Τετάρτη 24 Αυγούστου 2016

Crescendum

Είμαστε εδώ, σκόνη από σπόρους αστεριών, στο χώμα.
Άσβεστο φώς μικρών κεριών, φάροι αυτόφωτοι ακόμα.
Προσκυνητές τα δειλινά, στον ήλιο πλέκουμε στεφάνια.
Τη νύχτα ιππότες φωτεινοί, στου ουρανού την επιφάνεια.

Εδώ, δυό κόσμοι ελλοχεύουνε, μέσα μας εν διαστάσει
Εκεί, το πρόσωπο σου ήξεραν, γνώριζαν το όνομά σου.
Εδώ, το παρελθόν και το παρόν μας έχουν αγκαλιάσει.
Εκεί, παίζουν τραγούδι ατέλειωτο, όρισαν τη σειρά σου.  

Εσείς και εγώ, δίδυμες φλόγες της φωτιάς του παραδείσου,
σε άλλο κόσμο κι άλλο χρόνο, καίει στη χώρα της αβύσσου.
Εσείς κι εγώ, δίδυμα κρύσταλλα που καθρεφτίζουμε το φώς
ασύμμετρα κομμάτια του καθρέφτη, κάθε λάμψη κι αδελφός.

Εσείς κρεσέντο εκρηκτικό, εγώ νησί από τύχη,
νοιώθω τη μνήμη να κυλά, σαν λάβα ηφαιστείου.
Κρεσέντο και η λύπη μου, γιατί αυτοί οι στίχοι,
είναι και μόνη αναφορά, εσώψυχου αριστείου.

Ξεσκίζω την σελίδα μου, το κάθε τι να λιώσω
Όμως ποτέ δεν σβήνονται, του ύπνου το ταξίδια.
Ούτε ποτέ θ΄ αγαπηθώ, να μ απελευθερώσω,
έτσι χαϊδεύω τις ψυχές, μ αδέσμευτα στολίδια.   

Δεν μπόρεσα τον έρωτα, να μου τον δώσω ρόλο
ούτε να κλείσω σε αγκαλιά, το άγγιγμα που πήρα.
Μόνο κρατώντας φωτεινό, στου ουρανού το θόλο,
το δίδυμο αστέρι μου, φώς στην κοινή μας μοίρα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
24/8/2016=23=5

Δευτέρα 22 Αυγούστου 2016

Δεκαπεντασύλλαβος

Ανάγλυφη ταφόπετρα, χορταριασμένη φήμη,
Θερμοπηγή το Σιλωάμ, ξεθωριασμένη μνήμη.

Εξάψαλμε το μέτρο σου, λάδωνε το καντήλι,
η Σκύλα και η Χάρυβδη, σφραγίζανε την πύλη.

Με το φιτίλι άκαυτο, πρωτόγεννη φοράδα
ρυθμίζει εκκλησάρηδες, κομπάζει την ικμάδα.
 
Αραχνοΰφαντοι  ιστοί  με φυσικά στοιχεία,
νους και ψυχή αυτόματα διέπραξαν μοιχεία.

Σύνεργα ασχημάτιστα, ανάθημα στην Στύγα
Κρουνός αστέρευτος χρυσό, ανάθεμα στο Μίδα.

Ολονυχτίς στα κάτεργα, βρυχάται κούφιος ήχος,
ο αχός του πλαταγίσματος, κι αφήνιασε ο μύθος.

Στάση του χρόνου το νερό, στην κόψη της καρίνας
νεκρές οι ώρες με σκουριά, στιγμές στη λαμαρίνας.

Βάλτος η λίμνη πειρασμών, και το ποτάμι φίδι
σε καταρράκτη τάρταρο, φτύνει χολή και ξύδι.

Αλαλαγμός με κύμβαλα, στο πέρασμα του δράκου,
ανατριχιάζει απόκοσμα, βραχνή στριγκλιά κοράκου.

