Τρίτη 14 Νοεμβρίου 2017

Φευγάτη ποίηση

Αποδημητικό πουλί, η μπορεί μια σαπουνόφουσκα, που μόλις την αγγίξεις χάνεται.
Φεύγει πάντα, ένα άπιαστο όνειρο, έτσι όπως ο ήλιος το δείλι σιγά-σιγά βασιλεύει γλυκά με τη γεύση του ανικανοποίητου στα χείλη μας,  που παραμένουμε μετέωροι στο λυκόφως, τον προάγγελο  της νύχτας.
Φεύγει πάντα, μια οπτασία, έτσι όπως ο ήλιος σιγά σιγά ανατέλλει γλυκά, με την γεύση του ικανοποιητικού στα χείλη μας, που αγναντεύουμε γελαστοί στο λυκαυγές, τον προάγγελο της μέρας.
Ταξιδεύει μόνιμα, πηγαίνοντας προς εκεί, στο άγνωστο το νεφελώδες το άυλο.
Ναι δεν έχει ιδιοκτήτες η φευγάτη ποίηση, δεν σταματά πουθενά, όπως τα νετρίνα διαπερνούν την ύλη, και παραμένουν ασύλληπτα.
Έχει ο αέρας ιδιοκτήτες, έχει ο ήλιος, έχει η ψυχή.
Μια προσφορά ευεργετική, που ξεπερνά την τρισδιάστατη συνείδηση  του στημένου matrix, της κοινότυπης μήτρας που γεννά την ύλη, και γίνεται φυλακή.  
Μια συνεχής ροή, ένα ποτάμι ιδεών και οίστρων, με απροσδιόριστη πηγή, σε άγνωστη θάλασσα.
Ένα ποτάμι, άλλοτε απρόσωπο, άλλοτε πολυπρόσωπο, άλλοτε να υμνεί την ζωή, και άλλοτε να δείχνει τον θάνατο, πάντα όμως με καταλύτη τον έρωτα.
Αλλιώτικο, άνυδρο, χωρίς φυσικά εμπόδια, στροβιλίζεται στη ζωή, ξεπερνά τον θάνατο και χάνεται πίσω από εκείνον.
Γιατί η φευγάτη ποίηση δεν γυρεύει να φτιάξει τον κόσμο, δεν είναι δημιουργός, θέλει να τον γνωρίσει.
Να μάθει την σύστασή του να ακούσει την ανάσα του, να νοιώσει τον παλμό του, γιατί ο κόσμος είναι ζωή και θάνατος μαζί, είναι και ζωή πριν την ζωή, και θάνατος μετά τον θάνατο.
Γιατί ο κόσμος ο μεγάλος ο τεράστιος είναι μια σταγόνα, και ο άνθρωπος μέσα.
Η φευγάτη ποίηση βγαίνει και έξω, έξω από την κοσμική  σταγόνα.
Γιατί ο άνθρωπος ο μεγάλος ο τεράστιος, είναι μια σταγόνα, αλλά βλέπει έξω, όχι μέσα στην σταγόνα.
Η φευγάτη ποίηση όμως μπαίνει και μέσα, μέσα στην ανθρώπινη σταγόνα.
Κι αφού πάντα φεύγει άχρηστη μοιάζει, μα δεν είναι.
Είναι ο ήλιος που φεύγει άχρηστος, είναι ο αέρας, είναι η ζωή που φεύγει άχρηστη;
Δεν έχει ούτε ποιητή, για να την φτιάχνει, γιατί σαν την ματιά που φεύγει μέχρι τον ορίζοντα που βλέπουμε, και συνεχίζει ακόμα αλλά το είδωλο δεν γυρνά για να δούμε, έτσι η ποίηση η φευγάτη μοιάζει.
Ποιος φτιάχνει την ματιά λοιπόν, ο ίδιος και την ποίηση αυτή παράγει.
Όλοι που εκπέμπουν είναι ποιητές, και όσοι την νοιώθουν αποδέκτες.
Κι αφού την νοιώσουν γίνονται εκείνοι ποιητές, και νέοι αποδέκτες νοιώθουν.
Για να επικοινωνεί το δίκτυο αυτό των ορατών, των αοράτων και των άλλων.
Για να επικοινωνεί το δίκτυο αυτό, συνειδητά, ή  ασυνείδητα, και να υπάρχει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
14/11/2017=17=8

