Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2016

Ευμενώς ερυθριάσατε


Δυό χιλιάδες και μία δεκάδα,
συν επτά μοναδούλες ακόμα,
υποσχέσεις σωρό για λιακάδα,
και ελπίδες με κόκκινο χρώμα.

Με το ένα αρχή στην ζωή μας,
κάθε χρόνος αλλάζει το νόμο,
όμως πριν από εκείνο μαζί μας,
καθορίζει το πνεύμα το δρόμο.

Στα κουφά των αγίων η ευθύνη,
των ανθρώπων οι ρόλοι επίσης,
στροβιλίζει των χρόνων η δίνη,
με ευχές οδηγούν συνειδήσεις.

Ω τι πάθος πηγαίνει στο βρόντο,
Παγωμένα ζεστά όλα ίδια,
Τρυφηλά και φτωχά σ ένα πόντο,
κουρελάκια μαζί με στολίδια.

Ομορφιά μου χαμένη στο δάσος,
βρες ψυχή μου ανθό να μυρίζει.
Δεν μετρά μονάχος του ο άσσος,
το μηδέν θέλει δίπλα ν΄ αξίζει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
31/12/2016=14=5

Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2016

Ένα δύο τεστ, προσθήκες στα γεγραμμένα

 Φυλή, ετυμολογική προέλευση, από το φύω (επί ανθρώπων γεννιέμαι, γίνομαι με φυσική διεργασία), φύσις, φυτό, φύλον
Επίσης φυς ο υιός φύσας ο πατηρ,
Έθνος από το έθος, συνήθεια τρόποι , έθιμα, εθίζω συνηθίζω (επίκτητες ιδιότητες)

