Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2016

Επί ηβητήρος

Μαβί το χρώμα της ψυχής, μενεξεδένια η ώρα
αμάραντα τα ρόδα  της, στην μακρινή Πανδώρα.
Με μια πορφύρα σάβανο, σε κλειδωμένο δώμα,
θαμμένου σπόρου σκίρτημα, κοιλοπονά το χώμα.

Σε βαθυγάλαζη βροχή, λούζεται η Περσεφόνη
Κάθε σταγόνα της σφυρί, κάθε λουλούδι αμόνι.
Το άβαταρ μια γέφυρα, για σύνδεση χρωμάτων
πολυχρωμία των θνητών, διαφάνεια πνευμάτων.

Βρέχει τη Γή ο ουρανός, και την ποτίζει σπέρμα
αντανακλάτε η ζωή, στέλνει στο μέλλον πνεύμα. 
Σπέρνει φωτιά, ανθίζει φως, έρωτας για νομάδες
βάσις λαού,  χαρά θεού, σιαμαίες παραστάδες.

Τέσσερα εξαπτέρυγα, θνητοί, θεοί, αγγέλοι,
ο πεπτωκότας έρωτας, λάβαρο στην αγέλη.
Είκοσι τέσσερεις δομές, τετράκτυς συστοιχία
συνδέουν τέσσερεις φυλές, σε μια αλληλουχία.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
31/10/2016=14=5

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2016

Φαύλος κύκλος δεσμώτης


Τα κλουβιά τα κλαδιά στιγματίζουν
και τα ένστικτα, βάζουνε στάμπες
Σε κλουβιά τα κλαδιά φυλακίζουν
σε αυτοσχέδιες κρύες παράγκες.

Τα κλαδιά τα πουλιά δυναμώνουν
Κάτι κρύες νυχτιές του χειμώνα
Σε κλαδιά τα πουλιά ζευγαρώνουν
όμως κάπου υπάρχει σφεντόνα.

Τα πουλιά τα φτερά τους ζυγίζουν
δοκιμάζουν την δίνη του αέρα.
Σε πουλιά τα φτερά ψαλιδίζουν
με ενέδρα και μέσον τη σφαίρα.

Τα φτερά νοερά τους ανθρώπους
σ΄αλαζόνες καιρούς ανεμίζουν.
Σε φτερά νοερά βρίσκουν τρόπους
οι καιροί το μυαλό να κοιμίζουν.

Νοερά, ψυχικά στα ταξίδια
μια εικόνα και γύρω σκοτάδι
Ψυχικά, νοερά πάντα ίδια
η ασάλευτη λίμνη του Άδη.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
30/10/2016=13=4

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2016

Γαλάζια αλμύρα

Σαν ουρανός η αμμουδιά
ζεστά μου καλοκαίρια,
τσαλαβουτώντας τα παιδιά
ντύνουν τα μεσημέρια.

Κι ο ήλιος είναι ένα παιδί
παίζει, κάνει καπρίτσια,
κάνει στα σύννεφα τσαρδί,
φλερτάρει τα κορίτσια.

Για σένα κόρη γαλανή
το σώμα μου καράβι,
η ανάσα μου λευκό πανί,
πάθος κρυφό ανάβει.

Αχ θάλασσα μου ντροπαλή
απέραντή μου νιότη,
ντύνεις με πόθο τη στολή,
του έρωτα ιππότη.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
29/10/2016=12=3

Αιχμάλωτοι της φενάκης

Οι ψυχές κατακλύζουν το χώρο
σαν πνοές μυστικές, σαν εικόνες,
Κάποιο σπέρμα ουράνιο πυρφόρο
τις κλειδώνει σε σώματα μόνες.

Ένα στρείδι τυχαία αγκαλιάζει
ψήγμα άμμου σ’ ελάσσονα τόνο.
Με αρμονία μορφή του αλλάζει,
σε πολύτιμη πέρλα στο χρόνο.

Οι μονάδες τον κόσμο ορίζουν
σαν σειρά με κεριά, που ανάβουν
με τη φλόγα το δρόμο φωτίζουν
το σκοτάδι με λήθη σκεπάζουν.

Ένας γρύλος, τον ήχο διπλώνει
τη σιωπή αναγκάζει να τρίζει.
Μια ορχήστρα, ένα μόνο τριζόνι
άδειες νύχτες με ήχο γεμίζει.

Οι στιγμές τη ζωή μας φωτίζουν
όπως σπίθες για λίγο και σβήνουν.
Πεφταστέρια μικρά αναβλύζουν
στην ροή αναμνήσεις αφήνουν.

