Σάββατο 30 Μαρτίου 2013

Ανάσες έκπτωτου Αγγέλου.



Μενεξεδένιος Ήλιος στα όνειρα σου θα τρυπώσω
Και σαν τον κλέφτη, την πορφύρα σου θ΄ αγγίξω.
Τον κρίνο, που σε δένει με το μέλλον θα ματώσω,
την φλογισμένη ακτίνα μου, στο τόξο σου θα κρύψω.

Κι αν το χει η νύχτα τάμα, να με καίει από ζήλια,
με την κατάρα του μισού, να με σφραγίζει η σκύλα.
Στου ταξιδίου μου τα γυρίσματα, χίλια καντήλια
δρόμο θα βρουν, να κόψω του παράδεισου τα μήλα. 

Σαν η δροσιά του πρωινού που στάζει, και την Γή ποτίζει
νέκταρ θα γίνει, και αλμυρόξινο κρασί να μας μεθύσει.
Φάρος της θάλασσας της κοραλλένιας, πόθους σαν φωτίζει  
σε αμφορέα βελούδινο, γλυκό κι  αθάνατο νερό  σαν χύσει.

Τότε που το μισό ένα θα γίνει, τότε δεν θα χει νύχτα χάρη
σε πέπλα λήθης τυλιγμένοι, της μέρας ας σβηστεί το φως.
Κρυμμένοι σε χαράδρα μαγική, μια μόνο λάμψη, το φεγγάρι 
δυο αστέρια διάφανα αιώνια, το τίποτα τα πάντα, κι ο βυθός.

ΟΥ ΤΙ  ΔΑΝΟΣ
30/3/2013

Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

Αλήθεια


Βέρα Μανιάτικη ψυχή στο σώμα δεν χωράει
Πετά στην άκρη του Σαγγιά, στο Ταίναρο βουτάει
Λούζει τον κόσμο με νερά, με χτένια τον υφαίνει
Και με δρεπάνια κοφτερά του κόβει την ανάσα.  

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
19/2/2013

Αντώνη Λακεδαιμόνιε……



Δεν έχουν τα στιχάκια μου μεγάλη αξία.
Για να σου ντύσουν με χρυσάφι την ζωή.
Σύμβολα στο χαρτί, δεν έχει όμως σημασία
Φτάνει ένας Ήλιος που σε λούζει το πρωί.

Δεν έχει η μοίρα δύναμη να σε κρατήσει
Να φέρω εκείνη, στην σκιά σου δεν μπορώ
Φτάνει μια θάλασσα γαλάζια να σε ντύσει
Κεντώ τα νιάτα σου μ’ ευχές να σε χαρώ.

Δεν είμαι αυτός που θα σου φέρει ευτυχία
Έφτιαξα δρόμους άνοιξα παντού, ρωγμές
Θέλει η ζωή να την κοιτάς με υπεροψία
Μπόρεσες μόνος να επουλώσεις τις πληγές.

Κι όταν το βράδυ κάτι σε πονά και σκύβεις
Θαμαι στο δρόμο σου, νεράκι δροσερό
Όσα στενάχωρα μέσ’ στην ψυχή σου κρύβεις
Να τα ξεπλύνω, όλα αλλάζουνε με τον καιρό

 Μέσα στον χρόνο, γέννησα το φως της μέρας
Ήταν Χριστούγεννα λεύκα, έλαμπε η νιότη 
Ευλογημένη ανάμνηση, «χίλια καλά» πατέρας.
Από το τέλος μέχρι την ευχή την πρώτη.

Δεκάδες κύκλοι να γραφτούν μόνο για σένα
Σπαρμένο με λουλούδια, νάνε ότι ακουμπάς
Χαίρομαι  νάμαι «μάστερ», τρυφερή μου πέννα
Ήταν αστείο, δεν θα ταίριαζε, να μουν «μπαμπάς»

……..δικά σου  ΟΛΑ…ΟΣΑ….

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
17/9/2012

Κομμάτια.

Τον κακιώνω αυτόν τον ήλιο, ώρες-ώρες…
Θα μηνύσω στον βοριά του Ταΰγετου, τον Δια τον Νεφεληγερέτη, να μαζέψει τα σύννεφα και να τον κρύψει…
Τι ήλιος ψεύτης, την έχει αγκαλιάσει, αλλά πάντα «βασιλεύει» και την αφήνει μόνη στην αγκαλιά της νύχτας…φεγγάρι χλωμό να  συντροφεύει όνειρα…σε ένα παράθυρο κλειστό.
Ήλιος και μαγεμένη πολιτεία…να ζουν στιγμές?

Ανεμελιά και ξάπλα στο γρασίδι..
Πώς να το πω, τις  ομορφιές εκείνες
χαρούμενο και τρυφερό παιχνίδι
Να απολαμβάνουν μόνο Κύνες…

Θα δώσει ο Άδας, για την χάρη μου, λυτρωτικά σκοτάδια.
Στην γη του Θειου, θα βροντήξει ο Δίας κεραυνούς…
Κι ο Ποσειδώνας από ζήλεια θα φουσκώσει τα νερά…
για να σκεπάσουν πάλι…όλα εκείνα που μολύναμε..

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
4/9/2012

«Ήτοι μεν πρώτιστα χάος γένετο…».