Δέκα και πέντε ενοχές, τριάντα θολές αιτίες,
Δέκα και πέντε συλλαβές, γράφουν χιλιετίες.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
22/8/2016=21=3

Γοργόνα

Μοιάζει η θάλασσα αγκαλιά νεραιδοστολισμένη
πλέκει ο αφρός τα όνειρα, βυθός η ειμαρμένη.
Οι βράχοι της προσκέφαλο, νανούρισμα το κύμα,
δεν αξιώθηκε κανείς να γράψει τέτοιο ποίημα.

Μια πριγκηπέσα όμορφη, καπεταναίων θρύλος,
την θάλασσα ερωτεύτηκε, και ζήλεψε ο ήλιος.
Έστελνε φλόγα ολημερίς, τον έρωτα να κάψει,
όμως του κάκου, η θάλασσα εξόρκιζε την άψη.

Κάθε που ο ήλιος φούντωνε μ ερωτική μανία,
μεγάλωνε της όμορφης, την θαλασσολαγνεία.
Μέρα και νύχτα στο νερό ήταν η πριγκηπέσα,
να μην καεί ο έρωτας, δεν είχε ο ήλιος μπέσα.

Ώσπου η νύχτα άπλωνε τα σκοτεινά σεντόνια,
κι ο θάνατος γονάτιζε, στα μαρμαρένια αλώνια.
Ορμήνευε απ τον ουρανό, τον έρωτα η σελήνη
σαν έπαιρνε την όμορφη, της θάλασσας η δίνη.

Το καλοκαίρι πέρασε, ο ήλιος πια δεν καίει
ένα κοχύλι μοναχό, σε κάποιο βράχο κλαίει.
Του έρωτα ανάμνηση, έμεινε στο χειμώνα,
μια πριγκιπέσα όμορφη που έγινε γοργόνα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
22/8/2016=21=3

Κυριακή 21 Αυγούστου 2016

«Είναι φυτά τ’ ουρανού οι Έλληνες, και όχι της γης» (Πλάτωνας Τίμαιος 23 d – e).

«Δεν προήρχοντο από το σπέρμα, αλλά αντιθέτως το σπέρμα προήλθε από αυτούς» 
(Αριστοτέλης: Μετά τα Φυσικά, 7,30)
Μένω εδώ, σε ένα τρισδιάστατο τοπίο βαρετό.
Ένας ζωγράφος δίχως χρώμα, σε κακή στιγμή.
Μένω εδώ, σε ένα κιγκλίδωμα ατσάλινο φτιαχτό.
Ένας οπλίτης δίχως όπλα, σε ωραία παρακμή.

Μένω εδώ, σε ένα δωμάτιο στριμμένο σε χαρτί.
Μια Κυριακή, μια ακόμα δόση ποτισμένη ανοχή.
Μένω εδώ, σε μια παράγκα να ρουφάω τα γιατί.
Η κάθε μέρα δοκιμάζει, του μυαλού την αντοχή.

Έτσι λοιπόν, να υπνωτίζει η κλεψύδρα τον καιρό,
του κρεμασμένου ρολογιού μονότονο το πέρα δώθε.
Έτσι λοιπόν, το τίποτα γεννιέται σαν γλυκό μωρό,
μητρός αγνώστου γενικής, και κλητική ώ νόθε.


Αναρωτιέμαι, γιατί χθες στις παρυφές ενός βουνού,
ένοιωσα κάτι θα συμβεί, αλλάζει η θέα στη στροφή.
Αναρωτιέμαι, γιατί χθες με το γαλάζιο του ουρανού,
πίστεψα σ άγνωστους θεούς, με ιερό στην κορυφή.

Κάθομαι εδώ, κλώθω αργά τη δύναμη σ΄ ανέμη,
γύρω μου έρημος χαράς, τυλίγεται στο αδράχτι.
Κάθομαι εδώ, η ρίζα μου αυγουστιάτικο μελτέμι,
κορμός η θάλασσα, κοχύλια τα κλαδιά στο χάρτη.