Είναι σαφής η Ελληνική γλώσσα, και διαχωρίζει τις έννοιες.
Φυλή είναι η κοινή κυτταρική προέλευση (φυσικά απόλυτα καθαρός δεν είναι κανείς λόγω των επί χιλιετιών επιμειξιών.
Για αυτό και οι γαλαζοαίματοι παντρεύονται μεταξύ τους.
Για αυτό και παρέμεινε το της παρθενίας ταμπού, το οποίο ξεκίνησε για να διαφυλαχθεί η φυλή, μάταια όμως).
Στην πατρίδα μου την Μάνη, τα κορίτσια (οι μη ειδήμονες λένε δεν τα έχουν σε εκτίμηση), τα αποκαλούν Φυλικά, και υποκοριστικά Φυλικούλια.
Σοφή η προφορική παράδοση, σε αντίθεση με την αλλοίωση της γραπτής πληροφορίας, που μεταφέρεται και εξυπηρετεί σκοπιμότητες.
«Verba volant, scripta manent» "τα λόγια πετούν, τα γραπτά μένουν", παγίωσαν στην συνείδησή μας οι Λατίνοι.
Είχαν τους λόγους τους, και αυτοί εκτός των άλλων ήταν, να δεσμεύσουν κάποιον…
Τον τύλιξε σε μια κόλλα χαρτί λένε σήμερα, για να τονίσουν την δύναμη των γραπτών.
Η δύναμη όμως, χρειάζεται εκτόνωση, και η εκτόνωση αφήνει θύματα.
…η να αποδώσουν στο μέλλον την θέση τους, ιστορία δηλαδή υποκειμενική, γιατί δεν είναι δυνατόν ποτέ αυτό που γράφεται από έναν να είναι αντικειμενικό.
Αλλά και «έπεα πτερόεντα» ο Όμηρος, και εδώ λάμπει η σοφία της αλήθειας, κι ας ερμηνεύουμε τα λόγια που πετάνε σαν λόγια του αέρα.
Τα λόγια που πετάνε είναι τα λόγια, που εξαπλώνονται γρήγορα, προς όλες τις κατευθύνσεις, γίνονται φήμη, συγχρόνως εμπλουτίζονται από πολλούς, και παύουν να είναι υποκειμενικά.
Είναι η προφορική παράδοση, είναι η καμουφλαρισμένη αλήθεια, για να σωθεί.
Είναι η μυθολογία, οι θρύλοι, η κυτταρική μνήμη, η άλλη ιστορία, που με την αρωγή της συμβατικής τεκμηριώνεται, και γίνεται αποδεκτή από τους σκεπτικιστές.
Φυλικό λοιπόν, είναι η μήτρα της φυλής, και πατρογονικό είναι το έτερο συστατικό.
Απλοί φυσικοί συλλογισμοί, ότι σπείρεις θα θερίσεις.
Και αν η φυλή είναι φυσική διεργασία, το έθνος είναι επίκτητη.
Τα ήθη, οι τρόποι, η παιδεία, και οι συνήθειες ενός συνόλου ανθρώπων ορίζουν το έθνος.
«Τοσούτον δ’ απολέλοιπεν η πόλις ημών περί το φρονείν και λέγειν τους άλλους ανθρώπους, ώσθ’ οι ταύτης μαθηταί των άλλων διδάσκαλοι γεγόνασι και το των Ελλήνων όνομα πεποίηκε μηκέτι του γένους, αλλά της διανοίας δοκείν είναι, και μάλλον Έλληνας καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας, ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας».
Ισοκράτης Πανηγυρικός εδάφιο 50
Περιττό να προσθέσω, κάτι επί της ουσίας, παρά μόνο πώς στην αρχέγονη ομάδα, ταυτιζόταν οι έννοιες, φυλή και έθνος, και αποτελούσε ηθική ανάγκη να διαφυλαχτεί αυτή η ταύτιση.
«Διος Ελλανίου καί Αθηνάς Ελλανίας ιερόν Ίδρυσάμενον , φυλάς φυλαξαντα , και ωβας ωβαξαντα,»
Πλούταρχος βίοι παράλληλοι , Λυκούργος
Χωρίς την αυθαίρετη και επιβεβλημένη διάθεση των περισσοτέρων να ισοπεδώσουν την πολυμορφία, για να κρύψουν τις ατέλειες τους στο σύνολο, η διατήρηση της φυλής αποτελεί την αρχή της αρμονίας στην ύπαρξη του ανθρωπίνου γένους.
Και όχι μόνο είναι η βασική προϋπόθεση της ελευθερίας, και της εξέλιξης, μέσα σε ένα περιβάλλον ανθρώπινης ολοκλήρωσης, που διέπεται από αλληλοσεβασμό.
Συνύπαρξη, σημαίνει υπάρχουμε μαζί, χωρίς τάσεις επιβολής, χωρίς φόβο αλλοτρίωσης.
‘Άλλωστε στον Παράδεισο που όλοι οραματίζονται συνυπάρχουν όλα τα είδη όντων και φυτών.
Απλά φυσικά συναισθήματα, απλοί ανθρώπινοι συλλογισμοί.
«βρήκε ο γύφτος την γενιά του, κι αναγάλλιασε η καρδιά του»

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
28/12/2016=22=4      

Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2016

Έμμετρο, κατάλληλο για χρήση

Χρόνια ευχές των αστεριών
μοίρες του γαλαξία
χορός των μαργαριταριών
ζεστή καθάρια αξία

Φώτα κεριά των τραγουδιών
ξωκλήσια παραδείσου
αρώματα των λουλουδιών
καθρέφτισμα ναρκίσσου

Μέρες κοπέλες των μηνών
του ουρανού κομμάτια
νύχτες καμάρι των βουνών
στα χιονισμένα ελάτια.

Τώρα γιορτή των θαλασσών
απαύγασμα υδάτων
εχθές τραγούδι των μουσών
αύριο πνοή θαυμάτων.

Ρυθμός αρχέγονων ψυχών
στη λύρα του Ορφέα
για περιουσία των φτωχών
το φώς του Προμηθέα.