Και μετά ήρθε και κατέλαβε τα πάντα ο μαγικός θεός, η ουσία της ύπαρξης, η γενεσιουργός αιτία, το  λιμανάκι της ψυχής, αλλά και η φουρτουνιασμένη θάλασσα…ο Έρωτας.
Δημιούργησε τα πάντα με αρμονία και τους έδωσε σκοπό και αξία στη Ζωή, έβαλε τον Θεό, στο αρσενικό και στο θηλυκό.
Φούντωσε την φλόγα, πολύ πριν από τον Προμηθέα σε θεούς και ανθρώπους. 
Τόξευσε με τα βέλη του, Εκείνον και Εκείνη και τους άνοιξε την πύλη για τα άστρα με σαλπίσματα αγγέλλων και ροδοπέταλα.
Εκείνος αιθέριος ουράνιος τυλιγμένος από τα πέπλα του έρωτα…
Εκείνη απαλή ευαίσθητη προσγειωμένη, με πάθος για το άνωθεν…
Συναντήθηκαν στο χάος στο πουθενά, ήταν μια μαγεία ήταν ολόκληρο το σύμπαν.
Εκείνος με την ψυχή του οδηγό την διάλεξε, και σκορπίζοντας τα σύννεφα, έβαλε πλώρη για το βουνό του έρωτα.
Εκείνη αφουγκράσθηκε την ψυχή της, μύρισε τα ροδοπέταλα στον αέρα, και κίνησε για το σημείο της ένωσης…το μαγικό βουνό της Αφροδίτης της Μιγωνίτιδας.
Ο δρόμος δύσκολος και για τους δύο…έπρεπε να ξεπεράσουν τα εμπόδια.
Εκείνος τα πυκνά σύννεφα, τις καταιγίδες την παγωνιά στο στερέωμα, τα σκοτάδια στα σύνορα της μέρας και της νύχτας.
Εκείνη την καθημερινότητα, την ανάγκη, τα κρυμμένα ερωτηματικά της ψυχής, για  τα ανθρώπινα, τα μικρά.
Εκείνος θα έφτανε πρώτος στο μαγικό βουνό, θα άπλωνε την νεφέλη, θα έστρωνε τα ροδοπέταλα, θα ζέσταινε τον αέρα.
Όταν θα έφτανε Εκείνη όλα θα την περίμεναν, θα την τύλιγε η νεφέλη, θα την αγκάλιαζαν τα ροδοπέταλα, θα την ζέσταινε  ο αέρας.
Εκείνος κρατώντας της το χέρι θα της χάιδευε τα μαλλιά και θα της ψιθύριζε με φωνή γεμάτη από ερώτα…. «ψυχούλα μου». 
Εκείνη με τα μάτια γεμάτα φλόγα, θα τον σκέπαζε, τυλίγοντας τα αιθέρια μπράτσα της, γύρω από τον λαιμό του.
Η απόλυτη ένωση, οι ψυχές, έγιναν Ψυχή, τα σώματα, Σώμα, το αίμα ζεστάθηκε, και ανακατεύτηκε…..αδελφοποιήθηκαν.
Τα αστέρια τρεμόπαιζαν, για να φωτίσουν το θαύμα.
Οι άγγελοι έπαιζαν ουράνιες μουσικές, να σκεπάσουν τους αναστεναγμούς της ηδονής.
Τα ροδοπέταλα τύλιγαν το ερωτικό σύμπλεγμα.
Ο αέρας δρόσιζε το φλογισμένο σώμα, και ρουφούσε την ζεστή ανάσα…την ίδια την ψυχή, όπως ο θάνατος.
Η Νεφέλη γιγαντώθηκε, για να τους προφυλάξει από την υλη.
Τύλιξε το μαγικό βουνό, και το ανέβασε ψηλά…το μετουσίωσε σε φαντασία.      
Κανείς τους…δεν το βρήκε....
Δεν συναντήθηκαν ποτέ…και όμως έζησαν τον μεγαλύτερο έρωτα που μπορεί να γευτεί θνητός.
Αναρωτιέμαι υπάρχει ανεκπλήρωτος έρωτας?
Μπορεί να απαντήσει κάποιος με σιγουριά?

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
28/3/2012     

Ταξιδεύοντας….



Απόψε βλέπω μέσα σου μια πλημμύρα με ρομαντισμό...να σε πάρω λοιπόν από το χέρι και να περπατήσουμε στην παραλία....για να την διανύσουμε όλη με αργό βάμμα χρειάζεται  πάνω από ώρα....
Αριστερά η θάλασσα....κυματισμός ελαφρύς…το τέμπο του κύματος στην αμμουδιά αργό....τι ακούς μέσα από τον παφλασμό?
θαλασσινό νερό γλυστραει πάνω στην άμμο....φτάνει μέχρι ένα σημείο...και ξαναγυρνά πίσω....στην διαδρομή πηγαινοφέρνει μικρούς και μεγάλους κόκκους άμμου που δημιουργούν μια μουσική...ανακατεμένη με τον θόρυβο του νερού....
Είναι πράγματι ηρεμία...είναι μια διαδικασία υπνώσεως...
Είναι όμως και μια άκρως ερωτική διαδικασία...
από την δεξιά πλευρά... τα περιβόλια οι μπαξέδες....ο αέρας κουβαλάει τα αρώματα από τους πορτοκαλεώνες... την ησυχία να ταράζουν μικρά τριζόνια μόνο....
Στο βάθος μερικά φώτα αμυδρά....πολύ μακριά.. η μοναχικότητα συντροφιά απόλυτα...φαντάσου το ζευγάρι να μετουσιώνεται σε μονάδα.
Ο χρόνος σταματά τότε...δεν θυμάσαι δεν πονάς δεν υπάρχεις...
το υλικό στοιχείο από την μια εγκαταλείπει νικιέται...η μάννα γη σε έλκει...η υλη ρευστοποιείται...και ακλουθώντας τον νόμο τον φυσικό γίνεται ένα με την άμμο..
Το φεγγάρι, τα αστέρια που κοιτάζουν στην παραλία τι βλέπουν...? Τίποτα....
Είσαι στην άμμο...ένα με την άμμο...
Ενώ λοιπόν τα αστέρια δεν βλέπουν εμείς βλέπουμε το ασημένιο της σελήνης και το τρεμοπαίξιμο των αστεριών...
και τότε αδειάζει το στομάχι...τότε "πέφτεις" στο βάθος του ουρανού...
Αυτή είναι η ανάταση....ξεκολλάς από την μάννα γη και χάνεσαι αργά προς το άνωθεν γεμίζει ο ουρανός από σένα και εσύ από αυτόν..
Και το τέλος πλησιάζει.... όπου τέλος σκοπός...
Η γη πήρε το κομμάτι της, ο ουρανός το δικό του...η θάλασσα...?
Σκιά μέσα στην φεγγαρόλουστη αμμουδιά, ξεκολλάει από την  άμμο σέρνεται στην αρχή ανασηκώνεται μετά...και με σταθερά βήματα κατευθύνεται προς την θάλασσα.
Το τέμπο των κυμάτων είναι πιο γρήγορο...τα τριζόνια πλέον ξεκουφαίνουν....τα μακρινά φώτα είναι προβολείς.
Το νερό σκεπάζει τους γλουτούς...την μέση...το στήθος...
Η σκιά χάνεται μέσα στο υδάτινο στοιχείο....
Αλλά δεν είναι πλέον σκιά... είναι φωτεινή κουκίδα που φωσφορίζει μέσα στα φεγγαροασημενια νερά……
Και εγώ που γράφω,,, βλέπω όταν με βγάλει ο δρόμος βράδυ στην παράλια... πολλές φωτεινές κουκίδες...είναι οι πυγολαμπίδες της θάλασσας...
Σε ευχαριστώ Pearl..