Βρίσκομαι εκεί, στα νοητά με όρους οριζόντων,
εκεί, που σπέρματα φωτιάς έκρυψαν οι τιτάνες
Βρίσκομαι εκεί, στα όρια των λίγων επιζώντων
όσες διαστάσεις οι ψυχές, τόσοι και οι παιάνες.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
21/8/2016=20=2

Πέμπτη 18 Αυγούστου 2016

Πανσέληνος

Ίριδα μου γεμάτο φεγγάρι
μελιστάλαχτο ασήμι λιωμένο.
‘Έρωτα μου μαγεία και χάρη,
φεγγαρένιο κορμί λατρεμένο

Η πανσέληνος δίνει τη λάμψη
και ο πόθος τα μάτια μου καίει.
Έχει νύχτα δύο άστρα ανάψει,
ουρανός με την θάλασσα πλέει.

Φτερωτέ βασιλιά με τα βέλη
αν σημάδευες τώρα τον ήλιο,
Να σαστίσει, να μην ανατέλλει
τέτοια νύχτα να μείνει κειμήλιο.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
18/8/2016=26=8 

Κυριακή 14 Αυγούστου 2016

Έρωτας του Αυγούστου

Είχα καιρό να γράψω μια νουβέλα
μόνο σε σένα ξανθογάλανη γιορτή.
Το βιολετί φιογκάκι σου είναι τρέλα,
στο χρώμα των ματιών σου ασορτί .

Ανατριχίλα φέρνει το άγγιγμα σου
στάζουν ιδρώτα μεταξένιο τα φιλιά,
Έμβρυο που θα γεννηθώ κοντά σου,
χαμένος άγγελος, που ψάχνει αγκαλιά.

Χαϊδεύω το άγαλμα σου με τα μάτια
και στο βυθό σου χάνομαι βουβός,
κάθε μου θέλω γίνεται κομμάτια,
στην αύρα σου, φαντάζω ακριβός.

θροΐζω στου αυτιού σου το κοχύλι
η αγάπη μου στην θάλασσα ψαλμός
δυο κύματα εμείς, διψούν τα χείλη
κάθε φιλί μας και μεγάλος αγιασμός.

Ήθελα τόσο να σου γράψω έρωτα μου
τούτος ο Αύγουστος είναι μοναδικός.
Έκλεψα την καρδιά απ την καρδιά μου,
ο κάθε χτύπος της δικός σου διαρκώς.

Αν σε ρωτήσει κάποιος κάποτε κοπέλα
για αυτό το τίποτα γραπτό αν γελαστεί.
Ποιος έχει γράψει μια φτηνή νουβέλα,
μη μαρτυρήσεις τον  ανάξιο εραστή.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
14/8/2016=22=4 

Σάββατο 13 Αυγούστου 2016

Έξωω…. στα μπούτια

Σκάσε γελοία κατσικόμορφη κατάρα
Ψάχνεις αιτία που κοιμήθηκες στραβά
Δεν δίνει ο τάδε, τσακιστή δεκάρα
ούτε πουλάνε τα δικά σου παλαβά.

Τον παχυδερμισμό σου προσωπείο
μοστράρεις μέσα έξω και παντού.
Βρώμισε το κορμί  και στάζει πύο,
μα βαυκαλίζεσαι να γιάνει με βουντού.

Τον γιό σου κάθε μέρα θανατώνεις
την θυγατέρα μονίμως  βλαστημάς.
Μόνιμα την ψυχή σου κερατώνεις
πάντα ο ήλιος γέρνει προς δυσμάς.

Στο λόζο* σου βασίλισσα μετριέσαι
όπως λουφάζεις σε στημένα στεγανά
στον έξω κόσμο αναντίρρητα πηδιέσαι
για να γεμίσεις του μυαλού σου τα κενά.

