Σε περιμένω
ηλιόλουστη σε δίσεκτους αιώνες
μέσα στο φώς
του φεγγαριού στο ασήμι τής σελήνης
Πνιγμένος στην
ομίχλη μου, σε στέρφους ελαιώνες
να βρώ βαθύ στροβιλισμό
στο πλάσμα που εκρίνεις.
Πανω μου
χίλιοι ουρανοί μ΄άπειρα πεφταστέρια
πέφτω στο μώβ
βυθίζομαι και χάνομαι στο χρόνο.
Τούτες τίς
μέρες καίγομαι, ψάχνω τα δυό σου χέρια,
μα βρίσκω το
αντίο σου, στα θραύσματα που ενώνω.
Ζεστό του
χρόνου τό φιλί, που το μετρώ σε μέρες
τα αστέρια
πέφτουν αστραπή, στο τελευταίο αντίο
να προσκυνήουν
τον θεό τις δισεκτες δευτέρες
καθώς τα φώτα
σβήνουνε, και έρχεται το κρύο.
Μιά που βουτάω
στα βαθιά, μιά στα ψηλά ανεβαίνω
κι αν λαχταράω
την φωτιά, οι στάχτες την σκεπάζουν
του σουπερνόβα
σου το φώς, ο αέρας που ανασαίνω,
οι εκρήξεις με
τα χρώματα στην μνημη μου φωλιάζουν.
Σε λόφο περιλάλητο,
στων αστραπών την λάμψη
σε ελεύθερο
ορίζοντα, μια προσευχή σου στέλνω
φυσσώ τις
σταχτες στο θρονί, ο ουρανός να κάψει,
τίς αλυσίδες
των δεσμών που στην ροή μου σέρνω.
Κι αν η καρδία
μου χάνεται ανάμεσα στα αστέρια
Κι αν κάποτε
το χρώμα σου, ο χρόνος ξεθωριάσει
σκάβοντας άβυσσο βαθιά, με αγγελους ξεφτέρια
θα μπώ βαθύτερα
στο μωβ, ο νούς να μην σκουριάσει.
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
11/6/2020=12=3