Σκέψεις παντοτινή φωτιά
ανάβουνε και σβήνουν,
άλλοτε φέρνουν ζεστασιά,
άλλοτε στάχτη αφήνουν.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
27/12/2016=21=3

Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2016

Άγιος Γιερός


Κατηφόριζε, σέρνοντας τα βαριά του βήματα μέσα στην νύχτα.
Μια νύχτα ερημική πρωτόγνωρη, για την πολύβουη πόλη, όμως δικαιολογημένα.
Ήταν παραμονή πρωτοχρονιάς, και όλοι περίμεναν τον νέο χρόνο, δηλαδή την ελπίδα. την ευχή για κάτι καλύτερο από πέρσι.
Αυτός ο άγιος γέρος με άσπρη γενειάδα, με ένα τριμμένο επανωφόρι που σκέπαζε το σκελετωμένο του κορμί, συνέχιζε τον δρόμο , που θα τον οδηγούσε στην μοναξιά του.
Η μοναξιά του ένα απάγκιο παγκάκι, κρεβάτι και στέγη μαζί στο δημοτικό πάρκο.
Όλα πάνω του εξαντλημένα, τα ρούχα, το σώμα, κορμοστασιά.
Το ακριβώς αντίθετο από τον γνωστό μας ευτραφή πλαστικό και εισαγόμενο.
Το μόνο που φάνταζε στο πρόσωπό του ήταν η φλόγα των ματιών.
Μια φλόγα ζεστή, που έβγαζε τεράστια δύναμη, μια φλόγα που δεν καίει, μια φλόγα όμοια με το άγιο φως.
Συνέχισε τα αργά του βήματα, πέρασε στο πάρκο και κατευθύνθηκε προς το κατάλυμα του.
Κακοτυχία ένας απρόσκλητος επισκέπτης, ένας καταπατητής της φωλιάς του.
Παρατήρησε καλύτερα, και μέσα στο ημίφως διέκρινε μια μικρή σιλουέτα, κουλουριασμένη, τυλιγμένη στα κουρέλια που είχε για ρούχα.
Ένα προσωπάκι χλωμό, βυθισμένο σε βαθύ ύπνο, έναν ύπνο που έμοιαζε θάνατος.
Κάπου την είχε ξαναδεί, μια ψυχούλα βασανισμένη, μέσα στις τόσες του σιναφιού του.
Όχι δεν ήταν παραμύθι, ήταν το κοριτσάκι με τα σπίρτα.
Ναι… ναι αυτό ήταν, την γνώρισε, και γνώριζε και το τέλος.
Θα ερχόταν η μαμά της να την έπαιρνε…
Πλησίασε, της χάιδεψε τα μαλλιά, την τύλιξε με τα κουρέλια του, και την σκέπασε με το σώμα του.
Με τα φλογισμένα του μάτια ξάγρυπνα περίμενε… και περίμενε... και περίμενε.
Επιτέλους η μαμά φάνηκε τυλιγμένη σε μια φωτεινή νεφέλη.
Στάθηκε δίπλα στο σιντριβάνι του πάρκου, και προσήλωσε την μάτια της στο παγκάκι.
Έβλεπε πότε τον γέρο άγιο, και πότε το χλωμό πρόσωπο του κοριτσιού.
Μια γλυκιά ζεστασιά αναπήδησε από την αύρα της, χαμογέλασε ευχαριστημένη και βούτηξε στα νερά του σιντριβανιού.
Ο άγιος γέρος έκανε το θαύμα του το κοριτσάκι με τα σπίρτα, δεν πήγε στην μαμά του.
Το κοριτσάκι με τα σπίρτα δεν πέθανε…

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
24/12/2016=18=9 

Η τιμή


Με νομίσματα κλείνουνε μάτια,
και σταγόνες υγρό κεχριμπάρι,
σημαδεύουν κρυφά μονοπάτια,
για την ρότα του κάθε βαρκάρη.

Η τιμή της ζωής μας παιχνίδι,
διαφεντεύει το τίμημα κόπος.
Τα πλοκάμια γνωρίζουμε ήδη,
μα διαφέρει μονάχα ο τρόπος.

Ποιος δεν έκανε όνειρα μόνο,
με τη σκέψη να έχει τα πάντα.
Φυλακή να κρατάει τον πόνο,
να τιμά της χαράς ανδριάντα.

Στον ιστό δυνατά μπουσουλάμε, 
φιγουράρουν ανδρείες λεζάντες,  
μόνο μόστρα, η μούρη πουλάμε,
δανεικά καθρεφτάκια και χάντρες.