Είναι αλήθεια τραγικό και ερεθίζει
να καμαρώνεις σαν κατσίκα παρδαλή
Ξένου θεάτρου η σκηνή χαρακτηρίζει
την τραγωδία που μαστίζει  μια φυλή.

Γι αυτό ματαίως θα γυρεύεις τράγο
άλλαξαν στάνη τα σωστά αρσενικά.
Ίσως σου χρειάζεται να ψάξεις μάγο
Ίσως με θαύμα ξεκαυλώσεις, μαγικά.

Καρφί, δεν καίγεται για ότι κάνεις
κατάντησες κυράτσα από κυρά.
Δεν είσαι μόνη, ούτε θα πεθάνεις,
έχει πολλές πουτάνες στην ουρά.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
13/8/2016=21=3                                                      Λόζος*  φωλιά άγριου ζώου  

Παρασκευή 12 Αυγούστου 2016

Γράφει γούν "Έστι γαρ ειμαρμένα πάντως.." (Ηράκλειτος)

Θα αναστήσω το άψυχο σου σώμα,
Και με αέρα θα ψυχώσω τα πανιά.
Είναι για μας πολύ νωρίς ακόμα,
τους άλλους απαγχόνισαν σκοινιά.

Κρυφό χρησμό, σε μυστική εικόνα
στα μάτια σου προβάλλω μοναχά.
Η άμπωτις ανοίγει τον πυλώνα, 
και σπαρταράνε ψάρια στα ρηχά.   

Σύμβολα σε χαλκό οξειδωμένα,
η ερμηνεία τους καΐλα εν ψυχρώ.
Δύο κλειδιά σε μάρμαρο κρυμμένα,
κρατώ το άλλο, το ένα στον εχθρό.

Πάψε Πυθία, σώπασε Κασσάνδρα,
καμένα λόγια στις ιδέες ασελγούν.
Η δάφνη στεφανώνει κάθε άνδρα,
Δελφοί σε Θερμοπύλες λειτουργούν.

Στήσε καλλίπυγο βωμό κάνε θυσία,
το κάλλος είναι νέκταρ της ψυχής.
Την ευμορφία στόλισε με Αμβροσία
δαίμων χρησμός, αιώνιας αρχής.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
12/8/2016=20=2

Πέμπτη 11 Αυγούστου 2016

Συμφωνία Αγγέλλων


Αναρωτιέμαι πως ο φόβος μου μικραίνει από θαύμα,  
Είναι η δύναμη που βγαίνει από την γη;
Αναρωτιέμαι στης βροχής, και της βροντής το κλάμα,
Μήπως ο πόνος διαφεντεύει τη σφαγή;

Αναρωτιέμαι πώς δεν έσπασε το νήμα που με δένει,
Είναι φτιαγμένο από μεταξένιο φώς;
Αναρωτιέμαι στου βοριά, σε κάθε ανάσα παγωμένη  
Μήπως για πείσμα, στάθηκα ορθός;

Αναρωτιέμαι αν ο ήλιος σαν ιππότης βασιλεύει
Μήπως το χώρο δίνει στην νυχτιά;
Αναρωτιέμαι τι η κόλαση με πόλεμο κουρσεύει
Μήπως ο πειρατής τον διάβολο γελά;

Κι αναρωτιούνται για την δύναμη αόριστα μαζί σας
Μήπως υπάρχει κάτι έξω από μας;
Νικά τον πόνο δίνει θάρρος, και ορίζει το κορμί σας
Μήπως γλυκά πεθαίνει ο σουλιμάς;*

Άνθρωποι γίνονται θεοί, και δαίμονες ανθρώποι
Μα δεν αναρωτιέμαι τώρα πια!
Υπάρχει μια δύναμη που δένει φωτεινά με πόρπη
το σύμπαν του καθένα χωριστά.

