Αιωνία η μοναξιά

Αειθαλές σε βουνό υπερήφανο δέντρο.

Θαλπωρή σε γκρεμό με ατόφια κοψιά.

Περιφέρεια μονή, με εσένα για κέντρο.

Της παρέας ο τρόμος αλγεινή μοναξιά.

Κοιμωμένη η θεά, αχυρένιο το στρώμα,

μοναχή, στο σκοτάδι δεν υπάρχει σκιά.

Του Αιόλου σφραγίδα, με αόρατο σώμα,

όταν γύρω αλυχτούνε, τα λυμένα ασκιά.

Μοίρα μαύρου προβάτου, φορεμένη αδίκως,

λιγοστοί  υπομένουν την πικρή σου αγκαλιά.

Της τιμής σου η αξία, που φωτίζει ο λύκος,

Σπαρτιάτης μονάχος, στην δική του σπηλιά.

Μοναχά η δύναμη σου, τόσο κρύα φαντάζει.

Κόβει σαν το διαμάντι, και ενώνει σαν φώς.

Εμψυχώνει εταίρους, τις εταίρες αγιάζει,

στην μονή την καμία, χωρίς δήθεν και πώς.  

Στα θηρία χαρίζεις, ανεξίτηλο χρώμα

σαν θεώρημα αγγίζεις τον θεό ταπεινή,

ποθητή αρμονία της ψυχής με το σώμα,

Μοναξιά μόνη αξία, των θνητών η πνοή.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

8/1/2017=19=10=1

Μπαμ κάνει η ''κουλτούρα'' σας...

Πήξαμε στους ''κουλτουριάρηδες'' και στις ''κουλτουριάρες''...
Οι περισσότεροι πλέον, δηλώνουν κουλτουριάρηδες, χωρίς να ξέρουν καν, τι σημαίνει η λέξη...
Σου λέει, ψαγμένη λεξούλα ακούγεται, ας το παίξω κι εγώ έτσι...
Ακούει ο άλλος κατά τύχη ένα ψαγμένο κομμάτι, διαβάζει και 2-3 βιβλία και δηλώνει έτοιμος να βγει στον κόσμο και να φωνάξει ότι είναι πλέον κουλτουριάρης...

Μπράβο, κι εγώ βλέπω όλες τις εκπομπές της Νικολούλη, μπορώ πλέον να λέω, πως είμαι αστυνομική ρεπόρτερ... μη σου πω και εγκληματολόγος, μιας και δίνω περισσότερη έμφαση στα εγκλήματα και όχι στις εξαφανίσεις.
Η άλλη ως ''κουλτουριάρα'' που δε νοιάζεται για την εμφάνισή της, σε κάθε της κίνηση δεν κουνάει το μαλλί από την υπερβολική λακ. Άσε το κουδούνισμα από το χρυσαφικό σε κάθε σημείο του σώματός της.

Το καλύτερό μου δε σε αυτές, είναι η φράση ''εγώ-δεν-ήθελα-αλλά-επέμενε-η-παρέα'', όταν την πετύχεις να βγαίνει από σκυλάδικο, ντυμένη σα ξέκωλο.

Πες κουκλίτσα μου ότι γούσταρες και ήθελες να τη βρεις με καψουροτράγουδα, να σου βγάλω το καπέλο. Μη μου το παίζεις όμως κουλτουριάρα, μη χέσω.
Αυτοί οι τύποι ανθρώπων, με εξοργίζουν αφάνταστα...
Βρωμάνε από μακριά ανασφάλεια και δηθενιά...
Γιατί προσπαθούν συνεχώς να αποδείξουν κάτι και γιατί είναι και μεγάλοι βλάκες, αφού δεν έχουν υπολογίσει, πως ο πραγματικός κουλτουριάρης, είναι άνθρωπος αφανής...
Είναι ο τελευταίος που θα σου κάνει υποδείξεις και θα στο παίξει ξερόλας...
Είναι ο τελευταίος που θα σε διορθώσει... Γιατί απλά ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ...
Η κουλτούρα είναι σκέψη και συμπεριφορά... Είναι τρόπος ζωής...
Ψευτοκουλτούρα από την άλλη, είναι να βγαίνεις με μία ντουντούκα, να φωνάξεις ότι διάβασες Ντοστογιέφσκι και τις υπόλοιπες ώρες, να συμπεριφέρεσαι σα χαζοντάμαρο...
Γουστάρω τους ανθρώπους που ασχολούνται με καφρίλες, από το πρωί ως το βράδυ και δε θέλουν, ούτε προσπαθούν να με πείσουν για το αντίθετο...
Τους γουστάρω, γιατί είναι τόσο έξυπνοι, ώστε να μη προσπαθούν μάταια, για περισσότερα από αυτά που βλέπω....
Και αφού ξεκίνησα να λέω από ποιούς τύπους ανθρώπων πήξαμε, δε θα μπορούσα να αφήσω απ' έξω και τους υπόλοιπους...
Γεμίσαμε από γκόμενες με αρχίδια και από άντρες ευνουχισμένους...
Μάθετε τους ρόλους σας ρε...
Μάθετε να παίρνετε, αυτό που σας καυλώνει το μυαλό...

Bre Melaxrinaki

black100rose.blogspot.gr

Ιριδίζον φώς

Φώς με λέξεις, και φώτα με λόγια

σε χρωμάτων σκιές τριγυρίζουν,

στο προαύλιο της τρέλας του Γκόγια

και σε μάχος και μάχας ανθίζουν.

   

Στο μετέωρο δρόμο φωνή μας,

παγωμένη κρυστάλλινη νότα.

Αχυρένια τροφή στο παχνί μας,

έβαψε αίμα, απ έξω την πόρτα.

Ο ταξιάρχης ραντίζει τη μάντρα

αγιασμένο νερό σε σταγόνες.

Κάποια κρύβει πολύτιμη χάντρα,

φωτισμένο κλειδί για ξενώνες.

Ίριδα μου στα φώτα κλεμμένη,

περιστέρι σε κήπο δικό σου,

καρτερούν ουρανοί ανοιγμένοι,

κι Εδέμ το ανέσπερο φώς σου.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

6/1/2016=16=7

Ευμενώς ερυθριάσατε

Δυό χιλιάδες και μία δεκάδα,

συν επτά μοναδούλες ακόμα,

υποσχέσεις σωρό για λιακάδα,

και ελπίδες με κόκκινο χρώμα.

Με το ένα αρχή στην ζωή μας,

κάθε χρόνος αλλάζει το νόμο,

όμως πριν από εκείνο μαζί μας,

καθορίζει το πνεύμα το δρόμο.

Στα κουφά των αγίων η ευθύνη,

των ανθρώπων οι ρόλοι επίσης,

στροβιλίζει των χρόνων η δίνη,

με ευχές οδηγούν συνειδήσεις.

Ω τι πάθος πηγαίνει στο βρόντο,

Παγωμένα ζεστά όλα ίδια,

Τρυφηλά και φτωχά σ ένα πόντο,

κουρελάκια μαζί με στολίδια.

Ομορφιά μου χαμένη στο δάσος,

βρες ψυχή μου ανθό να μυρίζει.

Δεν μετρά μονάχος του ο άσσος,

το μηδέν θέλει δίπλα ν΄ αξίζει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

31/12/2016=14=5