Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Διάφορα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Διάφορα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2016

Έρωτα κάνουν οι ψυχές...

Ο έρωτας είναι εξουσία….
Σε εξουσιάζει χωρίς καν καλά ,καλά να το καταλάβεις…
Σε καταπίνει ολάκαιρο…
Κυριαρχεί πάνω σου και σε περικυκλώνει…
Έχει μια αβυσσαλέα δύναμη…
Κρύβει ορμή, πάθος, λύτρωση…
Μια δίψα που εκλιπαρεί να ξεδιψάσει…
Μια πείνα που εκλιπαρεί για να χορτάσει…
Έρχεται πάντα ξαφνικά, αιφνιδιαστικά και απροσδόκητα…
Δε σε ρωτάει, δε σε προετοιμάζει…
Απλά σε τσακώνει σαν τον ποντικό μέσα στην φάκα…
Θέλει ψυχή… θέλει δυνατούς παίκτες…
Να τον φτάσουν ως το τέρμα…
Έρωτα κάνουν οι ψυχές…
Το «sex» είναι για τις σάρκες…
Πολλά χέρια θα σ’ αγγίξουν με μανία, βιαστικά και γρήγορα για να ικανοποιήσουν το «εγώ» τους, την πάρτη τους…
Ελάχιστα όμως με ευλάβεια, με λατρεία…
Σαν μια μικρή ιεροτελεστία…
Λες κι είσαι από πορσελάνη και φοβούνται μη σε σπάσουν μες στα χέρια τους…
Κάπου εκεί ξεκινάει ο έρωτας…
Η απόλυτη, μυστική ένωση των σωμάτων…
Το μεγάλο αναγνωριστικό ταξίδι του ενός κορμιού απέναντι στο άλλο….
Εκεί που το δωμάτιο πλημμυρίζει μαγεία…
Φιλιά από μετάξι μαγνητίζουν το χώρο…
Οι δείκτες του ρολογιού παύουν και ο χρόνος πλέον δεν έχει καμία σημασία…
Εκεί που τα βελούδινα, σπινθηροβόλα βλέμματα μαρτυρούν την κάθε λέξη κι ας επικρατεί σιωπή…
Δε χρειάζονται λόγια, δεν χρειάζονται εξηγήσεις, όλα πλέον έχουν πάρει το δρόμο τους…
Οι βραδιές τελειώνουν μ’ αγκαλιές και χάδια ως το πρωί…
Με αλήθεια, με «μαζί» και όχι «μόνος»…
Με «γεμίζω» και όχι «αδειάζω»…
Όταν καταλήγεις σπίτι μόνος, βυθισμένος στις απέραντες μοναχικές σου σκέψεις από την καθημερινή φθηνή σπατάλη του εαυτού σου, πιστεύοντας πως έτσι θα νιώσεις έστω και για λίγο… όπως τότε που ακόμη ένιωθες…
Πως θα χαθείς, θα ξεχαστείς, θα επουλωθείς από το παρελθόν σου…
Εκεί στο κομοδίνο που ξεφορτώνεσαι το «προσωπείο» του ανέμελου, του γοητευτικού, του κατακτητή ,του αδιάφορου, του αξιοζήλευτου κατ’ άλλους, εκεί φοράς κατάσαρκα για λίγο την ψυχή σου…
Εκεί που αναπνέεις για λίγο έξω από την «μάσκα» σου…
Εκεί μέχρι να ξημερώσει και αύριο τα ίδια πάλι…
‘Όμως ρε φίλε τι να το κάνεις αν ο άλλος σε βλέπει σαν ένα κομμάτι κρέας;
Τι να το κάνεις να πουλάς ένα κιλό μαγκιά και σπίτι σου, μακριά π’ όλους και όλα διαλύεσαι σε χίλια κομμάτια;
Ειλικρινά δε βρίσκω κανένα νόημα…
Υπάρχει καλύτερο πράγμα από ένα ζευγάρι μάτια που λάμπουν και η αφορμή για τη λάμψη τους είσαι εσύ;

