Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013

Ἔρως






















'Ερωτας

Αυτός ο μικρός θεός που όλους μας παιδεύει
Εκείνος που μας ξενυχτά τα βράδια
Και μας κάνει να γελάμε και να κλαίμε με εναλλαγή ταχύτητας
ανάλογη με εκείνη του φάρου στην άκρη του βράχου
Ποιος δεν καταράστηκε αυτόν τον φτερωτό θεό;

Ποιος δεν αναθεμάτισε την ώρα που τον γνώρισε;
Κανείς
Κι αυτό γιατί τον αποζητάμε ό,τι κι αν μας έχει κάνει
Τον λατρεύουμε αυτό τον μικρό θεό
Και τον επικαλούμαστε σε κάθε στιγμή της ζωής μας
Και ξάφνου τον συναντάμε
Και τον βλέπουμε με ανθρώπινη μορφή
Και τον εντοπίζουμε αρχικά μόνο με την αίσθηση της όρασης
Μέσα στα μάτια του άλλου που μας κάνουν να χανόμαστε..
Και ακολούθως τον αναγνωρίζουμε με την αίσθηση της ακοής
Όταν τον ακούμε να μας μιλάει και να μας ταξιδεύει..
Και τον ταυτοποιούμε με την αίσθηση της όσφρησης
Όταν μας πλησιάζει αργά και το άρωμά του μας μεθάει..
Και του αφηνόμαστε με την αίσθηση της αφής
Όταν μας αγγίζει απαλά στο μάγουλο και μας αναριγεί..
Και τέλος του παραδινόμαστε άνευ όρων με την αίσθηση της γεύσης
Όταν μας δώσει το πρώτο του γλυκό φιλί..

Έρωτας..
Αυτός ο μικρός θεός που είναι ο πιο μεγάλος από όλους τους άλλους
Κι έχει τη δύναμη να δημιουργήσει και να καταστρέψει κόσμους και λαούς
Οι πιο ειδεχθείς μάχες δόθηκαν στο Όνομά του
Μεγάλες και μικρές
Και πάντα αυτός κερδίζει..
Κι ας χάνουμε εμείς.. 

DEMI NAK

29/1/13

Ηλί ηλί λαμά σαβάχ θανί!


Κραυγή απογοήτευσης, γιατί να συμβαίνει αυτό να μείνω μόνος χωρίς εξάρτηση χωρίς στήριγμα.
Κραυγή απόγνωσης, πως θα τα καταφέρω τώρα μόνος, ποιος θα με εμπνέει ποιος θα συγχωρεί τα λάθη μου.
Κραυγή απελπισίας, πέρασμα στη αυτοκριτική, που έσφαλα τι έκανα λάθος, και είχα  αυτό το αποτέλεσμα.
Κραυγή αγανάκτησης και θυμού, ποια κακιά μοίρα, ποιος φταίει για να πληρώσει το τίμημα, σε ποιον θα ξεσπάσω.
Κραυγή ηρεμίας, είμαι εδώ μόνος μεν αλλά παρών, θα τα καταφέρω, θα γυρίσω την σελίδα, αύριο είναι άλλη μέρα, αύριο ανατέλλει καινούργιος ήλιος. 
Όλα τα παραπάνω και πολύ περισσότερα στροβιλίζονται στο μυαλό μας μετά από κάθε απώλεια.
Ποιος δε έχει χάσει κάτι πολύτιμο η κάτι ευτελές.
Ανάλογο με την αξία του, και την επίδραση του πάνω μας και μέσα μας. είναι και το μέγεθος της απώλειας, το βάρος της στέρησης δηλαδή.
Δυο μεγάλα κομμάτια της ζωής μας, που για μένα είναι τα ίδια σε μέγεθος και σε δύναμη, ορίζουν πάντα μια απώλεια νομοτελειακά.
Ο έρωτας και ο θάνατος.
Ποιος δεν κατρακύλησε στα μαύρα μονοπάτια της απογοήτευσης, όταν έχασε τον έρωτα του. Μια σκέψη μόνιμα πλανιέται, τότε.
Η σκέψη του θανάτου.
Τι αξία έχει να ζω, θα περάσω την Αχερουσία, θα παρακαλέσω τον βαρκάρη, θα θυσιάσω την ύπαρξη μου στον βωμό του έρωτα, που δεν μου έκανε την χάρη.
Όχι είναι ανόητο η ζωή είναι παρούσα, θα επουλωθούν οι πληγές θα ξαναέρθει ο έρωτας.
Ώρες αγωνίας ακροβατούμε πάνω στο σκοινί, μέχρι τελικά να επέλθει η ηρεμία και να ξεφύγουμε από τον ανεμοστρόβιλο.
Και το αποτέλεσμα;
Απροσδιόριστο, κάθε ένας μας ανασαίνει διαφορετικά, και διαφορετικά εκφράζεται και πράττει.
Το σίγουρο είναι πώς κυρίαρχο στοιχείο της απώλειας είναι η απώλεια, ο θάνατος δηλαδή ακόμη και μέσα στον έρωτα.
Να δεις είναι αδελφάκια ετεροθαλή αυτοί οι δύο!
Στο μυαλό μας μια σκέψη θηρίο πλανιέται, στιγμές-στιγμές, και την διώχνουμε. Ένας αποκρουστικός εφιάλτης.
Ο Θάνατος λέξη ανατριχίλα, δέος τρομερό, άγνωστη έννοια.
Είναι στην θνητή μας φύση ελάττωμα, να μην θέλουμε να μάθουμε, να αγγίξουμε τα άσχημα, και είμαστε υποχείρια σε αυτά όταν προκύψουν.
Κι όμως ο θάνατος μας μιλά κάθε τόσο, και μας ξεριζώνει η απώλεια την καρδιά, το στήθος πλημυρίζει αίμα, το μυαλό μας έρμαιο, χαμένο μέσα στην ομίχλη, που σκεπάζει  τον μαύρο καβαλάρη.
Και τι θα γίνει με όλα αυτά, πώς θα είναι έρωτας παντοτινός, κι ο θάνατος ποτέ δεν θα έλθει.
Δεν μπόρεσε η επιστήμη να απαντήσει….
Και με καμάρι μέσα μου χαμογελώ, γατί την βρήκα και την ξέρω την απάντηση…
Σε σας απόψε όμως δεν θα την προδώσω…όχι γιατί δεν θέλω να την μοιραστώ, ούτε είμαι κακός και θέλω αντάλλαγμα για αυτό.
Είναι όμως διαφορετική για τον καθένα….
Θα σας βοηθήσω όσο μπορώ για να την βρείτε….
Ψάξτε…ψάξτε καλά χωρίς προκαταλήψεις, με ιχνηλάτη την ψυχή στον τόπο του μυαλού που υλη δεν υπάρχει…..
ΕΚΕΙ στον κόσμο των αισθήσεων και της μαγείας, ΕΚΕΙ που όλα είναι ιδέες…. Όλα αιώνια είναι ΕΚΕΙ……
Πολλοί το ΕΚΕΙ το λένε…..ΑΛΛΟ ΚΟΣΜΟ….

