Αντιδραστήρας

Όσες κι αν πέτρες σήκωσα

απάντηση δεν βρήκα.

Στην προσμονή που δήλωσα

πήρα το όχι προίκα.

Όσες κι αν πόρτες κτύπησα

δεν άνοιξε καμία.

Κάποια σκαριά τα μίσησα

μετά την τρικυμία.

Όσες κι αν λύπες ένοιωσα

κράτησα χαρακτήρα.

Τη μέδουσα που πέτρωσα

για φυλακτό μου πήρα.

Όσες κι αν χάρες έκανα

δεν έπιασε το μπόλι.

Κι όταν για λίγο πέθαινα

γέλαγαν οι διαβόλοι.

Όσες κι αν σπίθες άναψα

σβηστήκανε  μοιραία.

Τα θέλω μου ξανάβαψα

με πύρινη ρομφαία.

Όσες κι αν γεννηθώ φορές

θα μείνω αποστάτης

για να ξυπνάω τις  μωρές

παρθένες αυταπάτης.

Όσες ευχές κι αν γραφτούν

ανάθημα στη μοίρα

σαν ουτοπίες θα θαφτούν

απ τον αντιδραστήρα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

29/12/2019=26=8

Ανεπιστρεπτί

Ραγίζουν πέτρες που σμιλεύει το πελέκι

Η καταιγίδα μαστιγώνει τα κλαριά

Αμπάρωσε στην πόρτα μας το ζεμπερέκι

Να ναι απάγκιο στη μανία του βοριά.

Τρείς μαχαιριές χαράζουν το κορμί της

Η πρώτη έκοψε στα δύο την ματιά

Η άλλη έγδαρε κρυφά την δύναμη της

Κι η τελευταία της ραγίζει την καρδιά

Όσες οι μέρες της ρουτίνας περισσεύουν

Τόσες κι οι νύχτες αδιάφορες κυλούν

Έτσι που έμαθες να ζεις θα σε δεσμεύουν

για αφουγκράσου κάποιοι σε καλούν

Πέτα μακριά νιώσε το λάγνο σήμα,

με το φεγγάρι καντηλάκι τ’ ουρανού,
Σκάψε την θάλασσα αγκάλιασε το κύμα,

κάνε τον δρόμο δυσκολία του φτηνού.

Γιατί στο τέλος ο καθένας περισσεύει,

και ας πληρώνει ένα τίμημα βαρύ
Όταν χαρίζεις η ζωή κάπου σε κλέβει,

σκύβει τα μάτια και κρυφά αποχωρεί.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

1/10/2019=14=5

Ιστορία μιας απεγνωσμένης.

