Τα κλουβιά τα πουλιά
στιγματίζουν
τα ένστικτά τους φωτίζουνε
λάμπες
στα κελιά της ντροπής
φυλακίζουν,
και προβάλουν εικόνες σε
στάμπες.
Γύρνα τώρα που ξέρεις το
δρόμο
ξεκλειδώνει τον νου μια
αλήθεια,
με τα αχνάρια της γης
μετρονόμο,
για να δίνει ρυθμό στη
συνήθεια.
Βάλε τώρα την γύμνια σου
πρίμα
στου κορμιού σου το ωραίο
καράβι,
ένα μπάρκο στου ονείρου το
κύμα,
και ο οίστρος του νου
ξανανάβει.
Σε αυτοσχέδιες κούφιες
παράγκες
όποια χλεύη να σπείρεις
φυτρώνει.
Κάποιες νύχτες με δώρα οι
μάγκες,
προσκυνάνε μια φάτνη που
λιώνει.
Ακροβάτες στο τσίρκο που
αλλάζει,
δίχως νάχει και δίχτυ
ασφαλείας,
η μαϊμού του εαυτού σου
ουρλιάζει,
πριν βουτήξει στο φως της
δειλίας.
Αν ρωτούσες ποτέ για τον
ρόλο
όπου πάλι επειγόντως θα παίξεις,
στη φορμόλη τον κρύβω με
δόλο,
μα δεν ξέρω αν όντως
αντέξεις.
Μια μετέωρη ελπίδα εδώ απομένει,
του Δαρβίνου την σκέψη να
ψάξω,
και όταν βρω της γιαγιάς την
ανέμη,
των νημάτων το σήμα, εκεί να
αλλάξω.
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
1/11/2018=14=5
