υποκριτής αποδίδει την πραγματικότητα του και την υποκρίνεται.
Ο καθένας είναι πρωταγωνιστής και θεατής οι συνθήκες ορίζουν τον ρόλο,
μέσα στο μικρό θεατράκι της ζωής.
Είναι το θέατρο το άλλοθι των παρασκηνίων, το ιδεατό μονόπρακτο του καθενός.
Αυτό που θεωρεί πώς έπρεπε να είναι, και το υποκρίνεται.
Αυτό που θα άρεσε στους θεατές να είναι, και αυτό που θα ήθελαν και εκείνοι να είναι,
και το χειροκροτούν.
Μια ερωτική σχέση μεταξύ του ηθοποιού και του θεατή, το είδωλο η σκηνή,
και ο καθρέφτης η πλατεία.
Είναι η αυθεντικότητα η υποκειμενική αλήθεια του καθενός.
Είναι η αυθεντικότητα μια τέλεια απόδοση του ρόλου.
Δεν είναι όμως η αλήθεια, το καλό ψέμα είναι το αυθεντικό ψέμα,
και επειδή είναι αυθεντικό το νομίζει ο θεατής αλήθεια.
Η αλήθεια είναι δύσκολος δρόμος, γεμάτος αγκάθια...
Η δοκιμασία είναι να τον περπατήσεις ξυπόλητος...
Η αθωότητα έγινε δόλωμα για ψάρεμα σε θολά νερά...
Η δύναμη είναι να καταπιείς το αγκίστρι, αλλά να μην πιαστείς...
Η αδικία είναι το κερασάκι, και η τούρτα το  θέατρο....
Η εγκράτεια είναι να μην καταναλώνεις, ότι οι άλλοι σερβίρουν..
Η μοναδικότητα είναι ο μπούσουλας για το καράβι σου...
Η θάλασσα είναι το βάθεμα, και ο ουρανός το ψήλωμα στο ταξίδι..
Η σελήνη χαρίζει ευαισθησία, και ο ήλιος φως...
Το σώμα στην γη ρίζες, ο νους στην θάλασσα δράση, η ψυχή στον ήλιο φως.
Στην ερωτική αυτή σχέση του ηθοποιού και του θεατή συνδετικός κρίκος είναι ο φόβος.
Είναι μια από τις αλήθειες της παράστασης, που στηρίζει την αυθεντικότητα του ηθοποιού, 
και εξουδετερώνει τις ανασφάλειες του θεατή.
Όπως την αγάπη έτσι και ό φόβος χρειάζεται δύο για να γεννηθεί.
Πολλοί θεωρούν πώς ο μεγαλύτερος φόβος είναι ο φόβος του θανάτου.
Αυτό είναι μια επιφανειακή ερμηνεία, ο θάνατος είναι άγνωστος.
Ο φόβος είναι για το άγνωστο, είναι το συναίσθημα που νοιώθουμε απέναντι στην αλήθεια.
Φοίβος είναι το όνομα του Απόλλωνα, το όνομα του φωτός της αλήθειας.
Είναι το συναίσθημα του ηθοποιού μήπως δεν είναι αυθεντικός, και το συναίσθημα του θεατή μήπως ο ηθοποιός δεν αποδώσει την αυθεντικότητα που εκείνος επιζητά.
Δεν θα συμφωνήσω για τον φόβο, όσον αφορά το ασυνείδητο εσωτερικό μας.
Ένας οδηγός δεν φοβάται όταν οδηγεί, φοβάται όμως όταν είναι συνοδηγός.
Όταν κάποιος είναι αυθεντικός δεν φοβάται, δηλώνει στους γύρω του και εκείνοι καταλαβαίνουν, αυτό που είναι,
και φοβούνται μόνο όταν η αυθεντικότητα του είναι διαφορετική από εκείνη που οραματίζονται.
Όταν κάποιος είναι αυθεντικός δεν γυρεύει λάμψη, ξέρει καλά πώς την έχει είναι αυτόφωτος.
Μεταμορφώνεται σε αυθεντία, γεννάει αλήθειες αποδεκτές σε πολλούς.
Τον δρόμο από τον φόβο μέχρι την αλήθεια καλύπτει η ανεπάρκεια.
Μέσα εκεί φτιάχνεται το σύνολο, η κοινωνία, ο θεός του κάθε ενός, με στόχο την αυτάρκεια,
την απόλυτη αυτάρκεια που ορίζει το χάος.
Ανεπαρκείς είναι όλοι, για αυτό δημιουργείται η ανάγκη,
ακόμα και για τον θεό «ανάγκα και θεοί  πείθονται»
Άλλος πολύ, άλλος λίγο, οι περισσότεροι είναι ανεπαρκείς, αρχικά για τους ίδιους.
Πόσο μάλλον για κάποιον άλλο, που και εκείνος δεν έχει επάρκεια.
Δύο ελλείψεις επάρκειας, γεννούν μύρια αρνητικά, και αυτό πολλαπλασιάζεται στην κοινωνία.
Είναι φανερή η κατάσταση που επικρατεί.
Αυτό δεν σημαίνει πώς δεν είναι ολοκληρωμένοι.
Είμαστε όμοιοι δεν είμαστε ίδιοι.
Ο καθένας έχει το μέγεθος που του αναλογεί στον δρόμο για την ολοκλήρωση του.
Είναι ο κάθε ένας μοναδικός, για κάποιον άλλο, μερικοί είναι για περισσότερους.
Έχει και ένα ελάττωμα ο αυθεντικός, είναι εγωιστής, γιατί ξέρει πώς είναι αυθεντικός.
Δεν ανασαίνει η αλήθεια όταν περπατά χέρι-χέρι με το ψέμα.
Η πραγματοποίηση των ονείρων, είναι μια κατάσταση κινούμενη μονίμως,
και όταν γίνει γεννά αυτόματα άλλο όνειρο…
Είναι Λερναία Ύδρα.
Αυτό συμβαίνει στις περιπτώσεις που κάποιος επιχειρεί και πραγματοποιεί το όνειρό του, ισορροπώντας μεταξύ του προσδοκώμενου και του εφικτού.
Μέσα μας τέλος έχουμε την δύναμη να κάνουμε τα πάντα, όταν κάποτε μας επιτρέψουν, η κατορθώσουμε να χρησιμοποιήσουμε και τα υπόλοιπα 8/10 του εγκεφάλου μας που είναι αδρανή.
Σωστά όλα, η λάθος είναι δοσμένα αρμονικά με γλαφυρό τρόπο...
Ζωγραφίζουν την ζωή που μας περιβάλει..
"Βλέπω", και την ζωή που εμπεριέχεται μέσα μας, την απόλυτα δική μας...
"Νοιώθω" και την ζωή, πέρα από την ζωή μας.