Δευτέρα 13 Νοεμβρίου 2017

Απέκοψεν τον προυχόν της κεφαλής.

Ο ηλιοφερμένος έρωτας, μια σπίθα φλογισμένη
βρήκε φωλιά σε κύτταρο, με σύγχρονη εμπειρία
Όλα εκείνα που ήσυχα, την κράταγαν κλεισμένη
χάθηκαν σε στροβιλισμό , με ανάρμοστη πορεία.

Η θέληση βολεύτηκε, στον κόλπο από ανάγκη
μήπως αλλάξει ο καιρός, και αρχίσει  τρικυμία.
Κ΄ η αδερφή της βούληση, σ΄ απόμερο φαράγγι
μην τύχει και η αποθυμιά, της φέρει αδυναμία.

Σ΄ερημο κάστρο άπαρτο, μέσα στη φυλακή της
ντυμένο απ έξω μάρμαρο, φτιαγμένο από χρόνο,
αλυσοδέθηκε η ψυχή, να εκτίσει την ποινή της,
εξόριστη του σύμπαντος, για μια ζωή της μόνο.

Ξεβράστηκε η θέληση, βαρκούλα σε μπουρίνι
κουφάρι ακυβέρνητο στης σπίθας την ουσία.
Μάγεψε και τη βούληση να θέλει, μόνο εκείνη
και το άρμα του Φαέθοντα τρέχει η φαντασία.

Μέσα απ αυτό το ξαφνικό, ξεχάστηκε ο χρόνος
και πάρθηκε για μια στιγμή το μαρμαρένιο κάστρο
έγινε η σπίθα κεραυνός, και έρωτας συγχρόνως
για να συνευρεθεί η ψυχή, στο μητρικό της άστρο.

Ο ηλιοχαμένος θάνατος, νιφάδα παγωμένη,
αντίζηλος και αδελφός, τον έρωτα προδίδει,
δένει το μίτο της ψυχής, κι άλλη ζωή υφαίνει,
όσες σπιθίτσες άναψαν, στη λήθη παραδίδει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
13/11/2017=16=7

Κυριακή 5 Νοεμβρίου 2017

Ο Γάδος*

Στέκει ο γάδος άπραγος, παγώσανε τα χέρια
έμεινε μόνο  το νερό, καθρέφτης στα αστέρια.
Χορτάριασε η αυλακιά, που οδήγαγε το ρυάκι
δεν τρίζει τώρα το σκοινί, έκλεισε το χαντάκι.

Του πηγαδιού η δύναμη, η χήρα νερομάνα,
έγινε νεραΐδοφωλιά, και το περβόλι αλάνα.
Μάταια αναβλύζουνε, τα δροσερά παιδιά της,
η σε πλημμύρα χάνονται, η μένουνε σιμά της.  

Να ναι καλά η λυγαριά, που γέρνει και λυγίζει,
στων πηγαδιών το άνοιγμα, και το νερό αγγίζει.
Κατάκτησε τα λιγοστά, τ΄ ασήμαντα κατέχει,
μοσχοβολάει ο μπαξές, όταν τα φύλλα βρέχει.

Γέννα σκληρή κι απρόσωπη, ποτίζει τον αέρα,
είναι η νύχτα δίχως φώς, και σκοτεινή η μέρα
Στο περιβόλι του ουρανού, στη δίνη του αέρα,
χάθηκε κι ο γαδοβοσκός, που έπαιζε φλογέρα.

