Αρμαγεδδών η μεγάλη θλίψη!

Στου γερακιού το γκρίζο  φτεροκόπημα,

Στης μαύρης πέτρας το σκληρό τομάρι

Ίσκιος ο θάνατος σαν κάνει πραξικόπημα

Φουρνέλα κούφια ξεριζώνουν το νταμάρι

Στης μάνας το βυζί πικρά γαβγίσματα

Στην πλάτη του κορμιού γλυκά μαχαίρια

Βγάζει η βρύση λασπονέρι  στα γυρίσματα

Και στο σεκόντο της ζωής βρώμικα χέρια

Άργησε να γυρίσει ο φευγάτος μοναχός, σ’ άδειο λαγούμι  ματωμένος  σπαρταράει

Κράτησε η νιότη ότι γύρευε να βρει, πουλήθηκε  η ζωή κι όμως  δεκάρα  δεν φτουράει

Χτύπα με λύσσα γιε του λίβα, κόρη του χιονιά, κόψε λαιμούς,  στήστε αγχόνη στις ελπίδες

Σπείρε το φόβο άρχοντα της Γης, μάννα της λύπης, στρώσε βρώμικα σεντόνια στις κερκίδες

Στης πόρνης, τις λαγόνες ερωτεύεται

Του νταβατζή η ξοφλημένη πελατεία

Μέρα την μέρα, το σταμνί ξεραίνεται 

και πλημμυρίζει την ψυχή η  αλητεία.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

30/10/2013=10=1 Αρχή&Τέλος 

Σαν σταγόνες της βροχής..

Στις χώρες της ανατολής, στις θαλασσες της δυσης

μικρές νεράιδες των νερών, και ξωτικά της φύσης,

σε  μονοπάτια τ’ ουρανού, σε κρυσταλλένιες σφαίρες,

τύλιγαν νήμα μεταξιού, στις νύχτες και στις μέρες

Της Σπάρτης οι πορτοκαλιές, μύρισαν την πνοή σου

άγγιξαν την αγάπη σου, μεθύσι  απ το κρασί σου.

Στο περιβόλι σου έγειραν, και μέσα στα λουλούδια

άγγελοι ψέλναν πασχαλιάς ερωτικά τραγούδια

Στα χείλη σου τα ρόδινα, που νέκταρ αναβλύζουν

εφτά  ψυχές τα μάτια μου, μιλάνε η δακρύζουν.

Κρεμάστηκαν, και χάθηκαν σε άγνωστες πατρίδες

μια στάζουν αίμα, μια νερό, σε σταύρωση ελπίδες

Σε θέλω στο θαλασσινό ταξίδι μου στ’ αστέρια

θαλασσοπούλι, να πετάς ελεύθερα κ’ αιθέρια.

Σε θέλω πάνω στ’  άλμπουρο  επτάφωτη σημαία

φάρο τις νύχτες τις μακριές, μ’ αναλαμπή μοιραία.

Να γίνω βράχος, στην ακτή, πετράδι στο βυθό σου

λιβάδι στην ικμάδα σου, Ήλιος για τον ανθό σου.

Να σαι ανάσα του βοριά, του νότου γλυκομπάτης

η αύρα σου αγάλματα, και το κορμί σου αχάτης.

Κι όταν θα έρθει έρωτας, τα μάγια του να λύσει

ρόδα θα στρώσω να λουστεί, και κρίνα να φιλήσει.

Σαν την σταγόνα της βροχής, μαλαματένιο δάκρυ

σε φλογισμένα μάγουλα, πόθος στου νου την άκρη.

Σε μαγεμένη αμμουδιά, που η θάλασσα γλυκαίνει

σε δάσος νεραιδόφυτο που Ήλιος δεν το παίρνει

της ηδονής ο  βασιλιάς, του φεγγαριού τα πάθη

εστησαν έρωτα κρυφό, στης θάλασσας τα βάθη.

Τα βρεγμένα φιλιά σου θα κρύψω, σε σταγόνα βροχής φλογισμένη.