Ετικέτες barcode μηρυκάζουν,
κάθε δέσμη, ορίζει τα μέτρα,
οι αφίσες την σκέψη χαράζουν,
την πηγαίνουν σε άορνο πέτρα.

Οι καιροί τις στιγμές αγριεύουν
το βραβείο θαρρώ είναι ψέμα.
Οι τιμές στη ζωή περισσεύουν,
παγιώνουν το κρύο της βλέμμα.

Μα η ζωή μας πολύτιμο δώρο,
δοκιμές και παζάρια διαγράφει,
κάθε αλήθεια ονείρου για σπόρο,
σε σπορά στης ψυχής το χωράφι.

Οι καπνοί του ονείρου σκορπάνε,
μα η φωτιά που το γέννησε μένει,
έπαθλό μας καρδιές που χτυπάνε,
και διαλέγουν ζωή που ανασαίνει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
24/12/2016=18=9

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2016

Απόπειρες ελευθερίας

Τις άδειες νύχτες, που είμαι μόνος,
βαθιά με σκάβει, ο άλλος χρόνος.
Αυτός που καίει, με την καρδιά μου,
με γλύφουν φλόγες, νέα παιδιά μου.

Ψάχνω αιτία, και βρίσκω τοίχους,
σιωπή τριγύρω, δεν θέλω ήχους.
Διώχνω αγάπες μακριά και πάνε
ψάχνουν χαμένα, να προσκυνάνε.

Σε δέντρα γράφω, να καταλάβεις.
Χείλια να δίνεις, δόντια θα λάβεις.
Σκίζω τις λέξεις, σβήνω εικόνες,
κρύες οι νύχτες, άδειοι χειμώνες.

Το αφήνω κάτω, νοιώθω το χώμα,
Μαζεύω φύλλα, τα κάνω στρώμα.
Μου γνέφει η ώρα, και μου γελάει,
μετά δακρύζει, μα δεν μιλάει.

Κάπου θαμμένο, μες το μυαλό μου,
ένα συναίσθημα, έχω του δρόμου.
Τρέχω στο μέλλον, σαν ξεχειλίζει
κι άναρχους λόγους, μου ψιθυρίζει.

Μια βαφτισμένη άτρωτη φτέρνα,
τρωτή αγάπη, στέλνει για μένα.
Ήταν θαμμένη μέσα στη λάσπη,
του ωκεανού μου, σε μωβ ιάσπι.

Κι αν η καρδιά μου, καίει και βράζει
αν γεύση αλμύρας στα μάτια στάζει,
τα κρύβει μάσκα, και ξεγλιστράνε,
φτιάχνουν ασπίδα, τα βέλη σπάνε.

Μεταμφιέζω, νύχτες και μπόρες,
ντύνω χειμώνες, με θερμοφόρες.
Και επιστρέφω πίσω στο Δάντη,
την κόλασή του, σ’ ένα διαμάντι.

Όταν σε θέλουν, μόνο για σένα
γράψε στο τζάμι, κάτι από μένα:
Έτοιμος να σαι, μόνο για κείνους
όσους χαρίζουν φως από κρίνους.

Και κάτι ακόμα το τελευταίο
δειλός μην είσαι όποτε κλαίω,
σε μια κηδεία συναισθημάτων,
για τις ψυχούλες των ανιάτων.

Γιατί το γέλιο, κρύβει τον πόνο
Κρατά το δάκρυ για λίγο μόνο.
Σαν επιστρέφει, σε παρασέρνει,
κλαίει η αγάπη, και ανασαίνει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
18/12/2016=21=3

Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2016

Ενθάδε κείται…


Κάθε αγάπη που στραγγίζει στο κλαδί, κάθε σταγόνα στα διπλώματα του φύλλου,
Δάκρυ αγγέλου που φυλάει ένα παιδί, γλυκό νανούρισμα το τρίξιμο του γρύλου.
 
Κάθε ματιά που καθρεφτίζει ουρανό, κάθε στροφή στο πέταγμα της πεταλούδας,
ντύνει με χρώμα μενεξέ το δειλινό, στη νύχτα σαγηνεύει την κρεμάλα ο Ιούδας.

