Quo vadis ?

Το κάθε σούρουπο σ΄ αρπάζει απ το χέρι,

βουή στα αυτιά σου, η ημέρα που γλιστρά,

Μυρίζουν μόσχο κάθε βράδυ τέτοια μέρη,

σαν λιτανείες στ΄ ανηφόρια του Μυστρά. 

Γυαλίζει ο νιός, της μάγισσας τη σφαίρα,
ξεθάβει ο γέρος την ασπίδα της τιμής,

κούφιοι χρησμοί σκορπάνε στον αιθέρα,

μισοσπασμένοι απ΄ τα χέρια της μαμής.

Σε σάπιες ράγες καθηλώνονται βαγόνια,
χωρίς ελπίδα για τροχιά προς το καινό.

άγουρη νιότη, στοιβαγμένη σε μπαλκόνια,

μ΄ αίμα σφραγίζει τις συνθήκες σε πανό.

Όλους μαζί, το κάθε σούρουπο μας βρίσκει

Κι ας  προχωράμε χωρισμένοι στη βροχή

Μοιάζει η ελπίδα με παμπόνηρη παιδίσκη

που είναι στ΄ αλήθεια η γερασμένη ανοχή.

Λέξεις αλλήθωρες ζαβές, η γλώσσα γνέθει

και λάσπη αόρατη, πετάει ο καιρός.  

Τι προσβολή στη λογική μου  αυτή η μέθη

καθάρισε με, να πεθάνω καθαρός.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

21/12/2017=16=7