«Πιο μακριά απ το πέρα
κι απ το πάνω μακράν.
Με τον κόσμο παντιέρα
στης ζωή μας το πάν.»

Ίσως την δύναμη να την έχουμε μέσα μας, για να αντιμετωπίσουμε το περιβάλλον.
Ίσως αν το αντιμετωπίσουμε σωστά να ενισχύσουμε την ζωή μέσα μας,
και να είναι μια όαση η ζωή μετά την ζωή...
Ίσως....
Το μόνο σίγουρο και αληθινό για τον καθένα μας είναι η ζωή μέσα μας,
Αυτή είναι η βάση που πατάμε, και αυτήν ελέγχουμε, αν αντέξουμε στις δυσκολίες
της ζωής που μας περιβάλλει.
Το μόνο σίγουρο είναι ο φόβος μήπως δεν…
«Ένας καλός φίλος, ο Τυχαίος είχε μια λατρεία στα λουλούδια, ιδιαίτερα στα μπουμπούκια.Ήρθε μια μέρα και στον κήπο του «έσκασε»  ένα μπουμπούκι, που όμοιο του δεν είχε ξαναγίνει.Με απερίγραπτη την χαρά του ο Τυχαίος άρχισε να ονειρεύεται.Πόσο όμορφο είναι, πόσο μαγευτικό.Κάποια στιγμή με την αγάπη μου και την περιποίηση μου….
θα ανθίσει ένα υπέροχο λουλούδι…Θα χαρώ τα όμορφα χρώματα του…Θα μυρίζω το μεθυστικό του άρωμα…Ζούσε μόνο για το μπουμπούκι, παραμέλησε και ξέχασε τον εαυτό του.Ο καιρός περνούσε, το μπουμπούκι καμάρωνε και λικνιζόταν στον αέρα, λες και ήθελε να πλησιάζει όλο και περισσότερο τον αυλόγυρο…Μεγάλωνε το μπουμπούκι, γινόταν λουλούδι, μεγάλωνε και ό μίσχος.Πρώτο πλάνο στον κήπο αυτό, ο Τυχαίος κομπάρσος…Ένα πρωί ήρθε η καταστροφή, το φρέσκο λουλουδάκι, είχε εξαφανιστεί.Στην θέση του ένα κοτσάνι, ότι απόμεινε από το κόψιμο του λουλουδιού…Στην θέση του Τυχαίου, ένας διαβάτης που συνεχώς αναζητά το λουλούδι που έχασε…»