Βρισκόμασταν σ ένα μπαράκι πάνω από ώρα. Η κολλητή μου, που είχαμε να βρεθούμε καιρό, αγνοεί την ύπαρξή μου. Σ ένα ψηλό σκαμπό, απέναντί μας, καθόταν ένας τύπος κι εκείνη είχε  κολλήσει το βλέμμα της από την αναθεματισμένη ώρα που μπήκαμε. Αρκετά γοητευτικός ο τύπος, τρωγόταν. Το ίδιο όμως τρωγόταν με τα νύχια της η δικιά μου κι εγώ έπρεπε να κάνω κάτι δραστικό... πήρα το λόγο:
ΚΑΙΤΗ: Μαρία μου τι κάνουμε, θες να φύγουμε μήπως;
ΜΑΡΙΑ: Οχιιιι! Δε φεύγω με τίποτα! Δες διακριτικά τον τέλειο που κάθεται δίπλα από τις τουαλέτες. Δεν είναι θεός; έρχεται συχνά εδώ...
ΚΑΙΤΗ: Όταν λες έρχεται συχνά, που το ξέρεις; τον παρακολουθείς;
ΜΑΡΙΑ: Το γραφείο μου είναι απέναντι αν θυμάσαι και , ναι , τον παρακολουθώ ! Μου αρέσει πολύ.
ΚΑΙΤΗ: Θες να του μιλήσω;
ΜΑΡΙΑ: Τι θα του πεις;
ΚΑΙΤΗ: Για τον καιρό! Τι θα του πω; ότι σου αρέσει και θες να γνωριστείτε...
ΜΑΡΙΑ: Όχι, Όχι, Όχι, θα με περάσει για κυνηγό.!
ΚΑΙΤΗ: τι κυνηγό;
ΜΑΡΙΑ: κεφαλών... Αχ σκέψου, βρες έναν τρόπο ιδιαίτερο, πρωτότυπο και αξέχαστο...
ΚΑΙΤΗ: Επειδή είμαι καλλιτέχνις θα σκεφτώ με τον δικό μου τρόπο.
ΜΑΡΙΑ: Μόνο μη με κάψεις φιλενάδα!
ΚΑΙΤΗ: Όχι Καλή μου, καίω εγώ ανθρώπους;
ΜΑΡΙΑ: Κάνω πως δεν το άκουσα και δεν το σχολιάζω...
ΚΑΙΤΗ: Λοιπόν, πάω τουαλέτα κι επιστρέφω αμέσως!
ΜΑΡΙΑ: Γρήγορα, μπορεί να φύγει.
ΚΑΙΤΗ: Εμπιστέψου με.
( σηκώθηκα περνώντας γύρω από κάποια τραπέζια και κατευθύνθηκα προς τις γυναικείες τουαλέτες. Πέρασα σχεδόν ξυστά από τον τύπο.
Στην επιστροφή μου , δυστυχώς, η φίλη μου ήταν απογοητευμένη και κάπως θυμωμένη )
ΜΑΡΙΑ: Άργησες κι έφυγε... τον έχασα πάει. Πρόσεξες πως μου έριχνε ματιές; μπορεί να του άρεσα αλλά δε θα το μάθουμε ποτέ. Την επόμενη μπορεί να έρθει με συντροφιά... πάει τελείωσαν όλα. Δείχνει κύριος, επομένως δε θα έκανε ποτέ κίνηση, εγώ είμαι δειλή, φοβητσιάρα κι αγχωμένη εκ γενετής .!
ΚΑΙΤΗ: Κι εγώ είμαι καλλιτέχνα.
ΜΑΡΙΑ: Με κοροϊδεύεις; είπα να κάνουμε μια κίνηση...
ΚΑΙΤΗ: Έκανα !
ΜΑΡΙΑ: Τι έκανες δεν κατάλαβα;
( εκείνη τη στιγμή έβγαλα από την τσέπη μου ένα ανδρικό πορτοφόλι και της το έδειξα κουνώντας το )
ΜΑΡΙΑ: Είσαι τρελή; να τον γνωρίσουμε θέλαμε, Όχι να τον ληστέψουμε !
ΚΑΙΤΗ: Δεν έχεις φαντασία... τς τς τς, ο τύπος είναι ασφαλιστής και κατά πέντε χρόνια μεγαλύτερος σου. Εργάζεται δυο τετράγωνα πιο κάτω κι έχει όλα τα στοιχεία του στο πορτοφόλι...
ΜΑΡΙΑ: Α κατάλαβα και θα το παραδώσω στην αστυνομία.
ΚΑΤΙΑ: Αχού... και θα τον ειδοποιήσουν οι ίδιοι.! Είσαι χαζή παιδί μου; εσύ θα το παραδώσεις η ίδια, είναι ένας ωραίος τρόπος να γνωριστείτε και να σε θεωρήσει κι έντιμη. Ξύπνα! Θα το πας αύριο το μεσημέρι.
ΜΑΡΙΑ: Γιατί Όχι τώρα;
ΚΑΙΤΗ: Αύριο το μεσημέρι για να σε πάει για φαγητό. Αν είναι κύριος θα σε ευχαριστήσει μ αυτό τον τρόπο. Άσε που όλες του οι κάρτες είναι μέσα...