Κάθε ψιθύρισμα της θάλασσας στο νου, κάθε εικόνα που την γνώση διαφεντεύει,
ρεύμα που κρύβει την ορμή ωκεανού, γδέρνει το βράχο και εκτόνωση γυρεύει.

Κάθε κανόνας του μυαλού ενδημικός, κάθε ιδέα που ξεφτίζεται στην πράξη,
κυλά στο χρόνο κλέφτης επιδημικός, τα νεογέννητα παιδιά μας να σπαράξει.

Κάθε φορά που θα χαλιέμαι σαν αυτούς, να προσκυνά γλουτούς η λογική μου,
θηλάζοντας στους πρόστυχους μαστούς, θα στάζει με φαρμάκι η κριτική μου.

Κάθε που κάνεις την ομπρέλα σου πανί, οι καταιγίδες πια δεν σε τρομάζουν,
μετρά ο φλοίσβος των κυμάτων τη φωνή, και μουσική οι γλάροι θα χαράζουν.

Κάθε ανάγκη μας αιτία προσευχής, κάθε φλογίτσα μας στης νύχτας το σκοτάδι,
μοιάζει σταγόνα φωτεινής βροχής, ουράνιο σέλας γίνεται του καντηλιού το λάδι.

Κάθε φορά το κάλεσμα σε μια γιορτή, κάθε που μοιάζαμε τον ήλιο πορτοκάλι
ανατολή ζωγραφισμένη σε χαρτί, το βράδυ που άχνιζε στο τζάκι το τσουκάλι.

Κάθε αγκαλιά το ξύπνημα σε μια ψυχή, κάθε πετάρισμα στο μάτι προφητεία
μικρές νεράιδες που χορεύουν στη βροχή, κι οι σκέψεις ξωτικά σε αλητεία.

Το φως μου στον Ταΰγετο, κι ο σκοτεινός Καιάδας.  
Ενθάδε κείται ο Λέλεγας, Δαίμονες της κοιλάδας

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
9/12/2016=21=3

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2016

Λύκειον έρεισμα

Τεντώνει τώρα η καταιγίδα το σκοινί,
ώρα την ώρα, τα τοπία συννεφιάζουν.
Κούφιες βροντές ανοίγουν τη σκηνή,
και την πλατεία αστραπές χαράζουν.

Γυρνά ο λύκος το κεφάλι του ψηλά,
μια στείρα μυρωδιά τον ηλεκτρίζει.
Ο δρόμος που τον βγάζει στη σπηλιά,
αναλογεί στον χρόνο, που ελπίζει.

Του φόβου τις ακάλυπτες πτυχές,      
με προσευχές ξορκίζουνε τα όντα.
Πτωχεύει η γνώση χάνει μετοχές,
πουλά της φύσης τα αντίθετα ιόντα.

Ανάθεμα στο πνεύμα του κακού
με καταιγίδες θέλει να τρομάξει.
Ξεχάστηκε η διαφορά δυναμικού,
έμεινε μόνο θεωρία, όχι πράξη.

Τεντώνει τώρα και ο λύκος τα σκοινιά,
κόντρα στην καταιγίδα, και ας σπάσουν.
Ο δρόμος που τον βγάζει στην σπηλιά,
είναι ανάλογος, με την ζωή κομπάρσου.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
5/12/2016=17=8