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
28/1/2013

Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2013

ΜΑΝΑ

Μάνα γλυκό ξημέρωμα
Μάνα  ζεστή ανάσα,
Μάνα της σκέψης μέρωμα,
Μάνα χιλιάδες άστρα

Μάνα του έρωτα φωλιά,
Μάνα χαράς αχτίδα,
Μάνα της λύπης βάλσαμο,
Μάνα του Άδη ελπίδα.

Γυναίκα, Μάνα, Παναγιά.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
12/5/2012

Χρυσαφένια αναπνοή.

Τον κακιώνω αυτόν τον ήλιο, ώρες-ώρες…
Θα μηνύσω στον βοριά του Ταΰγετου, τον Δια τον Νεφεληγερέτη,
να μαζέψει τα σύννεφα και να τον κρύψει…
Τι ήλιος ψεύτης, την έχει αγκαλιάσει,
αλλά πάντα «βασιλεύει» και την αφήνει μόνη στην αγκαλιά της νύχτας,
φεγγάρι χλωμό να  συντροφεύει όνειρα…σε ένα παράθυρο κλειστό.
Ήλιος και μαγεμένη πολιτεία…να ζουν στιγμές;
Θα δώσει ο Άδας, για την χάρη μου, λυτρωτικά σκοτάδια.
Στην γη του Θειου, θα βροντήξει ο Δίας κεραυνούς…
Κι ο Ποσειδώνας από ζήλεια θα φουσκώσει τα νερά…
για να σκεπάσουν πάλι…όλα εκείνα που μολύναμε...

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
4/9/2012

Όνειρο…

Ένα μενεξεδένιο δειλινό, ένα παραμυθένιο μέρος,
εκεί που ο ουρανός συναντά την Γή,
και η θάλασσα κάνει δώρο την μουσική της,
για αυτή την θεϊκή ένωση.
Σε εκείνο τον τόπο, έχει μόνο αξία ο έρωτας,
εκεί κατεβαίνει η υπόσταση της ύλης,
και αγγίζει τρυφερά,
την αύρα της ψυχής χωρίς να την ακουμπά,
εκεί μεγαλώνει το πάθος, και φουντώνει η σπίθα,
γίνεται φλόγα και καίει ότι αγγίξει.
Η θάλασσα χαλί,
για να αγκαλιάσει όσα ξεχειλίζουν, από έρωτα κορμιά.
Ο ήλιος γλυκόζεστος,
για να μετρήσει πόντο-πόντο,
με φιλιά το βελουδένιο δέρμα.
Ο αέρας μυρωδάτος,
να θυσιάσει όλες τις ανάσες του, στον βωμό της αγάπης.  
Η πέτρα καθαρή, σκληρή, αληθινή,
να ορκιστεί, και να κρατήσει τον όρκο της αιώνια.

Το μέρος που μπορούν και ξεδιπλώνονται απόλυτα οι ψυχές.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
23/7/2012

Εμείς οι λίθοι και οι πέτρες…..