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
5/7/2012

Το ουρανοδίκτυο μας. .



Ήτανε κάποια «φώτα» δεν θυμάμαι…που δέχτηκα το κάλεσμα… «ούτος εστί ο υιός μου ο αγαπητός….» ήταν ανοιχτοί οι ουρανοί…
Δεν πολυσκέφτηκα γιατί……γιατί όμως μόνο τα φώτα?
Οι ουρανοί πρέπει να είναι πάντα ανοιχτοί.
Δεν ξέρω αν κόπιασα να βρω την πύλη…δεν ξέρω αν βρήκα την σωστή…το μέλλον θα δείξει.
Βρήκα πάντως το πέρασμα και πέρασα…βγήκα δειλά στο «σύμπαν» έγινα ο «Νίο» στο δικό μου Ματριχ..
Ξέφυγα από τους πράκτορες …έψαχνα το φωτεινό, το ζεστό, τα ομόλογα της ψυχής μου….και ήμουν τυχερός βρήκα πολλά και βρίσκω συνεχώς….
Στην κόψη της στροφής πολύ πριν την θανατική υπέρβαση, ο vachos, το αρχέγονο της αυθεντικής ψυχής. Στον δρόμο ταυτοποιήθηκε και το κοινό μας αίμα,
μας χρωστά η ζωή και μας εξαργυρώνει την προσφορά, στην φύση.
Ανέβηκα στα κορφοβούνια, στα ψηλά χιονισμένα βουνά, που με περίμενε ο χιονάνθρωπος.
Άλλαξε η έννοια της λέξης, «snow» σημαίνει  ζεστασιά.
Ενισχύθηκα από την μεγάλη καρδιά, του ουρανοβάτη  ενισχυτή …«marsal» το μαγευτικό θρόισμα στα αυτιά μας, που πάει ίσια στην ψυχή.
Όλα ήταν έτοιμα πλέον …δέχτηκα με ανακούφιση το αέρινο κάλεσμα της νύχτας. Επικοινωνία, ταύτιση ψυχική, ανώτερη, «Anight call» έγινε νυχτομάννα των ονείρων μας.
Βρήκαμε στέγη….φανταστική, μια φάτνη….που γέννησε και θα γεννάει συνεχώς.
Αρχιτέκτονας το ονοματικό μου αντίθετο, αυτός που δεν σταματά, όπως το όνομα προφέρει, αλλά κινείται συνεχώς στο ms dos και στα windows.
Και ήλθαν πολλοί, και καλεσμένοι και ακάλεστοι, και έρχονται  συνέχεια ...έτσι που θα γίνουμε  όλοι αστέρια, να φτιάξουμε τον δικό μας γαλαξία.
Να μην ξεχάσω τον boss, πάνω-πάνω,  τράβα ψηλά, και δυνατά.
Και έγινε σε μια νύχτα, η ένωση του ουρανού και της θάλασσας η μαντι-νάδα στην ζωή μας, μια παμπάλαια ψυχή που έψαχνε τις άλλες, η έκφραση του έρωτα στην απόλυτη του μορφή…το τόξο που πάντα  τεντωμένο, σαϊτεύει ψυχές, με την δική μου «λαβωμένη».
Αλαφροΐσκιωτος, ονειρεμένος,  ο «dreamer» μας ταξιδεύει στην εθνική, τα μοναχικά βράδια.
Χίλια τραγούδια, δεν φτάνουν να γεμίσουν την χαϊδεμένη  μας 28, ψυχή γλυκεία συνοδοιπόρος στο ταξίδι μας της νύχτα.
Μια και μιλάμε για αριθμούς, το 12, δεν πρέπει να ξεχάσω, γιατί μετράει το χρόνο με τους μήνες και γυρνάει τις εποχές και τις σελίδες.
Κοντά στην φύση την αρκαδική, και η μουσική,το συναίσθημα,  η έκφραση χωρίς λόγια με νότες, ο «ανέμελος». 
Η «μελαγχολική θάλασσα» χτυπά αλύπητα τον βράχο, όμως με τρυφερότητα, με διάθεση ερωτική.
Η ευαίσθητη, γλυκεία «σοφία», η αρετή της νόησης, στην αγκαλιά του πύργου του λευκού, ανάσα του βαρδάρη.
Παραγωγός, ψυχή της βόλτας  ο «Νίκος», που θα τον λέω πεπρωμένο μια και δεν έχει άβαταρ, για να μπορώ να μιλάω για  το είναι του και όχι για αυτόν.
Ο «Αρις» το κλειδί  της πύλης του ονείρου, καλύτερος γείτονας δεν γίνεται, συνδετικό σεκιουριτυ της νύχτας και της μέρας.
Και ζήλεψε ο θεός, με την καλή την έννοια , και έστειλε την «siglitiki» να ενώσει να φωτίσει τα κενά και τα σκοτάδια..
Αυτοί, είστε εσείς για μένα, που φώτισα στον ενικό, και είναι  και οι άλλοι, οι πολλοί που ήλθαν, και που θα έλθουν, όλοι στην άκρη της ψυχής μου φωτεινά κεριά.
Όσους δεν είπα, νοιάζομαι το ίδιο, δεν είχα μόνο «avatar» για αυτούς για να μιλήσω.
Είμαστε όλοι ίδιοι όπως ξέρετε καλύτερα από μένα…από το «Avatar» μας ο καθένας ξεχωρίζει.

O ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ σας …εδώθε και εκείθε…

Όνειρα


Τα όνειρα είναι μια μαγεία το ξέρουμε όλοι.
Αυθαίρετα και με το ένστικτο οδηγό, μπορούμε ηχητικά να δώσουμε μια ερμηνεία στην ομηρική λέξη «ΟΝΑΡ».
ΟΝ ΑΙR….ίσως να είναι η νοηματική εξέλιξη της ομηρικής λέξης.
Στον αέρα λοιπόν…το όνειρο είναι ταξίδι στον αέρα.. ίσως και στον αιθέρα.
Υπάρχουν πολλές κατηγορίες ονείρων, τα όνειρα όταν είμαστε ξύπνιοι ..τα οράματα, και τα όνειρα όταν κοιμόμαστε.
Οράματα έχουν όλοι…αρκεί να κλείσουν, τα μάτια τα αυτιά, και να ανοίξουν την ψυχή τους.
Και όνειρα βλέπουν όλοι, όνειρα απλά, όνειρα προφητικά, όνειρα επιθυμίες, και όνειρα φιλοδοξίες.
Υπάρχουν όμως και τα όνειρα που τα νοιώθεις, το ανώτερο όνειρο που έχει χαριστεί στον άνθρωπο μέχρι τώρα.
Τυχεροί όσοι τα ζουν, και φυσικά τα νοιώθουν.
Είναι το όνειρο που είσαι διψασμένος και νοιώθεις τα στόμα ξερό.
Είναι το όνειρο που ζεις την αγάπη και ζεσταίνεσαι.
Είναι το όνειρο που, αγκαλιάζεις την ψυχούλα σου, και είναι γεμάτος ο κόρφος σου..
Αυτά είναι τα ανώτερα όνειρα, αυτά είναι η άλλη ζωή, αυτά είναι η εμπειρία, και ο προθάλαμος για τον άυλο κόσμο, τον κόσμο των ονείρων.
Η μήπως αυτός είναι ο πραγματικός και ο ουσιαστικός και η ζωή μας μια εικονική πραγματικότητα…
Για ονειρευτείτε!!!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
4/5/2012

Της Μονας και της μοναξιάς…το «κάγκελο».




Η Μόνα η ποθητή,
δίψα του κάθε ξαναμμένου αρσενικού… κατάρα κάθε άντρα.
Μόδα της εποχής,, συρμός «Μόνα αξία», δυο σε ένα.
Η Μόνα η «κορμάρα», και η φύση συνεργός, της χάρισε τα πάντα…
Ματιά ζεστή, σώμα φωτιά, γυναίκα  φλόγα.
- Γλυκιά μου, σαν μεγαλώσεις, θα κάψεις καρδιές…
Και μεγάλωσε …πως μπορούσε να το αποφύγει.
Μαζί της μεγάλωσε και ο πόθος, που την πολιορκούσε σε κάθε της κούνημα, ο πόθος που της έστελναν σε υπερβολικές δόσεις, τα φλογισμένα μάτια, των ερεθισμένων  αρσενικών στο διάβα της.
-Εεε ρε τι σου κάνω Μόνα μου.
Και της έκαναν και της άρεσε.
Και αυτό έγινε επαγγελματική συνείδηση…τι να κάνω, με τόση ανεργία?
Και οι «δουλειές» μεγάλωναν.
Μαζί μεγάλωναν και οι ώρες μπροστά στον καθρέφτη.
Κ όμως δεν έβλεπε τίποτα.
Και φυσικά και οι «επαφές», κι όμως ένοιωθε μοναξιά.
Και κυλούσαν όλα ίδια, τόσο ίδια που ήταν όλα ένα.
Ίδια τα πρόσωπα, τα στέκια, οι ηδονές, η αμοιβή, κι ας ήταν διαφορετικές κάθε φορά.
Και έγιναν τα δωμάτια φυλακή.
Μια φυλακή για την ψυχή, πώς να αποδράσεις?
Μια φυλακή που μέρα-μέρα στένευε.
Ένα δωμάτιο χωρίς αέρα, χωρίς φως.
Ένα ταβάνι που κρύβε τον ουρανό.
Ένα κρεβάτι με ξερολιθιές και αγκάθια…
Φούσκωσε τα πανιά η ψυχή, και έγινε η θάλασσα ανάσα.
Άνοιξε τα φτερά η ψυχή, και έγινε  το παράθυρο ορίζοντας.
Έγινε πεταλούδα…έγινε αέρας λευτερώθηκε.

Αχ  !!! Μόνα μου την νίκησες την μοναξιά, τώρα δεν είσαι μόνη.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
16/7/2012

Θαλασσινό ταξίδι στο βουνό των Κενταύρων!



