Σήκωσε η Κίρκη το ραβδί, και μίλησε η Πυθία
χρησμός ποτέ δεν θα βρεθεί, τα τείχη να γκρεμίσει.
Σκεπάζει σκόνη το μυαλό, σκοτείνιασε η Φθία
τι κι αν παλεύει και η ψυχή, το κάστρο να φωτίσει.
Τι κι αν φωτίζει ο Σείριος, τα όρια του Άργους
και φέγγει με αναλαμπές, το άλλο μας κομμάτι.
Αλλοίμονο σκλαβώνεται πάντα στους λωτοφάγους,
με άγκυρα τη λησμονιά, στο πουθενά του χάρτη.
Και μένω πάντα ναυαγός, στης ξέρας την αλμύρα
ψάχνω απάντηση να βρω, μοντάροντας κουρέλια,
πώς φύγατε και από πού, ποια λάθος ρότα πήρα
πώς έσπασαν αθόρυβα, του ονείρου μου τα ρέλια.
Ο ήλιος καίει πάνω μου, και η έρημος ανάβει
δεν θα πληρώσω την τιμή, η όαση μου δώρο,
Χάρη οι ναύτες τ’ ουρανού, το όραμα καράβι
ταξίδι βέλτιον εστί, τροχιά σ΄ άγνωστο χώρο
Περιπλανώμενος θνητός, βοσκός χωρίς κοπάδι
Με ιδρώτα κι αίμα ξεδιψώ, σε ερημικό λιβάδι.
Πέτρα που κατρακύλησε, γυρεύοντας μια σμίλη
με κάθε σφυροκόπημα, σβήνει κι ένα καντήλι.
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
11/9/2016=20=2
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Ηλιοσχολιασμοί