Η λίθινη εποχή μας τρομάζει, και φαντάζει μακρινή και πρωτόγνωρη, παρ όλο που στην χώρα που ζούμε οι λίθοι, οι πέτρες, και τα βράχια, οι κοτρώνες στην τοπική διάλεκτο,
είναι το πλέον διαδεδομένο φυσικό στοιχείο, στην Μάνη.
Ο λίθος είναι αγαθό, τόσοι και τόσοι πολύτιμοι λίθοι, άλλοτε μας φέρνουν ικανοποίηση,
και άλλοτε απογοήτευση σημαδεύοντας τις πιο ξεχωριστές στιγμές της ζωής μας.
Η πέτρα είναι το υλικό των σπιτιών μας, είναι όμως και τέχνη, γεμάτη η χώρα μας από ουράνια δημιουργήματα, εδώ και εκεί, σε κάθε γωνιά, μερικά φανερά, άλλα κρυμμένα καλά μέσα στα σπλάχνα της γης, για να τα προστατεύει, και μπόλικα το χείριστο κλεμμένα, σκορπισμένα στον κόσμο, ξενιτεμένοι πρεσβευτές του μεγαλείου.
Παντού ξεφυτρώνουν μενίρ, ναοί, κολώνες, αγάλματα, κάστρα, εκκλησίες, τόσα πολλά,
που τα αντιμετωπίζουμε αδιάφορα, σε αντίθεση με τους φτωχούς από λίθους τουρίστες μας.
Σύμβολο έγινε στην γλώσσα μας, και μέσα από  αυτή βλέπουμε την αξία που δώσαμε,
εδώ και εκατό χιλιάδες χρόνια στις πέτρες.
Όλοι εμείς «βάλαμε το δικό μας λιθαράκι» ή ρίξαμε «μαύρη πέτρα» σβήνοντας τις άπονες πτυχές μας, «λιθοβολήσαμε» το δέντρο που έχει καρπούς, και τους γευτήκαμε,
αλλά αχάριστα το καταστρέψαμε.
Και το πιο βαθύ απ όλα, περάσαμε μέσα μας την ιδέα, φοβερίσαμε τον απείθαρχο
«θα πάρω πέτρα» έγινε «καρδιά από πέτρα» όταν νίκησε το σκοτάδι, σταθήκαμε ακλόνητοι «βράχοι» μέσα στους αιώνες αντιμέτωποι με τα κύματα.
Έτσι και τα κομματάκια μας τα κάναμε «μωσαϊκό», παραμείναμε πιστοί στο είναι μας ακόμα και μέσα σε «πέτρινα χρόνια», όπως και ο πρωτομάθητος του Χριστού που για την σταθερότητα της πίστης του ονόμασε Πέτρο.
Εμείς ονομαστήκαμε «Έλληνες», από το φως του Ήλιου που αντανακλάται στην πέτρα,
και μας χορταίνει πότε ελευθερία και δύναμη, πότε δημιουργία και ανάταση, πότε ανθρωπιά και καθαρότητα.
Ανεβήκαμε λοιπόν στα «κοτρώνια» και στήσαμε την σκέψη μας, στηρίξαμε την πλάτη μας στα «ντιμαμαλα», και γίναμε ασπίδα για αυτό που δημιουργήσαμε.
Μερικές φόρες πάρθηκαν τα κάστρα μας, γκρεμιστήκαμε, η στον Ζάλογγο, η στο κάστρο της Ωριάς, για να μην προδώσουμε εκείνα που μας χάρισαν γίγαντες βράχοι από το παρελθόν. Εκείνα τα ιερά που οριοθετούν την ρότα του μέλλοντος μας, και τα βρίσκουμε «όποια πέτρα και να σηκώσουμε».
Προσκυνάμε το αίμα της φυλής μας,  σεβόμαστε τους βράχους, ιερούς και μη, μένουμε σταθεροί χωρίς σοφιστείες, με μοναδικό προπύργιο την γνώση και την αλήθεια, κοφτεροί βράχοι και τα δύο.
Χιλιετίες τώρα, και ενώ από μέσα τους ξεχύνεται η σκέψη, σαν γάργαρο, ορμητικό ρυάκι
αφ ενός να καθαρίσει, και αφ ετέρου, να ποτίσει την έρημο της σύγχρονης ψυχής.

Γρηγόρης Παπαδοθωμάκος
Δημοσιεύτηκε Μάιο 2003
στο περιοδικό «Μάνη-χθες-σήμερα-πάντοτε»
εκδόσεις «Αδούλωτη Μάνη»

Βασιλιάς Ήλιος


Στα μονοπάτια τριγυρνώντας, του σκοτεινού δάσους βρέθηκα,
κυνηγώντας τα ξωτικά, της μοίρας έρμαιο, του πεπρωμένου ναυαγός.
Ψυχή χαμένη, κομμάτια της πέτρας, κουρέλια μεταξωτής χλαμύδας..
Τον ουρανό μου σκλάβωσαν σύννεφα, την θάλασσα μου κατάπιαν όρνεα..
Η μέρα με πρόδωσε, τα λουλούδια του Μάη χάθηκαν, οι πεταλούδες;
Σαν θαύμα, ο θεός μου άκουσε την προσευχή μου, έσκυψε με πήρε.
Η μοίρα γύρισε και με κοίταξε , απίθωσε το κορμί της στα πόδια μου..
Η θάλασσα γαλήνεψε έγινε βελουδένιο χάδι, άναψε ο φάρος ο λατρεμένος.
Τα κομμάτια της πέτρας, ενώθηκαν έγιναν, γρανιτένιος βράχος.
Η χλαμύδα, έγινε πορφύρα, αγέρας μυρωμένος έδιωξε τα σύννεφα.
Η νύχτα αγκάλιασε τα όνειρα μου, στα  νυχτολούλουδα λάμπει μια πυγολαμπίδα.
Μια πυγολαμπίδα, η θύμηση του Ήλιου στα σκοτάδια,
Μια πυγολαμπίδα, η ζεστή ανάσα του μεσημεριού στο μεσονύχτι..
Μια πυγολαμπίδα, η ψυχή μου…
Ψυχή μου την σκιά σου ακολουθώ, με τη Σελήνη στο πλευρό μου…
Κι όταν βροχή χρυσή θα γίνω, το βλέμμα θα αναστήσω, να δει τον ΗΛΙΟ.  
Τον ήλιο που την άνοιξη φυτρώνει, κατακίτρινος με  λευκά πέταλα….