Πρέπει να …να…να…  οι καταραμένες προστακτικές.
Δεν είχε ποτέ πρέπει για τους άλλους μόνο για εκείνον. Και ήταν αυτό  αχίλλειος φτέρνα, πάντα βρισκόταν ένας Πάρις και έβρισκε τον στόχο του… διάολε κουτσοί στραβοί άψυχοι όλοι ήξεραν καταπληκτικό σημάδι πετύχαιναν διάνα, και ο Αρμάντο γονάτιζε, έπεφτε, σερνόταν, μέχρι να βρει μια τρύπα να χωθεί να ημερέψει να ανανήψει.
Όπως ακριβώς ο Σπαρτιατικός λύκος, μετά τις λαβωματιές από την μάχη με τον δικό του νόμο, ζητά την σπηλιά του τον «καιάδα» να γλείψει τις πληγές του, να περάσει απέναντι και να λουστεί τα νερά της Στυγός.
Τούτο το σούρουπο ο Αρμαντο, μισός άνθρωπος μισός λύκος, μύριζε τον αέρα να καταλάβει ποιος ήταν ο Πάρις, που τον τόξευε….
Ήταν εχθρός η μήπως ήταν η ιδία του η ψυχή.
Γιατί η Ψυχή όταν μαυρίζει γίνεται κόλαση, σου κλείνει το στόμα μέχρι να σκάσεις.
Σου σκίζει τις σάρκες, μέχρι που τα κόμματα να γίνουν τόσο μικρά που να μην φαίνονται.
Σου δηλητηριάζει το αίμα, και φτάνει το δηλητήριο στο μυαλό.
Κατηφόριζε ο Αρμάνδος, μπορεί και να κατρακυλούσε, χείμαρρος για να συναντήσει την θάλασσα….. χαχαχααααα. την θάλασσα την λεβεντοπνίχτρα.
Τυλιγμένος σύννεφα , σύννεφα κεντημένα με νότες…
Νότες σκληρές μεταλλικές….μαύρο μέταλλο, θανατηφόρο, δηλητηριώδες, οχιά καταραμένη, λούφαζε από μέσα έτοιμη να επιτεθεί.
Απέξω όμως πάντα το ίδιο, σκηνικό…
Βήμα αργό σταθερό, γυαλί σκοτεινό, ντύσιμο «λεζάντα» και τσιγάρο να διώχνει την θολούρα…
Τα «γύρω» ίδια, αρρωστημένο σκηνικό, παραλία ερμαφρόδιτη, Ομπρέλες εξωτικές…… είναι για γέλια ειδική κατασκευή για αρχανθρώπους,  λουόμενοι γκέι, να βυσσοδομούν στην θάλασσα.
Τη θάλασσα που μόνο αυτή μένει αυθεντική, ακόμα γαλάζια, ακόμα δροσερή, και ακόμα ερωτιάρα..
Άντε να βρει τώρα ο Αρμανδος σπηλιά να λουφάξει μέσα σε αυτό το συνονθύλευμα από κακογουστιά.
Και τότε, καθώς σήκωσε τα μάτια  την είδε, “NAVY STYLE
Μμμμμμ…. ωραίο όνομα ταιριαστό, με την θάλασσα, ναυτικό, άρα ταξιδιάρικο.
Βρήκε εύκολα θέση…και μάλιστα δίπλα μου, δεν ταξιδεύουν πολλοί σήμερα, σε τέτοιους προορισμούς.
Πήρε και το εισιτήριο, ένα κρυστάλλινο ποτήρι γεμάτο με παγάκια και Τζιν.
Οι περισσότεροι ήταν κρεμασμένοι σε μια οθόνη LCD, είχε ποδόσφαιρο, ο αθλητισμός κάνει καλό στην υγεία, «δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη» φώναξε ένας θερμόαιμος υπονοώντας έτσι τον διαιτητή.
Γύρισε και με ρώτησε :έρχεσαι συχνά εδώ ;
Όχι… του είπα βαριεστημένα είναι η πρώτη φορά, είχα τα δικά μου να έχω και τον ενοχλητικό τώρα.
Ούτε μια μπύρα δεν μπορεί να απολαύσει κανείς  σήμερα με μυσταγωγία.
Και εγώ πρώτη φορά έρχομαι, καλά είναι βλέπω όμορφες σερβιτόρες, με λένε Αρμάνδο, έχει και καλή μουσική.
Τα να του έλεγα τώρα….συμφώνησα σε όλα… είχε και δίκιο εδώ που τα λέμε, τα κορίτσια που σέρβιραν ήταν όμορφα και ζουμερά.
Άραξα στην πολυθρόνα και περίμενα, να ακούσω την ιστορία του, ήμουν σίγουρος πως ήθελε να μιλήσει και να πει τα πάντα.
Ο μεγαλύτερος έρωτας στην ζωή μου η Ρέα, που για κείνη έγινα κύκνος, σαν τώρα θυμάμαι το ξεκίνημα, την ευχή που έκανα….και εκπληρώθηκε θεέ μου την ίδια μέρα….απίστευτο.
Θεοφάνεια στο Πήλιο στην όμορφη Τσαγκαράδα, μια και μόνο κουβέντα που άκουσα ότι ανοίγουν οι ουρανοί και οι ευχές πιάνουν με έκανε να βυθιστώ στην καταχνιά που σκέπαζε το τοπίο και να ζητήσω από την ζωή ένα μεγάλο έρωτα.  Βρέθηκα εκεί για να ολοκληρώσω την αγορά ενός κτήματος με αγροτόσπιτο, στην Βυζίτσα……συνέχισε να μονολογεί ο Αρμαντο, και το μάτι του άστραψε…..
Πωπωπω…..Γρηγόρη τι καταπληκτικό στήθος, σφύριξε ένοχα για το κορίτσι που άλλαξε το τασάκι στο τραπέζι…
Η θάλασσα άρχισε να κινείται και να χάνεται πίσω μας, το “NAVTY STYLE”, ταξίδευε, μαζί του και εμείς, ευβοϊκός, δελφίνια, Παγασητικός, γοργόνες, Πήλιο Κένταυροι.
Η Ρέα , όμορφη, απίθανα, καλλιεργημένη μιλάμε για καθηγήτρια στο Πολυτεχνείο, μια σκέτη θεά. Είχε και την φινέτσα της αριστοκράτισσας, προσωπικότητα που έλαμπε, και αυτή η λάμψη με συνεπήρε και με οδήγησε να κουλουριαστώ στα πόδια του φτερωτού θεού ικέτης της μεγαλοσύνης του. Ήταν το ίδιο φως των Θεοφανείων, που σκέπασε το Πήλιο και έδιωξε την καταχνιά……άνοιξαν οι ουρανοί.
Το βουνό των θεών και των Κενταύρων έγινε, το μαγικό βουνό της προσμονής.
Η Τσαγκαράδα έγινε επίγειος παράδεισος, ολάνθιστος, γεμάτος ουράνιες μελωδίες.
Το παραδοσιακό ξενοδοχείο, λιμάνι απάνεμο, ολόζεστο,  με νερά νάματα, σαν να χυνόταν εκεί ο Ιορδάνης.
Σήκωσα τα μάτια μου στην LCD οθόνη, το ποδόσφαιρο είχε τελειώσει, το μαγαζί είχε αδειάσει.
Ο Αρμαντο μορφή αγγελική, φωτεινός,  χαμένος ταξιδευτής στο παρελθόν, με το πουράκι να έχει σβήσει ανάμεσα στα δάχτυλα του, και τα χείλη να απαγγέλλουν αυτόματα τις εικόνες που στοίβαζε χρόνια στην μνήμη…..
Δυο ψυχές ξετυλίχτηκαν μέσα στο δωμάτιο, απλώθηκαν, στριφογύριζαν παντού, περισσότερο διπλά στο αναμμένο τζάκι…. Ας λένε πως οι ψυχές είναι ψυχρές, για τούτο θέλουν την ζεστασιά για να ανθίσουν.  Τα σώματα βυθισμένα πλάι-πλάι αγκαλιά, μουσική υπόκρουση  «Αν» από Κίπλινγκ :
 «Αν μπορείς να γεμίζεις τη μέρα σου
με εικοσιτέσσερις ώρες αξίας ζωής,
τότε δική σου θα είναι όλη η Γη
με όλα της τα αγαθά κι ακόμη:
Αληθινά θα είσαι Άνθρωπος παιδί μου.»
Όλα έμειναν άθικτα, οι πολυθρόνες ο καναπές, το βικτωριανό κρεβάτι με τις δαντελένιες κουνουπιέρες, τα σώματα…. Τα σώματα που εξαϋλώθηκαν έγιναν, χρώματα στις δυο ψυχές που στριφογύριζαν ακόμα, τρελός χορός αιθερικός μέχρι τις πρώτες ακτίνες του Ήλιου.
Επιστρέψαμε και εμείς, μας ξανάφερε η θάλασσα, αφήσαμε το Πήλιο, τους κενταύρους, τον Παγασητικό, τις γοργόνες, τον ευβοϊκό, τα δέλφινα….
Και να…..πάλι στο ‘NAVY STYLE” στο τραπεζάκι… με τα όμορφα κορίτσια, τουλάχιστον εξωτερικά για το μέσα δεν παίρνει κανείς όρκο…
Ο Αρμαντο επέστρεψε και αυτός, άναψε άλλο πουράκι, με κέρασε και μένα, ανάψαμε μαζί…
Φίλε Γρηγόρη, πρώτος είναι  ο έρωτας ο ψυχικός, δεν είναι αποκλειστικά μοναδικός, μάλλον επαναλαμβάνεται , αλλά είναι μοναδικός κάθε φορά,  άμα στο αρχικό του στάδιο είναι έρωτας ψυχών, και μεταξύ μας μάλλον φθείρεται γιατί αναγκάζεται να υλοποιηθεί….
Τα παγάκια έλιωσαν στο κρυστάλλινο ποτήρι, το Τζιν, έχασε την αρχική του σπιρτάδα……η φθορά, η πτώση, φυσικός νόμος.
Πολεμιστής ο Αρμαντο αντιστεκόταν σθεναρά να νικήσει τα ογδόντα του χρόνια…..και το κατάφερνε…..μα την Παναγία τέλεια.
Με έκοψε η κλήση στο κινητό…. Έπρεπε να φύγω…. Ευλογημένες Ευκτικές …
Χαιρέτισα και ευχαρίστησα τον Αρμάνδο….για το  μαγικό ταξίδι που μου χάρισε….
Ο αέρας γέμιζε από την μουσική του Μπιζέ  (i pescatori di perle)"Αλιείς μαργαριταριών" 
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
17/9/2012