Χαμογέλασε επιτέλους το Μαράκι μου κι ένα χρόνο μετά παρέλαβα μια ωραιότατη πρόσκληση γάμου. Κουμπάρα δε θέλησα να γίνω κι ούτε θα γίνω ποτέ!

Προξενήτρα ίσως....

Καίτη Δροσίνη

Διλήμματα

Οι βασικές λέξεις είναι πάθος και σοφία…ενώ το τρέλα και αδιαφορία είναι ο τρόπος διαχείρισης των δύο προηγούμενων.

(η λέξη τρέλα δεν υπάρχει στο λεξικό, πιθανόν να κρίθηκε επικίνδυνη)

Αντιγράφω από το λεξικό Ι. Σταματάκου, για να αποδοθούν σωστά οι έννοιες των λέξεων.

Σοφία = ευφυία,  δεξιότης,  εμπειρία εν τινί τέχνη…

Μάθησης φιλοσοφία παιδεία…

Είναι σαφές ότι στην σοφία μας οδηγεί, η δική μας επιλογή, που δηλώνει ελευθερία, ανεξαρτησία, αλλά και συνεχή καλλιέργεια της ψυχής μας μέσω της σωστής καθοδήγησης του μυαλού.

Πάθος= συμφορά ατύχημα πάθημα. Ισχυρό ψυχικό συναίσθημα.

Αντίθετα στο πάθος μας οδηγεί η ειμαρμένη, αθέλητα, που δηλώνει εξάρτηση σκλαβιά.

Εδώ συμβαίνει το αντίθετο, η ψυχή κυριαρχεί στο μυαλό και πράττει, ανεξάρτητα δυνατά και ενστικτωδώς, χωρίς την  σωστή καθοδήγηση του μυαλού.

Έτσι η ψυχή απομακρύνεται από τον βασικό της προορισμό..

Στο πάθος δεν υπάρχει επιλογή... και είμαι υποχρεωμένος να διαφωνήσω με τον Anatole France.

"Η αρμονία είναι εκείνη που φέρνει την ισορροπία... μεταξύ της σοφίας και τού πάθους"

και μια λεπτομέρεια... και η σοφία και η αρμονία είναι θηλυκά. 

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

21/6/2019=21=3

Πορφυρένια μου κυρία…για σένα…

Όπου γεννιέται πορφυρό έχει ο τόπος πύρα,

τίκτει η γη ένα σταυρό, κι η θάλασσα αρμύρα.

Μενεξεδένια βάφονται το δειλινό τα αλώνια,

οι χειμωνιές διαγράφονται, η άνοιξη αιώνια.

Υπάρχει κάποιο τίμημα στα θερισμένα χόρτα,

ανταριασμένο κτύπημα, σε κλειδωμένη πόρτα.

Άσβεστη σπίθα του παντός, φωτίστηκε η πύλη,

κι άναψε φως εκ του φωτός, έλαμψε το καντήλι.

Το αίσθημα του ταπεινού, τη λογική δεσμεύει,

στα δαχτυλίδια του καπνού η σκέψη ημερεύει.

Το πνεύμα που σε φίλησε, ρέει σε άλλη φύση,

στοχάσου κι αναζήτησε, του γόρδιου τη λύση.

Ο άνεμος καθώς φυσά, τους δρόμους ερημώνει

και τις σκιές ψιθυριστά, τις νύχτες μεγαλώνει.

Μονάχα βράχος που κυλά, τον νου αναμοχλεύει,

καθώς τον κύμα απατηλά, τα βότσαλα πλανεύει.

Στις αλλαγμένες διαδρομές, ορίζεται η γνώση,

αμφισβητούνται οι δομές, μποδίζεται η πτώση.