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
13/12/12  

Είναι θεός ο έρωτας!

Είναι θεός ο έρωτας …φτερωτός,
άλλες φορές περιστέρι, άλλες αηδόνι, άλλες αητός…
Κι αν είναι αητός δεν λογαριάζει, ζυγιάζεται ψηλά, σκορπάει φτερούγες, στέλνει ματιές….
κι είναι ματιές του φεγγαριού, λεπίδες ασημένιες….σκίζουν τις σάρκες..
Και σαν κοιτά κανείς τον ουρανό τον βλέπει,
πότε πλάι στο ήλιο, πότε πίσω απ τα σύννεφα,
να περιμένει την στιγμή….με βλέμμα πάντα λαμπερό γεμάτο φως..
Και σαν θα φτάσει, φτάνει μαζί της και το θαύμα,
και στήνεται γιορτή στην Γή,
και κλείνει ο ουρανός τις πόρτες,
κι ανοίγουν οι νεραΐδες τον χορό….χορό μεθυστικό….
Κι είναι χορός Πυρρίχιος, πολεμικός…. μεταμορφώνεται ο έρωτας σε πάθος…
Τότε και μόνο τότε,
ορμά βολίδα ο αετός, και μ ανοιγμένα τα φτερά, στην γη απιθώνεται , αλλιώτικος, πραγματικός…
και αρπάζει, κάνει δικό του ότι θέλει να κερδίσει….
δεν λογαριάζει πια τα θέλω και τα πρέπει…
Αρχέγονη ψύχη, που ξεδιπλώνεται,
δεν έχει τόπο για λουλούδια, για πουλιά, για μεταξένια πέπλα…
Δεν έχει αισθήματα, και λογική….
μονάχα ένστικτα, να πάρει ότι αφημένο, περιμένει να αρπαχτεί….
Δεν δίνει, μόνο παίρνει.…
και από το «Άλωση» ανακλά και δόσιμο, και πόνος.
Η Γή ρουφαει την βροχή, μ ανάγκη και την θέλει…. 
Ο αητός σπαράζει,το αστραπένιο βλέμμα του λαγού….
θανατερή στιγμή γεμάτη πάθος…
Και είναι όλα αυτά αρχέτυπα ορισμένα….
που ο καθένας μέσα στο ασυνείδητο μονολογεί τα βράδια,
που όλα πιο εύκολα κυλάνε...
δροσιάς σταγόνες, λεύτερες, παρθενικές,  χωρίς προσμίξεις….

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
23/8/2012

Ευχές

Καθώς πετάμε, στη νοητή γραμμή των αιώνων, αργά σαν «κλέφτες» στον αέρα,
Καθώς τα «Άλλα» τα μεγάλα και ανωτέρα τρέχουν τόσο πολύ που γίνονται φώς…
δεν κατάφερα να αποφασίσω τι θα ήθελα να μου φέρει ο Άγιος Βασίλης….
Ο Άγγελος που με συντροφεύει δεν μου έδωσε οίστρο.
Κι ανάποδα σαν πέστροφα, στου ποταμού το ρέμα,
βρήκα την θέση του σωστή, πρωτότυπη, και θεια…
Δεν θέλω ΤΙΠΟΤΕ, έχω τα πάντα όσα χρειάζεται ο άνθρωπος να ζήσει..
Ήλιο, αέρα, γη, και ύδωρ…
Δεν θέλω ΤΙΠΟΤΕ, έχω τα πάντα όσα χρειάζεται ο άνθρωπος να φτιάξει..
Δύναμη, γνώση, χέρια, Λογική…
Δεν θέλω ΤΙΠΟΤΕ, έχω τα πάντα όσα χρειάζεται ο άνθρωπος να δώσει..
Ψυχή, αισθήματα, αύρα, Θεό…

Θέλω το ΤΙ, ΠΟΤΕ θα ορίσει, να γίνω ΕΓΩ, ΕΣΕΙΣ…μια αχτίνα φως.
Κι ακόμα, πότε ΕΣΕΙΣ… ΕΓΩ του κάθε άλλου… σύμπαν και Ήλιος.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
31/12/2012

Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013

Η Αγάπη….υπέρτατο χάρισμα.