Η έκτη αίσθηση.


Δεν βλέπω στον ορίζοντα σκεπάζει η άχλη τα βουνά.
Δεν άκουσα τον ήλιο που γρυλίζει, φταίει το φώς.
Όμως την δύναμη την νοιώθω και την ζεστασιά το ίδιο.
Δεν βλέπω του αστεριού την κόχη, την κρύβει η άκρη.
Δεν άκουσα το σεληνόφως, που δακρύζει για την μοίρα.
Όμως χρυσάφι απ τ αστέρι παίρνω και απ’ την μήνι ασήμι.
Δεν βλέπω το θαλασσινό το χρώμα, ίσως η νύχτα παίζει.
Δεν άκουσα το κύμα, που βροντά στον βράχο η καταιγίδα.
Αισθάνομαι τη θλίψη και τον τρόμο, στης φθοράς το ρέμα.
Δεν βλέπω πια της μαγεμένης άνοιξης το δασός, πάγος.
Δεν άκουσα των αηδονιών τραγούδια, σιωπή θανάτου.
Ηχούν όμως στ΄ αυτιά μου μελωδίες, γέλια αγγέλλων.
Δεν βλέπω των ματιών σου την φρεσκάδα, απ ανάγκη.
Δεν άκουσα τα βήματα στο άγιο σώμα, που τεντώνω.
Όμως αφήνομαι γλυκά και γονατίζω στην ματιά σου.
Δεν βλέπω τη ζωής τη βία, δεν βύζαξα μωρό στον κόρφο.
Δεν άκουσα τον καλπασμό της νιότης, και της άνοιξης.
Μύρισα το βαρκάρη, στου Πλούτωνα τα  σιωπηλά νερά.
Δεν βλέπω την αρχή πέρασαν χρόνια, μπορεί μυριάδες.
Δεν άκουσα όσους πάσχιζαν, να φτάσουν προς το τέρμα.
Σκορπίζομαι όμως στις  ψυχές,  αέρας, σκόνη, αθανασία.
Δεν βλέπω του θεού το βλέμμα, η παλλάδα με τυφλώνει
Δεν άκουσα το γδούπο, στην κρεμάλα του ταρτάρου.
Νοιώθω τον πόνο της ματιάς του, και τον θρήνο, μόνο.
Δεν βλέπω πια του αετού μου το φτερούγισμα στην πέτρα.
Δεν άκουσα που κράζουν, μαύρες νύχτες στον πλανήτη.
Πιστεύω όμως δυνατά, η Ελπίδα ήρθε μας χαϊδεύει.
Βλέπω το φως να  μπαίνει από τις γρίλιες στην ζωή μας.
Ακούω ανάσες, όσων πέρασαν την πύλη, μας στηρίζουν.
Έρχεται η ώρα, φτάνει, αιώνια ο παράδεισος δικός μας.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
23/10/2012

Φιλώ – φιλία – φίλος.




