Αιωνία η μοναξιά

Αειθαλές σε βουνό υπερήφανο δέντρο.

Θαλπωρή σε γκρεμό με ατόφια κοψιά.

Περιφέρεια μονή, με εσένα για κέντρο.

Της παρέας ο τρόμος αλγεινή μοναξιά.

Κοιμωμένη η θεά, αχυρένιο το στρώμα,

μοναχή, στο σκοτάδι δεν υπάρχει σκιά.

Του Αιόλου σφραγίδα, με αόρατο σώμα,

όταν γύρω αλυχτούνε, τα λυμένα ασκιά.

Μοίρα μαύρου προβάτου, φορεμένη αδίκως,

λιγοστοί  υπομένουν την πικρή σου αγκαλιά.

Της τιμής σου η αξία, που φωτίζει ο λύκος,

Σπαρτιάτης μονάχος, στην δική του σπηλιά.

Μοναχά η δύναμη σου, τόσο κρύα φαντάζει.

Κόβει σαν το διαμάντι, και ενώνει σαν φώς.

Εμψυχώνει εταίρους, τις εταίρες αγιάζει,

στην μονή την καμία, χωρίς δήθεν και πώς.  

Στα θηρία χαρίζεις, ανεξίτηλο χρώμα

σαν θεώρημα αγγίζεις τον θεό ταπεινή,

ποθητή αρμονία της ψυχής με το σώμα,

Μοναξιά μόνη αξία, των θνητών η πνοή.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

8/1/2017=19=10=1