Δεν ξέρει ποτέ κανείς,  πως αν συνεχίζει, φροντίζει, περιποιείται, θα μπορέσει να δει τα χρωματιστά πέταλα και να μυρίσει το άρωμα του λουλουδιού.
Και προχωράμε αιώνες τώρα στον χρόνο μας, που τον φτιάξαμε εμείς για μας, για τις ανάγκες μας, τους φόβους μας την αυθεντικότητα μας.
Προχωράμε μέσα στο υποκατάστατο της αλήθειας, που για κάποιο περίεργο προπατορικό λόγο έσπασε και έγινε, ο καθρέφτης άπειρα κομμάτια όσα και οι άνθρωποι.
Παραμένει όμως ενιαία, ακέραια, η ιδέα του καθρέφτη, άθραυστη,  και την βλέπουμε όταν ένα βότσαλο πέφτει στην λίμνη του, και του αφαιρεί την ιδιότητα να δημιουργεί είδωλα.
Είναι το βότσαλο η αγάπη, που ο άνθρωπος κάποιες στιγμές αγωνίας πετάει στον καθρέφτη.
Είναι ο αέρας, που ο θεός φυσάει στην λίμνη και κάποιες στιγμές ακυρώνει τον καθρέφτη.
Είναι ο ήλιος που την αλήθεια, καθρεφτίζει σαν λάμψη, και κλείνουμε τα μάτια μας, από φόβο.
Είναι τέλος και η ιδέα, όλες οι ιδέες, γνωστές και άγνωστες, κρεμασμένες στον κόσμο τους, στον κόσμο τον ιδεατό, τον κόσμο που περπάτησε ο Πλάτων, με το ευρύτατο ηλιακό στέρνο, και την αρχέγονη ψυχή την αιώνια.
Κάθε ιδέα, ταυτόχρονα με την σύλληψή της γίνεται υποδεέστερη του αρχέτυπου.
Στο  στάδιο της υλοποίησης είναι ήδη στο μισό της.
Και όταν εφαρμοστεί πλήρως, δεν έχει τίποτα από τα αρχικά χαρακτηριστικά της...
Το ίδιο και η αγάπη,
Η μαγική λέξη, το πασπαρτού των ποιητών, το ιδεατό της ένωσης δύο ανθρώπων, η αγγελική κοινωνία.
Γράφονται χιλιάδες κείμενα, γίνονται μυριάδες συζητήσεις για την αγάπη, αιώνες τώρα, χιλιετηρίδες.
Αγάπη γύρω μου, δεν "βλέπω".
Να διευκρινίσω, η μη ύπαρξη αγάπης δεν συνεπάγεται μίσος.
Σταματώ εδώ, κανείς δεν θέλει να τού χαλάνε το όνειρο.
Είναι και αυτό μια μάσκα αγάπης… ένα είδωλο, ένα εδώλιο.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
30/11/2014=12=3

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014

Ζωή, η αλήθεια.


Η αλήθεια είναι σύνθετη, μια λίμνη που καθρεφτίζει, μια εξίσωση που ελευθερώνει.
Η ζωή είναι απλή, ένα ποτάμι που παρασύρει, μια σφαίρα που εγκλωβίζει..
Ο φιλόσοφος στην όχθη παρατηρεί και αναλύει, ο θεός γυρνά γύρω από την σφαίρα και μαθαίνει, πως από κάθε γωνία φαίνεται το από μέσα.
Υπάρχουν πολλές σφαίρες, ένα κομμάτι του θεού παρατηρεί κάθε σφαίρα, όλα τα ισορροπεί το χάος.
Ο θεός είναι η έκφραση του χάους.
Τα όντα είναι η έκφραση του θεού.
Και τα μη όντα είναι η σκέψη του θεού.
Όσοι είναι μέσα δεν βλέπουν έξω, όσοι δεν βλέπουν μέσα τους δεν βλέπουν ούτε μέσα στη σφαίρα.
Εκείνοι που βλέπουν ομορφαίνουν το εσωτερικό της σφαίρας, για τους άλλους, όχι για τους ίδιους γιατί αυτοί γνωρίζουν την ομορφιά.
Η ομορφιά συγκινεί όταν την πρωτοσυναντάς, τότε που έχει «όμοια μορφή» με την ιδέα.
Με τον χρόνο αλλάζει μορφή δεν έχει πλέον σχήμα, είναι άσχημη.
Είναι και το λουλουδάκι σου ομορφιά Νάνση, και ας είναι ταπεινό, και ας το βλέπεις μόνο εσύ.
Δεν είναι η ποσότητα που έχει αξία, αυτό είναι άπιαστο, είναι ουτοπία.
Πάντα υπάρχει περισσότερο από το πολύ, δεν υπάρχει όμως λιγότερο από το λίγο.
Ο κόσμος μας και το λουλουδάκι είναι μέσα στην σφαίρα.
Αν βλέπουμε το λουλουδάκι, το βλέπει και ό θεός.
Οι ερωτήσεις έχουν πάντα απαντήσεις, και οι απαντήσεις έχουν ερωτήσεις.
Κάθε ερώτηση έχει και μια απάντηση.
Κάθε ερώτηση είναι η γέννηση μιας ιδέας.
Κάθε απάντηση είναι η εφαρμογή της.
Κανείς δεν ζει για ένα πράγμα, μόνο ο εγωισμός
Κανείς δεν πεθαίνει όταν γνωρίζει τον θάνατο.
Δεν χρειάζεται το λουλούδι, σταγόνες χαμόγελου.
Αυτό είναι η αφορμή που χαμογελάμε όταν το βλέπουμε.
Όλα μπορούν να υπάρχουν και χωρίς εμάς.
Εμείς δεν υπάρχουμε χωρίς αυτά.
Κανείς δεν βλέπει πίσω, όλοι βλέπουν τον καθρέφτη, και αυτός τους ενημερώνει.
Με τις πέντε αισθήσεις σε καταστολή, μπορεί κάποιος να βρει «αλήθειες».
Με τις πέντε αισθήσεις σε διέγερση, μπορεί να «Ζήσει»
Αυτό είναι η αρχή της ελεύθερης βούλησης, και το δίλημμα……. Ζωή, η αλήθεια.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
28/11/2014=19=10=1

