Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ηλιοακούσματα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ηλιοακούσματα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2015

Για τις περήφανες ψυχές….

Για κείνες που το ντύσιμο με ψέμα, γίνεται χτίσιμο με αίμα…
Για κείνες που στο βάδισμα μπλεγμένες…
ζητάνε σε φτερά αγγέλων τυλιγμένες…
τον ουρανό συχνά να ερωτεύονται, οι αλλοπαρμένες….
Για την δική μου που μοιράζεται… στου λύκου το αστραφτερό το βλέμμα…
και του αητού το σκοτωμένο πνεύμα…
έτσι που τίποτα δε μένει πια σε μένα….
Λύκος το φως στο δρόμο της ψυχής, καθρέφτης το ποτάμι στην νεράιδα…
Ο αητός, του ονείρου μαχητής, οράματα που δένει στα καπούλια του καιάδα….
Θυμίαμα το νέκταρ του θεού, χωρίς την δέσμευση του χρόνου του παρόντος…
Κερί μισοκαμένο και λιβάνι καπνιστό, η αμβροσία κάθε εκλιπόντος…
Και το βιβλίο του ενός, λευκό μισογραμμένο, ροή που πάγωσαν μηδέν βαθμοί…
Μα και των άλλων άγραφτα σχεδόν, μονάχα σύμβολα ξερά  τετράγωνοι αριθμοί.
Τρείς ιχνηλάτες δραγουμάνοι…
 Στο βιβλίο του παρόντος ουτοπία, με ανύπαρκτο σεργιάνι.
Ο ένας γράφει την ζωή του στο εγώ…
Ο άλλος δίνει οίστρο για να γράψει..
Ο τρίτος σε ένα σύνολο αργό…
πασχίζει τους υπόλοιπους να θάψει.
Τρείς γυιοί του Κρόνου…
Που ορίζουν την φθορά…
τον μεσιανό έχουν βορά,
σαν συμπληγάδες χρόνου.
Μονάχοι στην Ανατολή, μα και στην δύση πάλι μόνοι.
Μοιάζει η μέρα χίμαιρα, εικόνας συντροφιά και σε πληγώνει..
Συντροφική μας μοναξιά, και ξορκισμούς ανάψαμε χιλιάδες...
Συν το εδώ, συν το εκεί, με το σταυρό, να διώχνει τις μαινάδες.
Οι σύντροφοι μας σβήνονται όταν είναι χορτάτοι,
Οι συνεργάτες δεν μπορούν μόνοι να κάνουν κάτι,
Κι αυτός που πλάι περπατά είναι από ανάγκη,
μην τύχει και συμβεί ποτέ και πέσει σε φαράγγι.

 Δεν αγαπάμε μαζί…
δεν υπάρχει Συναγάπη...
Δεν προσευχόμαστε μαζί…
δεν υπάρχει Συναλήθεια,
Δεν ονειροβατούμε μαζί…
δεν υπάρχει Συνέρωτας…
σπάνια ίσως και τελειώνει γρήγορα.... 
Δεν υπάρχει πλέον Δυϊκός αριθμός...
Έσβησε με την έξοδο από την Εδέμ…
Μόνο Ενικός…
και ένας θεατρικός Πληθυντικός της ανάγκης.....

Μπορώ και διεγείρω το προπατορικό….
Γίνομαι άψυχος…
Άραγε είναι μια ευχή η μια κατάρα…


ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
16/2/2015=17=8

Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2014

Η νεράιδα της Μάνης


Από το ομώνυμο βιβλίο - Κείμενο Βασίλης Πουλιμενακος - Μουσική Zero-project - Αφήγηση Δήμητρα Τάμπαση - Μετάφραση Τάνια Κρητικού - Επιμέλεια video clip eldimi-eldimaki

Κυριακή 2 Μαρτίου 2014

Ένα σπιρτόξυλο

Πάνω σ' ένα δίσκο, σαν τον ίσκιο
να σε βρίσκω,
να 'σαι μια βεντάλια, μια ανταύγεια,
μια νεράιδα

Κι αν χαθώ ξανά,
στους πιο σκοτεινούς του νου σου δρόμους
θ' ανάψω μια μικρή φωτιά,
πίσω από τους νόθους σου τους φόβους

Να 'χω τα δυο μάτια σου φωτισμένα
και στην πόλη ρίχτα
πίσω από τις φλόγες τους
πυρκαγιά να κάψει αυτή τη νύχτα

Απορεί ο ουρανός, πως μια τοσοδούλα στιγμή ασημαντότητας
στο άπειρο, στον άπειρο χρόνο, κρύβει έναν ατέλειωτο παράδεισο
ανατροπής. Ολοκληρωτικής. Χαοτικής. Υπέροχης. Υπεροχής.
Πλησιάζει τότε το φινιστρίνι και χαϊδεύει με τη ματιά του το βρέφος.

Το γόνο. Και του δίνει ονόματα.
Γιάννης, Κώστας, Ελένη, Θανάσης, Ανδρομάχη, Σοφία, Σταμάτης,
Μαρία, Κυριάκος, Κυριακή, Γιώργος, Πέτρος, Σταυρούλα, Νικολέτα,
Αλέξης, Αλεξάνδρα, Αναστάσης, Τασία, Άννα

Ακόμα κι απ' τον ίσκιο σου στον τοίχο
μέσ' τη τανάλια της βεντάλιας σου σε βρίσκω
λείψανο κι όμως, τα βρέφη σου γεννάει
τούτη η ιδέα τις γενιές τις προσπερνάει

Έρωτας για το δήθεν και το πνεύμα
κείνο το μπαμ που καψαλίζει τ' άσπρο δέρμα
κείνο το αχ που τ' άδειο χέρι σου οπλίζει
τη συνταγή της εξουσίας που φοβίζει

Κι έχω χιλιάδες να σου πω, να σε μουσκέψω
κι απ' τον ιδρώτα σου το φόβο να σου κλέψω
να σε βαφτίσω Ανδρομάχη και Ελένη
να σε πετάξω στη φωτιά που περιμένει

Ένα σπιρτόξυλο κι ο έλικας της θλίψης
ανεμοθύελλα στα τέλματα της σήψης
τους στοιχειωμένους θα σηκώσει απ' το καζάνι
να ξαναγεννηθεί ζωή κι αυτό μου φτάνει


Κι ας χαθώ ξανά σ' αυτά που λένε
τα δυο μάτια σου που σιγοκαίνε
φωτισμένα μέσ' την πόλη ρίχτα
πυρκαγιά να κάψει αυτή τη νύχτα "

Και στο σπασμό σου την ανάσα θα κρατήσω
αυτά που κρύβεις ένα-ένα θα τα λύσω
ν' ανατριχιάσουν οι στιγμές που σε διψάνε
κι οι συμμορίες τα σχοινιά σου που κρατάνε

Ένα σπιρτόξυλο, σημαία και αγχόνη
η φλόγα που όλα τα νικάει και όλα τα λειώνει
τους στοιχειωμένους θα σηκώσει απ' το καζάνι
να ξαναγεννηθεί ζωή κι αυτό μου φτάνει

Κι ας χαθώ ξανά στους ίδιους δρόμους
πίσω από τους νόθους σου τους φόβους
θα 'χω μια μικρή φωτιά ν' ανάψω
τούτο το κορμί στο φως να κάψω

Στίχοι : Μπουλασίκης Απόστολος
Μουσική : Μπουλασίκης Απόστολος
Ερμηνευτης : Παπακωνσταντίνου Βασίλης