Ένας κόσμος οράματα φτιάχνει
τους φορά μενταγιόν την ελπίδα,
κάθε βράδυ που πέφτει η πάχνη,
μου θυμίζει το τέλος του Μίδα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
29/10/2016=21=3

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2016

Πολύεδρο ολόγραμμα

Οι σκέψεις είναι παρελθόν…
Οι λέξεις είναι άλλοθι των σκέψεων…
Το γιατί είναι μάταιη προσπάθεια να γεφυρώσει το χάος των σκέψεων με λέξεις…
Οι προσωπικές σκέψεις πηγάζουν και απευθύνονται στην ίδια πηγή, καταργούν τον χρόνο η μονάδα δεν έχει χρόνο,  δεν μοιράζονται.
Οι λέξεις αντίθετα προϋποθέτουν δύο πόλους, εκπέμπονται από αλλού και εισπράττονται από αλλού… είναι φιλάρεσκες, θεατρικές αλλοιωμένες εγωίστριες.
Είναι εκτρώματα, των εμβρύων των σκέψεων.
Αμφισβητούνται, διαπλέκονται, παραποιούνται, εκπορνεύονται…
Το γιατί, είναι ο κακός δαίμονας, για τους ολοκληρωμένους δεν υπάρχει γιατί…
Οφείλουν να ξέρουν ότι δεν ξέρουν, και εκεί αρχίζει η αυτογνωσία.
Οφείλουν να ξέρουν ότι όλα είναι μια παράσταση, προδιαγεγραμμένη από τους ίδιους με συνιστώσες τους άλλους, εκεί τελειώνει η ετερογνωσία.
Η ερώτησις καθαρή αδιάβλητη σκέψις της μονάδας, είναι ερώστασις του έρωτα η τάσις…
Η απάντησις καθαρή αδιάβλητη σκέψις του συνολου, είναι απαν τασις του έρωτα…
Αλληλοεξουδετερώνονται  όταν ο έρωτας γίνεται πράξις.
Το ίδιο ακριβώς αλληλοεξουδετερώνεται ο βίος και η ζωή με την γέννηση και τον θάνατο…
Ένας κύκλος, με κέντρο την μονάδα, ακτίνες τον έρωτα, περιφέρεια, τα προβαλλόμενα ορατά γεγονότα, και τόξα τις αλλεπάλληλες  υλοποιήσεις των  ψυχιδίων .
Κάθε μοίρα, κάθε απειροελάχιστη υποδιαίρεση της ένας κόσμος.
Η μοίρα ορίζει την ατέλεια, και η γνώση της ατέλειας ορίζει την αρχή της αθανασίας.    

"Μοναρχική μου διάσταση, μοναδική μου σπείρα
Μόνη αρχική μου ανάταση, μόνη δική μου μοίρα
Μονομερής μου αίρεση μοναχική μου εστία
Μόνη μερίς  αναίρεσης, μόνη δική μου ουσία
Μόνη φορά μόνη στιγμή, μόνη γραμμή και φύτρα
Όσες φορές τόσες στιγμές τομές στην ίδια μήτρα"

