Κυριακή 17 Ιουλίου 2016

Τα οξύμωρα σχήματα των ποιητών


Μόνος στον έρωτα, τον ανεκπλήρωτο, τον μονό
Πού δεν κυκλώνει, δεν περιμένει, στέκει φωτίζει και χαρίζει.
Μόνος στην δόξα, την άπιαστη, την μονή.
Πού δεν δημιουργούν οι άλλοι, δεν κραυγάζει, στηρίζει, αναζητά και περιμένει.
Μόνος στον θάνατο, τον αναπόφευκτο, τον μονό.
Πού δεν φοβάται, δεν οικτίρει, τυλίγει, αντιστέκεται, και συνεχίζει.
Μόνος  στην δυστοπία εντός μου, να δίνουν το ρυθμό οι παλμοί της καρδιάς.
Μονός στην ουτοπία του κόσμου, να δίνει την μελωδία η αρμονία της ψυχής.
Μόνος και ο Θεός, μονός, κι ας είναι ποιητής του όλου.
Μονάς  το συν και το όλο του παντός.
Μονάς το πλην, και το ουδέν του μηδενός.
Μοναχός , μπορεί να είναι ο κάθε ένας από επιλογή.
Τίνος επιλογή είναι η αναπνοή;
Τίνος επιλογή είναι ο χτύπος της καρδιάς;
Τι είναι το ένστικτο, η ελικοειδής σπείρα η άνωθεν προοπτική;
Ποιος ορίζει, την ιδέα, την γνώση;
Πώς γνωρίζουμε, και σοφά νομίζουμε ότι δεν γνωρίζουμε;
Πώς δεν γνωρίζουμε και σοφιστικά, νομίζουμε ότι γνωρίσουμε;
Την υλική μας υπόσταση διέπει και κατευθύνει, η άλλη, ίσως οι άλλες υποστάσεις οι άυλες.
Το ότι δεν τις βλέπουμε δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν.
Αρχίζουν κάτω απ την αρχή, άρχουν και κυριεύουν.
Εκεί που η νύχτα γονατίζει, τάχα να κάνει προσευχή στ' αστέρια.
Τότε που την ανάσα της κρατά, μην την ακούσει ο Άδης που παραμονεύει, στην καμάρα της να τρυπώσει.
Μετά κοπάζει ο άνεμος να την προδώσει,
Άπιστη θάλασσα της αμμουδιάς τα χείλη γλύφει,
Μικρός ο ουρανός στενεύει τόσο,  να χωρέσει στις φλεγόμενες της γης λαγόνες.
Κρυφά η ψυχή μου σπαρταρά, και από το τρέμουλο της στάζουν μνήμες, χρόνια χαμένες.
Μονό της γης μου
το φεγγάρι, πιστό και αγνό, σβήνει κι αυτό το ταπεινό του φώς για να κρατήσει τον ρυθμό, μέσα στου Κρόνου, τα μεγάλα δαχτυλίδια.
Μόνο αυτό, ένα φεγγάρι ερωτικό, τους χτύπους της καρδιάς μου συντροφεύει!
Μονή και η ψυχή, στην μόνη μουσική μου να χορεύει!
Μόνη, μονή, μοναχική στο τίποτα.
  
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
17/7/2016=24=6

Σάββατο 16 Ιουλίου 2016

Το τυχερό ουρί

Θα σου σπάσω στο κούτελο ρόδι
να χεις τύχη βουνό  στο καρτέρι
θα σου κάνω ακόμα και πόδι ,
και καπάκι, σου βάζω και χέρι

Θα σου κόψω ένα πόδι βατράχι
να σκοτώσεις την όποια ελπίδα
θα σου φτιάξω μια άτυπη μάχη,
να ξεχάσεις την έννοια… πήδα.

Θα σου κρύψω τα πρόσθετα όλα
θα απλώσω ολούθε πλερέζες
Την ασχήμια  θ αλείψω με κόλλα
και θα βάλω εξτρά και πινέζες.

Θα γεμίσω τους δρόμους με πάγο
να γλιστράς θεατής για το ρόλο.
Παρτενέρ, θα σου βρω ένα τράγο
κουτουλιές για τον έρμο σου κώλο.

Θα σηκώσω καινούργια παντιέρα
Που  θα γράφει  επάνω πωλείται,
στην πλατεία θα στήσω σκακιέρα
και τα πιόνια θα κάνουν πολίται.

