Νυκτωδία

Νύχτα μου όμορφη, γλυκιά, μισό φεγγάρι,

Για να χορτάσει το βαθύ ερωτευμένο κριάρι

Πεπλοσταγόνες του έρωτα, μετάξια δαντελένια

μην σέρνονται σε αμμουδιές, σε βράχια κοραλλένια

Απλώστε χίλιες αγκαλιές, αγάπης ν΄ ακουμπήσουν

Χίλιες ανάσες ποθητές, χίλιες φωτιές να σβήσουν.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

21/6/2013

Τρισδιάστατα ημιτελή….ένα το ζητούμενο!

Έτσι που μου μιλάς για αγάπη, αθέλητα φουρκίζεις την ζωή

Κρατάς σφιχτά το δάκρυ, χείμαρρος στην καρδιά σου, η ορμή

Μετράς σταγόνες της βροχής, σαν διαμαντένια δαχτυλίδια

Και στις ανάσες της ψυχής, στολίζεις τιποτένια μπιχλιμπίδια. 

Και εγώ που τώρα δεν μιλάω, φυλάκισα τις λέξεις τον χειμώνα

κράτησα μόνο φυλαχτό να πάω, μια τρυφερή θλιμμένη ανεμώνα

Λόγια γυαλιά που καίνε, σκουριασμένα χωρίς ράγες τραίνα, 

σε μια αγκαλιά να κλαίνε, τα δάκρυα μελάνι σε μια πένα.

Πονάνε οι κούφιες αγκαλιές, πληγώνουν τα θολά τα μονοπάτια

Κρύβονται φίδια στις ξερολιθιές, λάθος σαν κάνουνε τα μάτια.

Δεν έχει θέλω με παιχνίδια, το ψέμα δεν σκοτώνει την σκληράδα

Κρύο του πάγου πνεύμα, να ψιθυρίζει τ’ όνομα μου η σοροκάδα.

Καθώς το ρυάκι της ζωής κατρακυλάει, παλιά ηχώ, μιλάμε λίγο

Χίλια φιλιά, χαρίσματα σε ωκεανό ζητάει, σκιές λένε να φύγω.

Στιγμές του χρόνου τα σημεία λάμπουν, ο άνεμος βοά «τα λέμε»

Πονάει τους νεκρούς της νύχτας, να αγκαλιαστούμε και να κλαίμε.

Τόσοι πολεμιστές, χαρά και γέλιο, δάκρυα πονεμένα  στην βροχή

Αυτοί που κάνουνε το ψέμα ευαγγέλιο, μόνο σκοτώνουν την αρχή

Βρισιές και πτήσεις χαμηλές στην θλίψη, καίνε τα ρόδα της αυγής

Αγγίζοντας μια σπάνια στύση, βυσσοδομούν στην χώρα της κραυγής

Ασήμια στάζει ο ουρανός, πολύτιμα τα δάκρυα λαμπρά πετράδια

Αχολογά ο κεραυνός, σκίζουνε ουρλιαχτά, της νύχτας τα σκοτάδια

Μπάσταρδοι τα παιχνίδια σας, σήψη μυρίζουν σε νερό Πιλάτου

Κόψτε πανί απ τ΄ αρχίδια σας, και ράψτε την σημαία του θανάτου.

Σκιές μιαν άλλη μέρα ξεκολλάμε, δεν μας πειράζει που πεθαίνουμε συχνά

Πάντα την κρύα σκανδάλη αναμασάμε, θα σπρώχνουμε βολίδες στα ψαχνά

Είναι στραβό, το ψέμα σκύλε να μετράει, δεν θέλω να ξεχάσω, πότε, η στιγμή

Ζωή κρυμμένη καραούλι, με αίμα θα κυλάει,  μέσα στου χρόνου την ρωγμή.

 

Στον θάνατο άμα τύχει και ορκιστούμε, πρόστυχο ερωτοκύλισμα σε βούρκους

Κόλασης γκρίζο Ρουβικώνα θα διαβούμε, αιτία να  κρεμάσουμε τους Βρούτους

Κανείς ποτέ δεν ρώτησε τι να σημαίνει, αγαπαθρώποι, ζωθανή, ματαιοδρόμοι

Με φως το γράφει ο Ήλιος που ζεσταίνει, και το διαβάζει ο Ένας η οι Νόμοι.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

19/6/2013=22=4

(τρισδιάστατος+1, το ζητούμενο) 

Εξορκισμός

Εδώ στην άκρη της βροντής, στης αστραπής την δίνη,

Μια σπίθα της νεροποντής, φουντώνει το καμίνι.

Πρώτα να κάψει τις γιορτές, μετά τα πανηγύρια,

Να γίνουν στάχτη αρετές, αίμα στα κλαδευτήρια.

Στο καθαρό σεντόνι μας, βουνήσια τριλογία,

Στάχυα χρυσά στο αλώνι μας, και ο θερισμός μαγεία!

Η νύχτα τρισυπόστατη χορεύει ταραντέλα,

Θυμός πνιγεί τα λόγια της, του πρωινού η  τρέλα.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

16/6/2013=19=10=1 (το πάν)

Αλυσίδα!

Έπρεπε να το φανταστώ,

οι μεγαλύτεροι και δυνατότεροι Έρωτες είναι τρείς,

και είναι λευκοί και αγνοί, για αυτό Απόλυτοι.

Προς τον γονέα προς το παιδί, και προς την ψυχή μας.

Πατέρας για τις γυναίκες, μητέρα για τους άντρες, παιδί για τους γονείς.

Αυτοί οι έρωτες και ο ένστικτος για την ψυχή μας, καθορίζουν την ζωή μας.

Όσο εντονότεροι είναι,

τόσο δοτικότερους μας πλάθουν,

ενώ το αντίθετο μας μεταμορφώνει σε αρπακτικά.

Αυτά που δίνουμε καθορίζουν την τελειοποίηση μας,

και αυτά που παίρνουμε την πιστοποιούν και την επικυρώνουν, κομμάτι της ελευθέρας βούλησης δώρο θεού!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

16/6/2013

Για την Αθηνά