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2014

Οι Άγγελοι μου

Στον Παράδεισο εκεί που βαδίζεις
αγκαλιά με την όμορφη κόρη,
να θυμάσαι χωρίς να δακρύζεις,
το στερνό λατρευτό σου αγόρι

Δυό ζωές που κρατώ μοιρασμένες
Μια για σένα και μιά για την Μία
Σας θωρώ τρυφερά αγκαλιασμένες
Και γεμίζω και εγώ ευτυχία

Κατερίνα ονομάζω την μάννα,
την Σοφία αγάπη, που πήρες
στη ζωή  μου αγγέλοι και θαύμα
αγριεύω για σας με τις μοίρες.

Όσα νοιώθω αλλά, δεν τα γράφω,
είναι η μέρα γιορτής, και για μένα,
στο μυαλό της ψυχής περιγράφω,
ότι αρνείται να αγγίξει η πένα.

Βοτσαλάκι πετάω στην λίμνη,
και με κύκλους τρισάγιο κάνω,
Αιωνία στις δυό σας η μνήμη,
θα σας βρω όταν πάλι πεθάνω.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
25/11/2014=25=7

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2014

Ατέρμονη ροή


Κάποιο αστέρι που κάπου πεθαίνει
κόκκο άμμου, το σώμα του κάνει.
Τις νυχτιές που το κύμα το δέρνει,
να ζητά μια αγκαλιά να γλυκάνει.

Στον ιστό πού χει πλέξει αράχνη
Από χώμα, με στάλες ιδρώτα
ταξιδεύει η ζωή μας σε φάτνη
ένας κόκκος, με άγνωστη ρότα.

Σώμα θείο, ψυχή παγωμένη
η φωτιά με τον πάγο αντάμα
θα σαρκάζει, αλεπού ειμαρμένη
για της άμμου το μόνιμο κλάμα.

Φυλαχτό ένα γράμμα μια λέξη,
σαν πολύτιμο κρύβω πετράδι,
την αγάπη σου, ώσπου να φέξει
για να φέγγει να βλέπω το βράδυ.

Σε κρυφό κλειδωμένο συρτάρι
η αγάπη σβησμένο καντήλι.
Την καρδιά μας κεντρίζει κοντάρι 
Και χολή μας σταλάζει στα χείλη.

Γαλαξίες, αστέρια κι ο κόσμος
με μια κίνηση σπείρας γυρίζουν
στην ψυχή που κρατάει ο νόμος
την αρχή και το τέλος ορίζουν.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
24/11/2014=15=6

Γίγνεσθαι, ερευνάν, γιγνώσκειν, διάγειν, τετέλεσται….


Οι δημιουργικοί άνθρωποι είναι αρκετά ευάλωτοι, σκέπτονται διαφορετικά.
Θέλουν αυτός ο κόσμος να οδηγηθεί σε καλό δρόμο.
Να έχει  θετικά αποτελέσματα.
Το αρνητικό που υπάρχει όμως έχει διαφορετική γραμμή,
και τα αποτελέσματα του είναι αρνητικά επίσης.
Υπάρχει το κακό στον κόσμο;
Προσπαθεί να πάρει τις ψυχές μας;
Μπορούμε να αγαπάμε;
Τι είναι είναι κακό;
Η αγάπη είναι πολύ σημαντικό, δεν είναι το πάν όμως.
Υπάρχει και κάτι πάνω από την αγάπη,
δεν το ξέρω, και δεν μπορώ να το περιγράψω.
Κακό δεν υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο, ούτε καλό.
Το καλό και το κακό είναι στον άλλο κόσμο.
Τα αποτελέσματα της διαμάχης τους, βλέπουμε σε αυτόν τον κόσμο.