Αγγελικό ταξίδι ορισμένο, ο τόπος φανερά ερημικός,
παρέα η Έσω δύναμη κυρά,
Ερμαί του δρόμου φύλακας μου, συνοδευτής μοναδικός,
Άγγελος με λευκά φτερά.

Μιλώ μαζί του περπατώντας, βουτάω στ άδυτα πανάρχαιας ψυχής
Αγγίζω στάλαγμα δροσιάς,
Είναι αλήθεια, πλέον δεν αναρωτιέμαι, βρήκα το τέλος της αρχής
και βλέπω μέσα μου, εσάς.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
11/8/2016=19=10=1


*σουλιμάς= πολύ πικρό

Τετάρτη 10 Αυγούστου 2016

Λυκάων δεσμώτης

Άγαν που σημαίνει υπερβολικά + ρίζα -πα- , που σημαίνει λαμβάνω, φυλάσσω, εκ του πάομαι, που σημαίνει αποκτώ.
Εννοιολογικά η εσωτερική ανάγκη τινός, να αποκτήσει κάτι, και στην συνεχεία εννοείται να προστατεύσει το “κτήμα” του.
'Έρως εκ του έραμαι (ερώ, ποθώ), γενεσιουργός αιτία της αγάπης.
Λέξεις, που έχασαν στο χρόνο την κυριολεκτική τους έννοια.
Φιλέω-ω, η καθαρότερη μορφή για να εκφραστεί, το συναίσθημα που διέπει δυο ανθρώπους, χωρίς ιδιοτέλεια.
Το λατινικό Amo αποδίδει κυριολεκτικά το σημαινόμενον, -am- (πελασγική ρίζα), που σημαίνει μητέρα η αγνότερη απόδοση για το συναίσθημα της αγάπης.

ΥΓ Δεν αγαπάμε, καλύπτουμε ανάγκες μας.

"ο αγαπά ων πρώτος τον λίθο βαλέ τω".

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
10/8/2016=18=9

Πέμπτη 4 Αυγούστου 2016

Έρχονται πάντοτ’ οι Θεοί. (Καβάφης)

Κουρασμένη μορφή του Σισύφου, σε τανάλια εικόνα του γρίφου.
Με το μαύρο του θάνατου χρώμα, και τροφή μας αιώνια βρώμα.

Σαν βροτοί  στης αβύσσου το χάσμα, σαν θεοί σε αόρατο φάσμα.
Με τριαντάφυλλα μαύρα προτάσεις, μαδημένα σε δύο διαστάσεις.

Κάθε έννοια εκφράζει συνήθεια, εκδικείται ο Ζεύς την αλήθεια.
Στο μοιραίο πρανές της Εφύρας, αναλύει το φώς της πορφύρας.

Εκφραστής του μοιραίου ο χάρος, φυλακίζεται μόνο με θάρρος.
Πονηρά ο δαιμόνιος τον δένει, κάθε Άδης ψυχές να μην παίρνει.

Στο ναδίρ του βροτό κάθε σώμα, την ψυχή φυλακίζει σε κώμα.  
Μα θεοί, την πορεία χαράζουν, και  την φάση με νόμο αλλάζουν.

Λευτερώνουν τον θάνατο πάλι, και ποτίζουν τον Σίσυφο ζάλη.   
Οι κριτές των νεκρών σε μια δίκη, του φορτώνουν βαριά καταδίκη.

Αιωνίως ογκόλιθους σπρώχνει, σε βουνά να ανεβάσει και λιώνει.
Κι΄ όταν φτάσει κορφή αν μπορέσει, πάλι κάτω ο βράχος θα πέσει.

«Νικητής» του θανάτου αιώνια, Διγενής σε μαρμάρων αλώνια.
Με τον Άδη τον θάνατο δένει, κι ο Υιός του ανάσταση στέλνει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
4/8/2016=21=3