«Μετεμορφώθη εις τέττιγα»

«Μετεμορφώθη εις τέττιγα»
Ο τζίτζικας στη μυθολογία είναι γνωστότερος από τον Αίσωπο με τον περίφημο μύθο του

(Τέττιξ καὶ μύρμηκες)
Αλλά ο τέττιξ, ο καλός μας τζίτζικας δηλαδή, εμπλέκεται και σε άλλον μύθο.
Τον Τιθωνό κατά την ελληνική μυθολογία, τον ερωτεύτηκε η Ηώςκαι μετά από παράκλησή της,
οι θεοί του χάρισαν την αθανασία αλλά δεν σκέφτηκαν να του χαρίσουν και την αιώνια νεότητα.
Ο Τιθωνός, έτσι, έφθασε σε έσχατο γήρας, και η αθάνατη και αγέραστη Ηώς, δεν μπορούσε πια να τον βλέπει.

Τότε οι θεοί τον λυπήθηκαν και τον μεταμόρφωσαν σε ένα ζαρωμένο έντομο που δεν κάνει τίποτα άλλο, παρά να μιλά ακατάπαυστα,
____

Κι απ’ του λεβέντη Τιθωνού την αγκαλιά η Αυγούλα
σηκώνουνταν να φέρη φως σ’ όλους, θεούς κι ανθρώπους.

Τότε βουλή είχανε οι θεοί, κι ο ψηλοβρόντης Δίας
στη μέση, ως παντοδύναμος, καθόταν, κι η Παλλάδα

θυμούνταν και τους έλεγε τα πάθια του Δυσσέα,
Γιατί νοιαζόνταν πόμενε στο σπίτι της νεράιδας.

Οδύσσεια, ε’ ραψωδία, προοίμιο

ΟΚΤΑΝΑ

Ο έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί…

Στην παχιά σου σκιά θα ξαπλώσω,

σαν την μήτρα  με πόνους οδύνης,

δεν μου μένει σταλιά  να ιδρώσω,

με αδειάζει στεγνά ο Λιαντίνης.

Κι αν στο δέντρο πουλί κελαηδάει.

Κι αν υπάρχει ανάγκη συγγνώμης.

Μια δροσιά τα φτερά του μαδάει,

για τα θέλω της πόρνης Σαλώμης.

Κι αν εισπνέω του τάφου την σκόνη,

Την εκπνέω ζωή στην δεκάτη.  

Μαύρο επάνω σαν το χελιδόνι,

κι από κάτω λευκό σαν χιονάτη

Κι αν το δέντρο καεί και ρημάξει,

σαν ψολή, που τελειώνει και σβήνει

Το πουλί σαν ψυχή θα πετάξει,

να γλυτώσει απ αυτό το καμίνι.

Κι αν δεν θέλω τα θέλω που θέλει,

σαν αιδοίο, οργασμούς χορτασμένο.

Το  πουλί την αυγή θα ανατέλλει,

να χλευάζει κλουβί σκουριασμένο.

Μια Γκέμμα ανάγκη έχω μόνο.

Μια σκιά που τον ήλιο να αράξει.

Ένα στείρο ζεστό δακρυγόνο,

τον ιδρώτα με δάκρυα να αλλάξει.

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

13/8/2014=19=10=1

Ομνύω, δια λόγου η έργων……

Πέφτουν κι οι άγγελοι ακόμα, σε λήθαργο σε λάθος σώμα,

Αόρατες μικρές μολόχες, κρυστάλλινες του Ήλιου  λόγχες

Να ερμηνεύουν τον χρησμό τους, στο στιγμιαίο πέσιμο τους.

Ξυπνούν μονάχα όταν λιώσει, η παγωμένη αρχαία γνώση

αυτόματα στο ξύπνημα τους, λευκαίνουν πάλι τα φτερά τους.

Γυρεύουν σώμα να τρυπώσουν, έρμες ψυχές να ενσαρκώσουν,

Και με την σάρκα δυναμώνουν, τις απαντήσεις τους καρφώνουν.

Τι νιώθεις τώρα!!! Θυσία το εγώ, η το εσύ;

Τι περιμένεις αύριο!!!  Ανάταση της ψυχής, η διάσταση θανής ;

Πως βλέπεις τον ήλιο;

Όταν ανθίζει η Γή!

Πώς ακούς τον αέρα;

Όταν πονούν τα φύλλα!

Πως μυρίζεις τη βροχή;

Όταν ριγάει το χώμα!

Πως γεύεσαι το φιλί;

Όταν το αίμα ταξιδεύει!

Πως αγγίζεις τον άλλο;

Όταν το σώμα σβήνει!

Πώς δεν νομίζεις ότι ζεις, αλλά υπάρχεις;

Όταν ανατριχιάζεις!

Πώς να χωρέσει μια ψυχή, σε «τοσοδούλη» κόσμο;

Εγώ...νύχτα γεννήθηκα...νύχτα θα ταξιδεύω...
νύχτα θα βλέπω όνειρα στου φεγγαριού την λάμψη...
τον άγγελο στο πλάι μου....την θάλασσα ερωμένη...
και μόνο η μέρα θα χρειαστεί, τότε που θα πεθάνω...

Όσο κι αν ψάξει κάποιος στην Γή, 
θα βρει ότι τα περισσότερα , αν όχι όλα, είναι διπλά....
αν όμως γυρέψει αγάπη....από το «νοήμον ον» του πλανήτη... θα βρει μόνο μερικές σταγόνες!!!!
Και είναι ευλογημένοι, όσους δροσίζουν τέτοιες σταγόνες!!!

Η καρδιά είναι το μέσον να ζεις…

Το σώμα είναι το μέσον να εκφράζεσαι…

Ο νους είναι το μέσον να ελέγχεις…

Η ψυχή είναι το μέσον να αγαπάς!!

Τι είπες χθες!!!! Φιλί σε βάτραχο;

…εις μιαν ψυχή αιώνια φυλική, φυλακισμένη, φιλική!!!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

12/8/2014=18=9

Μικροί σκουριασμένοι κόκκοι….

Ποιος ξεπερνάει το γραφτό, ποιος αψηφάει τα πάθη,

Δεν παίζουν τα παιδιά κρυφτό, και η δασκάλα εχάθη.

Άφησε πίσω της σκουριά, βαγόνια ερημωμένα,

γίναν διαμάντια τα παιδιά, και κόβουν τον υμένα.

Βάφει την άμμο η θάλασσα, ο αφρός την ξεδιψάει

Ένας της κόκκος μοναχός, κόντρα στα δήθεν σπάει.

Γίνεται δυο μικροί θεοί, δυο αόρατοι, μη ζώντες,

κι ο έρωτας τους οδηγεί, να γιάνουνε παρόντες.

Γεμίζει ο αγέρας τα πανιά, και τρίζουν τα κατάρτια,

τσούρμο μου ναύτες βρώμικοι, με σαλεμένα μάτια,

Στο κούρσο μας, το πάθος μας τιμή μας και καμάρι,

έχει άρωμα θαλασσινό,  μπούσουλα το φεγγάρι.

Ποιος τάχα ανοίγει το νωρίς,

Ποιος το αργά σφραγίζει,

Ποιος επιβάλει τι μπορείς,

Ποιος την σπηλιά ορίζει.

Εγώ… το νωρίς καθορίζω

Εσύ… το αργά ξεκλειδώνεις

Εμείς… το μπορώ και χαρίζω

Εμείς… δυο μικροί κόκκοι...Σκόνης!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

12/8/2014=18=9