«Όλα είναι ένα.
1=το παν > 33,3+66,6+00,01=100.
Το καλό 33,3%
Το κακό 66,6%
Η θεϊκή βοήθεια   00,01%»

Κάποιοι αιχμαλωτίζουν ψυχές, αλλά μια δυνατή καλή ψυχή πάντα βρίσκεται και τις ελευθερώνει, όταν και εκείνες το θέλουν, με οδυνηρό τρόπο για τον πεπερασμένο τρόπο που σκεφτόμαστε.
Δεν μπορούν να πάρουν τις ψυχές μας.
Μπορούν να τις καταστρέψουν.
Όταν συμβαίνει αυτό, βλέπουμε ανθρώπους κακούς, και τους λέμε άψυχους, χωρίς ψυχή.
Οι άψυχοι, όταν πεθάνουν, παύουν να υπάρχουν.
Όσοι έχουν ψυχή, υπάρχουν και μετά από τον θάνατο.
Κάθε ένας από το καλό (33,3%), έχει δύο αντιπάλους από το κακό (66,6%).
Η αποστολή του στην Γή είναι να τους εξουδετερώσει, ή να τους απελευθερώσει.
Κάποτε που μαζεύτηκαν πολλοί, και χάλασε η ισορροπία, ήρθε ο Χριστός, και επανέφερε την αρμονία. Αυτό είναι το νόημα, ότι νίκησε τον θάνατο, τον θάνατο των ψυχών.
Έβαλε το νερό πάλι στο αυλάκι.
Το νερό που είναι το μεσον της γέννησης μιας ψυχής.

«ψυχῇσιν θάνατος ὕδωρ γενέσθαι, ὕδατι δὲ θάνατος γῆν γενέσθαι, ἐκ γῆς δὲ ὕδωρ γίνεται, ἐξ ὕδατος δὲ ψυχή.»
Ηρακλειτος  42. (36).Τὸ Γίγνεσθαι
«Για τις ψυχές θάνατος είναι να γίνουν νερό, για το νερό θάνατος να γίνει γη, από τη γη γίνεται νερό κι απ' το νερό ψυχή.»