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2016

Άκρον άωτον

O Φασισμός επικρατεί στα ενδόμυχα των περισσοτέρων ανθρώπων... και εκφράζεται κατά συρροή, το γνωρίζεις είμαι σίγουρος.
Τα "κοινωνικά" δίκτυα στο net εκπέμπουν την απωθημένη διάθεση των ανθρώπων, να "ζήσουν" στην πράξη, και επιπλέον εκπληρώνουν τον βασικό στόχο της δημιουργίας τους, να μαντρώνουν τα πλήθη, και να τα οδηγούν στην αποχαύνωση.
Μια εικόνα χίλιες λέξεις, το πρόστυχο και ύπουλο σλόγκαν που κυριαρχεί, γιατί στην ουσία νεκρώνει το μυαλό και το υποδουλώνει στις αισθήσεις.
Μια λέξη όμως άπειρες εικόνες "άνθρωπος".
Τα έρμαια όντα εκπληρώνουν αλλότριους σκοπούς, και το κάνουν άψογα, δυστυχώς.
Ο χρόνος τελειώνει, για να ξαναρχίσει.
Τα έλλογα όντα, αποσύρονται στο πρανές, της πνευματικότητας τους, για να αποτελέσουν την "μαγιά" για τον ερχόμενο.
Τον ερχόμενο μετά τον "όλεθρο".
Άφες αυτοίς ου γαρ οίδασι τε, και ου γαρ βούλονται ειδέναι".

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
18/11/2016=20=2


Το μαύρο


Πολλοί λένε το μαύρο αντιπροσωπεύει τον θάνατο, και το χρησιμοποιούν έτσι σαν σύμβολο, που εκφράζει εκδίκηση προς έναν εχθρό.
Άλλοι προτείνουν τα μαύρα τριαντάφυλλα, σαν έννοια θανάτου για τις παλιές συνήθειες, και σηματοδοτούν μια αναγέννηση.
Το μαύρο χρώμα, είναι ανύπρκτο, καλύπτει τον χώρο όταν δεν υπάρχει το φως, που έχει χρώμα λευκό (φωτεινό), και αναλύεται σε επτά αποχρώσεις. 
Σεπτά, Επτά (με δασεία) ιερά.
Όλα αυτά στον υλικό χώρο, στον κόσμο των αισθήσεων.
Στο άυλο χώρο, στον κόσμο των πνευμάτων, κυριαρχεί το άχρωμο, (όπως στα όνειρα).
Χαίρεται τούτος ο λαός το χρώμα και το φως, έχει τον ήλιο για θεό, από παλιά, και τον θεό για ήλιο.
Χαίρεται όμως και το μαύρο, το μαύρο του Καιάδα, την άλλη την πλευρά, την φάτνη της καταγωγής του, την ανεξάντλητη πηγή.
Άλλοι την λένε θάνατο, και τέλος, τέλος όμως σημαίνει και σκοπός.
Εμείς το κάνουμε αρχή, όλα είναι κύκλος.
Δεν του ταιριάζει απλά το μαύρο... το νοιώθει και το ζει, το μαύρο που κρατά την αρμονία.
Φοβάται, σέβεται και λατρεύει το μαύρο, που ταυτίζει με τον Άδη.
Οι Πύλες του Άδα, εκεί στο Ταίναρο, που πήγαν και ξανάρθαν, ο Ορφέας, και ο Ηρακλής.
Ο Διγενής που πάλεψε τον χάρο  το «άλλο», στα μαρμαρένια αλώνια, δηλαδή τα φωτεινά πεδία.
Και στις μέρες μας, δείγμα γραφής, και συνέπειας στην πράξη, ο Λιαντίνης.
Σε τρεις διαστάσεις απλωμένη η ζωή.
Τρεις υποστάσεις που διέπουνε το όλον.
Δίας Ποσειδών και Άδης,  σε μια οπτική.
Πατήρ, Υιός, και Πνεύμα, σε μία άλλη.
Η πρώτη η ουράνια αρχή, και τέλος.
Η δεύτερη τα υλικά τα ορατά να νοιάζεται, είτε παντρεύεται την Γή, την ύλη (Ποσειδών)
είτε τον άνθρωπο ζητά να φέρει εκεί που πρέπει (Υιός).
Την τρίτη δεν την ακουμπά κανείς (Άδης και πνεύμα).
Όμως αλίμονο αποκλήρωσε, το ένα του κομμάτι... που είναι η ΨΥΧΗ.
Για αυτό είναι η ΜΑΝΗ ιδέα υψίστη, το λέει το όνομα της.
Manes=Ψυχές, πνεύματα, στα Λατινικά, την πλέον συγγενική γλώσσα, την κόρη, της Δωρικής διαλέκτου, που χάθηκε, και είναι μια απορία το γιατί.  
Πολλά τα σύμπαντα, μιλάνε ήδη για παράλληλα...
Ρισκάρω και μιλώ και για τεμνόμενα...
Οι υποστάσεις όμως είναι τρεις,
Και είναι τα πάντα Ένα.
Ο επιμερισμός, είναι στοιχείο θετικό, η διάσπαση όμως, τρώει τα σωθικά του κόσμου, κι όσοι το ξέρουν, την αιτία την γνωρίζουν.
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
18/11/2016
Με την Ανατολή και η Καλημέρα.