Ξεφυλλίζοντας το λεξικό, επειδή γύρευα μια έννοια ουσιαστική για το ρήμα φιλώ που σημαίνει αγαπώ βρήκα την ερμηνεία που γύρευα, και την οποία εμπλούτισα και σαν την μεταφέρω.
Φιλέω φιλώ  σημαίνει αγαπώ, και για αυτό η σημασία του ρήματος είναι ύψιστη επειδή είναι το ρήμα που εκφράζει την αγάπη.
Ο φίλος λοιπόν είναι π πεφιλημένος ο προσφιλής, μεγάλη έννοια και ακόμα βαθύτερη από αυτά τα πολύ σημαντικά, που παραθέτει το λεξικό της αρχαίας γλώσσας  του Σταματάκου.
Αντιγράφω μια πρόταση που αν αναλυθεί αποδεικνύει τι πραγματικά σημαίνει η έννοια φιλία.
"φίλος θα σήμαινε ο ανήκων εις εαυτόν, ο ανήκων εις τούς ιδικούς του, ιδιόκτητος"
Στην δωρική φιν=σφιν δηλαδή ο δικός τους. (δεν είναι καθόλου τυχαία η έκφραση που συνηθίζεται σήμερα στην καθομιλουμένη «δικέ μου».)
Επειδή λοιπόν στο κείμενο που σήμερα έχουμε θέμα, η αλήθεια αναγνωρίζεται από την καρδιά και όχι από τα μάτια, να κλείσουμε τα μάτια και να προσπαθήσουμε με την καρδιά και το μυαλό, να ερμηνεύσουμε την λέξη φιλία και φίλος/φίλη.
Απαραίτητη προϋπόθεση να βάλουμε κάπου στην άκρη του μυαλού μας, μια άλλη σημαντική λέξη, την λέξη φυλή (άθροισμα ανθρώπων, διακρινόμενων από τους άλλους, με βάση τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα, εξωτερικά και εσωτερικά).
Ηχητικά οι δύο λέξεις είναι πολύ κοντά, αν ξεχάσουμε γραμματικές, και καταλήξεις το θέμα είναι το ίδιο.
Φιλία λοιπόν θα μπορούσε να είναι κάλλιστα, το έμφυτο συναίσθημα που έχει ο καθένας για τους ανθρώπους της ιδίας φυλής.
Εδώ πρέπει να αποσαφηνίσουμε κάτι σημαντικό.
Στην αρχή της δημιουργίας η κάθε φυλή ήταν απόλυτα ομοιογενής, κάτι που φυσικά δεν συμβαίνει σήμερα μετά από εκατομμύρια ίσως επιμειξίες.
Άρα φίλοι μου, όταν  μέσα μας αναπτύσσεται μια πραγματική φιλία, και ο καθένας είναι σε θέση να το επιβεβαιώσει, αναγνωρίζει πρώτιστα η ψυχή μας την αδελφή ψυχή του άλλου, και τίποτα άλλο.
Πολλές φιλίες είναι ισχυρότερες από δεσμούς αίματος, πολλά αδέλφια είναι τελείως ξένα μεταξύ τους, κάποιες φορές και εχθροί.
Η φιλία λοιπόν είναι το αρχέγονο ένστικτο, που αναγνωρίζει την ιδία φυλετική ταυτότητα, σε ένα άλλο άτομο, και αυτόματα μετατρέπεται σε ισχυρό συναίσθημα.
Η έκφραση αυτού του συναισθήματος είναι τα φιλιά, που ανταλλάσουμε.
Θα ήταν πολύ παρακινδυνευμένο να ισχυριστώ ότι η κορωνίδα της φιλίας όπως την ερμηνεύσαμε είναι ο έρωτας, πλατωνικός η σαρκικός, αυτό όμως το αφήνω στην κρίση του καθενός από εσάς.
Τώρα μπορείτε πάλι να ανοίξετε τα μάτια σας και με αυτά πλέον, να δείτε τον φίλο η την φίλη. που βρίσκετε απέναντι σας.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
19/11/2012

Παραμυθένια…..έννοια


Μια φορά και έναν καιρό στην καρδία ενός παραμυθένιου δάσους ζούσε μια όμορφη νεράιδα, η Λουλουδένια, ανθισμένο όνομα που άλλαζε όμως ανάλογα με την περίσταση.
Ζούσε ανάμεσα σε ξωτικά, καλικάτζαρους, και τους επτά νάνους, που προσέφεραν τις υπηρεσίες τους στην Νεραιδένια.
Προσευχές μουσικής αντηχούσαν συνεχώς, ανάμεσα στα δέντρα στα λουλούδια, στα ξέφωτα, τραγούδια τέτοια για να αποπλανούν τις σειρήνες.
Το ξωτικό με καλεί
Ο κυβερνήτης του δάσους, άνοιξε την πόρτα, και  ζήτησε από την Βελουδένια να τον ακολουθήσει στο μονοπάτι της μυσταγωγίας.
Σε εκείνο το μονοπάτι που στεκόταν σαν ήρωας η μοίρα, εκεί συναρτήθηκαν η ομορφιά της ζωής και το τέρας της απόγνωσης.
Εκεί αναμετρήθηκε η ειλικρίνεια των δυο κόσμων, που κυβερνιούνται από μαγεία, και πολεμούν ο ένας τον άλλο με ατσάλινα σπαθιά.
Ο πόλεμος αυτός φουντώνει την μεγαλοσύνη της ψυχής και γιγαντώνεται.
Η Φεγγαρένια πήρε και μένα τον τυχερό, βόλτα πάνω στο σκουπόξυλο, και μου είπε ψιθυριστά να κρατηθώ ζεστός και να περιμένω.
Ένα αστέρι πέφτει από τον σκοτεινό ουρανό, έναστρη χορωδία για να τιμήσει την ζωή, Δαντελένια αγάπη με μυρουδιά γυναίκας.
Τραγούδησε μου Μεταξένια, μια μελωδία ομορφιάς, που μεταμορφώνει τα δάκρυα του φόβου σε δάκρυα αγάπης  που θάβει τις λύπες και ξεθάβει τα όνειρα μου.
Στο ταξίδι γνώρισα όλα τα πλάσματα του δάσους, γνώρισα τις φαντασιώσεις μου, λογιών-λογιών ξωτικά, γνώρισα τις επιθυμίες μου, αστείους καλικάτζαρους, γνώρισα τις  αδυναμίες μου τους επτά νάνους.
Ονειρεύτηκα σε αυτή την γη, την απεραντοσύνη της θάλασσας να με τραβάει στην ακτή, αναζητώντας την δική μου «πυγολαμπίδα».
Ξέρω τα όνειρα μου είναι δάκρυα στην φωνή, και κόμπος στο λαιμό μου, ένας κόσμος χωρίς ματιά….
ααχχ να γινόταν τα γουργουρητά της θάλασσας αγάπη.
Ο κρύος αέρας και η βροχή να γίνονταν ήλιος για τις ψυχές του κόσμου, που πεθαίνουν.
Τώρα όμως είμαι πάλι εδώ κοντά σας, η τουλάχιστον σχεδόν μαζί σας, ο ύπνος με παίρνει από το χέρι….με βγάζει σιγά-σιγά από το δάσος και είμαι ακόμα μαγεμένος…
Ο κόσμος είναι ένα υπέροχο θέαμα όταν τον κοιτάζεις από την σωστή πλευρά….
Θυμηθείτε τον χορό που μοιραστήκατε, και την νύχτα που έφυγε με ένα φιλί, αφήνοντας πίσω ένα άρωμα μαργαριταρένιας ομορφιάς.