Κόψε τη ρίζα της ντροπής, γη πιάσε το δρεπάνι
και θέρισε την οφειλή, ν’ ανθίσει το μποστάνι.
Ζέστανε ήλιε τις καρδιές, στα παγωμένα χέρια,
άνοιξε τις νεροπηγές, να δροσιστούν τ΄αστέρια.

* Εργαλείο άντλησης πηγαδιών.  

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
5/11/2017=17=8

Παρασκευή 3 Νοεμβρίου 2017

(Ομήρου Λέξις: 'Γουνούμαι σ' άνασσα', προσκυνώ, αρχόντισσα. Οδύσσεια ζ 149)

Αντίθετα, θα πρέπει ν’ αναρωτηθούμε γιατί δεν ανάβει μέσα μας, στον κάθε έναν από εμάς ανεξάρτητα, η μεγαλειώδης φλόγα της Ελευθερίας. Γενικότερα στην ιστορία του πλανήτη και ειδικότερα της Ελλάδος - πλην ορισμένων εξαιρέσεων - τη λύση για την Ελευθερία δεν την έδωσε σχεδόν ποτέ αριθμητικά ένας (1) ηγέτης αλλά κάτι "παλαβοί" ανυπάκουοι που αντιστάθηκαν στα εκάστοτε καθεστώτα. Οι Έλληνες της επανάστασης του '21 δεν είχαν έναν (1) ηγέτη. Το ίδιο και οι Έλληνες του '40. Η φλόγα της ελευθερίας άναψε σε πολλές εστίες ταυτόχρονα.
Τι δεν κάνουμε σωστά;
Μήπως τελικά δεν ενδιαφερόμαστε ουσιαστικά να κάνουμε χρήση του μεγαλύτερου όπλου μας που 
λέγεται "αυτεξούσιο" (άρα και να αναλάβουμε προσωπικές ευθύνες) και βολευόμαστε περιμένοντας να μας "εξουσιάζει" πάντα κάποιος άλλος;
Anna Hellas

Άννα…… αν απομυθοποιήσουμε την ιστορία, η οποία πίστεψε με, είναι μια μεγάλη ψεύτρα, και αναζητήσουμε τα πραγματικά κίνητρα ενός πολέμου, θα διαπιστώσουμε ότι τά αίτια ήταν πάντα βαθύτερα και κατευθυνόμενα. Η Ελευθερία και άλλα ανώτερα, ήταν το πρόσχημα με το οποίο «έντυναν» τον πόλεμο για να δημιουργηθεί πάθος και να υπάρξει νίκη. Και αυτό γιατί το «μέσον» το κυριότερο όπλο ενός πολέμου ήταν ο άνθρωπος.
‘Έπρεπε λοιπόν ο άνθρωπος να πιστέψει ότι πολεμά για κάτι ανώτερο, και όχι για τα πραγματικά που πολεμούσε.
Κυριότερη ίσως και μοναδική αιτία πολέμου ήταν και είναι να αρπάξει ο επιτιθέμενος τον πλούτο του αμυνόμενου, η να επεκταθεί γιατί δεν κάλυπτε ο τόπος του τις ανάγκες του. (τα θρησκευτικά αίτια, και όλα τα υπόλοιπα είναι πάντα προφάσεις που καλλιεργούνται για να δημιουργήσουν την απαραίτητη προϋπόθεση )
Οι αμυνόμενοι φυσικά, προσπαθούσαν να κρατήσουν τα κεκτημένα… συνήθως όμως χωρίς θετικό αποτέλεσμα.
Διαφέρουν οι επαναστάσεις, αλλά και αυτές πάνω κάτω, στο ίδιο καζάνι βράζουν.
Στόχος ήταν να αλλάξουν τις επιρροές, αλλάζοντας την τάξη που ασκούσε την εξουσία.
Σε όλο αυτόν τον Κυκεώνα, υπάρχουν φυσικά, ιδεολόγοι ήρωες (παλαβοί), που και αυτοί άθελά τους «χρησιμοποιούνται» για να ανεβάσουν το φρόνημα, με αντίτιμο μια μαρμάρινη προτομή.
Μια προσεκτική και αντικειμενική μελέτη της Ιστορίας μου δημιουργεί την εικόνα.
Το 1821, η φωτιά μπήκε για να ανακόψει και περιορίσει την Οθωμανική αυτοκρατορία, χρησιμοποιώντας σαν σπίθα την Ελευθερία των Ελλήνων.
Το 1922, φούντωσαν τον εγωισμό μας να φτάσουμε μέχρι την κόκκινη μηλιά, και όχι να μείνουμε στην κεκτημένη παραλιακή ζώνη της Μ. Ασίας (χρησιμοποιώντας τους δικούς του «δάκτυλους» που έχουν πάντα στην εξουσία ενός κράτους, και το αποτέλεσμα ήταν η καταστροφή και η συρρίκνωση μας, γιατί πήραν τα μυαλά μας αέρα.
Το 1940, το ίδιο για να ανακόψει την επέκταση των Γερμανών.
Το 1944, αντί να πάρουμε τα δικαιούμενα ως νικητές, μας έμπλεξαν σε εμφύλιο…
Δυστυχώς ο Λαός πάντα επηρεάζεται, και στρέφεται ανάλογα εκεί που τον κατευθύνουν…
Μη μιλήσω για σήμερα….. που η προπαγάνδα έχει χίλια πρόσωπα…