Πορφύρα μου τριαντάφυλλο, δεμένος με καδένα,

στου ονείρου μου το άσυλο, μόνος μαζί με σένα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

7/6/2019=25=7

Επαναφορά

Κράτα μέσα σου παρακαταθήκη, το παρελθόν της αλήθειας, και ατένισε το μέλλον.
Κοίτα μακριά και ψηλά με της ψυχής τα μάτια.
Έρχεται η Ανατολή στο ανθρώπινο είδος, και ήλιος είναι ο Ελληνισμός.
Έχει αρχίσει η διαδικασία της γέννησης.
Η γέννα όμως έχει πόνο, το ξέρουν όλοι.
Όλα κύκλος είναι.

Θα αναβιώσουν οι αυτοκρατορίες των Ελλήνων, όποιο και αν ήταν το όνομά τους.
Αλλιώτικες, με άλλο χρώμα, χωρίς σταυρώσεις για τούς ανθρώπους... μια επιφοίτηση του Ελληνισμού.
Κλείσε τα μάτια, ταξίδεψε με το μυαλό, την ψυχή, και όσοι άλλοι μύριοι, όλα θα γίνουν έτσι...

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

21/5/2019=18=9

Αδέκαστη ανάμνηση

Να σουν εδώ χαμόγελο ζωγραφιστό,

να δίνεις φως στα άσβηστα  φανάρια,

του φεγγαριού χλωμό χαμόγελο ζεστό,
του νου μου να κρατάς τα χαλινάρια.

Θεά της νύχτας στα θλιμμένα χνάρια,

χωράν οι ώρες που στοργή μοιράζουν,

τέτοιες στιγμές, υμνούν τα  συναξάρια,

και της ψυχής τα πέταλα ευωδιάζουν.

Να σουν εδώ στα μάτια σου τα φωτεινά,

να κρύψω της μορφής μου το πετράδι,

τα χρυσαφένια σου μαλλιά, να ναι ξανά,

αχτίδες στου αγέρα τις πνοές το βράδυ.

Να βρουν μια μοσχομυρισμένη αγκαλιά,

του κόσμου οι ταπεινοί και οι κολασμένοι,

αρώματα φασκόμηλου και μέντας η μιλιά,

με την ανάσα του θεού πλημμυρισμένη.  

Να σουν εδώ, μόνο να μου κρατάς το χέρι!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

19/5/2019=27=9

Φανερωμένης είκοσι ένα

Υπάρχει κάπου μια κυρία ειμαρμένη,

λάμπει σαν μάλαμα, φωτίζει τη ζωή.

Βγήκε σεργιάνι η χαρά φανερωμένη,

γέμισαν γέλια τα μπαλκόνια το πρωί.

Υπάρχει κάτι στην οδό της ευτυχίας

πνέει τα λοίσθια η μούχλα της σκιάς,

κάθε στιγμή μια τυχερής αλληλουχίας

κι ένα σημάδι κάποιας νέας χαρακιάς

Υπάρχει ένα σημαδάκι στην πορεία

λευκό καράβι που ‘χει ούριο καιρό,

έχει σαν ναύλο μια τυχαία ιστορία,

και στο κατάρτι μεταξένιο μπολερό.

Υπάρχει αντανάκλαση  στο χώρο,

ανάσα η ποίηση σαν ανθισμένη γη

οι εκπνοές της κόβουνε τον λώρο

η ευωδιά της σ όνειρο μας οδηγεί.

Τι κι αν υπάρχει χάβρα στην αρένα

στο δέντρο ένας σπίνος κελαηδά,

πλέκει στολίδια σε χρυσή καδένα,

κάθε κελάϊδισμα ψυχή που αναπηδά.

Όλους σαν άνεμος μας διαφεντεύει,

και μεγαλώνουν οι σκιές το δειλινό.

Μα η κυρία σαν μητέρα μας κελεύει,

και μας γεμίζει με ελπίδες το κενό.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

20/3/2019=17=8