Για την  αγάπη τι να πεις, τι να γράψεις για τον θεό, τι να αισθανθείς για το 
φώς, που να βρεις τόπο να πατήσεις και να αφουγκραστείς την αγάπη, την νοηματική έννοια υπέρτατο δώρο, όπως ορίζεται ετυμολογικά.
Αν θυμηθείς το πρώτο κλάμα, τότε που γέμισε η ανάσα την ζωή, τους ήχους και τ΄ αναφιλητά του έντυνε η αγάπη.
Το πρώτο γλυκό χαμόγελο της μάνας, αγάπη το ζωγράφιζε με χρώματα ζεστά, χρώμα χωρίς πινέλο, χρώμα ανεξίτηλο.
Το πρώτο αίμα, στο τυχαίο πέσιμο, τον πρώτο πόνο της πληγής, τον γιάτρευε, θαυματουργά το βάλσαμο που η αγάπη χάριζε.     
Αν πατήσεις σε ριζιμιό, σε πέτρα χιλιόχρονη, και ακουμπήσεις στη δροσερή αναπνοή του αέρα, θα δεις τον ήλιο στην ανατολή.
Τότε που η μέρα ξεκινά, τότε η αγάπη είναι απλωμένη στα τόσα χρώματα που βγάζει ο Ήλιος, και μας στέλνει φυλακτά.
Της θάλασσας το ακούμπισμα στου ουρανού την άκρη, μυρίζει αγάπη, και είναι η ένωση αρμονικά δεμένη, που δεν διακρίνεις που τελειώνει η θαλασσινή κι αρχίζει η ουράνια.
Στις άκρες τις τριανταφυλλιάς δροσοσταλίδα, διαμαντένια, έτοιμη να κυλιστεί, στου ποιητή την σκέψη, από το βάρος της αγάπης φορτωμένη.
Αλλά και στων πουλιών τα κελαιδίσματα, στους βόμβους από μέλισσες, που γυροφέρνουν με λατρεία τα λουλούδια, παντού και πάντα κεντημένη με κλωστούλες μεταξένιες, η αγάπη στο εργόχειρο της φύσης.
Αν περπατήσεις μέσα στης ζωής το μονοπάτι, και στις ρυτίδες που δαρμένα πρόσωπα αυλακώνουν, με ένα χαμόγελο που δίνεις από φως, θα βρεις  αγάπη.
Στα τρυφερά του μάγουλα τα παιδικά, παιχνίδια και φιλια, με αγάπη χαριστήκαν, και με χαμόγελα χαράς λάμπουν τουλίπες μαργαρίτες, μενεξέδες.
Στου δρόμου τα μισά, εκεί που η στροφή γυρνά το μονοπάτι, μην ξεχαστείς και δεν ανάψεις στην αγάπη προσευχή, μην αψηφήσεις τον γκρεμό που χάσκει να ρουφήξει, δόξα και πλούτη, όνειρα εικονικά.
Η ζυγαριά στην αρμονία για να γέρνει, θέλει αντίβαρο της να έχει την αγάπη.
Το ασήμι των μαλλιών του φεγγαριού, αν το κοιτάς ολόισια στα μάτια, λάμπει σαν καθρεφτίζεται στα ήμερα νερά, και πλημμυρίζει αγάπη η κοφτερή του λόγχη.
Αν χαριστείς στον έρωτα, κάποια στιγμή αναπάντεχα, μοιραία ίσως, και σε τραβήξει πάνω στο άρμα του, για να σαλπάρεις σε νερά μενεξεδένια, ταξίδι μαγικό, στιγμές που γίνεται θεός, καθένας από μας, αφήσου την νεράιδα σου ξέχνα ποιος είσαι, και που πάς.    
Δεν έχεις άλλο όνειρο, μόνο του αγγέλλου σου ν αγγίζεις τα φτερά και να γεμίζει της ψυχής σου το σεντούκι με χίλια δυο πετράδια ροδοπέταλα.
Δεν έχεις άλλα μάτια, σαν τα δικά του όμορφα, που τα δικά σου, χάνονται και σβήνουν μπροστά σε τόσο φώς.
Έχεις αυτιά να ακούνε μουσικές, και ψιθύρους αγάπης, βαριές ανάσες πόθου που καυτές χαϊδεύουν όλο σου το είναι, και περπατάς σε κόσμους, που ο νους πέρα από τούτες τις στιγμές δεν συλλαμβάνει.
Έχεις χείλια ζεστά, υγρά, και ρόδινα με ανατριχίλα, να μετράνε πόντο-πόντο βελουδένια λιβάδια, να ξεχειλίζουν στου υπέρτατου ναού τον βωμό θυσία,  σταγόνες μαργαριταρένιες που κυλάνε χείμαρρος στης έκρηξης την λαβα.
Έχεις και θα χεις πάντα μια καρδιά που θα κρατά, στην πόρτα της ψυχής σου τα κλειδιά, ν ανοίξει να κουρνιάσει μέσα, και να γεμίσει της ζωής σου το θαμπό το μονοπάτι.
Μέσα στης νύχτας το φτερούγισμα, στ αστέρια που είναι φύλακες, ψυχές, και κάνανε τον ουρανό λημέρι για την νύχτα, κρέμεται χρυσοκίτρινο κορδόνι και ενώνει όσους βρήκαμε την άκρη του με αγάπη.
Αν κουραστείς στο πέρασμα του χρόνου, στα τόσα που συνάντησες, και τόσα που δεν μπόρεσες να ζήσεις, άπλωσε την ικμάδα σου, στον πανδαμάτορα, χωρίς προκαταλήψεις. 
Τόσα κεριά αγαπημένα που σβήστηκαν, χρόνια φευγάτα, και τόσα αναμμένα περιμένουν για να σβήσουν.
Για μας δεν είναι τέλος, της ζωής το τέλειωμα, είναι μονάχα μια σκηνή, σε ένα έργο που κανείς μας δεν γνωρίζει ούτε τέλος ούτε αρχή.
Και του θανάτου ο μαύρος καβαλάρης, κι αυτός ακόμα αγάπη είναι, και μ αγάπη αν τον δεις η δάφνη θα σε στέψει νικητή σε αλώνια μαρμαρένια, θα γίνει δρόμος ουρανένιος και παντοτινός το μονοπάτι, σε μέρη θεϊκά παραδεισένια να σε βγάλει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
20/1/2013  

Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2013

Τα χρώματα της αγάπης...