Η στιγμή, ένα σημείο στη ευθεία του χρόνου…
Η ανυπαρξία του παρόντος.
Πολλές στιγμές, ένα τμήμα στην καμπύλη του χρόνου…
Η ύπαρξη του παρελθόντος.
Τίποτα δεν είναι παρόν, το παρόν είναι το τίποτα.
Οι σκέψεις είναι παρελθόν…
Τα όνειρα είναι ανεκπλήρωτες σκέψεις…
Το μέλλον δεν υπάρχει…
Το παρόν είναι άπιαστο…
Η ζωή μας είναι πάντα ένα παρελθόν…
Το μόνο σίγουρο μέλλον είναι ο θάνατος.
Αθάνατη  είναι μόνο η μανία του έρωτα.
Υπερέχει υπέροχα με την αφηρημένη έννοια ο έρωτας.
Αυτή είναι καθαρή ανιδιοτελής ανώτερη, γιατί ο έρωτας δεν είναι μόνο σωματική επιθυμία αλλά και πνευματική και ψυχική.
Αυτό είναι ο πρόλογος το έρωτα.
Στην συνέχεια ενώνονται τα σώματα (έτσι βλέπουν οι πολλοί).
Οι λίγοι και εκλεκτοί νοιώθουν και τις αύρες που ενώνονται και την υπέρτατη στιγμή γίνονται ένα, για ελάχιστο χρόνο.
Πόσοι έχουν ζήσει αυτή την στιγμή.... μυριάδες.
Πόσοι σταμάτησαν και "μπήκαν" μέσα στην στιγμή.
 Μιλάνε για το θαύμα της ζωής.
Πόσοι συνειδητοποίησαν την στιγμή αυτή, το ατομικό big bang.
Δεν μπορώ να απαντήσω....
Ανίκανοι αυτοί στον ουσιαστικό έρωτα, ανίκανος και εγώ στον επιθετικό ερωτικό προσδιορισμό....
Τούς ακυρώνω και με ακυρώνουν.... δράση και αντίδραση γιατί ο φυσικός νόμος μας καταδυναστεύει, μέχρι να γίνουμε θεοί.....
Με λένε αλήθεια και δεν έχω χρώμα...
Δεν υπάρχω και όταν κάποιοι με τρομάξουν χάνομαι για πάντα...
Δεν έζησες, όσο κοντά κι αν πήγες...
Έπαιξες μόνο και έχασες...
Ο "πάσα ένας" βάφει την αλήθεια με τα δικά του χρώματα….
είναι η χαρισμένη πρωτοβουλία, η τραγική υποκειμενικότητα, για να καθίσταται αντικείμενο ο άνθρωπος,  ο πύργος της Βαβέλ.
Και το μη όν ακόμη υπάρχει, (υπό αρχή) στην αρνητική διάσταση…
Κανείς δεν ακύρωσε την αρχή, αντίθετα όλοι μακαρίζουν το τέλος.
Τρόμος, χαμός, κατασκευασμένες έννοιες του μυαλού, το άλλοθι των αδυνάτων…
Ζούμε για να βιώνουμε, πλησιάζουμε δεν αγγίζουμε, δεν παίζουμε, μαθαίνουμε… μεταλλασσόμαστε, διαπιστώνουμε, και ελεγχόμαστε αυτόβουλα…
Δεν παίζουμε, ακυρώνουμε την νίκη ή την ήττα, το κέρδος ή την ζημία…
τα παιδιά δοκιμάζουν παίζοντας, αναζητούν…
Όσοι μόνοι  έφτασαν, δεν χρωστάνε, προχωρούν στην φωτεινή γη, καταπίνοντας βίους, και ταΐζουν την ζωή…

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
16/10/2016=17=8

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2016

Δικτυωτό φασόν…

Συμβατή φυσική πεθαμένη, σε νεκρούς αμφορείς βυθισμένη.
Οξυγόνο ξοδεύει για καύσεις, και διασπά υδρογόνο σε φάσεις .
Μπασταρδεύει υγρά και στοιχεία, σε διαρκή παραμένει λοχεία.
Με τσιπάκια την μνήμη σκλαβώνει, δεδομένα ζωής αλλοιώνει.

Τετριμμένα οφέλη για κλώνους, δανεική ευτυχία για μπόνους.
Οπτικές περιοδεύουσες ίνες, ασελγούν με τρισδιάστατες δίνες.
Οι οθόνες τραβούν την ρουτίνα , νοσηρή  επαφή με τον μήνα.
Αοράτων κυμάτων μαγνήτες, εξαπλώνουν χιλιάδες τερμίτες.

Ξεφτισμένα προφίλ βεβηλώνουν, την ουσία στεγνά ερημώνουν.
Νεκροζώντανοι πίνουν εικόνες, περπατώντας αργά σε οθόνες.
Των υγρών μας κρυστάλλων το θειο, καθορίζει ανύπαρκτο βίο,
που μετρά τη ζωή μας σε ίντσες, ου για ι καταλύτης με πίτσες.

Θερμικών κυκλωμάτων δεσμώτες, καταπίνουν τυχαία ιδιώτες,
του δικτύου τους θέλγει η κρύπτη, που υφαίνει αόρατο δίχτυ.
Ομορφιά με το ινσταγκραμ σβήνεις, και ανέραστη γεύση αφήνεις
σαν πορτραίτο μπαρόκ του Βαν ντάικ, η αξία μετριέται με λάικ.