Η ζωή σταματά και πληρώνει,
ακριβά σε σταθμούς διοδίων,
το ταξίδι ποτέ δεν τελειώνει,
κρύος δρόμος μετά… εμποδίων.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
16/7/2016=23=5

Σπειροειδής αναχαίτιση

Νιφάδες του χιονιού οι ψυχές, αέρινες παρθένες
ίδιες κι όμως αλλιώτικες, χορεύουν  μεθυσμένες.
Όταν αγγίζουνε την γη, μοιάζουν  δροσοσταλίδες,
άστρα της γης και τις νυχτιές μικρές πυγολαμπίδες.

Κάμπιες του μεταξιού οι ψυχές, πολύτιμα κουκούλια
δένουν με φύλλα ουρανού, κι εφτά ζωές την πούλια.
Κάποια στιγμή που στον καιρό, φυλλοροούν οι φλούδες
βάζουν στα σώματα φτερά, και βγαίνουν πεταλούδες.

Φάρου αναλαμπές ψυχές, μες τον αργό μας χρόνο,
άγγελοι  φαροφύλακες, δίνουν στην πλάση τόνο.
Όταν αγγίζουνε την γη, σαν του χιονιού νιφάδες,
μεταμορφώνονται άπιαστες σε διάφανες νεράιδες.

Κάποιες αιώνιες ψυχές, άκαυτες  κι αντρειωμένες
ζητούν λουλούδια αμύριστα, και μνήμες τιμημένες.
Φωτίζουν το αλμυρό νερό, ζεστοκοπούν  το χώμα
τον διάφανο χιτώνα τους, βάφουν ξανά με χρώμα.

Δεν υποτάσσονται οι ψυχές, αγγίζονται σπανίως
αν τις πλησιάζεις προχωρούν, άπιαστες αιωνίως.
Τρέξε μαζί τους στο κενό, τα σήματα μικραίνουν,
 αν δεν μπορείς πέτα μ αυτές, γιατί αργοπεθαίνουν.  

Αν οι ψυχές αναστηθούν, όλα θα λουλουδίσουν,
Οι πεταλούδες θα σωθούν, οι μέρες θα ροδίσουν.
Η άκρη της πατρίδας μας, είναι δεμένη στα άστρα,
έπεσε ο σπόρος κάποτε, κι έγινε ο χώρος γλάστρα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
16/7/2016=23=5