Όταν την φαντάζεσαι είναι γαλάζια
Όταν τη συναντάς πρώτη φορά, είναι κίτρινη
Όταν τη κοιτάς στα μάτια είναι πορτοκαλί
Όταν την αγγίζεις γίνεται κόκκινη
Όταν είναι μακριά είναι πράσινη
Όταν την χάνεις είναι μενεξεδένια

Αγάπη τελικά είναι η ανάλυση, και η σύνθεση του φωτός,
το ίδιο το φώς.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
17/1/2012

Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013

Παραμυθένια πέδιλα. (Ηλιος-Ψυχούλα-Πεταλούδα)


Ητανε μια φορά και έναν καιρό, μια πεταλούδα, χαρούμενη και λατρευτή, που χάιδευε κάθε μέρα τα λουλούδια του κήπου, και φτεροκοπούσε ερωτοτροπώντας με το ζεστό φως του Ήλιου..
Κι ο Ήλιος την λάτρευε την προστάτευε, τις φώτιζε τα φτερά και ξεχναγε πάντα πως όταν εκείνος το φως…και η πεταλούδα μας ρούφαγε την ζωή.
Χανόταν στα λιβάδια την άνοιξη, μαζεύοντας μαργαρίτες…
Πλατσούριζε στις θάλασσες, χωρίς να νοιάζεται μήπως βραχούν τα φτερά της…
Πετούσε συνεχώς κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του Ήλιου…
Και τα βράδια πριν κοιμηθεί στα ροδοπέταλα, καμάρωνε το φεγγάρι και έκανε όνειρα για το καλοκαίρι…
Κι ήταν ο Ήλιος της πρόθυμος να την ταξιδέψει, και έγινε η ζωή ταξίδι, και το ταξίδι έρωτας…
Κάποτε όμως τελειώνουν όλα…τέλειωσε η άνοιξη, τέλειωσε και το καλοκαίρι…
Τον ήλιο σκέπασαν τα σύννεφα, χάθηκε και ο βοριάς, να τον βοηθήσει να τα διώξει…
Η πεταλούδα μας χωρίς ήλιο, λουλούδια, θάλασσες, και ταξίδια, έχασε την ικμάδα της και μαράζωσε…
Και έγινε η πεταλούδα του ιονίου χρυσόσκονη, έγινε του αγέρα μυρωδιά, και έμεινε ο Ήλιος μόνος…και  ο χειμώνας σκέπασε την μαγεμένη χώρα…
Σα θαύμα όμως γύριζε η πεταλούδα, με τον αέρα, και σιγοψιθύριζε κουράγιο…
Δρόσιζε όνειρα με τις σταγόνες της βροχής, αλαφροΐσκιωτη μορφή, για όσους βλέπουν τα σημάδια, και ο Ήλιος όλα τα έβλεπε και άναβε φώτα ελπίδας.
Πότε με τα σπουργίτια έστελνε μηνύματα, πότε με πεταλούδες, κι ίδια ακόμα με επισκέψεις, συντρόφευε τον ήλιο στο βασίλεμα του.
Είναι η αγάπη του θεού το πρόσωπο, και ολα τα κάνει. Αν εχεις δώσει, πολλαπλάσιο θα πάρεις.
Κι αν είσαι αέρας μυριστός, χρυσόσκονη όπως την πεταλούδα, ανταποδίδεις στην αγάπη ότι πήρες.
Είναι σαν θαύμα, ένα παραμύθι αληθινό μόνο για δύο, ίσως και κάποιους άλλους να αγγίζει, η ιστορία που ξεκίνησε και ταξιδεύει ακόμα.
Ναι είναι θαύμα, η πεταλούδα, βρήκε μια ψυχή, την σκέπασε με τα φτερά της, και σαν πυγολαμπίδα της είπε λόγια μαγικά, κανείς δεν ξέρει όμως τι της είπε, μόνο η ψυχούλα που τα ένοιωσε μπορεί να πει.
Τα πέδιλα τα στολισμένα με τις πέρλες, βρήκαμε πόδια, να τα περπατήσουν. 
Και οι δυο μαζί, ταξίδεψαν τα μονοπάτια τα γνωστά, και βρήκε πάλι ο Ήλιος νόημα.
Πρώτα την οδήγησε δειλά-δειλά, να βρει τον ήλιο, που την γνώρισε απ την πρώτη λέξη, ταυτότητα το κείμενο που γράφει, η κάρδια, με το μολύβι, το ανεξίτηλο της μοίρας.
Ένοιωσε η ψυχούλα, αυτό το κάλεσμα, και είπε να την συναντήσει, να της μιλήσει, να τα πουν να πάρει θάρρος, γιατί μόνο εκείνη θα την καταλάβαινε…τόση η πίκρα πούχε μαζεμένη.
Κι ο Ήλιος, την ταξίδεψε  στα μέρη του παραμυθιού τα μαγεμένα, εκεί που ουρανός κι η θάλασσα γίνονται ένα..
Εκεί που στα ψηλά βουνά τα απάτητα, σε προστατεύει το άγρυπνο το μάτι , του αετού που φέρνει βόλτες στον αγέρα.
Βρέθηκαν κάπου οι δυο τους κανείς δεν ξέρει που, και δεν θα μάθει, και έγινε η μετουσίωση και η μέθεξη άγνωστο πώς.
Στον ήλιο, έφτανε μόνο η ένωση….η πεταλούδα κι η ψυχούλα είναι Ένα.
Και έγινε το «αχ αυτή η θάλασσα» ελπίδα, «δεν υπάρχει καλύτερο από την θάλασσα».
Ψηλάφησε η ψυχούλα τα άγια μέρη του παραμυθιού, και βρήκε την αλήθεια, βρήκε την δύναμη, να πολεμήσει τα θηρία, και έγινε ο Ήλιος σύμμαχος, κι η πεταλούδα, έγινε  όραμα και ελπίδα.
Σιγά-σιγά και βήμα-βήμα, βαθαίνει, η ζωγραφιά, τρεις την ορίζουν, ο Ήλιος και η ψυχούλα, χρώματα,  και  η πεταλούδα το τελάρο.
Είναι όμορφοι ο κόσμοι, αν μπορούμε να τους πλάθουμε, και να ενώνουμε, ότι στην ζωή μας είναι φανερό, με εκείνα τα πολλά που, μάτια δεν τα βλέπουν.
Η πεταλούδα τα σημάδια φανερώνει..
Και ο Ήλιος τα διαβάζει, σε τόπους, μέσα στις καρδιές, αλλά και πάνω στο ψηφιδωτό του χρόνου.
Άνοιξε και η ψυχούλα τώρα, παράθυρο στον ουρανό, μυήθηκε και τα σημάδια βρήκαν κι άλλο παραλήπτη. Τον παραλήπτη που ο Ήλιος με το άγρυπνο του βλέμμα θα προσέχει, φύλακας Άγγελος.
Τον παραλήπτη που έταξε η πεταλούδα να του δώσει, και την υπόσχεση της κράτησε.
Το παραμύθι δεν τελειώνει εδώ, ακόμα υπάρχουν άγραφες σελίδες.
Το γράφουν τρεις, και εγώ το μυστικό τους θα φυλάξω…
Άμα το πω δεν θάναι παραμύθι!!!
Μα ο χρόνος είναι κύκλος, κι όλα γυρίζουν γύρω μας, με άλλα πρόσωπα, άλλες φωνές και άλλα μάτια.
Είναι στα αλήθεια ευλογημένοι όσοι δεν βλέπουν για να δουν, αλλά ήλιους, πεταλούδες και ψυχές, νοιώθουν σε κάθε βήμα.
Αλίμονο στα παραμύθια όσοι δεν πιστεύουν.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
17/9/2012 