Ένας φίλος τον φίλο πιστεύει, η φιλία στο γουέμπ περισσεύει,
μύριοι τόσοι με πάθος προκρίνουν, επιδίκτυοι φίλοι να γίνουν.
Την αγάπη για τίποτα όμως, δεν θ αγγίξω, απάτητος νόμος,
αν γεμίζουν καρδούλες οι πάγκοι, φανερώνουν πηγαία ανάγκη.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
13/10/2016=14=5 

Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2016

Να ματασαλώσεις* τη γίδα… (Ηράσιος)*

Επτά μεσημβρινοί, και επτά παράλληλοι το ορίζουν
το σαλεμένο φύλλο του Οκτώβρη
Αραχνιασμένα ερείπια βουβά, στο σάλεμα του τρίζουν
μοναδική των φύλλων εκατόμβη

Σκιρτά η λεύκα η ασημόλευκη, πώς έμεινε γυμνή
Τα ατίθασα παιδιά τις σε αλάνες
πεσμένα, βολοδέρνουν στου επιλόγου την σκηνή
«νέα δομή» αγάμητες πουτάνες.

Κόντρα με πάθος στου χειμάρρου την θολή ορμή
χέρι βοήθειας η ψυχή του σαλεμένου
γλύφει τις όχθες με τα βούρλα τεντωμένο το κορμί
η ηθική του καταρράκτη αγριεμένου.

Φιλόψυχα μου σαλεμένα λιγοστά, αιώνιοι οδοιπόροι  
της φθινοπωρινής ροής έρμα σπουργίτια
φτάνει ο  χειμώνας θα σας βρει, με δίχως πανωφόρι
μακραίνει ο ήλιος, μεγαλώνουν τα ξενύχτια    

Κρατά ο Άδης το κλειδί, αργεί η ανατολή της μέρας
να κάψει ο ήλιος Χάρυβδη, και σκύλα,
στα τάρταρα να κλείσει, την ασχήμια, και το τέρας
να μείνουν μόνο κάτι αγιασμένα φύλλα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
9/10/2016=19=2

Ματασαλώνω = Αλλάζω θέση στο δεμένο ζώο όταν τελειώσει η τροφή.
Ηράσιος = Οκτώβριος

Ένας Λακεδαιμόνιος είναι Λιτός και Λυτός…
Ύψιστο ιδανικό το φώς (Λακ-Λυκ)..
Μόνιμη επιδίωξη η γνώση (Δαίμων-Δα ι μων).

Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2016

Γαλάζιο φώς

Σε ξύλινο τομέμ, γαλάζια χάντρα
σε ξόανο μισό, ζωή υφάντρα.
Στολίδι σε λαιμό, πολύτιμο πετράδι
ουράνιο μενίρ, σε κάθε χάδι.

Έσπασε ο χρόνος, το δερμάτινο
κόπηκε το κορδόνι το υδάτινο
κύλισε η χάντρα, κυκλική  πορεία
νέα, γαλάζια φωτεινή ελευθερία.

Με Αμαζόνα για ψυχή, πάλι στο δρόμο
Σφραγίδα αρχαία, και ένα νόμο.
Σε τέσσερεις ωκεανούς, όλοι σημεία
το πέμπτο μου εγώ, μια νηνεμία.

Μια ζωντανή ασπίδα, που καλύπτει
ρυτίδες σμιλεμένες από γλύπτη.
Μια σμίλη άσπιλη, του κάθε χτύπου
βορά για το σφυρί του λύκου.

Απίθανη ανάσα του θεού, η εκπνοή ανθρώπου
Το κρύο του φιδιού, η κάψα του μετώπου.
Επτά στοιχεία, τα αειθαλή στοιχειά αντιπαλεύουν,
οκτώ ζωές μου, έναν θάνατο λαθεύουν.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
8/10/2016=18=9

****
Έχει πολλές πιθανότητες, υπάρχουν κάποιες ομοιότητες φυσιογνωμικά.
Υπάρχουν οι "Αμαζόνες", που ίσως ήταν άντρες, (άντρας χωρίς γένια εύκολα χαρακτηρίζεται γυναίκα).....
Υπάρχει και ο θεός των Ινδιάνων, ο Μανιτού.
Manes = ψυχές πνεύματα, στα Λατινικά.....
Το σημαντικότερο η ομοιότητα στον χαρακτήρα (ανεξάρτητος, μαχητής, λιτός, ενάρετος, φυσιολάτρης).
Οι Λέλεγες, έχουν μεγάλες πιθανότητες, να είναι κοινοί μας πρόγονοι.
(trade mark : ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ)

****
Αρχαία η αρχέγονη ψυχή είναι η σωστότερη απόδοση.
Και μια και η ψυχή είναι μια, αγέννητη, και αθάνατη, μιλώντας για ψυχή εννοούμε απειροελάχιστο τμήμα (ψυχίδιο, αναλογικά με το σωματίδιο) της συμπαντικής ψυχής, που έχει βιώσει (ψυχώσει αναλογικά και πάλι) περισσότερες, και πολύπλευρες καταστάσεις.   
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