Μη φοβάσαι το κακό, μόνο στην ζωή που ζούμε έχει δύναμη.
Δεν έχει εξουσία.
Υπάρχει μόνο επειδή του το επιτρέπει το καλό.
Κάποτε, όταν δεν θα  χρειάζεται θα πάψει να υπάρχει.
Παράλογο ίσως που χρειάζεται το κακό όμως..
Είναι το φόντο, ο καμβάς, και πάνω του εμφανίζεται το καλό η ομορφιά.
Όταν το κέντημα ολοκληρωθεί, θα βλέπουμε μόνο την ομορφιά το καλό και όχι το κακό.
Αφού δεν θα υπάρχει η εικόνα του δεν θα υπάρχει και η ιδέα στο μυαλό μας, η τουλάχιστον δεν θα υπάρχει στην σφαίρα της αντίληψης μας, θα υπάρχει ίσως καταχωνιασμένο στα Τάρταρα, μαζί με τις θεραπαινίδες του τις σκοτεινές ψυχές.
Αυτό ήδη έχει αρχίσει.
Άγγελοι δημιουργούν το πλέγμα, άγγελοι πολεμιστές του φωτός, σκορπίζουν αργά αλλά σταθερά το σκοτάδι, επαναφέρουν τους πεπτωκότες που θέλουν να επανέλθουν, πυκνώνουν τις τάξεις τους και τις τάξεις των ανθρώπων κατά συνέπεια.
Κανείς δεν έχει αμφιβολία ότι υπάρχουν, όταν με κλειστά τα μάτια, αφήσει την σκέψη του να ταξιδέψει ελεύθερα.
Υπάρχουν λοιπόν άγγελοι , υπάρχει παράδεισος και κόλαση.
Ο κάθε ένας έχει την δική του θεωρία και ερμηνεία.
Αυτό  δεν ονομάζεται άγγελος , φυσικά ούτε παράδεισος.
Είναι ενεργειακή οντότητα η οποία έχει περάσει σε ανώτατο στάδιο από έναν «θνητό»  κοινώς «μεταθανάτια ζωή " και που φυσικά υπάρχει αλλά ο άνθρωπος που βρίσκεται στο περιβάλλον των τριών διαστάσεων νομίζει πως δεν υπάρχει, επειδή χάνεται το σαρκώδες κομμάτι  που είναι το κλουβί της ψυχής, δεν έχει την δύναμη να  επικοινωνήσει, και μιλά για θάνατο.
Άρα καταλήγουμε πως η λέξη άγγελος και παράδεισος είναι παραμυθάκια
Συμφωνούμε διαφωνώντας, η διαφορά είναι μόνο στην ονοματολογία, στις ετικέτες δηλαδή, η ουσία είναι η ίδια.
Μια που μιλάμε για την αρχαία πνευματική μας κληρονομιά (την παρακαταθήκη δώρο σε μας αλλά και του ανθρώπου γενικά, είχαν γνώσεις, αλλά θα τούς άρεσε να πάμε λίγο πάρα πέρα εμείς, αυτό άλλωστε είναι και τού Έλληνα το χαρακτηριστικό ότι ψάχνει και βρίσκει).
Στην γλώσσα μας λοιπόν άγγελος είναι αυτός που μας ειδοποιεί για κάτι...
Πόσες φορές, δεν "έτυχε" να κάνεις κάτι, που δεν το είχες σχεδιάσει, να αλλάξεις κάτι και να σου βγει σε καλό.
Ποιος σου έδωσε το έναυσμα;
Παράδεισος, αν το δούμε λίγο πιο βαθιά, χωρίς κήπους, ουρί, με ουσιαστική γνώση τι είναι ζωή και θάνατός, σημαίνει κάτι απλό.
Παρά+δεισ+ος (πρόθεση+θέμα+κατάληξη)
Παρά αναμφισβήτητα σημαίνει δίπλα.
Δεισ, βγάζοντας τον χαρακτήρα σ, μένει το θέμα, ΔΕΙ.
Δ είναι το ολοκληρωμένο τρίγωνο, και ΕΙ το δελφικό έψιλον...
Πιό βαθιά, μοιάζει με την δοτική του ονόματος Δίας (τω Διί)...  στον Δία.
όλο μαζί τώρα σημαίνει τόπος, κατάσταση, δίπλα στον Δία.... όποιος και αν είναι αυτός ο Δίας για τον καθένα.
(σίγουρα ενθουσιάστηκες με αυτή την ανάλυση).
Θάνατος και ζωή, όσο και αν είναι απίστευτο για τούς πολλούς, είναι οι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος.
Και αυτό απλό, το ζούμε διαρκώς, πεθαίνουμε και ανασταινόμαστε πολλές φορές χωρίς να το συνειδητοποιούμε.
Με κάποιες διαφορές, «θάνατος» είναι ο ύπνος, και «ζωή» όταν είμαστε ξύπνιοι.
Την «Ζωή» μας την συνειδητοποιούμε σαν υλικά στοιχεία, τον «θάνατο» αδυνατούμε.
Φεύγει η ψυχή στον ύπνο, και δραστηριοποιείται στον «άλλο κόσμο».
Όταν συνειδητά εννοήσουμε πώς οι δραστηριότητες αυτές, επηρεάζουν τα αποτελέσματα της μέρας, τότε αρχίζουν τα όνειρα μας να γίνονται αληθινά, να γίνονται πράξεις.
Ο «θάνατος» και ό «ύπνος» είναι αδέλφια.
Μεταφορικά θάνατος η νύχτα, και ζωή η ημέρα.
Κάποια στιγμή απλά δεν ξυπνάμε, γιατί η ψυχή (που θα μπορούσε να είναι ο άγγελος μας, εγώ προσωπικά το πιστεύω) δεν ξαναγυρνά στο σώμα, και το σώμα πεθαίνει, και η ψυχή ελευθερώνεται.
Η ψυχή τότε παραμένει μόνιμα στις ενεργειακές οντότητες που περιγράφεις.
Ενώνεται με την συμπαντική ουσία, αποκτά θεϊκές ιδιότητες.
Δεν είναι λίγες οι φορές, μπορεί και πάντα, που τρυπώνουν κομμάτια της, σε ζωντανούς αγαπημένους, και επηρεάζει την ζωή τους.
Άλλη μια ερμηνεία του φύλακα αγγέλου μας.
Όλα αυτά τα άυλα και τα υλικά είναι μαζί, υπάρχουν και δραστηριοποιούνται παράλληλα, και τα υλικά επηρεάζουν τα άυλα, αλλά περισσότερο τα άυλα επηρεάζουν τα υλικά.
Είναι σοφή περισσότερο η παράδοση, και η γλώσσα μας, από όλους εμάς, αρκεί να την νοιώθουμε, γιατί αυτή την γνώση δεν την προσφέρει η επιστήμη. Υπάρχει παντού γύρω μας, όσοι "νοιώθουν" την μαθαίνουν.
Νοιώ+θω, σημαίνει αφήνω τον νου μου ελεύθερο να τρέχει.
"εδώ είναι ο παράδεισος και η κόλαση"
"πήγε στον άλλο κόσμο"
"έχει μαύρη ψυχή"
Η ζωή της ζωής μας, είναι η ουσία του όλου, αυτή η αιώνια εναλλαγή που αναφέρεις..
Αυτό που κάποιοι το λένε βασιλεία των ουρανών.
Αν όλα είναι ένας κύκλος, αυτό που ζούμε ΕΔΩ, στον υλικό κόσμο είναι μόνο μια μοίρα της περιφέρειας του.
Για φαντάσου το ένα τριακοσιοστό εξηκοστό, και ίσως και λιγότερο.
Χωρίς καμιά διάθεση απαισιοδοξίας, δεν ζούμε..
"διάγουμε βίον".
Με αυτή την προϋπόθεση μπορούμε να δημιουργήσουμε, ο καθένας χωριστά συνθήκες που θα οδηγήσουν στο καλύτερο.
Με αυτή την προϋπόθεση, όλα αυτά τα χωριστά, γιατί στην υλη όλα είναι διαφορετικά λόγω των αισθήσεων, ομαδοποιούνται στον άυλο κόσμο, και εκφράζονται κατά συνέπεια ομαδικά στον υλικό.
Να χαρούμε αυτή την κατάσταση, το ταξίδι, στον "χώρο και χρόνο", που είναι ελάχιστο, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο "βλέποντας" πάντα το σύνολο της ύπαρξης μας.
«Το τραγικό ισοζύγιο ενός ανθρώπου:
Δώσε χαρά να χαμογελάσει ο πικραμένος…
Πάρε την λύπη από τον δυστυχή, να ξαλαφρώσει…
Το θεϊκό ισοζύγιο ενός αληθινού ανθρώπου:
Αναπληρώνει την εξερχομένη χαρά αυτόματα…
Εξουδετερώνει την εισερχόμενη λύπη επίσης…»
Πως, και με ποιόν τρόπο;
Αναπλάθονται και οι ψυχές, όταν δεν είναι σκλάβες.