Νεφέλη


Η Νεφέλη γιγαντώθηκε,
κι απλώθηκε φουρτουνιασμένη στον αχόρταγο ουρανό….
Σκέπασε  την μαγική πόλη,
να την προφυλάξει…την μετουσίωσε σε φαντασία…
Ο Τάλετάν έστρωσε απλόχερα ανάθημα,
την περηφάνια του στα πόδια της…
Ο Ορίζοντας χαμήλωσε τα φτερά του,
και γονάτισε μπροστά της φλογισμένος…
Μέσα από  τα δαντελένια φορέματα της Νεφέλης,
ξεπρόβαλλε ο Απόλλωνας…
Έσπρωξε ένα κομμάτι από την φωτιά του,
ανάμεσα στα βελούδινα ρόδα της…
Πλημμύρησε με  χρυσαφένιο φως,
τις προσδοκίες και δροσοσταλίδες του πάθους….
Η μαγική πόλη είναι για μας ιδέα,
ανατριχίλα ερωτική σε κάθε άγγιγμα…

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
11/8/212   

Νύχτα


Εκεί στ΄ απάτητα βουνά,
εκεί που ο ουρανός είναι κοντύτερα,
και η ψυχή ψηλότερα.
Εκεί στους βράχους,
που λαμποκοπάνε πάντα,
με την σκληρή γυαλάδα τις ψυχές χορταίνουν φως.
Εκεί, που την νύχτα σαν λείπει ο Ήλιος,
μας αχνοφέγγει η Σελήνη,
η Πασιφάη, η Άρτεμις, η Μήνις…
τα χίλια ονόματα που ορίζουν τη ΑΓΑΠΗ.
Λαχτάρα γλυκόπικρη,
τρέμουλο των χειλιών,
να έρθει στα όνειρα μας,
για νάναι το ξημέρωμα γεμάτο,
ουράνιες μουσικές και φως…
ΑΝΑΤΟΛΗ… ζωή μου πέρα απ την Ζωή.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
23/11/2012

Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2013

Η αγάπη και οι αισθήσεις


Η αγάπη είναι ένα σπάνιο και δυσεύρετο αγαθό,
όχι γιατί δεν υπάρχει,
αλλά γιατί είναι κοφτερή και καυτή.
Ουτοπιστική η διαχείριση της από τους περισσότερους.
Άλλοι κόβονται, και άλλοι καίγονται.
Ξεκινά από χαμηλά,
απλώνεται στους κόκκους της άμμου,
στις αόρατες δροσοσταλίδες του πρωινού.
Απλώνεται στα λιβάδια, σκαρφαλώνει στα βουνά.
Ψηλώνει μέσα στην νύχτα,
και με οδηγό το ασημένιο φως της Σελήνης,
θεριεύει την μέρα,
και γιγαντώνεται από το χρυσαφένιο φώς του Ήλιου.
Κάπου ανάμεσα σε αυτό το ταξίδι,
πριν και μετά τον Θεό αγγίζει τον άνθρωπο.
Και γίνεται μικρός θεός εκείνος ο μύστης,
που τυλίγεται την άκρη του χιτώνα της…

Αισθήσεις
Για τις αναμνήσεις, από τον κόσμο του Καιάδα,
άνοιξε η πόρτα στο ασυνείδητο,
και πέρασε μια μικρή αχτίνα φωτός, ταπεινή και χλωμή.
Για τις αναμνήσεις από την Μήτρα,
ακούστηκε ένας θόρυβος, όμοιος με εκείνον,
της θάλασσας που χαϊδεύει τις άκρες των ποδιών της στεριάς.
Για τις αναμνήσεις από τα τρυφερά μας χρόνια,
άγγιξε τα μωρουδιακά φύλα της λεύκας,
ένας ζεστός αέρας και τα έκανε να ανατριχιάσουν. 
Για τις αναμνήσεις από την νιότη,
απλώθηκε στο δέρμα μας,
ένα άρωμα, φτηνό, ακριβό δεν έχει νόημα,
πάντα όμως μεθυστικό.
Για την ζωή μας όμως τι ανάμνηση να χορέψει,
μόνο ένα γυάλινο κλουβί,
και μέσα στην φορμόλη, τα όνειρα μας να διατηρούνται νεκρά.
Στην έκτη αίσθηση, την έκτη μέρα,
σ’ ένα  ηλιοβασίλεμα κάνουμε τάμα την ελπίδα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
1/12/2012  

Λυκαυγές



Χρώμα του μενεξέ γλυκό,
ωδή ψυχής,
γονάτισε στη νύχτα,
προσευχήσου!!
Κι από βαθύ και αφώτιστο πηγάδι,
βγες και μεσουράνησε,
έτσι που να ζηλέψει ο Ήλιος,
και να ανθίσει την ανατολή,
χίλια τραγούδια,
χίλιες ψυχές,
ν΄ αγγίξουν χείλια κοραλλένια!!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
22/12/2012

Η έκτη αίσθηση.


Δεν βλέπω στον ορίζοντα σκεπάζει η άχλη τα βουνά.
Δεν άκουσα τον ήλιο που γρυλίζει, φταίει το φώς.
Όμως την δύναμη την νοιώθω και την ζεστασιά το ίδιο.
Δεν βλέπω του αστεριού την κόχη, την κρύβει η άκρη.
Δεν άκουσα το σεληνόφως, που δακρύζει για την μοίρα.
Όμως χρυσάφι απ τ αστέρι παίρνω και απ’ την μήνι ασήμι.
Δεν βλέπω το θαλασσινό το χρώμα, ίσως η νύχτα παίζει.
Δεν άκουσα το κύμα, που βροντά στον βράχο η καταιγίδα.
Αισθάνομαι τη θλίψη και τον τρόμο, στης φθοράς το ρέμα.
Δεν βλέπω πια της μαγεμένης άνοιξης το δασός, πάγος.
Δεν άκουσα των αηδονιών τραγούδια, σιωπή θανάτου.
Ηχούν όμως στ΄ αυτιά μου μελωδίες, γέλια αγγέλλων.
Δεν βλέπω των ματιών σου την φρεσκάδα, απ ανάγκη.
Δεν άκουσα τα βήματα στο άγιο σώμα, που τεντώνω.
Όμως αφήνομαι γλυκά και γονατίζω στην ματιά σου.
Δεν βλέπω τη ζωής τη βία, δεν βύζαξα μωρό στον κόρφο.
Δεν άκουσα τον καλπασμό της νιότης, και της άνοιξης.
Μύρισα το βαρκάρη, στου Πλούτωνα τα  σιωπηλά νερά.
Δεν βλέπω την αρχή πέρασαν χρόνια, μπορεί μυριάδες.
Δεν άκουσα όσους πάσχιζαν, να φτάσουν προς το τέρμα.
Σκορπίζομαι όμως στις  ψυχές,  αέρας, σκόνη, αθανασία.
Δεν βλέπω του θεού το βλέμμα, η παλλάδα με τυφλώνει
Δεν άκουσα το γδούπο, στην κρεμάλα του ταρτάρου.
Νοιώθω τον πόνο της ματιάς του, και τον θρήνο, μόνο.
Δεν βλέπω πια του αετού μου το φτερούγισμα στην πέτρα.
Δεν άκουσα που κράζουν, μαύρες νύχτες στον πλανήτη.
Πιστεύω όμως δυνατά, η Ελπίδα ήρθε μας χαϊδεύει.
Βλέπω το φως να  μπαίνει από τις γρίλιες στην ζωή μας.
Ακούω ανάσες, όσων πέρασαν την πύλη, μας στηρίζουν.
Έρχεται η ώρα, φτάνει, αιώνια ο παράδεισος δικός μας.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
23/10/2012