Ένα ψέμα γυρεύει ο καθένας, στρογγυλό να χαϊδεύει τα
αυτιά του.
Ένα λόγο μια έκκριση πέννας, ν΄ ανθιστεί το θολό της
ματιάς του.
Οι αισθήσεις γεράκια δεμένα, φαντασίες με πτήσεις διαγράφουν.
Εργαλεία παλιά σκουριασμένα, ζουν με λόγια αφού δεν
υπάρχουν.
Κοντοστέκεται ο Απρίλης στο δρόμο, που του φόρεσαν λάθος
ιδέα.
Χαχανίζουν οι βιόλες στον κόσμο, και τα ρόδα τους κάνουν
παρέα.
Το παράθυρο ανοίγει στον ήλιο, κι ο αέρας φλερτάρει στις γρίλιες.
Ξεχασμένο στο ράδιο βινύλιο, τραγουδά στις ροζέ
μπουκαμβίλιες.
Κι εγώ που έχω θεά την αλήθεια, οι εικόνες συχνά με
βαραίνουν.
Έχει γίνει στο έργο συνήθεια, όσοι παίζουν σωστά να πεθαίνουν.
Μην κωλώνεις ξανθέ μου Απρίλη, με δρεπάνια στου ήλιου το άρμα,
να θερίζεις το ψέμα ως το δείλι, και την νύχτα να πνίγεις
το δράμα.
ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
1/7/2017=18+9