Έρωτα κάνουν οι ψυχές...

Ο έρωτας είναι εξουσία….
Σε εξουσιάζει χωρίς καν καλά ,καλά να το καταλάβεις…
Σε καταπίνει ολάκαιρο…
Κυριαρχεί πάνω σου και σε περικυκλώνει…
Έχει μια αβυσσαλέα δύναμη…
Κρύβει ορμή, πάθος, λύτρωση…
Μια δίψα που εκλιπαρεί να ξεδιψάσει…
Μια πείνα που εκλιπαρεί για να χορτάσει…
Έρχεται πάντα ξαφνικά, αιφνιδιαστικά και απροσδόκητα…
Δε σε ρωτάει, δε σε προετοιμάζει…
Απλά σε τσακώνει σαν τον ποντικό μέσα στην φάκα…
Θέλει ψυχή… θέλει δυνατούς παίκτες…
Να τον φτάσουν ως το τέρμα…
Έρωτα κάνουν οι ψυχές…
Το «sex» είναι για τις σάρκες…
Πολλά χέρια θα σ’ αγγίξουν με μανία, βιαστικά και γρήγορα για να ικανοποιήσουν το «εγώ» τους, την πάρτη τους…
Ελάχιστα όμως με ευλάβεια, με λατρεία…
Σαν μια μικρή ιεροτελεστία…
Λες κι είσαι από πορσελάνη και φοβούνται μη σε σπάσουν μες στα χέρια τους…
Κάπου εκεί ξεκινάει ο έρωτας…
Η απόλυτη, μυστική ένωση των σωμάτων…
Το μεγάλο αναγνωριστικό ταξίδι του ενός κορμιού απέναντι στο άλλο….
Εκεί που το δωμάτιο πλημμυρίζει μαγεία…
Φιλιά από μετάξι μαγνητίζουν το χώρο…
Οι δείκτες του ρολογιού παύουν και ο χρόνος πλέον δεν έχει καμία σημασία…
Εκεί που τα βελούδινα, σπινθηροβόλα βλέμματα μαρτυρούν την κάθε λέξη κι ας επικρατεί σιωπή…
Δε χρειάζονται λόγια, δεν χρειάζονται εξηγήσεις, όλα πλέον έχουν πάρει το δρόμο τους…
Οι βραδιές τελειώνουν μ’ αγκαλιές και χάδια ως το πρωί…
Με αλήθεια, με «μαζί» και όχι «μόνος»…
Με «γεμίζω» και όχι «αδειάζω»…
Όταν καταλήγεις σπίτι μόνος, βυθισμένος στις απέραντες μοναχικές σου σκέψεις από την καθημερινή φθηνή σπατάλη του εαυτού σου, πιστεύοντας πως έτσι θα νιώσεις έστω και για λίγο… όπως τότε που ακόμη ένιωθες…
Πως θα χαθείς, θα ξεχαστείς, θα επουλωθείς από το παρελθόν σου…
Εκεί στο κομοδίνο που ξεφορτώνεσαι το «προσωπείο» του ανέμελου, του γοητευτικού, του κατακτητή ,του αδιάφορου, του αξιοζήλευτου κατ’ άλλους, εκεί φοράς κατάσαρκα για λίγο την ψυχή σου…
Εκεί που αναπνέεις για λίγο έξω από την «μάσκα» σου…
Εκεί μέχρι να ξημερώσει και αύριο τα ίδια πάλι…
‘Όμως ρε φίλε τι να το κάνεις αν ο άλλος σε βλέπει σαν ένα κομμάτι κρέας;
Τι να το κάνεις να πουλάς ένα κιλό μαγκιά και σπίτι σου, μακριά π’ όλους και όλα διαλύεσαι σε χίλια κομμάτια;
Ειλικρινά δε βρίσκω κανένα νόημα…
Υπάρχει καλύτερο πράγμα από ένα ζευγάρι μάτια που λάμπουν και η αφορμή για τη λάμψη τους είσαι εσύ;

