Τετάρτη 10 Ιουλίου 2019

Ιστορία μιας απεγνωσμένης.


Βρισκόμασταν σ ένα μπαράκι πάνω από ώρα. Η κολλητή μου, που είχαμε να βρεθούμε καιρό, αγνοεί την ύπαρξή μου. Σ ένα ψηλό σκαμπό, απέναντί μας, καθόταν ένας τύπος κι εκείνη είχε  κολλήσει το βλέμμα της από την αναθεματισμένη ώρα που μπήκαμε. Αρκετά γοητευτικός ο τύπος, τρωγόταν. Το ίδιο όμως τρωγόταν με τα νύχια της η δικιά μου κι εγώ έπρεπε να κάνω κάτι δραστικό... πήρα το λόγο:
ΚΑΙΤΗ: Μαρία μου τι κάνουμε, θες να φύγουμε μήπως;
ΜΑΡΙΑ: Οχιιιι! Δε φεύγω με τίποτα! Δες διακριτικά τον τέλειο που κάθεται δίπλα από τις τουαλέτες. Δεν είναι θεός; έρχεται συχνά εδώ...
ΚΑΙΤΗ: Όταν λες έρχεται συχνά, που το ξέρεις; τον παρακολουθείς;
ΜΑΡΙΑ: Το γραφείο μου είναι απέναντι αν θυμάσαι και , ναι , τον παρακολουθώ ! Μου αρέσει πολύ.
ΚΑΙΤΗ: Θες να του μιλήσω;
ΜΑΡΙΑ: Τι θα του πεις;
ΚΑΙΤΗ: Για τον καιρό! Τι θα του πω; ότι σου αρέσει και θες να γνωριστείτε...
ΜΑΡΙΑ: Όχι, Όχι, Όχι, θα με περάσει για κυνηγό.!
ΚΑΙΤΗ: τι κυνηγό;
ΜΑΡΙΑ: κεφαλών... Αχ σκέψου, βρες έναν τρόπο ιδιαίτερο, πρωτότυπο και αξέχαστο...
ΚΑΙΤΗ: Επειδή είμαι καλλιτέχνις θα σκεφτώ με τον δικό μου τρόπο.
ΜΑΡΙΑ: Μόνο μη με κάψεις φιλενάδα!
ΚΑΙΤΗ: Όχι Καλή μου, καίω εγώ ανθρώπους;
ΜΑΡΙΑ: Κάνω πως δεν το άκουσα και δεν το σχολιάζω...
ΚΑΙΤΗ: Λοιπόν, πάω τουαλέτα κι επιστρέφω αμέσως!
ΜΑΡΙΑ: Γρήγορα, μπορεί να φύγει.
ΚΑΙΤΗ: Εμπιστέψου με.
( σηκώθηκα περνώντας γύρω από κάποια τραπέζια και κατευθύνθηκα προς τις γυναικείες τουαλέτες. Πέρασα σχεδόν ξυστά από τον τύπο.
Στην επιστροφή μου , δυστυχώς, η φίλη μου ήταν απογοητευμένη και κάπως θυμωμένη )
ΜΑΡΙΑ: Άργησες κι έφυγε... τον έχασα πάει. Πρόσεξες πως μου έριχνε ματιές; μπορεί να του άρεσα αλλά δε θα το μάθουμε ποτέ. Την επόμενη μπορεί να έρθει με συντροφιά... πάει τελείωσαν όλα. Δείχνει κύριος, επομένως δε θα έκανε ποτέ κίνηση, εγώ είμαι δειλή, φοβητσιάρα κι αγχωμένη εκ γενετής .!
ΚΑΙΤΗ: Κι εγώ είμαι καλλιτέχνα.
ΜΑΡΙΑ: Με κοροϊδεύεις; είπα να κάνουμε μια κίνηση...
ΚΑΙΤΗ: Έκανα !
ΜΑΡΙΑ: Τι έκανες δεν κατάλαβα;
( εκείνη τη στιγμή έβγαλα από την τσέπη μου ένα ανδρικό πορτοφόλι και της το έδειξα κουνώντας το )
ΜΑΡΙΑ: Είσαι τρελή; να τον γνωρίσουμε θέλαμε, Όχι να τον ληστέψουμε !
ΚΑΙΤΗ: Δεν έχεις φαντασία... τς τς τς, ο τύπος είναι ασφαλιστής και κατά πέντε χρόνια μεγαλύτερος σου. Εργάζεται δυο τετράγωνα πιο κάτω κι έχει όλα τα στοιχεία του στο πορτοφόλι...
ΜΑΡΙΑ: Α κατάλαβα και θα το παραδώσω στην αστυνομία.
ΚΑΤΙΑ: Αχού... και θα τον ειδοποιήσουν οι ίδιοι.! Είσαι χαζή παιδί μου; εσύ θα το παραδώσεις η ίδια, είναι ένας ωραίος τρόπος να γνωριστείτε και να σε θεωρήσει κι έντιμη. Ξύπνα! Θα το πας αύριο το μεσημέρι.
ΜΑΡΙΑ: Γιατί Όχι τώρα;
ΚΑΙΤΗ: Αύριο το μεσημέρι για να σε πάει για φαγητό. Αν είναι κύριος θα σε ευχαριστήσει μ αυτό τον τρόπο. Άσε που όλες του οι κάρτες είναι μέσα...

Χαμογέλασε επιτέλους το Μαράκι μου κι ένα χρόνο μετά παρέλαβα μια ωραιότατη πρόσκληση γάμου. Κουμπάρα δε θέλησα να γίνω κι ούτε θα γίνω ποτέ!
Προξενήτρα ίσως....

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ηλιοσχολιασμοί