ΜΟΣΧΟΥΛΑ ΣΟΛΑΚΗ

themachine.gr

Παρασκευή 8 Μαΐου 2015

OYAI HMIN…

Δεν υπάρχουν λόγια έργα, η μήπως υπάρχουν αλλά δεν τα βρίσκουμε…
Υπάρχουν όμως λόγια συναισθήματα ξεχείλισαν και πνίγουν τα έργα συναισθήματα…
Υπάρχουν όμως κτηνωδίες, που κατακαθίζουν πάνω στην επιδερμίδα…
Δεν υπάρχουν σκέψεις …η μήπως υπάρχουν αλλά δεν χωράνε στο μυαλό…
Υπάρχουν συμπλέγματα, ανούσιες εκφράσεις «τύποις», επί των «ήλων»…
Δεν υπάρχει κοινός νους, απλή σκέψη καθαρή, πιθανόν συμπέρασμα….
Τόσες φρικαλεότητες, από «ψυχοπαθείς», «παρανοϊκούς» τα τελευταία χρόνια…
Ομαδικές η στυγνές και άγριες δολοφονίες…. Άραγε τι τρέχει στον άνθρωπο;
Γιατί λασπώνουν την ψυχή «ψυχοπαθής» και το νου «παρανοϊκός»…
Γιατί μας μαθαίνουν, να περπατάμε σε «περίεργα» μονοπάτια…
Γιατί μας καθοδηγούν, σε ανοσιουργήματα…
Αλήθεια έχει ακούσει κανείς τι σημαίνει το «effect mind control»,
Τι είναι  το «αποτέλεσμα του ελέγχου μυαλού».
Αέρας, νερό, τροφή, εικόνες, ατάκες, επιστήμη, τεχνολογία, καιρικές συνθήκες, κλπ…
Τι κρύβεται μέσα και πίσω από αυτά…
ναι τα αόρατα, τα άγευστα, τα άχρωμα, τα σιωπηρά, τα άπιαστα αυτά εννοώ.
Μήπως…..
να σκεφτούμε…
να ανοίξουμε διόδους…
να μη μας σαπίσουν….
Μήπως  λέω……

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
5/5/2015=18=9

Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2014

Όμορφες ψυχές δεμένες..