Σάββατο 2 Ιουλίου 2016

Ανθρωπάκια


Ανθρωπάκια Γιάννης Γαίτης
«Ο φόβος φυλάει τα έρημα» από τον θάνατο, για να τα σκοτώσει ο ίδιος.  
Συμφωνώ, είναι ο φόβος που κρατάει τους περισσότερους/ες, να μην τον εκφράζονται και να ακούμε ευαίσθητα ανθρώπινα λόγια, μόνο σε καλλιτεχνικές δημιουργίες, αόριστα εικονικά και απρόσωπα για τι μάθαμε να είμαστε θεατές.
Ζούμε έναν "αχταρμά", και είναι λάθος.
Τα πρόσωπα καταργούνται, και την θέση τους καταλαμβάνει το ανύπαρκτο το φανταστικό, το δημιούργημα του μυαλού μας.
Μείναμε μόνοι εμείς και η δημιουργία μας, ούτε ρίσκο, ούτε πόνος, ούτε πραγματική ζωή.
Γράφουν τόσοι σε μέσα εικονικά, απρόσωπα… ζήσε,  λέξεις λέξεις, λόγια λόγια.
Ζήσε πρώτα εσύ άνθρωπε, και εσύ, και εσύ και  θα ζήσουν και οι άλλοι.
Είμαστε μιμητικά όντα, μπορεί και να προερχόμαστε από τους πιθήκους.
Ο κάθε άνθρωπος όμως είναι διαφορετικός.
Η μίμηση καταργεί την προσωπικότητα, και διαστρέφει τον ειδικό χαρακτήρα.
Η αρνητική δράση, δεν είναι ώριμο να δημιουργεί αρνητική αντίδραση σε "αθώους".
Δεν μπορώ να εκφράσω την γενική  άποψη κάθε ένας έχει άλλη ιδεοληψία και αντίληψη, μόνο την προσωπική.
Η ειλικρίνεια είναι το συστατικό μιας σχέσης.
Εκφράζουμε την αλήθεια μας, και δεχόμαστε την αλήθεια του άλλου.
Ο έρωτας είναι ένα πακέτο (ψυχικός,πνευματικός,σωματικός), που ανοίγουν αρμονικά δύο άνθρωποι.
Πρώτα άνθρωποι, και μετά άνδρας γυναίκα.
Ο έρωτας είναι σαν τον θάνατο, οδηγεί στον άλλο κόσμο.
Θάνατος δεν είναι η φθορά, αλλά η μετακίνηση "Αλλού".
Φυσικά οι περισσότεροι άνθρωποι, φοβούνται τον θάνατο.
Αδικαιολόγητα θεωρώ, γιατί φοβούνται κάτι που δεν το ξέρουν;
Φοβούνται όμως και τον άνθρωπο, δικαιολογημένα γιατί νομίζουν ότι τον ξέρουν.
Το ίδιο συμβαίνει και με τον Έρωτα.
Η καταστροφικότερη διαστροφή της κοινωνίας,  να βγάζουμε τα απωθημένα μας σε άλλους, αντί να φροντίζουμε να μην έχουμε απωθημένα, και αν υπάρχουν να τα ακυρώνουμε με την αυτογνωσία και την ετερογνωσία.
Και η καταστροφικότερη, συνείδηση της κοινωνίας, να επιζητούμε την ικανοποίηση των αναγκών μας, δια μέσου άλλων.
Κανείς δεν χτίζεται πάνω σε άλλον, και να μην αλλοτριωθεί.
Έτσι χιλιάδες «ανθρωπάκια» κατ εικόνα και ομοίωση ενός.
Μαζικότητα, ομοιομορφία, «ομοιοφυλία» προ των πυλών….
Αρσενικό και  θηλυκό τείνουν να δημιουργήσουν το ενιαίο πλάσμα (αρσενικοθήλυκο).
Αρμόδια για την γυναικεία υπόσταση, με σαφέστερη γνώση είναι φυσικά μια γυναίκα.
Το αρσενικό οφείλει να την βοηθήσει να ανακαλύψει, αυτή την υπόσταση η να την ξαναβρεί αν την έχει χάσει. (σαν πατέρας, σαν φίλος, σαν εραστής)
Είναι υποχρεωμένος, είναι ο άλλος πόλος της ζωής.    
Κάποιος όμως υπάρχει ανάγκη να αφυπνίσει και τα "φοβισμένα" αρσενικά πλάσματα.
Να τούς θυμίσει τον ρόλο και τον σκοπό τους.
Είναι οι δημιουργοί του σπόρου της ζωής, και αμφιβάλλω αν στις μέρες μας έχουν συναίσθηση αυτού του ρόλου.
Έναν ρόλο, που σκηνοθετεί ο έρωτας, και μια διαδικασία που όλο και περισσότερο την αποποιούνται.
Η μαλθακότητα, και η ομοφυλοφιλία, που πιθανόν και να προωθούνται σκόπιμα, τείνουν να εξαφανίσουν τον άνδρα, τον ένα από τους δύο πόλους της ζωής.
Ανταποδοτικά  οφείλει σε αυτή την περίπτωση η γυναίκα να βοηθήσει, ούτως ώστε να ματαιωθεί μια τέτοια πορεία. (σαν μάνα, σαν φίλη , σαν ερωμένη).
Είναι υποχρεωμένη, είναι ο άλλος πόλος της ζωής.
Έχει μπει στο στόχαστρο, αυτός ο στρουμπουλός μικρούλης, αιώνες τοξοβόλος.
Στην ουσία έχει μπει στο στόχαστρο η ίδια η ζωή, από αυτούς, στους οποίους είναι χαρισμένη.. κι ας κραυγάζουνε ζήσε.
Ενοχές εκφράζουν, επειδή δεν ζουν.
Είναι το βαθύτερο και ουσιαστικότερο νόημα της περιθωριοποίησης του πραγματικού έρωτα, και της προώθησης όλων των εικονικών υποκατάστατων, που είναι ουκ ολίγα, και δυστυχώς βρίσκουν συνεχώς έδαφος για εφαρμογή.
Το παρελθόν υπάρχει σαν ανάμνηση.
Το παρόν είναι ένα απειροελάχιστο σημείο του χρόνου.
Το μέλλον όμως το διαμορφώνουν οι συμπεριφορές και οι πράξεις μας.
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
2/7/2016=18=9