Μιγώνιον

Η Νεφέλη γιγαντώθηκε,

κι απλώθηκε φουρτουνιασμένη στον αχόρταγο ουρανό….

Σκέπασε  την μαγική πόλη,

να την προφυλάξει…την μετουσίωσε σε φαντασία…

Ο Τάλετάν έστρωσε απλόχερα ανάθημα,

την περηφάνια του στα πόδια της…

Ο Ορίζοντας χαμήλωσε τα φτερά του,

και γονάτισε μπροστά της φλογισμένος…

Μέσα από  τα δαντελένια φορέματα της Νεφέλης,

ξεπρόβαλλε ο Απόλλωνας…

Έσπρωξε ένα κομμάτι από την φωτιά του,

ανάμεσα στα βελούδινα ρόδα της…

Πλημμύρησε με  χρυσαφένιο φως,

τις προσδοκίες και δροσοσταλίδες του πάθους….

Η μαγική πόλη είναι για μας ιδέα,

ανατριχίλα ερωτική σε κάθε άγγιγμα…

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

11/8/2012   

Αλλοπαρμένη ελευθερία στάΣου…

Θερίζει του ματιού η κόρη, σφάζει του ανέμου σου η ρότα

τους έρωτες, σαν μυρωδιές, π’ ανθίζουνε στης γης την πόρτα

Παράθυρο ανοιχτό, τον ήλιο ν΄ αγναντεύεις, από κάδρο,

Ο ήχος στάσιμος, δεν έχει δρόμο ήμερο, το μέλλον λαύρο.

Αίσθηση θεια, με λοξή ματιά, απόμερα σε παραθύρια στέκεις

Σαν μελωδία θάλασσας, σαν κύμα που ρυθμό του πλέκεις

Τεντώνεται να σπάσει το σκοινί, που δένει την αλήθεια με το ψέμα

Η οθόνη αιτία, με λευκό πανί, βυθίζει το κενό μέσα σε ρέμα.

Του τρόμου τα κοράκια κράζοντας, λύπες χαρίζουνε και πόνο,

Σε πολιτείες έρημες, ένας Ιούδας με φιλί θα σε προδώσει μόνο. 

Κραυγή αγωνίας, ο δικός σου ουρανός, σε κάθε θλίψη τραγουδάει

Λυγίζει ο διάβολος που έκανες Χριστό, ώρα την ώρα ξεψυχάει.

    

Όσο κι αν ψάχνεις, δεν θα βρεις, οι άγγελοι χαθήκαν νυχτερίδα.

Μόνο μια όαση στην έρημο της Γής, δώρο προσφέρει την ελπίδα

Ζήτα το δρόμο πάρε το κλειδί, και μην σταθείς σε ότι σε δεσμεύει    

Σιμά στην πόρτα κόψε το σκοινί, και κάψε, όλο αυτό που περισσεύει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

15/9/2013=21=3 Τριάδα

Το Απόλυτο

Μ΄ Αρέσει να φλερτάρω στο «είναι» και στο «δεν είναι».

Να «χάνομαι», και να «εμφανίζομαι»..

Να «Υπάρχω» και να είμαι «Ανύπαρκτος»

Να «σκορπίζω» την ψυχή μου, και να «μαζεύω» την σκόνη της.

Να «ταξιδεύω» το μυαλό μου και να το «σκλαβώνω»…

Να περπατώ στο λυκόφως, το αριστερό βήμα στην μέρα, το δεξί στην νύχτα.

Να «πετάω» κάτω από τον θεό, και να «περπατώ» δίπλα στον διάβολο.

Να γίνομαι «εγώ», και να ενεργώ «εσύ»…

Να με «αγγίζουν» και να «πιάνουν» αέρα..

Να με «πληγώνουν» και να με «δυναμώνουν»

Να με «βρίσκεις» όταν όλοι οι άλλοι με «χάνουν»…

Μ΄ Αρέσει να είμαι ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

14/9/2013=20=2 διπλή υπόσταση.

Μέτρο

Τόσα κεριά με κράτησαν, που φώτιζαν την νύχτα,

Όσα φιλιά με σφράγισαν, στο λιακωτό μου ρίχτα.

Τόσες καρδιές, ξεψύχησαν, μεταξωτά φορώντας

Όσες ανάσες έσβησαν στο πουθενά γυρνώντας

Τόσα του κόσμου δάκρυα, δροσίζουνε τον δρόμο

Όσα τ΄ αστέρια του ουρανού, φωτίζουνε τον κόσμο

Τόσο μεγάλη η αγάπη μου, την θάλασσα φουσκώνει

Όση της γης η ζεστασιά, στου Ήλιου το μπαλκόνι

 ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

28/6/2013=22=4