Μικροί σκουριασμένοι κόκκοι….

Ποιος ξεπερνάει το γραφτό, ποιος αψηφάει τα πάθη,

Δεν παίζουν τα παιδιά κρυφτό, και η δασκάλα εχάθη.

Άφησε πίσω της σκουριά, βαγόνια ερημωμένα,

γίναν διαμάντια τα παιδιά, και κόβουν τον υμένα.

Βάφει την άμμο η θάλασσα, ο αφρός την ξεδιψάει

Ένας της κόκκος μοναχός, κόντρα στα δήθεν σπάει.

Γίνεται δυο μικροί θεοί, δυο αόρατοι, μη ζώντες,

κι ο έρωτας τους οδηγεί, να γιάνουνε παρόντες.

Γεμίζει ο αγέρας τα πανιά, και τρίζουν τα κατάρτια,

τσούρμο μου ναύτες βρώμικοι, με σαλεμένα μάτια,

Στο κούρσο μας, το πάθος μας τιμή μας και καμάρι,

έχει άρωμα θαλασσινό,  μπούσουλα το φεγγάρι.

Ποιος τάχα ανοίγει το νωρίς,

Ποιος το αργά σφραγίζει,

Ποιος επιβάλει τι μπορείς,

Ποιος την σπηλιά ορίζει.

Εγώ… το νωρίς καθορίζω

Εσύ… το αργά ξεκλειδώνεις

Εμείς… το μπορώ και χαρίζω

Εμείς… δυο μικροί κόκκοι...Σκόνης!

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ

12/8/2014=18=9