Η αρχή είναι προσμονή..
Το τέλος είναι αναμονή...
Είναι σκοπός το τέλος...
Και ο σκοπός είναι μουσική..
Σφύριξε η ψυχή στην νύχτα ένα σκοπό.......
καλή ανατολή......
και εκείνη έσβησε....

Σε ευχαριστώ, ήσουν η αφορμή να βγάλει ο Άγγελος μου  όλα αυτά αυθόρμητα.
Να σαι καλά, συνέχισε να αμφισβητείς και να ψάχνεις.

Καλή Ανατολή. 
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ


24/11/2014=15=6

Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2014

Ανδρωπός .

Τρεις σταγόνες ουράνιο σπέρμα,
φορτωμένες  σε πέτρινη φλόγα.
Σ ένα σώμα ντυμένο με δέρμα,
που κυλά στη ζωή σαν πιρόγα.

Κρύα γη, πριν να έλθει κοντά σου,
ήσουν στέρφα, μονάχα μια σφαίρα.
Ένα θαύμα γεννά τα παιδιά σου,
ο ερχομός του σε κάνει μητέρα.

Ένα κύτταρο, σπίθα και λόγος
σε μια λίμνη, γυρίνος χορεύει,
Τραγουδά στο νερό γυρολόγος,
την ψυχή του χαρίζει, και κλέβει.

Μια πιρόγα κυλά με το ρεύμα,
στο σκαρί της με τόλμη ανέβα,
δεν μετρά αμαρτία στο πνεύμα,
κι ο Αδάμ δεν πιστεύει την Εύα.

Την Εδέμ που αφήνεις με θάρρος.
Την ζωή που γεννάς να λυπάσαι.
Ξεφορτώσου το εκείνο το βάρος.
Είσαι Άντρας αυτό να θυμάσαι.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
21/11/2014=12=3


Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2014

Καταπληκτικά περνάμε εδώ μέσα.....Όλοι μαζί μόνοι μας..

Σκέφτηκα να γράψω ένα ποιηματάκι,
κάτι για τον λύκο και το προβατάκι.
Έλα ντε που ο χρόνος το χει ξεπεράσει
,
θα φανεί γελοίο, και θα το σαρκάσει.

Δακτυλογραφήσεις, και φωτοτυπίες,
γέμισαν οι τοίχοι, με παρατυπίες.
Ρήαλ εκτυπώσεις, ψεύτικες διαδόσεις,
ή φωτογραφίες, με πολλές εκπτώσεις

Φωτοσόπ  ωραία  ρετουσαρισμένο,
τρίζει το μοντέλο, θεϊκά φτιαγμένο,
όμως κάτι λείπει, κάτι που φοβίζει
αν δεν κάνω λάθος, μοναχό δακρύζει.