Κι όταν βρέχει θα βλέπω στο τζάμι μια καρδιά που γλυκά ανασαίνει

Τα βρεγμένα φιλιά σου θα ανάψω, σε λυχνάρια φλογίτσες να καίνε

Και τις νύχτες θα ακούω τ’ αστέρια σ΄αγαπώ τρυφερά να μου λένε.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

22/10/2013=11=2=1+1

Σβήνουν τ΄αχνάρια μας στην άμμο…

Αύρα μου μεταξένια, κόρη του βοριά

Κράτα μια τούφα από το μαγεμένο χώμα

Στάξε ανάσες, να ραγίζουν τα κλαριά

Σκέψου, η ομορφιά δεν χάθηκε ακόμα

Χρυσό του Ήλιου, μάλαμα του φεγγαριού

λίγοι μπορούν να γράφουν στην ψύχη σου

αχνοπερπάτημα στην άψη του μεσημεριού

Μύρο της θάλασσας τυλίγει την μορφή σου

Μ’ Ουράνιο χρώμα, βελουδένιες πινελιές

Ζωγράφισαν δυο μάτια, σε ξανθό λιβάδι   

Έσταζαν μέλι, λουλουδένιες πασχαλιές

Στο μαγεμένο δάσος σου, θλιμμένο χάδι

Κίτρινο κρίνο ανθισμένο, σε έρημη ακτή

Που να αγκαλιάσει δεν μπορεί το κύμα

Ξεθωριασμένα, λόγια αγάπης σε χαρτί

Θάλασσα, άμμος, δεν μας βγάζουν ρίμα.

Ένα μπουκάλι, που για χρόνια ταξιδεύει

Καράβι ακούρσευτο, με ρότα πελαγίσια

Μέσα ο έρωτας, καυτή ανάσα, που γυρεύει

Να φτάσει στον βυθό του νου, παλικαρίσια  

  

Κι αν  είναι η θάλασσα, ψυχή χωρίς κορμί

Αν το φεγγάρι, παιχνιδίζει στο σκοτάδι

Θα βρει η νύχτα, και τα αστέρια αφορμή

Παράδεισος να γίνει το λιμάνι ένα βράδυ.

Αχνάρια που χαράχτηκαν στην άμμο, τα έσβησε το κύμα.. 

Κεριά σβησμένα, ταξιδεύουν το πρωί.

Μέρες που σπαταλήθηκαν στο χθες, τις έπνιξε το κρίμα 

Ψυχές χαμένες κοροϊδεύουν την ζωή. 

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

16/10/2013

Κάνω στ΄ αστέρια προσευχή

Καθρεφτισμένη στα λευκά που λαχταράς,

Της μοίρας τα βιβλία, πέπλα λουλουδένια

Τινάζει το δροσάτο αγέρι, πέταλα χαράς

Και ταξιδεύεις σ΄ ακρογιάλια μεταξένια.

Κρατούσα την ιδέα μου ζεστή, χωρίς φωτιά

Βαθειά στο σπήλαιο του Πλάτωνα κρυμμένη.

Δεν χρειάστηκε ποτέ να γράψω σε χαρτιά

Μικρή νεράιδα, στο μυαλό φυλακισμένη

Ανθρώπου μάτι, δεν την άγγιξε ποτέ θαρρώ

της έπλεκε η γη, λουλουδιασμένα υφάδια.

Στο στήθος της ξεχείλιζε κατάλευκο μωρό,

αέρινη, έρως και φως,  ανάσα μου τα βράδια.

Μακριά απ του χρόνου την θανατική πνοή

τα μάτια μου κοιτούσαν ίσια, στο φεγγάρι

η αύρα μου ψιθύριζε, βραχνά χωρίς φωνή,

έκρυψε η νύχτα, δυό σταγόνες κεχριμπάρι.

Σαν άνοιξε, στο χρόνο μια ρωγμή,

έγραψα «σε γυρεύω», άγγελέ μου

διάβασε η ανατολή, κούφια στιγμή,

έκλεψε το διαμάντι, στο κολιέ μου.  

Τώρα  στ΄ αστέρια, κάνω προσευχή,

ν΄αργεί ο ήλιος το πρωί, παρακαλάω,

το τέλος μου να σκιάζει την αρχή

του χρόνου τα καπρίτσια να χαλάω.

  

Κράτα τ’ αστέρι τ΄ουρανού τώρα που η νύχτα φεύγει,

κράτα το φως του πάντοτε, για φυλαχτό χαρά μου.

Να με φωτίζεις μάτια μου, γλυκά να με μαγεύει

ζεστό λυχνάρι τις βραδιές, να ζούνε τα όνειρα μου

Ου τι δανος

12/10/2013=9 τελείως τέλειο