Μια φορά και έναν καιρό, εκεί ψηλά -ψηλά στον Ουρανό, όπου δεν υπάρχουν ούτε οι πίκρες, ούτε ο πόνος- πετούσαν, παίζοντας οι δύο Ψυχές. 
Ας τις ονομάσουμε Μικρούλης και Μικρούλα.
Αυτές ήσαν ελεύθερες εκεί, ένιωθαν τόσο καλά και χαρούμενα, έπαιζαν μεταξύ τους, ακτινοβολώντας αντί της γήινης γλώσσας ένα τρυφερό-τρυφερό γαλανόλευκο φως.
- Σ' αγαπώ!
- άφηνε την ακτίνα του Ουράνιου φωτός η μια Ψυχή, ζεσταίνοντας με την αγάπη της την άλλη.
- Και γω σ' αγαπώ ακόμη πιο πολύ- άφηνε εις απάντηση την δική της ακτίνα του φωτός η άλλη Ψυχή, ζεσταίνοντας με την αγάπη της την πρώτη.
- Εγώ σ' αγαπώ πιο πολύ!
- Όχι, εγώ σ' αγαπώ πιο πολύ!
Έτσι χαίρονταν αυτές χωρίς τα βάσανα, έχοντας στην διάθεσή τους ολόκληρο το Σύμπαν, πετώντας στα ατελείωτα πέρατά του με τρομερή ταχύτητα, ακτινοβολώντας παντού το φως: Σ' αγαπώ!
Οι Άγγελοι του Ουρανού χαμογελούσαν και χαίρονταν γι' αυτές τις δυο Ψυχές, που έπαιζαν αμέριμνες και απολάμβαναν την αγάπη μεταξύ τους.
Μια φορά η Ψυχή, που την έλεγαν Μικρούλα κοίταξε προς τα κάτω και είδε τον πλανήτη Γη.
- Μικρούλη! Τι λες, δεν πάμε εκεί κάτω να δούμε πως είναι;
- Όχι, δεν χρειάζεται, Μικρούλα! Καλά είμαστε εδώ. Εκεί κάτω θα χαθούμε και δεν θα είμαστε μαζί.
- Μικρούλη! Θέλω να πάω εκεί κάτω να δω πως είναι. Θα με αφήσεις μόνη;
- Άκουσέ με, Μικρούλα! Θα μας ποτίσουν πριν την ενσάρκωση με το νερό την Λήθης και θα δυσκολευτούμε πάρα πολύ να αναγνωρίσουμε ο ένας τον άλλον. Έτσι θα μπλεκόμαστε με τον κάθε τυχόντα με την κρυφή ελπίδα να βρούμε στο πρόσωπό του ο ένας τον άλλον και στο τέλος θα απογοητευόμαστε και θα βασανιζόμαστε. Μπορεί να μην βρεθούμε ποτέ και να περάσουμε όλη την γήινη ζωή ψάχνοντας ο ένας τον άλλον. Καλύτερα ας μείνουμε εδώ, Μικρούλα!
- Μη φοβάσαι, Μικρούλη! Ακόμα κι' αν δεν βρεθούμε εκεί κάτω- πάλι θα γυρίσουμε εδώ και πάλι θα βρεθούμε. Θέλω να δω πως είναι εκεί κάτω! Έλα, πάμε, Μικρούλη!
- Εντάξει, αφού το θέλεις τόσο πολύ -απρόθυμα απάντησε ο Μικρούλης- θα έλθω μαζί σου εκεί κάτω, αλλά να θυμάσαι- θα περάσει πάρα πολύς καιρός ως που να ανταμωθούμε και αναγνωρίσουμε ο ένας τον άλλον.
- Δεν πειράζει! Έτσι θα μάθουμε να αγαπάμε και να εκτιμάμε ακόμη πιο πολύ ο ένας τον άλλον,- είπε η Μικρούλα.
Οι Ψυχές του Μικρούλη και της Μικρούλας ήλθαν στον Άγγελο της Ενσάρκωσης.
- Θέλουμε να πάμε κάτω στην Γη.