Ζήσε τ΄ονειρο σου δεν θα επιμείνω,
άλλωστε δεν έχω κάτι να προτείνω.
Βλέπω μια οθόνη, κι όπως μου αρμόζει
μια σκιά θα μείνω, σαν τον καραγκιόζη.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
18/11/2014=18=9

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2014

Νανούρισμα

Σαν μουσική το θρόισμα του αέρα...
αντάμωσε της νύχτας τη φωνή...
με στίχο τόχε ντύσει η μητέρα..
νανούρισμα πλεγμένο σε σκοινί

Τ΄ αστέρια όλο νάζι τρεμοσβήν
aν  
και το φεγγάρι το ταξίδι σταματά
τι κι αν τα όνειρά μας ακριβύν
aν
μια νέα μελωδία, παίζουν δυνατά.

Άκου γλυκά που τραγουδά η νύχτα
Νιώσε τις νότες, στου αέρα την πνοή
όσα σε πόνεσαν στη κρύα λήθη ρίχτα
όλα τελειώνουν, φτάνει η ανατολή.

Νοιώσε το φως, ορκίζομαι το είδα
Πρώτα το ζούνε τα ψηλά βουνά
ο Ταλετάν φωτίζει την  πατρίδα
Κι η θάλασσα μας ψέλνει ωσαννά.

Μορφέα άνοιξε την αγκαλιά της
για να γεμίσει τούτη η ψυχή
πάλι με όνειρα αληθινά δικά της
το αύριο περιμένει την αρχή.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
14/11/2014=14=5

Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2014

Η νεράιδα της Μάνης


Από το ομώνυμο βιβλίο - Κείμενο Βασίλης Πουλιμενακος - Μουσική Zero-project - Αφήγηση Δήμητρα Τάμπαση - Μετάφραση Τάνια Κρητικού - Επιμέλεια video clip eldimi-eldimaki

Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2014

Άγρια Γλαδιόλα

Στης ασφάλτου την άκρη, με ρομφαία αντάρτη,
κεχριμπάρι του δρόμου, σε φτερά πελαργού,
εξαγνίζεται η Νιόβη,  ροζ διαμάντι που κόβει,
πρώτη αγάπη του Δία, μάννα του Πελασγού.

Στην γραμμή που χωρίζει, και τα σύνορα χτίζει,
πως αλήθεια πεθαίνεις, και σαν ψέμα πως ζεις,
σαν αρχαία σοφία, που συνθλίβουν στροφεία
προϊόντα του χρόνου, και μιας μάζας πεζής.

Με το μέλλον που γέρνει, και ελπίδα δε φέρνει,
σαν κουβάρι μπλεγμένο, με κρυμμένη αρχή,
θαρρετά μια γλαδιόλα, σε σκληρή καραμπόλα,
μαστιγώνει τη θλίψη, μιας ψυχής προσευχή.

Τσακισμένο το σώμα, δεν χαλάρωσε ακόμα,
μα η αύρα του σπόρος, να κεντρίζει τη Γή,
ρίζα φτιάχνει τον πόνο, κοροϊδεύει το φόνο,
σαν λουλούδι φυτρώνει, του θανάτου φραγή.

Μια γλαδιόλα μονάχη, σ ένα δρόμο υπάρχει,
που κανένας δεν βλέπει, όπως τρέχει τυφλά,
μια ασπίδα κρυμμένη, Σπαρτιάτης κραδαίνει,
στην σπηλιά του Καιάδα, και μιλά σιωπηλά.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
11/11/2014=11=2 

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2014

Τ άνθη της πέτρας


T άνθη τ’ αμύριστα, δειλά σε βράχους που φωλιάζουν,
δεν νοιάζονται για το βοριά, χατίρια δεν γυρεύουν.
Ούτε λυγίζουν στην βροχή, στο χιόνι δεν τρομάζουν,
και μένα θράσος περισσό την νύχτα κοροϊδεύουν.

Τ άνθη τ’ απότιστα, δειλά σε πέτρες που φυτρώνουν,
δεν γύρεψαν ποτέ νερό,  πυξίδα δεν χρειαστήκαν.
Μοναχικά  την συντρόφια, με ήλιο τη φορτώνουν,
στου βράχου μια μικρή σχισμή, απ τον αέρα μπήκαν.

Τ άνθη τ’ αμάραντα , δειλά σε πέτρες που λυγίζουν,
δεν τα τρομάζει ο χιονιάς, ούτε στο κρύο σκύβουν.
Ξέρουν μονάχα ευωδιά, και χρώμα να δωρίζουν,
για αυτό μένουν αιώνια, τα δάκρυα τους κρύβουν.

Τ άνθη τα πέτρινα σκληρά, μα καθαρά και ωραία,
δεν θα βρεθούν ακούραστα, δεν θα φανούν τυχαία.
Χρειάζεται ενέχυρο ζωής, δεν φτάνει το μοιραία,
Γιατί ριζώνουν σε γκρεμούς, κ έχουν ψυχή αρχαία.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
7/11/2014=16=7