Η μοναδική περίοδος, που φαίνεται ότι υπήρχαν ιδανικά, τουλάχιστον υπήρχε ελευθερία πνεύματος, ήταν στην Αρχαία εποχή.
Αποδεικνύεται, από τον πολιτισμό που άφησε παρακαταθήκη σε όλον τον πλανήτη.

Απόλυτα ελεύθερος, με ειδικό τρόπο ήταν ο άνθρωπος των σπηλαίων, η δημιουργία της κοινωνίας, άρχισε σιγά-σιγά να του περνά τα δεσμά.
Συνάρτηση αυτού είναι και το αυτεξούσιο, ανύπαρκτη έννοια «ουτοπία», για έναν πολύ απλό λόγο.
Αφού δεν υπάρχει ελεύθερη σκέψη, (βούληση ,κρίση) σε πνευματικό επίπεδο, πώς να υπάρξει αυτεξούσιο στην πράξη, που είναι και πολλαπλά δυσκολότερο.
Σήμερα μιλώντας για επανάσταση, ανακυκλώνουμε μια έννοια, που όπως δηλώνει η λέξη είναι επαναλαμβανόμενη στους παρελθοντικούς αιώνες, και δεν απέδωσε ποτέ πλήρως τα αναμενόμενα.
Ούτε και για ανάσταση να μιλάμε, είναι σύνθετη λέξη, και συγχέει τον νου με αυτό το ξανά, και ξανά.
Έχει μια νότα απαισιοδοξίας…
Μπορούμε όμως να μιλάμε για Στάση, όχι στατική αλλά κινητική προς τα εμπρός, προς το μέλλον…
Στάση ζωής, η αλλιώς αντίσταση θανάτου..
Είναι ανάγκη, να υπάρξει κάθαρση στον νου, και το σωστό καθαρτήριο είναι να ακούει, και να αντιλαμβάνεται «καθαρές» λέξεις, τόσο καθαρές όσο είναι οι ιδέες.
Η κάθαρση αυτή του νοός, έχει σαν αποτέλεσμα την αποδέσμευση της ψυχής…
Και η αποδέσμευση της ψυχής, οδηγεί στην ελευθερία και το αυτεξουσιο.
Καλή Ανατολή Άννα

ΟΥΤΙ ΔΑΝΟΣ
3/11/2017=15=6