Άλτα Μάινα

Μόνο ψηλά σαν άνεμος σου πάει….

Μόνο βαθιά σαν του θεού το όραμα σου πρέπει…

Μα είσαι απ’ τα κόκκαλα δεμένος, σε τόπους οργισμένους και ξερούς…

Δεσμώτης με αγκάθινο στεφάνι, αίμα να στάζουν οι πληγές σου και νερό μαζί.

Δεν σε φοβάμαι σκοτεινιά, όσα κι αν σύννεφα μαζεύεις στο μυαλό μου…

Πάντα θα τρέμεις την ανάσα την καυτή του ήλιου..

Κι αν κουβαλάς συχνά βρώμικο χώμα, δεν θα μολύνεις της μητέρας γης τον κόρφο.

Θα βγάζει η Γαλακώ λευκόχρωμο νερό όλες σου τίς βρωμιές θα καθαρίζει.

Κι η ταπεινή ροδιά, με γούρια τα κλαδιά τής θα στολίζει

Δεν θα νικήσεις σκοτεινιά απλά γιατί δεν ξέρεις, δεν έχουν φτέρνα τα τριαντάφυλλα, με τα φαρμακερά σου βέλη να πληγώσεις

Και εγώ δεν έχω αντίτιμο το νόμισμα που το φιλούσα κόρη οφθαλμού, να το δώσω στον βαρκάρη……το ξόδεψα ανούσια…

Έτσι θα μείνω εδώ στο πέτρινο δικό μου αλώνι….μαζί σπορέας και θεριστής.

Αν δεν υπήρχαν σύννεφα, δεν θα ΄χε ο ήλιος τόση αξία…

 

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

Έμπνευση :  4/6/2014=17=8

Δημοσίευση : 8/11/2023=26=8