ΜΟΣΧΟΥΛΑ ΣΟΛΑΚΗ

themachine.gr

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2016

Ελεύθερη πτώση

Δεν είναι ο στόχος μου να ανοίξω συζήτηση μεταξύ δύο, τριών, ή περισσοτέρων.
Στόχος μου είναι να ανοίξει ο κάθε ένας συζήτηση με τον εαυτό του.
Τοποθετήσεις υποκειμενικές κάνω, δεν υπάρχει λόγος να συμφωνήσει κάποιος, ίσως μάλιστα και να είναι αρνητική η συμφωνία.
Αιώνες ο άνθρωπος προσπαθεί να συμφωνήσει με τούς άλλους και δεν τα κατάφερε.
Ποτέ δεν προσπάθησε να συμβιώσει με τούς άλλους διαφωνώντας.
Μήπως πρέπει να γίνει μια αρχή.
Η ερώτησις είναι η ερωτική τάσις του ατόμου.
Η απάντησις είναι η τάσις του άπαντος, του συνόλου.
Η συνάντηση των ατόμων.
"Απάντεσα-απάντησα (συνάντησα) τον τάδε χθες" συνηθιζόταν να λέγετε παλιότερα, και ίσως ακόμα συνηθίζεται  στα χωριά.
Ξεχάσαμε όμως την γλώσσα μας.
Για την ψυχή τι να πω, τα είπαν άλλοι καταξιωμένοι σοφοί. (και αυτούς όμως οφείλουμε να τούς αμφισβητούμε και να τούς συμπληρώνουμε, αυτό θα ήθελαν, αν ήταν πραγματικά σοφοί).
Ψ,Χ, μιλάνε τα σύμβολα γράμματα.
ΠΣ υλοποιημένη ενεργεία, Χ του χάους.
Η τομή του Χ χάους, με την Ψ ενεργεία δίνει δημιουργία.
Η ιδέα και η υλοποίηση της επίσης, δίνει δημιουργία.
Από την άφθαρτη ιδέα μέχρι την εφαρμογή, μεσολαβεί η φθορά που οδηγεί στην απώλεια, γιατί ενεργοποιείται η αντίστροφη μέτρηση για τον θάνατο.
Για την απώλεια, μιλούν όλες οι θρησκείες, και είναι φυσικό να υπάρχει απώλεια και σε άλλες υποστάσεις εκτός από την υλική.
Η ψυχή αποδεσμεύεται με τον θάνατο είναι γεγονός.
Επανέρχεται εμπλουτισμένη ή υποβαθμισμένη στην αρχική της χαώδη κατάσταση.
Αν αποδεσμεύεται, υποβαθμισμένη χάνεται.
Αν επανέρχεται εμπλουτισμένη, εμπλουτίζει το χάος, αυτή είναι και ή προσφορά μας στον θεό.
Μας έχει «ανάγκη» ο θεός, είμαστε η έκφραση του στο υλικό κόσμο.
Αρμονική διαίρεση της μονάδας, της μονάδας με την έννοια του παντός, θα μπορούσε να είναι (0,333+0,666+0,001=1) 0,333 φώς, 0,666 μη φως, 0,001 αόριστος παράγων, θεϊκή επέμβαση.  
Τα ποσοστά είναι μια εικασία, δεν έχω την δυνατότητα να τα αποδείξω.
Τα πιστεύω όμως, και ότι πιστεύει κάποιος είναι η πραγματικότητα και η αλήθεια του.
Ίσως κάποιος άλλος το αποδείξει...
Η εξέλιξη εκτός από νομοτέλεια είναι και μια σκυταλοδρομία.
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
16/11/2016=18=9