- Το σκεφτήκατε καλά αυτό;- τους ρώτησε ο Άγγελος.
- Ναι. Αποφασίσαμε να πάμε κάτω και να δούμε πως θα είναι εκεί τα πράγματα για μας.
- Εντάξει τότε, ετοιμαστείτε για την ενσάρκωση,- τους είπε ο Άγγελος.- Ποιος από σας θέλει να γεννηθεί πρώτος; Ποιος θα κατέβει πρώτος κάτω στην Γη;
Ο Μικρούλης και η Μικρούλα κοιταχτήκανε, κάνοντας ο ένας στον άλλον την βουβή ερώτηση-ποιος;
- Εγώ θα κατέβω πρώτος- είπε ο Μικρούλης- αλλά εσύ Μικρούλα μην αργήσεις πολύ να έλθεις, μην μ' αφήνεις για πολύ καιρό μόνο μου εκεί.
- Εντάξει- του είπε η Μικρούλα- μετά από σένα και γω θα κατέβω αμέσως. Πήγαινε τώρα.
Ο Μικρούλης, κοιτώντας για τελευταία φορά την Μικρούλα, που για πρώτη φορά θα την άφηνε μονάχη, πλησίασε στενοχωρημένος τον Άγγελο της Ενσάρκωσης.
- Πρέπει να πιεις όλο το νερό της Λήθης- του είπε ο Άγγελος- θα ξεχάσεις τα πάντα- ποιος είσαι στην πραγματικότητα, ποια είναι η Μικρούλα σου, δεν θα θυμάσαι τίποτε πια, αλλά μέσα σου θα διατηρηθεί εκείνο το θολό αίσθημα του κάτι που ήταν παλιά και μ' αυτό το αίσθημα εσύ θα προσανατολίζεσαι εκεί κάτω στην Γη. Και τώρα πιες το νερό της Λήθης!
Ο Μικρούλης έριξε για άλλη μια φορά το βλέμμα του στην Μικρούλα, ρωτώντας την βουβά- να το πιω;
Πιες! - το ίδιο βουβά με το βλέμμα της του απάντησε η Μικρούλα- και γω θα πιω μετά από σένα.
Ο Μικρούλης ήπιε όλο το νερό και αμέσως ξέχασε τα πάντα- ποιος είναι, ποια είναι η Μικρούλα έγινε τελείως διαφορετικός, δεν θυμόταν απολύτως τίποτε.
Τον έριξαν κάτω στην Γη στην κοιλιά μίας μάνας που του διάλεξαν οι Άγγελοι από πάνω.
Λίγο αργότερα τα ίδια έκαναν και στην Μικρούλα. Και αυτή ξέχασε τα πάντα.
Μόνο ένα θολό αίσθημα έμεινε και στους δυο- το σημάδι του παρελθόντος, - αυτή η ακατανόητη φωνή, που κάποια φορά ψιθύριζε, και κάποια φορά φώναζε μέσα τους:
- Όχι! Δεν είναι αυτός! Όχι, δεν είναι αυτή! Μα που βρίσκεται ο δικός μου, Θεέ μου;!
Που βρίσκεται η δική μου, Θεέ μου;!
Από τότε πέρασαν πάρα πολλά χρόνια. Ο Μικρούλης και η Μικρούλα δεν κατάφεραν να βρεθούν, είχαν χαθεί μέσα στο ατελείωτο χείμαρρο της γήινης ζωής, συνάπτοντας σχέσεις με τους άλλους, με την τυφλή ελπίδα- μήπως τελικά είναι αυτός; Μήπως τελικά είναι αυτή;
Ο καθένας τους έχει κάνει την δική του οικογένεια και ανήκε πια οριστικά αλλού.
Είχαν χάσει την κάθε ελπίδα να βρει ο ένας τον άλλον στην Γη, απλά περίμεναν την ώρα της αντάμωσης στον Ουρανό για να πουν ο ένας στον άλλον τόσα πράγματα, που δεν χωράει ο νους.
Όμως οι Άγγελοι του Ουρανού αποφάσισαν να τους οργανώσουν την συνάντηση- και αυτοί τελικά συναντήθηκαν, αλλά όχι ελεύθεροι πια.
Τους άφησαν να δουν ο ένας τον άλλον μόνον από μακριά για να θυμηθούν εκείνα, που προ πολλού είχαν ξεχάσει μέσα στα βάσανα και τις δοκιμασίες της γήινης ζωής.
Αγνώστου.

Πέμπτη 14 Αυγούστου 2014

«Μετεμορφώθη εις τέττιγα»

«Μετεμορφώθη εις τέττιγα»
Ο τζίτζικας στη μυθολογία είναι γνωστότερος από τον Αίσωπο με τον περίφημο μύθο του
(Τέττιξ καὶ μύρμηκες)
Αλλά ο τέττιξ, ο καλός μας τζίτζικας δηλαδή, εμπλέκεται και σε άλλον μύθο.
Τον Τιθωνό κατά την ελληνική μυθολογία, τον ερωτεύτηκε η Ηώςκαι μετά από παράκλησή της,
οι θεοί του χάρισαν την αθανασία αλλά δεν σκέφτηκαν να του χαρίσουν και την αιώνια νεότητα.
Ο Τιθωνός, έτσι, έφθασε σε έσχατο γήρας, και η αθάνατη και αγέραστη Ηώς, δεν μπορούσε πια να τον βλέπει.
Τότε οι θεοί τον λυπήθηκαν και τον μεταμόρφωσαν σε ένα ζαρωμένο έντομο που δεν κάνει τίποτα άλλο, παρά να μιλά ακατάπαυστα,
____

Κι απ’ του λεβέντη Τιθωνού την αγκαλιά η Αυγούλα
σηκώνουνταν να φέρη φως σ’ όλους, θεούς κι ανθρώπους.