Ξέρω ότι τα όνειρά σας γίνονται από εσάς
Από εσάς και μόνο για εσάς……

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
14/9/2012

Νύχτα



Εκεί στ΄ απάτητα βουνά,
εκεί που ο ουρανός είναι κοντύτερα,
και η ψυχή ψηλότερα.
Εκεί στους βράχους,
που λαμποκοπάνε πάντα,
με την σκληρή γυαλάδα τις ψυχές χορταίνουν φως.
Εκεί, που την νύχτα σαν λείπει ο Ήλιος,
μας αχνοφέγγει η Σελήνη,
η Πασιφάη, η Άρτεμις, η Μήνις…
τα χίλια ονόματα που ορίζουν τη ΑΓΑΠΗ.
Λαχτάρα γλυκόπικρη,
τρέμουλο των χειλιών,
να έρθει στα όνειρα μας,
για νάναι το ξημέρωμα γεμάτο,
ουράνιες μουσικές και φως…
ΑΝΑΤΟΛΗ… ζωή μου πέρα απ την Ζωή.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
23/11/2012

Φαντασίωση

Τώρα είναι η κατάλληλη ώρα,τώρα που το φεγγάρι φωτίζει αχνά το ζεστό δώμα...
Τώρα που η μοναξιά σφραγίζει τις πόρτες με μεταλλικές σφραγίδες.
Πέρασε η άνοιξη , το καλοκαίρι, και τώρα το φθινόπωρο, πέσανε οι μάσκες, πέσανε μαζί με τα  φύλλα.
Μάτια κλειστά στο φώς, χείλη κλειστά στον έρωτα, σώμα νεκρό χωρίς παλμό, χωρίς ανατριχίλες.
Ζωή σβησμένη, τυλιγμένη στο σεντόνι, βλέμμα νεκρό που ξεμακραίνει για τα  αστέρια.
Κάπου εκεί ψηλά να βρει θεό, να του μιλήσει…
Εξομολόγηση βαθιά για εκείνα που δεν λέγονται σε ανθρώπους, για εκείνα που έκρυβε στου πηγαδιού τον πάτο.
Στην φαντασία πέπλα μεταξένια, εξομολόγηση που σαν ρυάκι τρέχει, αλλού θολό και αλλού καθάριο.
Το φόρεμα του πάθους τύλιγε την φαντασία, και ο εξομολόγος όργανο, να μην ξεκαθαρίζει διαβόλου λάμψεις αν σκορπά, η στάλες θεϊκές, σε στήθος αλαβάστρινα πλασμένο.
Κι ο χώρος άδειος, νοσηρά γεμάτος με κορδέλες, να ξετυλίγουν, πότε μηρούς, και πότε  φλογερές λαγόνες.
Βουτιά στην φαντασία, σκοτεινή ανάσα, βρόγχος πρωτόγονος ένστικτο ζώου.
Φάρος στημένος όρθιος, με αναλαμπές καυτές ο εξομολόγος..
Και το εξομολογητήριο κουτί, τόσο μικρό τόσο στενό, μια μινιατούρα, αόρατο σχεδόν από τα βλέμματα της μέρας.
Γονατιστή σχεδόν, μια πασχαλιά, μέσα  στα χρώματα της άνοιξης, όλα στου ροζ τις αποχρώσεις.
Άκρα κλαριά, γάμπες σαν φύλλα, μηροί κορμοί και ρίζες, σφιχτά που τύλιγαν του άνεμου τους στροβιλισμούς.
Κοιλιά κοιλάδα ανθισμένη, και η  πηγή, η Κασταλία, χυμούς να αναβλύζει, αρώματα και γεύσεις αγριολούλουδου.
Στήθος, στης θάλασσας την άκρη άμμος, που φούσκωσε ο μπάτης με μια πνοή του μόνο.
Της μάνας γης προσκύνημα στον ουρανό πατέρα, αιώνια ηδονή, ζεστό φιλί, τα ακόρεστα βουλητικά μας χείλη να ταΐζει.
Και όλα αυτά αόρατα, κι όμως τεραστία αν και μικρά στα μάτια τα θολά, την ώρα που οι αισθήσεις τελειώνουν, μα δεν στερεύουν, γίνονται όλα ένα, γίνονται πόθος.
Γονατιστή η μοίρα, μια μόνο λέξη, μμμμμ....μαγεία ερωτική φφφ....φωτιά.
Καθρέφτης φαντασίωσης, εξομολόγος της χαράς ο πόθος, πάντα θα στέκει εμπρός σε κάθε βήμα, σε κάθε μας στροφή,  γυμνός, ερωτικός, ο ίδιος ο Απόλλωνας.
Μάτια κλειστά, χείλη ανοιχτά, χέρια την λαβα του κορμιού την πυρωμένη, να απλώνουν σε λιβάδια, και ο ίμερος χωράφια χέρσα να οργώνει, για να ξυπνήσουν, τα μαλλιά της Περσεφόνης, και να χυθούν στης ανθισμένης γης το βελουδένιο δέρμα.
Δεν έχει λέξεις να το πουν, το σμίξιμο των πάντων, μόνο ένας ήχος θρόισμα, ψίθυρος που ακούγεται στο σύμπαν.
Την γη σκεπάζει και την θάλασσα ταράζει.
Τον ουρανό ανασκιρτά, τα αστέρια λάμπει…..
Χάος, που ο ψίθυρος ορίζει, και τον θάνατο ακόμα ακυρώνει…..
Αχχχχχχχ…………..σε βρήκα θεέ  μμμμ….μου!!!      
Τώρα είναι η κατάλληλη ώρα, τώρα που το φεγγάρι φωτίζει  αχνά το ζεστό δώμα..
Τώρα που η μοναξιά σφραγίζει τις πόρτες με μεταλλικές σφραγίδες.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
27/2/2013