Υπερκαινοφανής αστέρας

Σε περιμένω ηλιόλουστη σε δίσεκτους αιώνες

μέσα στο φώς του φεγγαριού στο ασήμι τής σελήνης

Πνιγμένος στην ομίχλη μου, σε στέρφους ελαιώνες

να βρώ βαθύ στροβιλισμό στο πλάσμα που εκρίνεις.

Πανω μου χίλιοι ουρανοί μ΄άπειρα πεφταστέρια

πέφτω στο μώβ βυθίζομαι και χάνομαι στο χρόνο.

Τούτες τίς μέρες καίγομαι, ψάχνω τα δυό σου χέρια,

μα βρίσκω το αντίο σου, στα θραύσματα που ενώνω.

Ζεστό του χρόνου τό φιλί, που το μετρώ σε μέρες

τα αστέρια πέφτουν αστραπή, στο τελευταίο αντίο

να προσκυνήουν τον θεό τις δισεκτες δευτέρες

καθώς τα φώτα σβήνουνε, και έρχεται το κρύο.

Μιά που βουτάω στα βαθιά, μιά στα ψηλά ανεβαίνω

κι αν λαχταράω την φωτιά, οι στάχτες την σκεπάζουν

του σουπερνόβα σου το φώς, ο αέρας που ανασαίνω,

οι εκρήξεις με τα χρώματα στην μνημη μου φωλιάζουν.

Σε λόφο περιλάλητο, στων αστραπών την λάμψη

σε ελεύθερο ορίζοντα, μια προσευχή σου στέλνω

φυσσώ τις σταχτες στο θρονί, ο ουρανός να κάψει,

τίς αλυσίδες των δεσμών που στην ροή μου σέρνω.

Κι αν η καρδία μου χάνεται ανάμεσα στα αστέρια

Κι αν κάποτε το χρώμα σου, ο χρόνος ξεθωριάσει

σκάβοντας άβυσσο βαθιά, με αγγελους ξεφτέρια

θα μπώ βαθύτερα στο μωβ, ο νούς να μην σκουριάσει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

11/6/2020=12=3

Υπάρχω.... Για τα λουλούδια...

Για την θάλασσα, τον ήλιο, το δυνατό καλπασμό...

Επειδή έτσι ορίζει ο Άγγελος μου

Κράτα μέσα σου παρακαταθήκη, το παρελθόν της αλήθειας, και ατένισε το μέλλον.

Κοίτα μακριά και ψηλά με της ψυχής τα μάτια.

Έρχεται η Ανατολή στο ανθρώπινο είδος και ο ήλιος είναι ο Ελληνισμός.

Έχει αρχίσει η διαδικασία τής γέννησης.

Η γέννα όμως έχει πόνο το ξέρουν όλοι. 

Όλα κύκλος είναι.

Θα αναβιώσουν οι κοσμοθεωρίες των Ελλήνων, όποιο και αν ήταν το όνομά τους.
Αλλιώτικες, με άλλο χρώμα, χωρίς σταυρώσεις για τούς ανθρώπους... μια επιφοίτηση του Ελληνισμού.
Κλείσε τα μάτια, ταξίδεψε με το μυαλό, την ψυχή, και όσοι άλλοι μύριοι, και όλα θα γίνουν έτσι…

Με τρύπιες άμυνες, κούφιες αντοχές, και χαμηλά το βλέμμα, η δάφνη δεν σε στεφανώνει….
Θέλει ψηλά να ζυγιαστείς, με δίχως ενοχές, να καίει το αίμα, φόβο να σκορπά σ ότι ζυγώνει…

Βήματα αργά μα σταθερά, στο μονοπάτι που σε πάει εκεί που διάλεξες να πας.

Ίσως στου δρόμου την στροφή στα γόνατα να πέσεις, μα θα το ξέρεις μόνο εσύ.

Οι άλλοι πίσω μένουν δεξιά και αριστερά, γιατί ποτέ κανείς το μονοπάτι μας δεν βλέπει.

Δεν είμαι εγώ τα μάτια που τους κλείνω, είναι που βλέπουν λίγο και κοντά, είναι που και το φως τυφλώνει!!!

Καλή ανατολή  φωτισμένοι, όσο μπορεί ο καθένας!!

Οι υπόλοιποι έμειναν σιωπηλοί, ο καθένας βυθισμένος μέσα στο σκοτάδι, σκιές ίδιες με την νύχτα, κρεμασμένες ψυχές στην συμπαντική ψυχή.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

25/3/2020=14=5