Τότε βουλή είχανε οι θεοί, κι ο ψηλοβρόντης Δίας
στη μέση, ως παντοδύναμος, καθόταν, κι η Παλλάδα

θυμούνταν και τους έλεγε τα πάθια του Δυσσέα,
Γιατί νοιαζόνταν πόμενε στο σπίτι της νεράιδας.


Οδύσσεια, ε’ ραψωδία, προοίμιο

ΟΚΤΑΝΑ

Δευτέρα 28 Ιουλίου 2014

Αν ...

Αν ...
Γνώριζες τ' αποτέλεσμα ...
δεν θα γευόσουν την αγωνία ...
αν διάβαζες τις σκέψεις...
θα αγνοούσες την έκπληξη...
αν όριζες τους παλμούς της καρδιάς ...
θα έχανες το σκίρτημα του έρωτα...
Αν...
Ο ατόφιος αυθορμητισμός ...
δεν ενθαρρύνει την ζωή σου ...
την ανησυχία της ύπαρξης...
σ' ένα ατελείωτο ταξίδι ...
μ' έναν προ-ορισμό άγνωστο ...
το λιμάνι ίσως να είναι δίπλα σου ...
ίσως να είναι πολύ μακριά ...
ίσως και να μην το ανταμώσεις ποτέ ...
αυτή είναι η μαγκιά της ύπαρξης σου...
Αν ...
ανα-ζητάς την σιγουριά ...
καθηλώσου στην ανία της ρουτίνας...
χωρίς όνειρα, χωρίς προσδοκίες ...
θεατής εγκλωβισμένος σε μιαν άμορφη μάζα ...
σε μια κερκίδα που θα σε παρα-σύρει ...
να χαμογελάς όταν στο επιτρέπουν ...
ακολουθώντας την πορεία των πολλών ...
η ζωή σου ανύπαρκτη ...
ένα καρμπόν που θα γλιστρά ακυβέρνητο ...
κερδίζοντας άνυδρες παραλλαγές ...
πλαισιωμένο από στεγανά ...
που θα αλλοιώνουν την ύπαρξη σου ...
θα σκοτώνουν το στείρο σου συναίσθημα ...
Αν ...
εκτοπίσεις τον αγώνα σου ...
το ρίσκο του ...
μηδενίζεις της αξίες σου ...
παραγκωνίζοντας τες σ' έναν λαβύρινθο ...
εκεί θα νεκρώνει ο κόσμος σου ...
απλά κι ανώδυνα ...
μονάχα η ύλη σου θα ανασαίνει βαρετά...
με σταθερούς ρυθμούς ...
όπως τ' άψυχο ρολόι ...
μέχρι να ξεκουρδιστεί ...
δίχως την εναλλαγή ...
δίχως το χτυποκάρδι ...
που εκ-δηλώνει ατόφια Ζωή ...
Αν ...
στερήσεις το κυνήγι ...
στερείσαι το διάφανο οξυγόνο ...
χάνεις τους ήχους ...
τις όμορφες μελωδίες ...
αργό-Πεθαίνεις σε μια Τεράστια γυάλα ...
δίχως επιλογές ...
με απουσίες από τ' αληθινά χαμόγελα...
το καυτό δάκρυ ...
ξεφτίζοντας τον κύκλο σου...
σε αφιλό-ξενα και παγερά σπλάχνα...
αναρωτήθηκες άραγε ποτέ ...
ποιά είναι η ζωή σου ...
Αν ...
δεν υιοθετήσεις το ρίσκο...
δεν σφιχτ-α-γκαλιάσεις την υπέρβαση ...
δεν υπάρχει λόγος ...
να ονομάζεσαι άνθρωπος ...
εκποιείς σε ευτελή τιμή ...
την ανύπαρκτη ψυχή σου ...
Στέλιος Κ.